11. We promised the world we would tame it

Minęło kilka ziemskich dni, w czasie których maszyny lecznicze ponownie postawiły Ttuce na nogi. Zdrowa i w pełni sprawna Saiyanka przechadzała się po sali, pilnując trenujących w pocie czoła mężczyzn. Ćwiczący poruszali się w idealnej synchronizacji, rzędami wykonując pompki, przysiady, wymachy i wszystkie te figury, jakie tylko przyszły ich królowej do głowy. Powietrze szumiało, maltretowane przez poruszające się nieustannie ciała i przesiąkało zapachem lepkiego potu.

- Szybciej, szmaciarze! Myślicie, że wróg da wam czas na reakcję? Dopóki widzę wasze ciosy, dopóty urągacie imieniu saiyańskiej rasy! Macie być jak światło, czy to jasne?! Zero zastanowienia, tylko instynkt i prędkość! SZYBCIEJ!

Saiyanie wymierzali powietrzu kolejne ciosy i kopniaki, starając się nadążyć za narzuconym przez Ttuce tempem. Ta krążyła między rzędami, osobiście korygując postawę wojowników, dopóki wszyscy nie poruszali się z dokładnością, na jaką normalnie stać byłoby tylko armię robotów. Trening ciągnął się godzinami, a Ttuce nie zezwalała na przerwy ani postoje, jednocześnie skrzętnie pilnując, by nikt się nie ociągał.

W końcu jeden z Saiyanów osłabł na tyle, by stracić równowagę w czasie wykopów z powietrza i z hukiem opadł na kolana. Ttuce zaraz znalazła się przy jego trzęsącej się ze zmęczenia postaci. Spojrzała z góry na unoszące się przy ciężkich oddechach plecy i na krople potu, które ciurkiem spływały mu po łuku nosa i spadały na posadzkę. Wycelowała w mężczyznę palec wskazujący. Wiązka energii przebiła go na wylot, zabijając nim w ogóle zdążył się zorientować, że znalazł się w niebezpieczeństwie. Pozostali Saiyanie przerwali ćwiczenia i spojrzeli na Ttuce ze zdumieniem.

- Na co się gapicie? – spytała, nadeptując na stygnące ciało, tak jak przed laty Freezer na nią. Rozejrzała się po sali ze stoickim spokojem. – Tak skończy każdy jeden z was, jeśli nie zaczniecie się przykładać do wykonywania moich poleceń. Chcecie wiedzieć co myślę o poziomie, który sobą reprezentujecie? Jesteście słabi i bezużyteczni! Wcale się nie dziwię, że Freezer postanowił was zniszczyć. Miał absolutną rację! – Uniosła dłoń wewnętrzną stroną do góry, a nad nią pojawiła się świetlista kula ki. Saiyanie zbledli i w pośpiechu ponownie zaczęli ćwiczyć. Ttuce nadal stała na zwłokach zabitego przez siebie mężczyzny i dzierżyła w ręce pocisk mogący zrównać całą salę z ziemią. – Jeśli nie chcecie się uczyć na błędach, to oszczędzę wam bólu i pójdę w ślady Freezera. Po co hodować stado dzikich psów?! Ulżę wam i zakończę tę waszą żałosną egzystencję! – Poderwała rękę z ki jeszcze wyżej, a Saiyanie w panice padli na ziemię, zakrywając głowy ramionami.

- Ttuce! – W drzwiach sali nie wiadomo kiedy pojawił się Vegeta. Był w starszym modelu kombinezonu bitewnego, bez naramienników i królewskiej peleryny. Jego brązowy ogon spoczywał owinięty w pasie, a oczy błyszczały od twardej jak stal stanowczości. – Musimy porozmawiać. Teraz.

- Macie dzisiaj szczęście, kundle. – Ttuce pozwoliła, by pocisk energii wyparował i opuściła rękę. – Dzięki waszemu królowi dożyjecie wieczora. Okażcie mu trochę wdzięczności.

- Niech żyje król Vegeta! – wymamrotali równocześnie wojownicy, nadal nie odrywając twarzy od podłogi. Ttuce z plaśnięciem zeszła ze zwłok Saiyanina i ruszyła za Vegetą, który zdążył już opuścić pomieszczenie. Kiwnęła ręką na czającego się za drzwiami Greipa.

- Są twoi dopóki nie wrócę. Nie odpuszczaj im.

- Tak jest, pani kapitan. – Frutanin zarzucił lawendowy warkocz na plecy i z anielskim uśmiechem wkroczył na salę w jej miejsce. Ttuce dogoniła Vegetę już poza budynkiem.

- Co się dzieje?

- Uznałem, że przyda ci się drink – rzucił, nie patrząc na nią. – Lecimy na Ziemię.

- A nie możemy się napić tutaj? Na pewno mamy lepszy alkohol – stwierdziła, a Vegeta zatrzymał się i odwrócił do niej z mrocznym wyrazem twarzy. Ttuce uniosła brwi.

- Potraktuj to jako rozkaz od króla.

- Wstałeś dzisiaj lewą nogą?

- Jeśli chcesz zachować swoją, to skończ zadawać idiotyczne pytania. – Skrzyżował ręce na torsie i rozejrzał się po głównym deptaku stolicy.

- I co? Będziemy tak tu sterczeć?

- Tak, czekamy na Kakarotto.

- Boisz się zostawić go samego? – Uśmiechnęła się cwanie, przysuwając bliżej i sprawdzając na ile może sobie pozwolić. Vegeta się skrzywił.

- Jesteś dziś straszne upierdliwa.

- A ty opryskliwy…

- Co teraz?

- Z Kakarotto? Nic. Samo się zrobi. Czekamy.

- Jak długo?

- Nie wiem, ale jestem z ciebie dumna. – Poklepała go po ramieniu zanim zdążył się odsunąć. – Wreszcie zachowujesz się jak na mojego brata przystało! Prawdziwy Saiyanin. Myślisz o walce, a nie o jej konsekwencjach. Ja też nie mogę się już doczekać.

- Spieprzaj, wariatko. Znowu migasz się od odpowiedzi. – Vegeta odtrącił jej rękę i ze ściągniętymi brwiami nadzorował tłum przetaczający się przez rynek. – Przeanalizujmy to jeszcze raz. Pojawił się ktoś z twojej przeszłości. Ktoś, kto posiada moc manipulacji cudzą psychiką. Co więcej, może on także manipulować inną materią, na przykład energią słoneczną, do czego doszło ostatnio na Ziemi. Dedukuję, że mamy tu do czynienia ze stricte magicznymi umiejętnościami. I teraz ów jegomość za swój cel obrał Kak… Nie wierzę, że to mówię: Goku. Skoro wiemy już, że Goku przypomniał sobie saiyango, to zakładamy, że to robota tego magika. Odwołuje się on do saiyańskiej natury, którą Goku zatracił po wypadku w dzieciństwie. Reasumując, ten ktoś chce wyciągnąć Kakarotto na wierzch. Chce, żeby Goku zniknął.

- Tak. Wyraźnie liczy na to, że przebudzi jego agresywną naturę i że Kakarotto da nam wycisk. – Vegeta rzucił kontrolne spojrzenie na fioletową sakiewkę przy jej zbroi. Ttuce zaraz to zauważyła. – Widzę, że jednak pomyliłam się co do twojego zapału. Koniec z tym! Skoro tak cię to stresuje, to w tej chwili idę i doprowadzam Kakarotto do normalności. – Złapała za rzeczoną sakiewkę i pomachała nią Vegecie przed nosem, robiąc krok naprzód. – Powstrzymam to, zanim sam cokolwiek zauważy i zdąży się wystraszyć. Ale potem żyj sobie z myślą, że nigdy nie dane ci było walczyć z nim na poważnie – i to z twojej własnej winy! Bo teraz masz jedyną pewną szansę na to, że pokaże na co go stać. Pokaże swoje prawdziwe, saiyańskie ja, nieskrępowane ziemskimi konwenansami.

- Tak o tym wszystkim mówisz, jakbyś sama to zaplanowała od początku do końca. Może to jednak był twój pomysł? – warknął.

- Nie zaplanowałam! – Ttuce się żachnęła. – Czasem mówię prawdę, wiesz? I to jest właśnie ten moment. Jakkolwiek bym chciała, nie potrafię kontrolować cudzej psychiki. Nie miałam pojęcia, że do tego dojdzie, ale skoro już doszło, to chociaż spróbujmy obrócić to na naszą korzyść. W najgorszym wypadku skończymy z kilkoma połamanymi kośćmi, a Kakarotto w pełni rozwinie swój potencjał i stanie się jeszcze potężniejszym wojownikiem. Co ty sobie myślisz, przecież nagle nie zmieni się w jakiegoś potwora i nie wymorduje nas z zimną krwią!

Vegeta musiał się z nią zgodzić.

- Trochę poszaleje, ale nie wierzę w to, żeby miał kogokolwiek skrzywdzić poza uczciwą walką. Jakkolwiek Kakarotto dziki by się nie okazał, Goku nie da mu przejąć nad sobą kontroli. Jego ziemskie wspomnienia zrobią swoje. Sam byłem kiedyś opętany w podobny sposób i dałem sobie z tym radę, on też nie nawali. Przytuli wszystkich i przeprosi. Disney dla ubogich. Ale co ty z tego będziesz miała?

- Sam jeden Kakarotto mógłby mi zastąpić całą Saiyańską Armię, a Goku raczej tego nie zrobi. – Roześmiała się, ale widząc minę Vegety zaraz na powrót spoważniała. – Po prostu chcę się sprawdzić. Tak jak ty. Ale jeśli jakimś cudem sytuacja zacznie się nam wymykać spod kontroli, to obiecuję ci, że zaraz wkroczę do akcji i go spacyfikuję. – Ttuce podrzuciła jeszcze sakiewkę w dłoni i na powrót przymocowała ją do krawędzi zbroi. – Myśl o tym jak o eksperymencie w kontrolowanych warunkach. Daj się ponieść dreszczykowi emocji!

- Dobra. Ale ciągle jesteś mi winna pewne wyjaśnienia. – Wskazał brodą na ową sakiewkę. – Skąd to w ogóle wzięłaś? I kim jest autor tego całego zamieszania?

- Wszystko w swoim czasie, braciszku. Wszystko w swoim czasie. – Zacmokała i przeciągnęła się leniwie, łącząc ręce nad głową. – Kobieta musi mieć swoje małe tajemnice. A tymczasem gęba na kłódkę. Idzie nasz królik doświadczalny.

Na horyzoncie tłumu rzeczywiście pojawiła się czarna grzywa, kształtem przypominająca rozłożyste liście palmy. Nieświadomy intrygi Goku z szerokim uśmiechem na ustach zmierzał na spotkanie swojego przeznaczenia.

>*<

Piccolo podpierał ścianę salonu Bulmy, z dezaprobatą obserwując przedstawienie, które właśnie rozgrywało się na jego oczach. Od godziny Chi-Chi podążała krok w krok za spadkobierczynią fortuny Capsule Corp., z każdą upływającą minutą nakręcając się coraz bardziej. Szal zsuwał się z jej ramion i powiewał za nią złowrogo, jak sztandar armii apokalipsy.

- Potrzebuję, żebyś zbudowała dla mnie statek kosmiczny, Bulmo. Nie, ja nie potrzebuję, ja żądam, Bulmo! Zbuduj mi go natychmiast!

- Ależ Chi-Chi, uspokój się. – Bulma podchodziła do tematu z uśmiechem i dozą opanowania godną sapera, pochylającego się nad tykającą bombą. – Przecież…

- Jak mam być spokojna? No jak?! Goku zniknął bez słowa ponad tydzień temu i obie doskonale wiemy, gdzie się udał! Ja nie pojmuję dlaczego ty jesteś taka zrelaksowana! – Złapała przyjaciółkę za ręce i potrząsnęła nią solidnie. – Przecież oni spotkają tam przedstawicielki swojej rasy! A co jak znajdą sobie młodsze? Ładniejsze? Zgrabniejsze?! Z ogonami?!

- Chi-Chi, Goku nigdy by cię nie zdradził! – Bulma była szczerze zdumiona takim pomysłem. Położyła dłonie na jej ramionach i poklepała ją uspokajająco. – Nic takiego mu nie w głowie.

- Oczywiście, że nie! – wrzasnęła Chi-Chi, nagle pochylając się nad drugą kobietą z furią w oczach. Bulma przełknęła ślinę. – Nie odważyłby się! Co ty sobie wyobrażasz?!

- Absolutnie się z tobą zgadzam. I proszę cię, napij się herbaty, zjedz ciasteczko…

- Pieprzę twoje ciasteczko, zbuduj mi statek albo pójdę z tym do twojego ojca! W końcu nie jesteś jedynym geniuszem w tym domu!

Bulma uśmiechnęła się do niej niepewnie i ponad jej ramieniem posłała Piccolo błagalne spojrzenie. Nameczanin prychnął i ostentacyjnie odwrócił wzrok. On był tu tylko taksówkarzem. Gdy żona Goku odnalazła go tego ranka na jego ulubionym pustkowiu wiedział, że kroją się kłopoty. Tak oto jak zepsuty samochód rodziny Sonów przyczynił się do tego, że na całe popołudnie utknął w samym sercu Armagedonu. Cholerny Goku i jego zaniedbane obowiązki domowe.

- Chi-Chi, usiądź sobie chociaż, budowa takiego statku trochę potrwa…

- Doskonale, usiąść mogę! – Chi-Chi podeszła do stołu głośno tupiąc i szarpnięciem odsunęła sobie krzesło. Opadła na nie, założyła nogę na nogę, ręce skrzyżowała na piersi, a palcami jednej dłoni zaczęła nerwowo uderzać o przedramię. – Ale nie będę czekać w nieskończoność, ostrzegam cię! Jestem gotowa polecieć tam sama, nie potrzebuję niczyjej asysty! To że ty pozwalasz Vegecie na wszystko nie znaczy, że ja muszę postępować z Goku tak samo! Mężczyzna powinien wiedzieć, gdzie jest jego miejsce! U BOKU ŻONY! A nie w kosmosie! – Złapała za podsuniętą jej nieśmiało przez Bulmę filiżankę herbaty i napiła się z taką stanowczością, jakby podpisywała traktat wojenny.

Piccolo czuł, że dopada go migrena. Potarł skronie palcami i zacisnął powieki. Miał nadzieję, że Bulma dosypała do napoju środków nasennych. Albo chociaż arszeniku wysokiej jakości.

- Czyżby w piekle doszło do strajku i wszystkie dusze potępione wróciły na Ziemię? – dobiegł ich pretensjonalny głos, przeciągający sylaby, a następnie przez otwarte na oścież drzwi domu wszedł nie kto inny, a Vegeta. Powitał zgromadzonych krzywym uśmiechem. – A jednak nie. To tylko twoja kobieta, Kakarotto.

- Chi-Chi? – Goku wyłonił się zza pleców Vegety, ramieniem troskliwie obejmując towarzyszącą mu Gine. – Co tu robisz?

Piccolo i Bulma wytrzeszczyli oczy na widok Saiyanki, a Chi-Chi wypluła herbatę i poderwała się na równe nogi, palcem wskazując na stojącą przed sobą parę. Jej mina zdradzała, że kobieta tymczasowo przeszła w stan paniki i wstrzymania, który tylko poprzedzał etap absolutnego szału.

- CO… CO… CO TO MA ZNACZYĆ?!

- Hm? – Goku spojrzał na Gine i uśmiechnął się z uczuciem. – To moja mama.

Szok, który przetoczył się przez pokój zaowocował śmiertelną ciszą jakości, o jaką trudno byłoby nawet w grobowcu. Bulma zasłoniła dłonią usta, a Piccolo tylko mrugał, zastanawiając się czy może przypadkiem nie śni na jawie. Chi-Chi robiła się na przemian biała i czerwona, łapiąc powietrze haustami. Gine uśmiechnęła się do niej przyjaźnie i odruchowo poprawiła burzę włosów w charakterystycznym dla Goku geście. Oczywiście nie rozumiała ani słowa z ziemskiej mowy.

- M-moja teściowa jest ode mnie młodsza? – wydusiła w końcu z siebie Chi-Chi, a zaraz potem opadła z powrotem na podsunięte jej w ostatniej chwili przez Bulmę krzesło. Całe powietrze uszło z niej jak z przekłutego balonu.

Król wszystkich Saiyanów, których liczba dopiero co wzrosła z niepełnej dziesiątki do kilku tysięcy, przeszedł z prychnięciem przez salon, zadzierając nos w stronę sufitu.

- Vegeta! – Bulma złapała go za dłoń samymi koniuszkami palców. Jej oczy aż błyszczały na jego widok. Vegeta spojrzał na nią łaskawie.

- Czego chcesz, kobieto?

- Cieszę się, że wróciłeś. I… podziwiam nowy nabytek. – Wskazała brodą na ogon. Na dźwięk jej głosu małpia kończyna poruszyła się w powietrzu jak kobra, której ktoś zaczął grać na flecie.

- Uznałem, że byłbym okrutny, pozbawiając cię na zawsze mojego towarzystwa. Możesz się radować, masz moje pozwolenie – stwierdził Vegeta łaskawie, a następnie zabrał rękę, równocześnie owijając się swoim niesfornym ogonem w pasie. Bulma tylko się roześmiała, znając go już zbyt dobrze, by przejmować się jego kocią naturą.

- Dobrze wiedzieć, wasza wysokość.

- Jakbyś czegoś chciała, to wiesz gdzie mnie nie szukać – oznajmił i udał się prosto do komory grawitacyjnej.

- Jego wysokość jest dzisiaj taki łaskawy, że nawet raczył przywieźć ze sobą gościa – mruknął Piccolo, który ze swojej pozycji pod ścianą miał świetny widok na wszystko i wszystkich wokoło.

- Hm? – Bulma zwróciła się do drzwi wejściowych.

Pod drzewem naprzeciwko domu stała Ttuce. Oparta plecami o jego pień i z rękami skrzyżowanymi na piersi, od dłuższego czasu toczyła z Piccolo pojedynek na spojrzenia. Mina Saiyanki była nieprzenikniona, a mroczna aura nie zachęcała do podejścia. Bulma, która jak zwykle instynktownie działała na pohybel wszelkim normom, zaraz wystartowała w jej stronę. Najwyraźniej kobieta, która wysadziła w powietrze całe Pepper Town i cieszyła się mianem międzygalaktycznej zbrodniarki, wzbudzała w niej mniejszy niepokój niż nadpobudliwa Chi-Chi.

- Ty musisz być Ttuce. Jestem Bulma, żona Vegety. Witaj na Ziemi i w moim skromnym domu!

Ttuce oderwała wzrok od zaciętej twarzy Nameczanina i opuściła go na promienną buzię Bulmy. Przez chwilę wpatrywała się w jej błękitne oczy, a potem bez słowa ściągnęła rękawicę z dłoni i uścisnęła wyciągniętą do niej rękę. Każdy ruch był wykalkulowany i całkiem pozbawiony emocji. Bulma nie dała się jednak zbić z tropu jej milczeniem i taksującym spojrzeniem.

- Bardzo się cieszę, że mogę cię wreszcie poznać. Trochę już o tobie słyszałam, ale sama wiesz jak to jest z plotkami. – Mrugnęła do niej i podparła się pod boki. – Skoro się pojawiłaś, to chciałabym wyprawić przyjęcie powitalne! Myślę, że to doskonały pomysł, biorąc pod uwagę, że rodzina Sonów również wzbogaciła się o jedną osobę.

- Przyjęcie… powitalne? – Ttuce uniosła brew, ale chyba bardziej była zdziwiona niż zirytowana tym pomysłem.

- Oczywiście! Spodoba ci się, zaufaj mi. Nasze jedzenie nie ma sobie równych w całym kosmosie, a zamierzam go sprowadzić naprawdę dużo. A teraz chodź ze mną, znajdę ci coś wygodnego do przebrania. Nie możesz się gotować cały dzień w kombinezonie bojowym! I nie udawaj, że jest ci tak wygodnie, przerabiałam to już z Vegetą i sama kilka takich zaprojektowałam. Chodź, chodź. Na pewno chcesz zobaczyć jadalnię.

Bulma odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drugiej części budynku, dalej entuzjastycznie opowiadając o wszystkim i o niczym. Ttuce przez chwilę tkwiła nieruchomo w tym samym miejscu, ale w końcu odkleiła się od drzewa i z rękami nadal skrzyżowanymi na piersi podążyła za swoją bratową, jakby ciągnięta za nos obietnicą uczty. Jej mina nadal była nieprzenikniona, a spojrzenie twarde, ale widać słowa „jedzenie” i „jadalnia” to sprawdzony i niezawodny wabik na każdego przedstawiciela saiyańskiej rasy, a przynajmniej członków rodu Vegeta. Piccolo zgrzytnął zębami, a Goku klepnął go w ramię.

- Nie martw się, jeśli ktoś potrafi postępować z tego typu charakterami, to jest to właśnie Bulma Briefs!

W tej kwestii Goku się nie mylił. Bulma musiała planować to przyjęcie od dnia, w którym dowiedziała się o istnieniu siostry Vegety, ponieważ wezwana przez nią ekipa przygotowawcza doskonale wiedziała co ma robić i w przeciągu kilku godzin ogród był gotów do biesiady godnej głów państw, a nie wiernej garstki przyjaciół. Domowe roboty pomagały firmie cateringowej rozstawiać półmiski z jedzeniem na przeznaczonych na szwedzki stół ławach, a skrzyknięci goście pojawiali się na długo przed czasem. Yamcha nie palił się na ponowne spotkanie z Ttuce, ale matka Goku stanowiła zupełnie inną historię. Podobnym motywem kierowali się pozostali Wojownicy Z, którzy przybyli w pełnym składzie. Ttuce, cała w czerni, ubrana w tunikę z napisem devil inside, legginsy i trampki z logo Capsule Corp., wyminęła ich bez słowa i nie zaszczycając nawet jednym spojrzeniem. Na barana niosła Trunksa, który żywo jej o czymś opowiadał.

- Ten widok pozostanie ze mną na całe życie – szepnął Yamcha, a następnie wzdrygnął się po nieprzyjemnym dreszczu, który wstrząsnął jego ciałem.

Tien Shinhan i Krillan uznali, że nie będą kusić losu i w milczeniu udali się do stołu, przy którym zasiadła rodzina Goku. Gine została już uzbrojona w scouter, tłumaczący ziemską mowę na saiyango i na odwrót, i przełamywała pierwsze lody z Chi-Chi. Ttuce nie rozmawiała z nikim poza Trunksem i Gotenem, którzy postawili sobie za cel zaprzątanie jej uwagi i okazjonalnie Bulmą, która natomiast za cel postawiła sobie zaprzyjaźnienie się z siostrą męża.

Ttuce czuła się w obowiązku, by być wobec niej uprzejma, a psikusy, które dzieciaki za jej namową płatały zgromadzonym nawet ją bawiły, ale resztę towarzystwa miała szczerze mówiąc gdzieś. Nie widziała powodu do wdawania się w dyskusję z jakimś napalonym starcem ze skorupą żółwia na plecach, miniaturowym mimem czy gadającym prosiakiem. A myślała, że to Tarble wybrał sobie dziwne towarzystwo… Vegeta jak zwykle postawił na eleganckie spóźnienie na rzecz treningu, orzeźwiającego prysznica i równie orzeźwiającej drzemki. Do Ttuce podchodził jeszcze tylko Goku, który był równie uparty co Bulma i nie zrażał się złośliwymi odzywkami ani prychnięciami godnymi kotki, chroniącej swojej prywatności niczym młodych.

- Przestań za mną łazić, Kakarotto. Nie padniemy sobie nagle w ramiona i nie odśpiewamy hymnu przyjaźni, więc sobie daruj!

W końcu Ttuce, z uwagi na absolutną antyspołeczność, objęła pozycję na gałęzi królującego w ogrodzie drzewa. Przez resztę wieczoru teleportowała się z niego do stołu po smakołyki, które z odległości wpadły jej w oko, a następnie wracała na miejsce, niezauważona przez większość gości, którzy powoli porzucali czujność i gotowość do ucieczki na rzecz alkoholu. Zrobiło się już całkiem ciemno i ogród zaczęły oświetlać setki kolorowych lampionów. Ttuce przez chwilę czuła się jak w kosmosie – tak jak wtedy, gdy jej kapsuła przebijała się poprzez kolejne mgławice planetarne. Barwy tańczyły wokół i mrugały, a ona nagle odnalazła w sobie potrzebę, by uciec z Ziemi jak najdalej. Nie pasowała tu.

- Czyj to pogrzeb?

Wytrącona z rozmyślań, wbiła wzrok w siedzącego po turecku pod drzewem Piccolo. Nawet nie zauważyła kiedy Nameczanin się tam zakradł. Standardowo był ubrany w ten swój śmieszny turban i pelerynę, a śmiał kpić z jej ubioru. Pff!

- Jeszcze nie zdecydowałam.

- Czarny to twój szczęśliwy kolor?

- Możesz to tak sobie tłumaczyć. – Oblizała palce z masła orzechowego i przez ramię cisnęła słoik po nim w krzaki za płotem, odgradzającym ogród Briefsów od ulicy. – Skąd to nagłe zainteresowanie moją nieskromną osobą?

- Zajęłaś moje miejsce.

- Och, jakże mi przykro. – Zeskoczyła na ziemię. Z zaczepnym uśmiechem oparła ręce na biodrach. – Chcesz się zamienić?

- Obejdzie się.

- Nie dogodzisz takiemu. – Ttuce zacmokała i spojrzała w stronę balkonu domu, na którym właśnie pojawiła się Bulma w towarzystwie Vegety. – On ją naprawdę kocha, nie? – spytała, obserwując ich pochylone ku sobie sylwetki i znienacka usiadła na ziemi obok Piccolo. Oparła się plecami o drzewo. – Nie spodziewałam się po nim takiego oddania. Całkowite przeciwieństwo naszego ojca. Pobyt na Ziemi rzeczywiście potrafi zdziałać cuda.

Nameczanin zastrzygł uszami i przymknął oczy, a Ttuce posłała mu wściekłe spojrzenie i uniosła pięść w groźnym geście. Doskonale pamiętała z czego słynie jego rasa.

- Nie podsłuchuj ich! – syknęła, a Piccolo się zaśmiał. Czułki mu zadrżały. – Z takimi zdolnościami na Namek muszą mieszkać sami plotkarze!

Tymczasem na balkonie Bulma przerwała pocałunek i była właśnie rozdarta pomiędzy wymuszeniem na Vegecie dwóch rzeczy (co było trudniejsze niż zwykle, bo jego ręce skutecznie ją dekoncentrowały): zejściem na dół na przyjęcie, a udzieleniem jej odpowiedzi na jedno, ale to bardzo ważne pytanie.

- Mogę polecieć z wami? Chcę zobaczyć twoje królestwo! – wypaliła. Vegeta z warknięciem puścił jej talię i odwrócił się do niej plecami. A ten wieczór zapowiadał się już tak obiecująco… – O nie, wasza wysokość, bez takich mi tu! Byłam na Namek, pamiętasz? Kibicowałam ci podczas pojedynku z Zarbonem!

- Phi!

- Na Vegetasei też sobie poradzę! Jestem żoną króla! Czy to nie robi ze mnie królowej?

- To nie jest miejsce dla ciebie, kobieto. Koniec tematu – uciął twardo.

- Ja ci dam koniec tematu! Patrzcie go, wygnaniec wrócił na stolicę. Posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie, wasza królewska mość, bo nie będę tego powtarzać dwa razy! – Uniosła palec wskazujący. – W tej rodzinie panuje równouprawnienie i nie ty decydujesz co mi wolno, a czego nie. Zwłaszcza, jeśli chodzi o poznawanie nowych planet i kultur. Powiedzmy, że zrobię to dla dobra nauki. Jasne? To cud, miód i orzeszki!

- Raczej brud, smród i bakalie – wycedził, odwracając się tylko na tyle, by spojrzeć na nią spod byka. – Nigdzie nie lecisz. To moja planeta i nie jesteś na nią zaproszona!

Bulma zacisnęła usta w wąską linię, oprócz stanowczości słysząc w jego głosie także wrogość. Vegeta patrzył na nią jak drapieżnik, tylko czekając na kolejną szansę do pokazania, gdzie jest jej miejsce. A przynajmniej właśnie takie Bulma odniosła wrażenie. Odetchnęła głęboko i objęła się ramionami, uciekając wzrokiem w bok. Vegeta zaklął w myślach.

- To nie jest dobry moment – dodał. W duchu prosił ją, by domyśliła się o co chodzi i zrozumiała co nim kieruje. Nie chciał powiedzieć wprost, że się martwi. To nie było w jego stylu, do cholery!

- A możesz mi chociaż wyjaśnić, co planujesz? – spytała spokojniej, próbując zachować zimną krew i nie urządzić mu awantury. – Przekażesz władzę Ttuce? Wiem, że jesteś odpowiedzialny za swój naród, ale chyba nie zostaniesz na Vegetasei na zawsze, prawda? Teraz twoje życie jest na Ziemi.

Vegeta zawahał się, a potem znowu odwrócił do niej plecami. Gdy jego milczenie się przedłużało, Bulma przycisnęła palce do ust. Och, jak bardzo się pomyliła.

- Nie możesz o tym myśleć na poważnie! Po prostu nie możesz! Nie wierzę, że w ogóle przyszło ci to do głowy! – wrzasnęła.

- Kobieto, uspokój się! Nie podjąłem jeszcze żadnej decyzji. Ale przekazanie Ttuce pełni władzy byłoby błędem. – Nie zapomniał tego, co zobaczył na sali treningowej. Jeśli Freezer pracował nad tym, by zrobić z jego siostry swojego małego klona, to dobrze się spisał. – Chcesz tego czy nie, mam teraz pewne zobowiązania i nie mogę od nich odejść ze względu na pamięć ojca i dobre imię rodu.

- Nigdy cię nie uwiązałam, Vegeta – powiedziała głucho. Nagle zrobiło jej się bardzo zimno, a drżące wargi zaczęły odmawiać posłuszeństwa. – I nigdy nie oczekiwałam od ciebie więcej niż to, co sam chciałeś mi dać. W każdej chwili mogłeś odejść i jeśli zostawałeś, to tylko i wyłącznie z własnej woli. Ale teraz muszę ci to powiedzieć – wobec swojej rodziny też masz zobowiązania. Jeśli myślisz, że tak po prostu dam ci zniknąć z życia mojego i dzieci, albo zabrać Brę i Trunksa na ten drugi koniec galaktyki, by zrobić z nich kolejne pokolenie władców… to jesteś w błędzie! Zamierzam o nas walczyć, nawet jeśli to ty będziesz w tej walce moim przeciwnikiem!

- Tak jak powiedziałem – nie podjąłem jeszcze żadnej decyzji – wycedził, siląc się na opanowanie. – Więc przestań się sadzić, kobieto, i rzucać we mnie wielkimi słowami, których sensu chyba nie do końca pojmujesz. Nie wiesz co to znaczy być saiyańskim mężczyzną, a w dodatku królem i…

- O nie, nie! – Machnęła rękami z niedowierzaniem. – Naprawdę znowu uderzasz w ten szekspirowski monolog o dumie, uprzedzeniu i cenie saiyańskiego honoru? Wiesz co, wasza miłość? A pocałuj ty się w ten królewski zadek!

Vegeta warknął i zeskoczył z balkonu, machnąwszy jej na pożegnanie napuszonym ogonem przed nosem. Bulma cisnęła za nim jakimś mało wyszukanym przekleństwem, po czym wyciągnęła z kieszeni sukienki paczkę papierosów i oddała się swojej ulubionej guilty pleasure. Z tym, że Bulma mądrą kobietą była i wcale nie czuła się winna z powodu jakichkolwiek rzeczy, które sprawiały jej przyjemność.

Vegeta miał dość bycia ugodowym. Nie zamierzał mówić żonie, że boi się, że pobyt na jego rodzinnej planecie okaże się dla niej niebezpieczny i na pewno nie zamierzał robić z siebie czułego mężulka. Styl bycia jaki reprezentowała Ttuce, i z jakim sam kiedyś się obnosił, wydał mu się nagle na powrót bardzo pociągający. Nigdy więcej cholernych piosenek o bingo… Z sugestywnym tupnięciem wylądował w ogrodzie i ruszył prosto do siedzących pod drzewem postaci. W przeciwieństwie do Nameczanina, Saiyanka miała bardzo ubawiony wyraz twarzy.

- Więc, Piccolo, to prawda, że przedstawiciele twojego gatunku składają jaja przez usta?

Swoim pojawieniem się, Vegeta wybawił go od odpowiedzi na to pytanie:

- Ttuce, ruszaj się. Idziemy na tego drinka.

- Wreszcie. Czekałam na to! – Ttuce poderwała się i pochyliła do Piccolo, muskając jego policzek wargami. – Dzięki za dotrzymanie mi towarzystwa.

W tej chwili Nameczanin wiedział dokładnie jak poczuł się Krillan, gdy Osiemnastka pocałowała go po raz pierwszy. Terror wypisany na jego twarzy zdradzał wszystko. Łaskawy los ponownie oszczędził mu jednak reakcji na zaczepkę Ttuce i zesłał do nich Goku.

- Gdzie się wybieracie?

- Do miasta, Kakarotto – prychnął Vegeta. – Tylko nie wyskakuj z tym ochroniarskim przedstawieniem i nie wlecz się za nami. Dałem ci wolne.

- No co ty, nie opuściłbym takiej wyżerki! – Goku się roześmiał i podrapał w tył głowy, a potem nagle znieruchomiał. Wbił wzrok w gwieździste niebo. Ttuce kontrolnie podążyła za jego spojrzeniem, ale nie dostrzegła niczego ciekawego. Twarz Goku była całkiem nieczytelna. – Hm. Północny Kaito chce ze mną rozmawiać.

- Coś poważnego? – Mimo że zapytał, Vegeta nie sprawiał wrażenia zainteresowanego. Takie rzeczy zdarzały się zbyt często.

- Nie wiem. Ale lepiej nie każę mu czekać. – To powiedziawszy bez wahania teleportował się z ogrodu, a jego energia zniknęła w oddali.

- Goku! No nie! – Na widok uniesionych w charakterystycznym geście palców Chi-Chi wystrzeliła zza stołu jak rakieta, ale było już za późno. Zrezygnowana zwróciła się do Gine. – Mama to widzi? Zawsze to samo! Wyparowuje bez słowa i zostawia mnie samą, a potem wraca i chce obiad! Ostatnio nie było go przez siedem lat! Tak, dobrze mama słyszała! SIEDEM LAT!

>*<

Kłamstwo o Kaito przyszło mu z łatwością. Wiedział, że Piccolo przekaże je reszcie i że tego wieczora nikt nie będzie poszukiwał jego obecności na planecie. Goku pojawił się na Biegunie Północnym i padł na kolana, zanurzając się we wszędobylskim śniegu, jakby z nadzieją, że zimno ukoi szalejący w nim ogień. Zaciskał dłonie na głowie, wplątując palce we włosy i szarpiąc nimi w przypływie tego, czego obawiał się najbardziej – stłamszonego, pierwotnego gniewu. Białka jego oczu pokrywały się żyłami, a z ust wyrywał się skowyt. Walka z przebudzoną furią sprawiała mu fizyczny i psychiczny ból, i Goku drżał na całym ciele, w końcu wyzwalając z siebie płomień czerwonej energii, który topił zaspy.

- Co się ze mną dzieje? – wydyszał, a potem wrzasnął, odchylając głowę w tył.

Jego krzyk rozdarł panującą wokoło ciszę jak nieostrożny malarz płótno obrazu. Goku całym swoim jestestwem wyrażał niesprawiedliwość losu, który na niego spadł. Jedyna nadzieja wszechświata i okolic, ostoja sprawiedliwości, ucieleśnienie dobra i bezinteresowności, latarnia dla tych którzy błądzą w ciemnościach – burzyła się i rozpadła na kawałki w obliczu szaleństwa, które bezlitośnie smagało jej konstrukcję.

Moc wciąż ulatniała się z jego ciała, chociaż nie przekraczała poziomu, który zaalarmowałby Wojowników Z. Goku miał wrażenie, że cokolwiek przejmuje nad nim kontrolę, jest dużo inteligentniejsze, niż z początku podejrzewał. Myśli Saiyanina pobiegły w stronę dawno już martwego Babidiego. I to były też ostatnie myśli, które mógł sobie przypisać. Zaraz potem jego umysł zalała ciemność, a on znieruchomiał z ustami otwartymi w niemym krzyku.

Czerwona aura zniknęła. Kakarotto siedział przez chwilę w miejscu, w którym zatrzymał się Goku, a następnie nieśpiesznie wstał i wyprostował się, oddychając pełną piersią, jak po raz pierwszy w życiu. Na jego twarzy wykwitł zimny uśmiech. Wyciągnął przed siebie obie ręce i spojrzał po nich, podziwiając siłę kotłującą się w wypełniających je żyłach.

- Goku, Goku, Goku. Mogłeś wszystko. Miałeś wszystko i nie zrobiłeś z tego pożytku. Ja nie popełnię tego samego błędu. Byłeś tylko pasożytem w moim ciele. Infekcją, której wreszcie udało mi się pozbyć. Teraz nie ma już dla ciebie powrotu.

Jego śmiech był krótki, ale ostry i przenikliwy, niczym szpikulec lodu rzucony prosto w serce. Tak śmiała się ciemiężona przez lata mroczna strona duszy. Kakarotto teleportował się z Bieguna, pozostawiając po sobie czarną wyrwę w śniegu. Jako następny przystanek obrał rodzinne miasto Bulmy Briefs. Pojawił się na dachu budynku, przy którym zlokalizował dwójkę Saiyanów. Poziom jego energii praktycznie równał się zeru, a oczy błyszczały w oświetlanych gwiazdami ciemnościach, gdy spoglądał na nieświadome towarzystwa rodzeństwo.

Vegeta i Ttuce siedzieli na jednym z łukowatych ramion mostu, wysoko ponad szumiącą rzeką. Ttuce machała odzianymi w trampki nogami w powietrzu, a Vegeta leżał rozłożony jak na szezlongu, raz za razem pociągając sake z czarnej, ceramicznej butelki. Na brzegu trwała dyskoteka, a tłumy ludzi tańczyły w rytm undergroundowej muzyki sączącej się z głośników. Ttuce krztusiła się i kaszlała, zaciskając palce na papierosie, którym przed chwilą poczęstował ją brat.

- Co za gówno! Jestem zachwycona. – Zaciągnęła się znowu i tym razem zwalczyła drapiące uczucie w gardle. – Ziemianie mają naprawdę dziwaczne używki.

- Największą ich zaletą jest to, że Saiyanie tak łatwo się od nich nie uzależniają.

- Brzmisz jakbyś zdążył spróbować już wszystkiego.

- Oczywiście, że spróbowałem. Jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one. – Uśmiechnął się krzywo i znowu napił sake.

- Takie podejście bardzo mi się podoba. – Obejrzała dogasającego papierosa i cisnęła go w stronę rzeki. Wyciągnęła rękę do Vegety po więcej.

- To ma ci pomóc na nerwy. – Wygrzebał paczkę z tylnej kieszeni dżinsowych spodni i podał jej razem z zapalniczką. – Jest lepsze od jogi, chociaż szkodliwe dla zdrowia.

- Ziemskiego, nie naszego?

- Mhm. To przez Bulmę zacząłem palić. Ta kobieta kopci jak parowóz.

Ttuce umilkła i z papierosem między zębami wpatrzyła się w niebo. Wyostrzony saiyański wzrok sięgał dużo dalej niż ziemski. Źrenice Ttuce drżały i rozszerzały się, gdy obserwowała poruszające się ciała niebieskie i gwiezdne ławice, rzucone na atramentowe tło niczym magiczny pył. Niemalże mogła dostrzec zarys Vegetasei.

- Jak ja kocham kosmos…

- Chyba zanosi się na koniunkcję. – Vegeta zajrzał do butelki, żeby sprawdzić poziom zawartości. – Jowisz i Wenus?

- Tam zawsze coś się dzieje. Nie potrafię wyobrazić sobie lepszego miejsca i chyba nigdy nie zrozumiem, jak mogłeś porzucić go na rzecz Ziemi. Kosmos jest idealny do prowadzenia interesów i egzystencji wojownika. Osiadły tryb życia to natomiast coś, co mnie przerasta.

- A już myślałem, że uderzysz w jakieś romantyczne klimaty i zaczniesz mi opowiadać o pięknych widokach i o marności ludzkiego istnienia, w obliczu tej nieprzebytej przestrzeni.

- Piękne widoki to ja mogę sobie pooglądać w książce, na ilustracjach. A przestrzeń przebyłam kilkanaście razy we wszystkich kierunkach, dziękuję bardzo. – Z namaszczeniem wciągnęła dym z papierosa i wypuściła go na powrót nosem. – Wiesz, że ona umrze? I to na długo przed tobą.

- Rany, musisz być prawdziwą rewelacją na imprezach. Po prostu dusza towarzystwa. – Odkorkował drugą butelkę sake.

- Mówię poważnie, Vegeta. Powinieneś mieć świadomość, że przeżyjesz Bulmę o dobre kilkadziesiąt lat. Może nawet o pół wieku.

- Brzmisz jak prawdziwy ekspert w tej materii – zakpił. – Przedyskutowałem to już z Kakarotto. Jeśli kiedyś stanie się tak, że zostaniemy tylko we dwóch, to opuścimy Ziemię i znajdziemy sobie jakąś niezamieszkałą planetkę w głębi galaktyki. Na niej stoczymy naszą ostatnią walkę. I żaden z nas już po niej nie wróci.

Ttuce uśmiechnęła się pod nosem, a szary dym powędrował prosto do jej płuc.

- Sentymenty. Ale to dobry koniec, bardzo saiyański. Chyba nie doceniłam Kakarotto. Oddany z niego kompan. To jego pomysł, prawda? Żebyście obaj mieli na co czekać i nie poddali się przed czasem. – Strząsnęła żar z papierosa. – W każdym razie postaram się nie dożyć tego starcia. Już dwa razy czułam jak umierasz i nie chcę znowu przez to przechodzić.

- Jak to czułaś jak umieram? – Spojrzał na nią sceptycznie.

- Pamiętasz teorie kwantowe Tsufulian, o których mówiła nam matka? Chodzi mi konkretnie o tę dotyczącą dwóch cząstek współdzielących jeden stan. Orientujesz się, czy macie coś takiego na Ziemi?

- Nie zapominaj, że mieszkam z Bulmą. Mówisz o teorii stanu splątanego. Einstein bardzo fajnie ją nazwał – upiorne działanie na odległość.

- Nie wiem kim jest ten cały Einstein, ale tak! Jeśli rozdzieli się połączone cząsteczki i odsunie się je od siebie choćby na przeciwne końce świata…

- Jeśli zmieni się coś w jednej, druga ulegnie identycznej zmianie.* Znam to twierdzenie, Ttuce – sarknął ze zniecierpliwieniem. – To nie pora na lekcję mechaniki kwantowej. Do czego zmierzasz?

- Jesteśmy bliźniętami, Vegeta. Oczywiście, że odczułam twoją śmierć.

- Ale w takim razie dlaczego nie wiedziałem, że żyjesz? Przecież to powinno działać w obie strony! – powiedział z irytacją.

- I działa. Ale gdy Freezer mnie porwał, ty od razu założyłeś, że mnie zabił. Byłeś dzieciakiem, nie przewidywałeś innego scenariusza. Na twoim miejscu miałabym takie same odczucia. Po prostu się na mnie zamknąłeś, Vegeta. Żeby zniwelować ból i straty emocjonalne… – Wykonała rękami nieokreślony ruch w powietrzu, szukając właściwych słów. – Z jednej strony zamknąłeś nasze połączenie. Ja nadal odbierałam twoje sygnały, ale ty moich już nie.

- Nie wytrzymam tego na trzeźwo. – Napił się znowu i tym razem podał jej butelkę.

- Mówiłam, że powinniśmy byli nawalić się na Vegetasei. – Wzięła łyk i lekko się skrzywiła. – Ten ziemski alkohol jest marny. Ale wracając do Bulmy…

- Nie, nie wracamy do Bulmy! – Desperacko nie chciał o tym myśleć. – To miał być przyjemny wieczór.

- Po prostu nie mogę pozwolić, żebyś przechodził bez przygotowania przez to samo co ja – powiedziała cierpliwie.

- Przestań się o mnie martwić, do licha ciężkiego! – krzyknął, poirytowany do granic swoich skromnych możliwości. – Nie jestem jakimś pieprzonym mięczakiem i nie potrzebuję twojej troski! Jeśli męczy cię nadmierny instynkt opiekuńczy, to zrób sobie bachora i przelej go na niego, a mój związek z Bulmą zostaw w świętym spokoju!

Ttuce tylko przewróciła oczami i wróciła do picia. Tym razem coś długo nie rozstawała się z butelką, więc Vegeta odkorkował sobie nową.

- Lepiej powiedz mi, jakim cudem udało ci się przemienić w Super Saiyanina trzeciego poziomu.

- Przez twoje samobójstwo.

- Po co w ogóle pytałem? – Vegeta wzniósł oczy do niebios.

- To był mój zapalnik. – Wzruszyła ramionami. – Pewnego dnia po prostu poczułam, że rozstajesz się z życiem i że ja umieram razem z tobą. Czułam twój spokój i to, że jesteś pogodzony z losem. Nie bałeś się i nie czułeś żalu. Uśmiechałeś się na powitanie śmierci, zupełnie jakbyś witał starego przyjaciela. I nie robiłeś tego dla siebie. Robiłeś to dla kogoś innego. Nie mogłam tego zrozumieć. – Umilkła na chwilę i zmarszczyła brwi, ponownie szukając właściwych słów. Nie potrafiła mówić o uczuciach. – Twoja śmierć z ręki Freezera była nagła i szybka, ale to samobójstwo… Na tym świecie wszystko ma swoją cenę, braciszku. Moc – największą ze wszystkich. Za każdym razem kiedy przechodziłam kolejną transformację, płaciłam za to. Na początku straciłam… samą siebie, tak myślę. Za drugim razem Raditza.

- Raditza?! – Vegeta poderwał się do siadu z takim impetem, że prawie spadł do wody. Ttuce w ostatniej chwili przytrzymała go za udo i pomogła mu zachować równowagę. Tego wieczora Saiyanka sypała rewelacjami jak z rękawa i nic nie wskazywało na to, że zamierza przestać. – Tego Raditza? Wy się znaliście?!

- Planeta Freezera numer 105, mówi ci to coś?

Vegeta zamrugał, a jego bezdenne obsydianowe oczy zdawały się chłonąć jej słowa bardziej niż uszy.

- Dobry Kami… Byłaś tam! Ale dlaczego mi o tym nie powiedział?

- Ustaliliśmy, że zrobi to dopiero, gdy spotkacie się na osobności. Raditz podejrzewał, że Nappa donosi o wszystkim Freezerowi. Nie chcieliśmy ryzykować połączenia przez scoutery – wyjaśniła beznamiętnie.

- Ale się nie spotkaliśmy. Wysłałem go na Ziemię, na śmierć. – Vegeta potarł twarz dłońmi. Nadal był na to wszystko zdecydowanie zbyt trzeźwy. Dlaczego na stare lata przyszło mu roztrząsać rodzinne dramaty? – Ty i Raditz? Tym razem tak na poważnie? Przecież on był… sama wiesz.

- Jaki? – warknęła. – Głupi? Arogancki? Bezmyślny? W gorącej wodzie kąpany?

- Słaby!

Ttuce wzruszyła ramionami i zaczęła zrywać naklejkę z opróżnionej butelki.

- Możliwe. Ale… Ale przynajmniej był. Poznałam go w bardzo dziwnym okresie mojego życia. A on mnie uratował.

Vegetę nagle tknęło złe przeczucie. Obejrzał się przez ramię i przeczesał wzrokiem ciemności i dachy najbliższych budynków. Nie dostrzegł jednak nikogo, a za to w uszy wwiercił mu się refren piosenki, unoszącej się nad brzegiem rzeki. Nie miał poczucia winy z powodu śmierci Raditza, ale mimo to ta sytuacja pozostawiała gorzki posmak w jego ustach.

Obiecaliśmy światu, że go okiełznamy. Na co właściwie liczyliśmy?**

>*<

- Pytam po raz ostatni. Czy twój lud ślubuje posłuszeństwo Lordowi Freezerowi, panu Galaktyki Północnej?

Starszy kosmita o granatowej skórze ledwo stał na nogach, opierając się jedną ręką o ścianę, a drugą zaciskając na piersi, nad bijącym wściekle sercem.

- Twoje milczenie jest jednoznaczne. – Przesłuchujący go sługa Freezera pstryknął palcami. – Wpuśćcie ją.

Drzwi pomieszczenia stanęły otworem i do środka weszła Ttuce. Z nieprzeniknioną miną i bez śladu wahania, w kilku krokach przemierzyła dzielącą ją od kosmitów odległość i biorąc zamach, uderzyła przesłuchiwanego mężczyznę pięścią w brzuch. Starzec zginął się z bólu, całkiem tracąc oddech, a ona trzasnęła go z główki w pomarszczoną twarz, dodatkowo ogłuszając. Gdy przestał się już zataczać, wepchnęła mu dwa palce do dziurek nosa i złamała go bez najmniejszego wysiłku. Jęczący z bólu kosmita zalał się krwią, a ona złapała za jego szyję i uniosła go nad posadzkę na tyle, na ile pozwalał jej nieduży wzrost.

- Przysięgasz oddanie Lordowi Freezerowi, panu Galaktyki Północnej? – spytała cicho, nieporuszona, podczas gdy krople krwi padały na jej twarz. Mężczyzna pokiwał głową, zalewając się również łzami, a Ttuce upuściła go na podłogę jak worek kartofli.

- Możesz odejść – oświadczył przesłuchujący kosmita, a Saiyanka bez słowa opuściła pomieszczenie.

Na korytarzu zaraz wychwyciła odgłosy kolejnego zamieszania. Jak we mgle ruszyła w stronę, z której dobiegały hałasy, koniuszkiem języka zlizując z warg obcą krew. Kolejny typowy dzień na planecie Freezer #105.

Zobaczyła go z daleka. Górował nad otaczającymi go kosmitami, odznaczając się nie tylko imponującym wzrostem, bujną czupryną, ale i wyszczekaniem. Ttuce stanęła jak wryta, podziwiając pierwszego Saiyanina, jakiego dane jej było spotkać od dwudziestu czterech lat. Szamotał się ze strażnikami, wykłócając o jakiś towar, którego kradzież mu zarzucano. Ttuce wpatrywała się jak zahipnotyzowana w ruchy jego ogona, a wszystkie maski opadały z jej twarzy, ukazując zdumienie. Nie miała pojęcia, że przeżył ktokolwiek oprócz niej, Vegety i Tarble’a.

Mężczyzna wreszcie ją zauważył, przerywając na chwilę szarpaninę z kosmitami, i również zdębiał. Dorosła Ttuce wyglądała jak zjawa z przeszłości, duch planety, którą dawno unicestwiono. Pod jej oczami widniały głębokie cienie, a spod grzywki wyłaniały się szpecące czoło czerwone blizny. Bladość cery podkreślała rozpryskana na niej krew.

- Ttuce, zajmij się nim! Ten małpiszon robi problemy.

Saiyanka zamrugała gwałtownie, przypominając sobie gdzie jest i czego się od niej oczekuje. Nawet nie zarejestrowała kto wydał polecenie. Przywróciła na twarz obojętny wyraz i skinęła na nieznajomego mężczyznę. Jej oczy znów sprawiały wrażenie jakby były za zasłoną mgły.

- Chodź za mną. – Odwróciła się i nie czekając na niego, ruszyła korytarzem. Normalnie złapałaby delikwenta za szmaty i pociągnęła za sobą, ale teraz nie musiała tego robić. Wiedziała, że Saiyanin sam do niej przyjdzie. Po chwili usłyszała potwierdzające jej przypuszczenia kroki.

*Jeśli ktoś chciałby się dowiedzieć czegoś więcej na temat stanu splątanego, to zapraszam na Wiki. Inspiracja do tej sceny, jak i cytat, pochodzą z drugiego z moich trzech ukochanych filmów – Tylko Kochankowie Przeżyją (2013, w reżyserii Jima Jarmuscha).

**Fragment piosenki Bloc Party –  Pioneers w moim tłumaczeniu (do tej sceny M83 Remix, link w dziale z informacjami o opowiadaniu).

Moi drodzy, może się zdarzyć tak, że w przyszłym tygodniu nie będzie nowego rozdziału. Jest to związane z tym, że zbliża się mój spektakl dyplomowy. Więc jeśli będę milczeć, to nie oznacza to, że umarłam lub/i straciłam wenę. Po prostu najprawdopodobniej uczę się tekstu/potykam na scenie/schizuję/opijam premierę/niepotrzebne skreślić. Historię mam już w pełni zaplanowaną i nic jej nie grozi. Ściskam!
PS. Jak już pewnie zauważyliście, popełniłam rysunek. Krzywy i raczyłam zapomnieć o ogonie, ale jest!