8. I never watch the stars, there’s so much down here

- Wiesz jaką mamy dzisiaj rocznicę, małpko?

- Nie.

- Nie…? – Biały ogon uderzył ostrzegawczo o podłogę.

- Nie, Lordzie Freezerze.

- Dokładnie rok temu oddano cię pod moją opiekę. Jak ten czas szybko leci, nieprawdaż?

- Prawda, Lordzie Freezerze. – Ttuce nie podnosiła na niego wzroku.

- Jest jeszcze jeden powód do świętowania. Właśnie zniszczyłem Vegetasei i wszystkich mieszkańców, którzy mieli pecha być na jej powierzchni. Osobiście skręciłem też kark twojemu ojcu. Co ty na to? – Odpowiedziała mu cisza. Dziewczynka nawet nie drgnęła. – Nie zapytasz o swoich braci? Nie jesteś ciekawa co się z nimi stało?

- Wiem, że żyją. 

- Niby skąd?

Spojrzała na niego w sposób, który wyrażał wszystko poza strachem i pokorą. Uniosła lewy kącik ust w drwiącym uśmiechu.

- Czuję to.

Freezer roześmiał się serdecznie, niewzruszony kpiną Saiyanki, i skinął na jednego ze swoich sługusów. Kosmita otworzył drzwi sali i wprowadził do środka kilkoro podobnych do siebie fioletowych istot. Dziewczynka nie miała wątpliwości, że są to dzieci, chociaż nie rozpoznała ich rasy.

- Posłuchaj mnie bardzo uważnie, księżniczko. Od tej pory Vegeta jest zdany na moją łaskę i niełaskę. To od ciebie zależy, co z nim zrobię. Zakładam, że chcesz dla niego jak najlepiej, więc przedstawię ci warunki naszej dalszej współpracy. Zaczniesz latać na misje, ale nigdy nie zbliżysz się do księcia. Nadal nie wie, że żyjesz i tak ma pozostać. – Freezer górował nad Ttuce. – Po drugie, będziesz mi absolutnie posłuszna. Jeden wyskok i to nie ty poniesiesz konsekwencje, a Vegeta. Za każdy twój błąd, on zapłaci krwią. Znamy się już na tyle długo, że chyba wiesz do czego jestem zdolny. Wiesz, czy może mam ci przypomnieć?

- Wiem… Lordzie Freezerze. – Uśmiech znikł z jej twarzy.

- A więc postanowione. – Zwrócił się do istot zgromadzonych przy drzwiach. – Moi drodzy. Zdecydowałem się zorganizować dzień dziecka. Z tej okazji daję wam szansę na ocalenie życia bliskich. – Wskazał na Ttuce. – Zabijcie ją albo ja zabiję waszych rodziców.

Ttuce wytrzeszczyła oczy, a Freezer opuścił pomieszczenie z rękami założonymi za plecami. Mali kosmici wyglądali na zaskoczonych tym poleceniem, ale po chwili dotarła do nich powaga sytuacji, a ich spojrzenia wbiły się w postać dziewczynki. Zjeżone dzieci zaczęły ją okrążać. Ttuce przyjęła bojową pozycję i zacisnęła pięści. Oddychała spokojnie czując, że ma do czynienia z mięczakami. Jej pewność siebie zmalała, gdy z ramion i nóg kosmitów wyłoniły się ostre kolce. Skoczyli na nią równocześnie, w efekcie dziurawiąc kombinezon i raniąc ciało. Ttuce krzyknęła z bólu i dała się otoczyć złotej aurze, która odrzuciła przeciwników na ściany pomieszczenia. Jej ogon poruszył się niespokojnie. Była wdzięczna losowi, że z czasem odrósł bez komplikacji. Bez niego miała problemy z zachowaniem równowagi. Ciała kosmitów się naprężyły, a kolce wystrzeliły w kierunku Saiyanki jak seria naboi. Wrzasnęła, wzmacniając łunę energii, a ta roztopiła je w locie. Dzieci ponownie ruszyły do ataku, ale tym razem dziewczynka była gotowa.

Przez lustro weneckie Freezer obserwował jak kilkuletnia księżniczka wpada w zwierzęcy szał i rozrywa swoich przeciwników na strzępy. Gorąca krew chlusnęła na ścianę, za którą stał, a on nie mógł powstrzymać uśmiechu aprobaty. Ttuce była równie zdolna i śmiercionośna, co jej brat. Mimo obrażeń, które odniosła po pierwszym zlekceważeniu wroga, wciąż potrafiła celnie uderzać, miażdżyć kości i podgryzać gardła. Kosmici nie mieli z nią szans.

Ttuce zgniotła butem czaszkę ostatniego dziecka, a pomieszczenie wypełnił chrupot i odgłos mokrego plaśnięcia. Podniosła wzrok, wbijając go prosto w ścianę kryjącą lustro. Freezer miał ochotę bić jej brawo. Jego nauki nie poszły w las. Dziewczynka dyszała ciężko i drżała na całym ciele. Sierść na ogonie była zjeżona, a naelektryzowane włosy przesłaniały połowę zakrwawionej twarzy. Ttuce skrzywiła się i wypluła na podłogę kawałek skóry, który zerwała zębami z czyjejś kończyny.

Freezer wpuścił do sali kilku dorosłych kosmitów. Ttuce poczuła, że jej serce zatrzymuje swój bieg.

- Ta Saiyanka zabiła wasze dzieci. Możecie się zemścić.

Odgłos na powrót zamykanych drzwi przypieczętował wyrok.

>*<

Vegeta z sarknięciem schwycił za materiał granatowo-czerwonej peleryny, przymocowanej do krawędzi jego naramienników.

- Czy to konieczne? Jestem wojownikiem, a nie przebierańcem!

- Wasza wysokość, to znak rozpoznawczy króla! Niestety księżycowy klejnot przepadał na statku Freezera. Wydałem już jednak polecenie, by wykonano nowy.

Vegeta spojrzał na zaaferowanego mężczyznę, który przed laty był doradcą jego ojca.

- Obejdzie się, naprawdę. Nie lubię błyskotek.

Zaczął przechadzać się po zatopionej w półmroku sali tronowej, sprawdzając czy peleryna nie jest za długa i czy nie plącze mu się między nogami. Kroki Saiyanina odbijały się echem od ścian pomieszczenia, które wyglądało jakby swego czasu ktoś wykuł je i urządził w skalistych wnętrznościach jakiejś groty. Vegeta uznał, że jako król musi zlikwidować kilka z tych głupich zwyczajów rodzinnych. Może i jego poprzednik wyglądał majestatycznie w zdobionej zbroi i z wielkim wisiorem na piersi, ale sam Vegeta czuł się w tej kreacji po prostu idiotycznie. Zastanawiał się co porabia Ttuce. Podczas gdy na niego czekało kilka godzin rozmów i narad z Saiyaninami, którzy byli w radzie i mieli coś do powiedzenia w sprawie królestwa, jego siostra najpewniej świetnie się bawiła na treningu. Westchnął i machnął peleryną tak, żeby zamiotła podłogę. Powinien sprezentować ją Gohanowi. Wielki Saiya-cośtam na pewno by się ucieszył.

W czasie gdy brat o niej rozmyślał, Ttuce odwiedzała stare kąty. Drzwi komnaty Celeri otworzyły się bezszelestnie. Pomieszczenie było dokładnie takie jak w dniu, w którym widziała je po raz ostatni. Zrobiła krok w przód, ostrożnie stąpając po pokrywających podłogę płytkach. Kołyska Tarble’a nadal stała przy królewskim łożu, a na komodzie leżał złożony szkarłatny koc. Ttuce zamknęła za sobą drzwi i podeszła do toaletki, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze. Nie pamiętała twarzy matki, chociaż to z nią spędziła prawie każdy dzień z pierwszych czterech lat życia. Wiedziała tylko, że królowa była olśniewająco piękna i że potem, gdziekolwiek w czterech galaktykach Ttuce by się nie udała, nie dane jej było spotkać nikogo równie urodziwego. Przesunęła palcem po swoim odbiciu. Nie miała w sobie niczego, co czyniłoby ją podobną do zmarłej królowej i co pomogłoby przywołać Celeri we wspomnieniach. Patrząc na siebie, widziała wyłącznie ojca.

Myśli Ttuce mimowolnie pobiegły w stronę Saiyanina, którego spotkała na Ziemi. Zupełnie inaczej wyobrażała sobie tę twarz. Miała być bardziej sroga, o mocnych brwiach, ostrych rysach i zawadiackim uśmieszku. Miała być całkowitym przeciwieństwem tego co tam zastała, a mimo to patrzenie na Kakarotto i jego synów wywołało u niej skurcz w klatce piersiowej. Sądziła, że ma ten etap dawno za sobą – że jest silniejsza. Zacisnęła dłonie na blacie toaletki.

- Ty draniu – szepnęła. Głos Saiyanki był spokojny, choć ręce zadrżały, krusząc mebel. Płomienie złocistej aury zaczęły lizać jej ciało. – Czy ja się z ciebie nigdy nie wyleczę, Raditz?!

Wybuch energii pochłonął krzyk i roztrzaskał wyposażenie komnaty, nie zostawiając niczego na swoim miejscu. Ttuce stała nieruchomo w szarym deszczu odłamków i płatów farby, sypiących się ze ścian i sufitu. Minęło tyle lat, a ona nadal nie ustaliła z czyjej ręki zginął brat Kakarotto. Z czasem ból straty zelżał i przestała o tym myśleć. To pobyt na Ziemi rozjątrzył starą ranę. Cel wizyty był jednak zbyt ważny, żeby zająć się vendettą i ryzykować niepowodzenie. Ale następnym razem…

Pojedyncza łza spłynęła z kącika oka po jej policzku, znikając równie szybko co się pojawiła. Drzwi pomieszczenia z trzaskiem stanęły otworem, a do środka wpadło dwóch strażników.

- Królowo, wszystko w porządku?!

Odwróciła się zaraz w ich stronę i obnażyła zęby w agresywnym grymasie.

- Gdyby Król Vegeta został zaatakowany, właśnie tyle czasu zajęłaby wam reakcja?! Żałosne gnidy, zacznijcie się przykładać do swojej roboty albo skrócę was wszystkich o głowę!

Saiyanie skłonili się gorliwie.

- Niech królowa nam wybaczy, dopiero ustalamy grafik służb…

- Zamknąć ryje! Posprzątajcie ten syf.

Opuściła komnatę zamaszystym krokiem. Dlaczego byłeś taki słaby, Raditz? I dlaczego twoja słabość kładzie się cieniem na mnie?! Wnętrza pałacu nie wywoływały u niej żadnych przyjemnych skojarzeń. Miasta i pustkowia planety, które zwiedzała przez ostatnie godziny, wydały jej się całkiem obce i obojętne. Nie czuła się tu w domu bardziej niż na kolejnym statku Freezera.

Vegeta nie miał o niczym pojęcia, czuła to. Raditz nie zdążył mu powiedzieć, bo najpierw poleciał z misją na Ziemię. Teraz sekret Ttuce znał Kakarotto. Widziała iskierkę współczucia w jego oczach, gdy zanurzył rękę w kotle jej myśli i natrafił na swojego brata. Ttuce warknęła i jeszcze przyspieszyła kroku. To współczucie godziło w saiyańską dumę bardziej niż porażka w walce.

Wypadła z pałacu na dziedziniec i gwizdnęła na sześciu członków armii, którzy stali przed salą treningową.

- Wybierzcie sobie kapsuły i za pięć minut wylatujemy. Zobaczymy czy się do czegokolwiek nadajcie – warknęła ochryple, a Saiyanie pobiegli wykonać jej polecenie. Każdy z nich był więcej niż chętny, żeby udowodnić królowej swoją siłę i bezwzględność. Ttuce przeszła głównym deptakiem i stanęła pod oknami sali tronowej. Tak jak myślała, Vegeta wyczuł ją od razu i pojawił się na balkonie. W pelerynie ojca i lśniącej zbroi wyglądał nie jak król, ale jak bóg.

- Gdzie się wybierasz?

- Piraci mają problem z jakąś planetką na krańcu naszego kwadrantu. – Uśmiechnęła się cwanie, doskonale kryjąc jakiekolwiek ślady wewnętrznego rozbicia. – Biorę kilku wojowników i dam im pole do popisu.

- I oczywiście zostawiasz mnie z całą robotą papierkową i trującymi dupę dziadami – syknął, zaciskając dłonie na poręczy.

- Taka dola króla, braciszku. Ja jestem generałem. – Zasalutowała mu żartobliwie. – Poza tym, masz do pomocy Greipa i Ish. Greip jest teraz na sali treningowej i testuje nowych żołnierzy, ale Ish czeka przy twojej komnacie. Gdyby pojawiły się jakieś wątpliwości odnośnie polityki Kosmicznej Organizacji Handlu, to chętnie udzieli ci wszystkich odpowiedzi.

- Jakoś mi nie ulżyło. – Ttuce rzuciła mu scouter, a on złapał go w locie.

- W razie czego dzwoń. Niedługo wrócę.

Vegeta obserwował jej oddalającą się sylwetkę. Już dawno nie widział tak czarnej aury i nie czuł tak wysokiej dawki negatywnej energii nagromadzonej we wnętrzu jednej osoby. W przeciwieństwie do Ttuce ani przez chwilę nie łudził się, że jego siostra odnajdzie spokój na ich rodzinnej planecie.

>*<

Piccolo siedział po turecku w powietrzu. Znajdował się właśnie w jednym ze swoich ulubionych kanionów do medytacji, gdzie nikt i nic nie miało mu przeszkadzać – a przynajmniej takie było założenie. Tym razem jednak, mimo teoretycznego świętego spokoju i przeszywającej uszy ciszy, nie potrafił się skupić. Za zamkniętymi powiekami cały czas widział ten sam obraz: pewny siebie uśmiech siostry Vegety i jej oczy, jak dwie srebrzyste kule księżyca. Z jakiegoś jeszcze bliżej niezrozumiałego dla siebie powodu nie mógł przestać o niej myśleć.

- Erm, nie chcę się wtrącać, ale wydaje mi się, że to nie jest kobieta dla ciebie.

- Ucisz się, Nail.

Podmuch wiatru poruszał leniwie białą peleryną. Co za idiotyczny pomysł! Ta Saiyanka w ogóle mu się nie podobała. Cwana i niebezpieczna jak żmija – za bardzo przypominała jego samego. Wiedział, że taka mieszanka byłaby zbyt wybuchowa, żeby Ziemia miała to przetrwać, bez znaczenia czy w bliższej, czy dalszej przyszłości.

- Więc jednak myślisz o niej w ten sposób!

- Czy naprawdę nie mogę mieć ani minuty prywatności?! Nawet we własnych myślach?!

- Iii teraz zacząłeś się zastanawiać dlaczego Goku tak bardzo nalegał, żeby pokazać ci jej wspomnienia. Może chciał cię przed czymś ostrzec?

Piccolo otworzył oczy. Zanim poprzedniego dnia opuścił dom Bulmy, Goku rzeczywiście wziął go na bok i zaproponował podzielenie się informacjami, które wyciągnął z głowy Ttuce. Nameczanin burkliwie i stanowczo odmówił, chociaż troska wypisana na twarzy Saiyanina go zaintrygowała. Goku w ogóle dziwnie się ostatnio zachowywał. Co takiego zobaczył, co mogłoby mieć jakikolwiek związek z Piccolo? Może wyczuł, że Nameczanin jest Ttuce – niech ci będzie, Nail – odrobinę zainteresowany i chciał mu uświadomić z jakim złem wcielonym ma do czynienia? Piccolo uśmiechnął się dziko sam do siebie. W takim razie Goku chyba zapomniał, że kiedyś nazywano go szatanem. Diabeł diabłu niestraszny, a dopóki nie skrzywdzi kogoś bliskiego Ttuce – jest bezpieczny.

Przez kilka następnych dni mogę być niedostępna, więc nowy rozdział wrzucam nieco wcześniej niż planowałam. I nie martwcie się o Kakarotto, on jest teraz moim oczkiem w głowie. ;) O Piccolo trochę się możecie martwić, tho! (Jeśli on jest moim drugim oczkiem w głowie, a Vegeta trzecim, to czy to robi ze mnie Tien Shinhana?)