23. The spell that he was under, the lightning and the thunder

Wróciły. Szpecące i czarne, lgnące do skóry niczym spragnione krwi pijawki. Przez chwilę Ttuce łudziła się, że wraz ze śmiercią w kosmosie i rezurekcją na Namek przepadły na zawsze. Tymczasem jednak przeklęte wężowe łuski z innego wymiaru znów zaczęły wykwitać na jej szyi, przypominając o ciążącym na niej przekleństwie i przeznaczeniu, przed którym najwyraźniej nie sposób było uciec.

Przesunęła palcem po odcinającym się na bladej skórze szlaczku i zmarszczyła nos. Chropowaty dotyk wzbudzał w niej nie tylko obrzydzenie, ale i lęk. Wspomnienia bólu przemiany wracały falami, zalewając ją i prowadząc do pytania o to, co się stanie, gdy któregoś dnia transformacja dobiegnie końca. Zostanie bezmyślnym gadem? Czy może już na zawsze połączy się z Czarnym Wojownikiem i stanie się pożywką dla jego mocy?

- A co ty taka zamyślona? Czyżby trening w końcu cię zmęczył? – Bulma wyrosła przed nią jak spod ziemi. Ttuce otrząsnęła się i niechętnie uniosła wzrok na stojącą za szklaną ścianą kobietę. – Ten dzień trzeba zapisać w kalendarzu!

- Czego chcesz? – warknęła i zamknęła książkę, którą do tej pory trzymała bezmyślnie w dłoni. Rzuciła ją na stertę innych i sprężystym ruchem poderwała się z materaca, który służył jej za legowisko. – Znowu przyszłaś się nad sobą poużalać?

- Przyniosłam ci obiad, księżniczko! Okaż choć trochę wdzięczności – odparła Bulma z wyraźnym przekąsem i uchyliwszy metalową klapkę w przedniej ścianie klatki, wsunęła do jej wnętrza tacę z jedzeniem – stosem naleśników. Wiedziała, że Ttuce je uwielbia.

- Po moim trupie – odpowiedziała twardo Saiyanka, ale zaraz złapała za talerz i usiadła, gotowa do posiłku. – Gdzie są sztućce?

- Ostatnio ich nie potrzebowałaś. – Bulma wepchnęła do kabiny również woreczek ze wspominanymi sztućcami. – Zwierzak! – Ttuce posłała jej kolejne złe spojrzenie i już bez słowa zabrała się do jedzenia. Najwyraźniej uznała przytyczki kobiety za niegodne uwagi. W końcu słodziły tak sobie już od ponad sześciu miesięcy.

Kabina supresji nie była zbyt przestronna. W kształcie idealnego sześcianu, nie pozwalała Ttuce na zbyt długie spacery ani na rozwinięcie prędkości, która mogłaby umożliwić przebicie ścian. Saiyanka została wyposażona w materac i mikroskopijną łazienkę, która jako jedyna pozostawała osłonięta przed ciekawskim okiem odwiedzających. Poza tym podłogę pokrywał dywan śmieci, resztek z posiłków i książek, które znikały stamtąd tylko wtedy, gdy Bulma kłótnią wymuszała sprzątanie. Na tym etapie kobieta podejrzewała już, że Ttuce zwyczajnie robi jej to wszystko na złość.

- Masz jakieś wieści od Vegety? – spytała i od razu tego pożałowała. Drwiący uśmiech, który otrzymała w odpowiedzi, mówił więcej niż tysiąc słów. – Zresztą nieważne. Nie obchodzi mnie to – dodała oschle.

- Och, boisz się, że historia wielkiej miłości Vegety i Bulmy jednak nie będzie mieć szczęśliwego zakończenia? – Ttuce podniosła się znów z materaca, na którym skotłowana pościel tworzyła swoisty barłóg. Podeszła do Bulmy leniwym krokiem i zatrzymała się przed samą ścianą. Kobieta mimowolnie przełknęła ślinę, obserwując złe ogniki tańczące w oczach Saiyanki.

- Niczego się nie boję! – syknęła wyzywającym tonem, marszcząc czoło. Ttuce roześmiała się bez cienia wesołości i koniuszkiem języka zwilżyła usta. Pokiwała głową, jakby potwierdziwszy swoje przypuszczenia.

- Może jednak powinnaś – powiedziała nieco łagodniej i przyłożyła do ściany okładkę książki, którą wcześniej czytała. – Zgiełk jest heroldem, który biegnie przed nim. Po nim zostaje tylko gorzki płacz. W jego ramieniu duch zagłady drzemie. Dość mu je wznieść – wróg wali się na ziemię…*

Zaczął padać deszcz.

>*<

Ttuce nie miała oczywiście możliwości bezpośredniego kontaktu z Vegetą, ale doskonale wyczuwała jego emocje, nieważne w jak głębokich odmętach wszechświata przebywał. Mordercze zapędy brata nie umknęły jej uwadze, a nawet ją zaalarmowały. Żywiła przy tym wszystkim szczerą nadzieję, że Vegeta działa z własnej, nieprzymuszonej woli i że kierują nim wyłącznie tłumione od lat instynkty. Nie chciała po raz kolejny stanąć oko w oko z opętanym przez Boga Śmierci wojownikiem. Przygoda z Kakarotto nauczyła ją, żeby nie lekceważyć przeciwnika – a przynajmniej nie tak bardzo, jak to zwykle miewała w zwyczaju.

Vegeta pchnął grodzące mu drogę drzwi i wszedł do kosmicznego klubu, w którym huk dziwacznej muzyki mieszał się ze zgiełkiem wywołanym przez setki istot, zgromadzonych w jego zakamarkach. W rozbitej zbroi i z cudzą krwią rozpryskaną na twarzy, Saiyanin przemierzył drogę do baru, bez mrugnięcia okiem przechodząc obok obserwujących go kosmitów i najmniejszym nawet gestem nie uznając obecności tych, którzy rozstępowali się przed nim w przypływie zdrowego rozsądku.

Wyposażony w macki barman skinął mu głową, rozpoznając go z daleka. Vegeta mógł zniknąć z tych rejonów na długie lata, ale pamięć o nim pozostała. Nikt nie zapomniał wilka, który siał terror, nawet jeśli ten na jakiś czas postanowił się skryć i warować przyczajony w swojej pieczarze. Kosmita wyciągnął z oblepionego pajęczyną słoja fioletowego pająka o sześciu ślepiach i ostrych jak brzytwa kłach. Pajęczak poruszał kudłatymi odnóżami w koszmarnym tańcu, dopóki barman nie zgniótł go w mackach jak jajka i nie wycisnął jego jadu prosto do czekającej na blacie szklanki. Lepki, gęsty płyn koloru ropy osiadł na jej dnie, a kosmita wymieszał go z inną przezroczystą substancją i podał Vegecie, gdy tylko ten uderzył pozbawioną rękawicy pięścią w obdrapany kontuar.

- Dla księcia – wyseplenił barman, a jego macki poruszyły się niczym nozdrza niespokojnego zwierzęcia. – Tak jak zwykle, Szczypta ryzyka.

- Musisz wymyślić inną nazwę, Tako. Skoro pajęczy jad nie zabił mnie do tej pory, to nie ma w tym żadnego ryzyka. – Vegeta przystawił szklankę do ust i za jednym zamachem wychylił jej zawartość. Trucizna sprawiła, że na chwilę ścierpł mu język, a zaraz potem wywołała mrowienie w ustach i gardle, buzując niczym ziemski napój gazowany. Saiyanin przymknął oczy czując, jak momentalnie się relaksuje, a ciepło wypełnia całe jego ciało. Jad Arassidy był najsilniejszy w Siódmym Wszechświecie, zarówno jako trutka, jak i alkohol.

Vegeta nie zdążył jeszcze nawet odstawić opróżnionej szklanicy na kontuar, gdy ktoś złapał go za ramię i odwrócił gwałtownie przodem do siebie. Saiyanin stanął twarzą w twarz z istotą o wielkich wyłupiastych oczach i burzą czarnych dredów na głowie.

- Ish. – Uśmiechnął się kpiąco na powitanie i cisnął szklankę za siebie, tylko przypadkiem nie trafiając barmana w głowę.

- Gdzie jest Ttuce, palancie? – wycedziła kosmitka, piorunując go spojrzeniem i teraz trzymając za fragment kombinezonu na piersi. Tuż za nią pojawił się Greip, jak zwykle z nieprzeniknioną miną modela prosto z wybiegu. Jego podobieństwo do Zarbona wywoływało w Vegecie mdłości.

- Tam gdzie być powinna. W więzieniu. – Saiyanin zdecydowanym gestem schwycił Ish za nadgarstki i odczepił ją od swojej zbroi. Nie puszczał, tylko jeszcze powiększył drapieżny uśmiech i wpatrywał się w nią intensywnie. – A co? Chcesz ruszyć jej na ratunek? – zadrwił. – Na pewno to doceni.

- Jesteście siebie warci, naprawdę – warknęła Ish i wyszarpnęła mu się, bo alkohol poprawił Vegecie humor na tyle, że nie używał na niej całej swojej siły. – To twoja siostra, do kurwy nędzy!

Vegeta tylko wzruszył ramionami i nie oglądając się za siebie, machnął dłonią na barmana, a ten zaserwował mu kolejną Szczyptę ryzyka. Saiyanin wypił ją na raz, a światła klubu zawirowały przed jego oczami, całkiem przesłaniając twarz znudzonego tym przedstawieniem Greipa. Ogon zwisał luźno na biodrach Vegety, a dudnienie przyprawiającej o dreszcze muzyki całkiem wypełniało mu uszy. Przez chwilę wściekła Ish była jedynym stałym punktem w otaczającej go przestrzeni kolorów, a on czuł wzbierający w piersiach śmiech, który wstrząsał organami i wywoływał drżenie rąk.

Schwycił Ish ogonem w pasie i przyciągnął ją z powrotem do siebie, miażdżąc jej usta w zaborczym pocałunku. Przełknął zdumiony protest kosmitki i pozwolił sobie dalej zapominać o tym wszystkim, co zostawił na Ziemi.

>*<

Obserwowała ich długo, stojąc w sączącym się z nieba deszczu. Był ciepły i spływał po jej skórze, wcale się nie spiesząc. Nikt niczego nie podejrzewał. Tylko ten człowiek-wilk sprawiał wrażenie jakby wyczuwał, że coś jest nie tak. On mógł stanowić problem. Nie zamierzała jednak dać mu wystarczająco dużo czasu, żeby odkrył gdzie leży źródło jego niepokoju.

Zaczęła się zbliżać.

Od samego rana Yamcha był wybitnie nerwowy i nie potrafił usiedzieć na miejscu. Bulma fukała na niego niecierpliwie, a Siedemnastka tylko wywracał oczami i rzucał jakieś uwagi na temat szamponu na pchły.

- Jeszcze jedno słowo i przegryzę ci wszystkie przewody! – sarknął Yamcha, a Android roześmiał się i niedbałym gestem poprawił chustę na szyi. Siedzieli na balkonie zastępczego Capsule Corporation i spod zadaszenia obserwowali skąpane w deszczu miasto.

Yamchy nie podobał się ten deszcz. Od czasu, gdy połączył się z  Raijū, był wyczulony na wszelkie anomalie pogodowe, które nie miały nic wspólnego z jego nowymi umiejętnościami. Złapał na dłoń kilka zabłąkanych kropel i powąchał je. Pachniały zgnilizną i chorobą. Z gardła mężczyzny wyrwał się głęboki warkot, a Bulma niemalże obalała się kawą.

- Na litość Kaito! Zacznij się zachowywać bardziej po ludzku!

- Coś jest nie tak – powtórzył po raz setny tego dnia, wywołując tym pełne znudzenia westchnienie Siedemnastki.

- Tak, nasza pizza nadal nie dotarła. Za chwilę przelecę się do tej knajpy i powiem im co o tym myślę. – Android skrzyżował ręce na torsie i wykrzywił usta. Przydługie włosy zaczęły mu się puszyć od wszędobylskiej wilgoci, co tylko dołożyło do jego bagażu niezadowolenia. – Nienawidzę czekać.

- Przestańcie bagatelizować moje przypuszczenia! – Yamcha uderzył pięścią w blat stołu i obnażył kły. – Nie wymyślam sobie tego i…

I wtedy ją zobaczył. Samotną postać w czerni wśród strug deszczu. O twarzy, która przypominała białą maskę i włosach, długich i cienkich, które sprawiały wrażenie puszczonej na wiatr pajęczyny. Postać, która uważnie ich obserwowała i której towarzyszyła aura niepodobna do żadnej żywej istoty.

W następnej chwili nieznajoma uśmiechnęła się do niego, a on zrozumiał, że to jedyne ostrzeżenie, jakie dostanie. Kiedy Capsule Corporation stanęło w płomieniach, złapał spanikowaną Bulmę na ręce i zeskoczył do ogrodu.

- Mój dom! – Kobieta wyrwała mu się natychmiast i spojrzała z niedowierzaniem na ogień, który zaczynał trawić jego konstrukcję. – Znowu to samo!

- Może to najwyższy czas, żeby zmienić lokalizację – mruknął Siedemnastka, lądując spokojnie obok nich. – Wszyscy wasi wrogowie już wiedzą gdzie mieszkasz…

- To nie jest moment na udzielanie dobrych rad! – wrzasnęła na niego.

Yamcha nie włączał się do dyskusji i ze zmrużonymi oczami spoglądał na zbliżającą się do nich pająkowatą postać. Kobieta miała długie ręce i nogi. Idąc, chybotała się nieco na boki, a jej groteskowa twarz umacniała go w przekonaniu, że nie należy ona do świata żywych. Uderzał go coraz nieprzyjemniejszy zapach, którego była źródłem i który osiadał całym swoim ciężarem na jego żołądku.

W ogóle nie czuję jej ki…

- Kami, co za smród! – Siedemnastka w popłochu zasłonił nos chustą. – Co to za dziwadło?!

- Bulmo, nie wdychaj tego! – Yamcha odwrócił się do przyjaciółki, ale widząc jej nagle pobladłą twarz zrozumiał, że już za późno.

- Zaraz zemdleję – szepnęła i przytknęła dłoń do ust.

Nagle poczuła takie uderzenie gorąca, że błędnik odmówił jej posłuszeństwa. Zachwiała się i z trudem ustała na nogach. Deszcz zaczął silniej zacinać, a niebo przeszyła pierwsza błyskawica. Yamcha krzyknął coś do niej, ale nie zrozumiała ani słowa. Otoczyło go jaskrawe światło piorunów, a z jego gardła wyrwał się wilczy skowyt. Siedemnastka odepchnął ją na bok, a ona stanęła znów wprost naprzeciwko piekła, które żarłocznie trawiło Capsule Corporation. Jak dobrze, że tego dnia w domu nie było nikogo. Nikogo poza…

- O nie. Ttuce! – wybełkotała i namacała w kieszeni sukienki pilot do kabiny supresji. – Spłonie żywcem! – Lekceważąc dobiegające do niej jak spod wody ostrzeżenia Siedemnastki, niepewnym krokiem ruszyła w stronę płonącego budynku. Zacisnęła dłoń mocniej na pilocie i powtarzała sobie w myślach, że nie podda się zaczynającym wstrząsać jej ciałem torsjom.

Za plecami Bulmy Yamcha zaatakował. Jego Rōga-fū-fū-ken nie był już taki, jak dawniej. Teraz miał zabić, bez dawania szansy na obronę. Silnym uderzeniem, wzbogaconym o wyładowania elektryczne, z trzaskiem przepołowił głowę demonicznej kobiety, nim ta zdążyła go choćby tknąć. Szponiasta dłoń przeszła przez czaszkę potwora niczym przez masło, ale z jej wnętrza nie wypłynęła ani kropla krwi. Yamcha zamrugał, zdumiony, a czarne szpary oczu nieznajomej spojrzały na niego pusto.

- Głupcze… – Jej włosy poruszyły się nagle, ożywając i wydłużając się, jak upiorne ramiona, którymi wyraźnie chciała go objąć. Yamcha odepchnął ją od siebie z obrzydzeniem i błyskawicznie odskoczył, a w tle rozległ się przeraźliwy wrzask Bulmy, gdy jedno z czarnych pasm przebiło jej ramię na wylot.

Bulma runęła na ziemię, a włosy przyszpiliły ją do niej, poruszając się w świeżej ranie i jątrząc ją niczym kolonia korników. Kobieta zawyła znowu z bólu i z trudem uniosła wzrok. Pilot do kabiny supresji, który upuściła przy uderzeniu, wpadł prosto w szalejące tuż przed nią płomienie. Teraz topił się na oczach kobiety i bezlitośnie przypominał, że za chwilę ten sam los spotka Ttuce. Krztusząc się dymem i próbując oderwać ranną rękę od podłoża, Bulma zaczęła słać nieme prośby do Vegety.

Wróć do mnie!

>*<

Ttuce spała. Pierwszy raz od dawna spokojnie, pozbawiona towarzystwa gówniarzy, którzy dla odmiany, zamiast zawracać jej głowę, poszli do lunaparku z teściami Vegety. Taka chwila spokoju i całkowitego relaksu była dla niej rzadkością, toteż nie planowała wstawać nawet na kolację.

Jednak z upływem czasu coś zaczęło grać na wrażliwych strunach jej świadomości i podszeptywać o nadciągającym zagrożeniu. Ttuce otworzyła w końcu oczy i uniosła się niechętnie do siadu. Nie wyczuwała żadnej wrogiej energii, ale ki Yamchy była alarmująco wysoka i z każdą chwilą coraz bardziej przybierała na intensywności. A poza tym temperatura w kabinie supresji zdawała się podskakiwać z każdą upływającą sekundą, zupełnie jakby ktoś bawił się termostatem. Otarła czoło z potu i zmarszczyła nos, spoglądając na jego krople na swoim przedramieniu. Co do…?

Saiyanka wstała zdecydowanie i rozejrzała się. Szkło pomieszczenia było zaparowane, a jej dotąd nieomylny wzrok nie potrafił przebić grubej zasłony szarego dymu, który zdawał się spowijać cały świat na zewnątrz. Podeszła do jednej ze ścian i dotknęła ostrożnie umieszczonej w niej klapki. Zaraz też zaklęła szpetnie pod nosem, bo momentalnie się poparzyła. Odsunęła się na bezpieczną odległość i wpatrywała w morze dymu tak długo, aż wreszcie zobaczyła to, czego się spodziewała – pomarańczowe języki ognia.

Ttuce wzięła głęboki oddech i zadała sobie pytanie, jak wydostać się z klatki, z której nie dała rady uciec przez ostatnie pół roku. Miała nadzieję, że wizja skończenia jako danie na parze podwójnie zmotywuje ją do działania.

*William Shakespeare, Koriolan (w przekładzie Stanisława Barańczaka).

Wesołych świąt!