31. We are the lions in a world of lambs

Jeśli ktoś zostanie w tyle, nie wracamy po niego.

Gohan zgrzytnął zębami, przypominając sobie jedną z kluczowych zasad jego po trzykroć przeklętej współpracy z Ttuce. Saiyanka nie miała zamiaru ułatwić mu procesu polubienia jej i chłopak godził się już z faktem, że ich stosunki do końca będzie można określać mianem tylko i wyłącznie wymuszonej tolerancji.

- Przestańcie nas atakować! Chcemy wam pomóc! – krzyknął któryś już raz, odpychając od siebie grupkę uzbrojonych w nożyczki dzieci.

Godzinę wcześniej w płomieniach stanął największy sierociniec zlokalizowany w East City. Członkowie Satan Force od razu udali się na miejsce, pozostawiając jednak w tyle Ttuce, która tłumaczyła, że ratowanie niewiniątek to strata jej cennego czasu. Teraz Gohan był otoczony przez grupę istot o szkarłatnych oczach, które syczały i kurczyły się w sobie, gotowe do zadania ciosu. Napierający na nie ze wszystkich stron czarny dym sprawiał, że wyglądały już jak pomiot iście piekielny, a nie ludzki.

Gohan na przemian kaszlał, krztusząc się przepełnionym sadzą powietrzem, i opędzał od rzucających się na niego ze zwierzęcą precyzją dzieci. Unikając zrobienia im krzywdy, usiłował nakłonić je do wyjścia z budynku, ale to wcale nie było takie proste. Konstrukcja sierocińca zaczynała kruszyć się i pękać w obliczu toczącego ją ognia, a gorące języki przemalowywały niegdyś kolorowe ściany na heban. W końcu tuż przy chłopaku pojawił się Siedemnastka, którego zjeżone włosy i poszarpane ubrania świadczyły o tym, że jego sieroty również nie oszczędziły.

- Dość tego – wycedził Android i uniósł obie dłonie na wysokość twarzy. Prawą wysunął przed lewą, kciuki i małe palce zadarł do góry, a pozostałe podkurczył. Gohan się przeraził.

- Chyba nie chcesz…!

- Nie teraz. – Siedemnastka zmrużył oczy, wpatrując się intensywnie w krążącą w dymie bandę dzieci. Te obserwowały go przez chwilę wrogo, po czym równocześnie wydały z siebie skowyt, przez który Gohan niemalże zwinął się z bólu. W następnej sekundzie opętane istoty rzuciły się na Androida. Ten tylko na to czekał. – BINDING BUBBLE!

Łuna ki rozbłysła wśród dymu. Energia Siedemnastki podzieliła się na kilkanaście osobnych promieni i przybrała postać baniek. Następnie każda z nich rozrosła się i uwięziła w swym wnętrzu po jednym młodocianym delikwencie. Siedemnastka na powrót poderwał ręce do góry i płynnym ruchem przemieścił je na lewo, a wszystkie energetyczne bańki wyleciały z impetem przez okno, zabierając swoich więźniów ze sobą. Gohan zakaszlał znów z wrażenia, po czym podbiegł tam i wyjrzał na dwór sprawdzając, czy dzieciom nic się nie stało.

- Binding Bubble? – Spojrzał na Siedemnastkę, gdy stwierdził już, że bańki osiadły bezpiecznie na ziemi. – Serio?

- Nie miałem lepszego pomysłu – burknął, tupnął i oparł ręce na biodrach. – Zresztą, co za różnica. Ważne, że technika jest skuteee–!

Podłoga zarwała się w miejscu, w którym stał (i tupał) niespodziewający się niczego Android i ten runął w dół, wprost w szalejące piętro niżej płomienie. Gohan schwycił go jednak błyskawicznie za rękę i wciągnął na górę, zanim stało się najgorsze. Siedemnastka wyrwał mu się i zaczął sobie na przemian przydeptywać tlące się nogawki spodni.

- Niech to wszystko szlag trafi! Nowe jeansy!

- Budynek zaraz się zawali. Chodźmy stąd – zarządził Gohan i jako pierwszy wyleciał przez rozbite okno na zewnątrz. Wylądowali na ulicy, w otoczeniu wypełnionych wierzgającymi dziećmi baniek. Przezroczyste kule energii drżały, atakowane od środa, ale żadna z nich nie zamierzała pęknąć. Tymczasem bryła sierocińca zdawała się oddychać, pęczniejąc od oparów dymu i wydając przeraźliwie trzeszczące odgłosy, kiedy pękały kolejne żebra jej konstrukcji.

- Długo zamierzacie tu jeszcze stać?! – Yamcha dobiegł do nich zdyszany i umazany na twarzy sadzą.

- Gdzie są pozostali?! – Gohan próbował przekrzyczeć panujący wokoło hałas. Centrum miasta pogrążyło się w absolutnym chaosie. Wojownicy rozdzielili się od razu po przybyciu na miejsce. Część miała przeprowadzić ewakuację sierocińca, a reszta nadzorować okolicę. Jednak kolejne niespodziewane eksplozje, ataki paniki i skąpane w magicznym mroku niebo pokrzyżowały ich plany.

- Nie mam pojęcia! Ale to martwi mnie bardziej! – Yamcha wskazał przed siebie. Wyczuł nadciągającą istotę, zanim ta jeszcze pojawiła się w polu widzenia i jako jedyny nie był zaskoczony, gdy w końcu na horyzoncie ukazał się dziwny, stopniowo rosnący w oczach kształt.

- Co do…? – Siedemnastce na chwilę odebrało mowę.

- Dzieci Ameonny – szepnął Gohan i przybrał gotową do ataku pozę.

Chwilę później, w akompaniamencie przeszywającego krzyku, na miasto spadł monstrualny, przypominający czaplę ptak o dziewięciu głowach*. Jego turkusowe skrzydła wywołały podmuch wiatru wystarczający do zburzenia okolicznych budynków, a imitujący płomienie ogon zdawał się być zapowiedzią tych prawdziwych, które sekundy później niczym lawa wylały się z dziewięciu rozdziawionych dziobów. Gohan skurczył się na ziemi, osłaniając twarz ramionami i czując, jak pot spływa mu ciurkiem po kręgosłupie.

- Ten jest mój! – ryknął Yamcha i nim ktokolwiek zdążył wyrzucić z siebie choć słowo protestu, przemienił się w swoją zwierzęcą formę. Dzieci krzyczały za ich plecami, wciąż uwięzione w bańkach, aż w końcu Siedemnastka ze zniecierpliwieniem skrzyżował ręce na wysokości twarzy, po czym rozsunął je zdecydowanie na boki. Jego energia wyparowała w powietrze, a sieroty zostały uwolnione.

- Wiejcie stąd, albo przestanę być taki uprzejmy! – wrzasnął Android w swoim najgroźniejszym, noszącym żałobę po nowych spodniach tonie. Dzieci, mimo że ich oczy pozostawały tak samo czerwone jak wcześniej, odwróciły się jak na komendę i w popłochu ruszyły w przeciwnym kierunku.

- Wciąż są opętane – zauważył Gohan, zwracając się znów przodem do miejsca, w którym Yamcha miał zaraz zmierzyć się z potworem. Wielki wilk przeskoczył już przez zrujnowane budynki i teraz krążył wokół ptaszyska, stopniowo zmniejszając dzielącą ich odległość. Uszy położył po sobie, a skóra na jego pysku zmarszczyła się, ukazując ociekające śliną kły. Z gardła Yamchy wydobywał się głęboki, jeżący włosy na karku warkot.

- Ta. – Siedemnastka sarknął i odgarnął włosy z twarzy. – To bardzo wygodne. Ludzie atakują nas bez opamiętania, ale w obliczu tych potworów są bezbronni. Musimy walczyć i z nimi i w ich obronie. My ich ocalimy, a oni wbiją nam nóż w plecy!

- Chce, żebyśmy się w tym zamotali. – Gohan przeniósł wzrok na czarne niebo, którego chmury kłębiły się niczym spienione fale. – Chce, żebyśmy postradali zmysły. Jeśli nie da rady fizycznie, Czarny Wojownik zniszczy nas psychicznie.

 W błysku pierwszej błyskawicy wilk ruszył do ataku. Błysnęły szpony i rozległ się chrapliwy odgłos czapli. Yamcha pozbawił ją części piór i odskoczył zwinnie nim dosięgły go wystrzelone przez nią języki ognia. Zaraz potem starli się ponownie w ruinach miasta, a wilk pochwycił dwie z szyi ptaka w żelazny uścisk szczęk. Monstrum zaskrzeczało, wokoło znów buchnęły płomienie, a nadzorujący walkę Gohan wyprostował się i nacisnął przycisk scoutera, który miał na uchu.

- Przydałabyś się tu.

- W drodze.

- Hej! – Raditz spojrzał na Ttuce z wyrzutem.

W przeciwieństwie do reszty zespołu, oboje Saiyanie przebywali w Pałacu Wszechmogącego, oddając się kolejnej z rzędu partii pokera. O ile Raditz i Piccolo mieli z góry przykazane, by nie opuszczać terenu świątyni i całą uwagę skupić na chronieniu Dendego, o tyle Ttuce po prostu zdezerterowała. Teraz jednak w przypływie obowiązku rzuciła karty na stół, poprawiła swój scouter i wstała bez słowa.

- Jesteś taka chętna do pomocy tylko dlatego, że znowu przegrywasz!

- Wmawiaj sobie co chcesz. – Odbiła się solidnie od nawierzchni, wystrzeliwując w powietrze, po czym poszybowała w dół. Gohan nie wzywałby jej z byle powodu. Ten gówniarz też miał swoją – nikłą bo nikłą, ale jednak – dumę. Zlokalizowawszy jego energię, teleportowała się do East City.

- Następnym razem gramy w rozbieranego! – krzyknął Raditz w eter, ale usłyszał go już tylko Piccolo, który właśnie po raz kolejny tego dnia przemierzał teren świątyni, usiłując znaleźć odpowiednie miejsce do medytacji. Nameczanin posłał Saiyaninowi cierpkie spojrzenie duszy udręczonej. Ten uśmiechnął się zaraz drwiąco i machnął ogonem, podpierając pod boki. – Masz coś przeciwko? Czyżby coś między wami było?

- Tak, powietrze. Nie prowokuj. – Piccolo ostentacyjnie zatrzasnął za sobą wrota Pałacu.

Ttuce źle wymierzyła odległość dzielącą ją od Gohana i zmaterializowała się w powietrzu nad miastem. Runęła z niego tak samo jak wcześniej dziewięciogłowy ptak i wbiła się w nawierzchnię ulicy, tworząc niebotycznych rozmiarów krater. Ludzie przebiegali obok, krzycząc i w amoku szukając schronienia. Saiyanka trwała nadal na jednym kolanie na ziemi i obserwowała to zamieszanie. Widziała czerwone oczy uciekających. Widziała, że wszystkie one rejestrują jej obecność i że rozszerzają się w jawnym przypływie furii. Ludzie byli teraz rozerwani pomiędzy naturalnym instynktem, a obietnicą złożoną Czarnemu Wojownikowi. Na razie instynkt brał w nich górę i uciekali. Na razie.

Ttuce podźwignęła się i ruszyła pod prąd, przeciskając przez śpieszące jak najdalej od centrum tłumy. Tuż przed sobą widziała jak budynki walą się pod ciężarem dwóch gigantycznych zwierząt, splecionych ze sobą w ferworze walki. Yamcha prezentował skąpane we krwi kły, a jego pazury zdzierały z ptaszyska kolejne warstwy piór. Dziewięć głów poruszało się nieustannie, dziobiąc każdy fragment pokrytego sierścią ciała, a z potężnych szczęk wilka raz po raz wyrywało się bolesne skomlenie. W powietrze buchały niezliczone języki płomieni, zupełnie jakby pod walczącymi otworzyło się przejście do piekieł.

Saiyanka uznała w końcu, że nie zdzierży dalszego brnięcia w tłumie Ziemian i wzbiła się znów w powietrze. Nie uniosła się jednak zbyt wysoko. Chciała z bliska nadzorować to, co działo się na powierzchni, a poza tym transformacja Yamchy w Raijū jak zwykle sprowadziła ze sobą burzę i błyskawice, które przeszywały teraz niebo na całej jego powierzchni i rozświetlały pole walki. Ttuce rozglądała się na boki, w gęstym niczym mgła dymie próbując wypatrzeć pozostałych wojowników. Niestety w takim natężeniu różnorodnych energii jej zmysły odmawiały posłuszeństwa. Nie potrafiła się skupić.

Warknęła gniewnie i znieruchomiała. Zacisnęła powieki i pociągnęła nosem, jakby chcąc zwęszyć zapach ki Gohana. Niewiele przebijało się przez mur, który tworzyły zderzające się energie ptaszyska i Yamchy, ale Ttuce wychwyciła wreszcie pojedynczą nić, która mogła zaprowadzić ją wprost do chłopaka. Wtem usłyszała głośny świst i otworzyła oczy w porę, by zobaczyć nadlatującą w swoją stronę głowę czapli. Rzeczona głowa była od niej trzy razy większa i w dodatku uzbrojona w ostry jak katana dziób, który niechybnie rozpłatałby ją na pół, gdyby w porę nie zwinęła się w kłębek i nie przycisnęła twarzy do kolan. Ptasi łeb wbił się w ścianę budynku tuż za nią i zasypał ją deszczem kawałków betonu, które w końcu zmusiły ją do ponownego lądowania.

- CO DO DIABŁA?! – Poobijana i  obsypana tynkiem, posłała rozdrażnione spojrzenie Yamchy, który wciąż miał w zębach pozostałości szyi ptaszyska. – UWAŻAJ, GDZIE ROZRZUCASZ RESZTKI!

Wilk zareagował na to pół szczeknięciem – pół warknięciem, które Ttuce uznała za oczywistą próbę parsknięcia śmiechem na jej koszt. W tym momencie pozostałe osiem łbów czapli przystąpiło do kontrataku i Yamcha zaskomlał przeraźliwie, gdy jeden z dziobów trafił go prosto w oko. Ttuce zaklęła i poderwała się na nogi, ale wilk zniknął już pod ciężarem opierzonego potwora. Znów buchnęły płomienie, a ptak wydał z siebie tak donośny i przeszywający dźwięk, że Saiyanka pożałowała, że w ogóle podniosła się z ziemi. Zatkała uszy rękami i jęknęła, oszołomiona. Wyczulony słuch ucierpiał tak bardzo, że zaczęło jej się kręcić w głowie.

Kiedy zobaczyła jak ptasie łby raz za razem unoszą się i opadają, bezlitośnie atakując ciało wilka, teleportowała się tam. Znalazła się tuż przed nieruchomym Yamchą, a nad sobą ujrzała rozdziawiony dziób, który zbliżał się do niej z impetem. Walcząc z nudnościami, wystosowała szybką salwę Shadow Blast i posłała ją wprost do gardła potwora. Ten wytrzeszczył oczy, a jego głowa eksplodowała, pozostawiając siedem wciąż nietkniętych. Ttuce osłoniła twarz przed fontanną krwistych flaków, a ptak pod wpływem jej ataku runął w tył.

- Kami, żeby tylko nie regenerował się jak hydra – mruknęła sama do siebie.

Po przeciwnej stronie pobojowiska zobaczyła błękitną kopułę ki, która utworzyła się nim ptak zdążył upaść na te z niezniszczonych jeszcze budynków. Saiyanka od razu wyczuła obecność Gohana i Siedemnastki, którzy najwyraźniej próbowali chronić uciekających mieszkańców. Czapla odbiła się od ich bariery i wylądowała na plecach, machając niezgrabnie skrzydłami i wydając z siebie skrzekliwe odgłosy. Siedem głów poruszało się wciąż w amoku, ale dwie naderwane szyje zwisały smętnie, pozbawione życia. Ttuce uznała to za dobry omen.

Kiedy za swoimi plecami usłyszała jęk, przypomniała sobie o Yamchy. Po wilku nie pozostał nawet ślad, a mężczyzna leżał zakrwawiony na przykrytej popiołem ziemi i usiłował unieść się na drżących z wycieczenia rękach. Nie był w stanie otworzyć jednego oka, a rany na jego ciele świadczyły o tym, że ptak dał radę uszkodzić kilka z organów wewnętrznych. Yamcha poddał się w końcu i upadł znów na twarz, tym razem tracąc przytomność. Ttuce nie ruszyła się, żeby mu pomóc, ale z spomiędzy ruin budynków z odsieczą przybył Krillan, a za nim Pūar.

- Yamcha! – Kotek dopadł do swojego kompana jako pierwszy i zaczął go klepać po policzku, piszcząc w panice. – Yamcha, powiedz, że nic ci nie jest!

- Nie mamy już żadnych fasolek, trzeba zabrać go do Dendego – wyszeptał Krillan, a kotek pokiwał głową z zaciętą miną, choć w jego oczach widać już było łzy.

- Hej, łysy. Gdzie są pozostali? – Ttuce skrzyżowała ręce na piersi, a buddysta spojrzał na nią z dołu, wciąż klęcząc przy ciele przyjaciela.

- W pobliżu. Rozdzieliliśmy się.

- Jasne. A potem mówią, że to ja nie potrafię działać w zespole. – Splunęła na ziemię i obejrzała się przez ramię. Siedemnastka i Gohan wciąż utrzymywali kopułę energii nad pozostałościami miasta, a ptak atakował ją wściekle, dziobiąc na oślep. Łuna ki drżała i powoli kurczyła się pod naporem potwora. Ttuce obróciła przekleństwo na języku. Jak najszybciej odciągnąć jego uwagę?

Nagle tuż przy niej wylądował Tien.

- Mamy plan – powiedział, po czym kucnął przy Yamchy i przerzucił sobie jego rękę przez kark, dźwigając go z ziemi. Mężczyzna zawisł na nim niczym szmaciana lalka, ale Tien przytrzymał go pewnie w pasie. – Lepiej się stąd zbierajcie.

Wzbił się w powietrze, a Krillan i Pūar podążyli za nim bez słowa sprzeciwu. Ttuce wymamrotała coś z niezadowoleniem pod nosem, ale poszła w ich ślady. W locie zauważyła, że niespodziewanie wśród ruin miasta pojawił się drugi ptak. Mimo imponujących rozmiarów, ten potwór zdawał się być jednak karykaturą oryginalnej czapli. Jego pióra były dziwnie nastroszone, szyje powykrzywiane, a zamiast kłębów ognia z gardeł wydobywały się jedynie żałosne obłoczki dymu.

- To Oolong! – zapiszczał Pūar. – Oolong się zmienił!

- Ha. – Ttuce uśmiechnęła się triumfalnie pod nosem. Nieudacznicy i tchórze też się czasem do czegoś przydają.

Czapla zainteresowała się nowym przeciwnikiem i oderwała od migoczącej już mocno kopuły ki, która świadczyła o rosnącym zmęczeniu jej twórców. Oolong wydał z siebie skrzekliwy odgłos i zaczął się cofać, machając nieudolnie skrzydłami i prowadząc potwora wprost w sieć linii wysokiego napięcia. Oczy Ttuce rozszerzyły się ze zdumienia, gdy zrozumiała prostotę i zarazem geniusz tego pomysłu.

Jednakże czapla przeprowadziła swój atak szybciej i gwałtowniej, niż zakładał to plan. Rzuciła się na Oolonga i bez najmniejszego wysiłku powaliła go na ziemię, zanim jeszcze zaplątała się w śmiercionośne przewody.

- Kurwa! – Ttuce musiała dać upust swojej frustracji. – I co teraz?!

- Poczekaj – szepnął Tien, mrużąc oczy.

W następnej chwili wydarzyło się kilka rzeczy naraz. Wszystkie siedem łbów ptaszyska opadło, z trzaskiem wbijając się w uziemionego przeciwnika. Ki Oolonga momentalnie zniknęła z obiegu, a Krillan aż się zapowietrzył. Wtem słupy, które podtrzymywały linie wysokiego napięcia, zaczęły się przewracać i zasypywać czaplę.

- Czy to…? – zaczął buddysta.

- Roshi. – Tien zacisnął usta w wąską linię.

Przez całe miasto poniósł się donośny odgłos sprzężenia, a czapla zaskrzeczała rozdzierająco, rażona ogromną dawką prądu. Iskry i rozbłyski, które momentalnie ją otoczyły, niemalże oślepiły zgromadzonych wojowników. W powietrzu uniósł się zapach palonego mięsa, a ptak znalazł się w samym sercu inferno. Wszystkie scoutery zaczęły dzwonić. Ttuce zignorowała napis BULMA, który migał jej uparcie przed okiem i teleportowała się w kierunku Gohana. Kiedy dotarła na miejsce, mogła usłyszeć jak Siedemnastka ryczy w tle:

- JESTEŚMY W TRAKCIE KOŃCA ŚWIATA, BULMO! NIE MAMY CZASU NA PLOTKI!

- NIE DZWONIĘ Z PLOTKAMI, TY MARNA PODRÓBO IOSA! CHODZI O KULE! DWIE KULE SIĘ ZREGENEROWAŁY!

Android po raz kolejny tego dnia zapomniał języka w gębie. Zamrugał tylko i, wciąż trzymając palec na przycisku scoutera, spojrzał na Gohana i Ttuce. Ci wyglądali na równie zdumionych. Nie dane im było bardziej roztrząsnąć tego tematu. Płonąca żywcem czapla stanęła znów na nogi i ruszyła wprost na nich, ciągnąc za sobą strzelające prądem przewody.

- Na trzy! – krzyknął Gohan i cała trójka równocześnie wystrzeliła w potwora energetyczne pociski. Czapla splunęła na nich płomieniami, a następnie skrzydłami zmiotła Ttuce i Siedemnastkę z nóg. Porażony prądem Android wbił się we wrak samochodu kilkanaście metrów dalej, a Saiyanka powaliła pozostałości konstrukcji banku i zniknęła pod jego gruzami.

Gohan pozostał sam na polu walki. Kiedy ptak znów się na niego zamierzył, chłopak pozwolił by otoczyły go płomienie białej ki. Materiał jego zniszczonego gi łopotał na wietrze, a on krzyknął, wyzwalając z siebie jeszcze więcej mocy. Siedem łbów utkwiło w nim wzrok bursztynowych oczu.

- Przegrasz! Kiedy wzejdzie nowy księżyc, wasz świat upadnie! – zaskrzeczał potwór ze wszystkich gardeł, a jego zmutowany głos wypełnił miasto. Gohan zmrużył oczy i postanowił nie poświęcać teraz uwagi kolejnym groźbom. Wysunął jedną nogę w przód i ułożył ręce przy swoim boku.

- Kame… – Pomiędzy jego dłońmi rozbłysła kula niebieskiej energii. – Hame…

- Pokłoń się swoim nowym bogom! – Łby ptaka runęły na niego niczym ostrze gilotyny, a Gohan wypchnął obie ręce z nagromadzoną energią w przód.

- HA! – Potężny pocisk ki zdawał się zatopić w swoim blasku cały świat. Wystawiony na pełną moc uderzenia potwór nie miał z nim szans. Zaskrzeczał jeszcze raz w proteście, a potem jego ciało niemalże rozpłynęło się w naporze mocy Mistycznego Wojownika. 

Kiedy Ttuce odzyskała przytomność, jej zmysły zaczęły wibrować od skumulowanej w powietrzu ki. Saiyanka wygrzebała się spod gruzów i z trudem stanęła na wiotkich nogach. W uszach wciąż słyszała rezonujący huk uderzenia, ale mogła się rozeznać w sytuacji na tyle, by stwierdzić, że Gohan unicestwił potwora. Odetchnęła i po chwili w pełzającym po ziemi dymie wypatrzyła Krillana. Buddysta klęczał przed nadpaloną postacią Genialnego Żółwia, którego przerwanie przewodów kosztowało bolesną śmierć.

Ttuce zdarła swoje rękawice i potarła czoło wierzchem dłoni.

- Jestem na to zdecydowanie zbyt trzeźwa – mruknęła ze znużeniem i rozejrzała się znowu na boki. Poza szumem płomieni w mieście panowała przejmująca cisza, a Saiyanka nie wyczuwała żadnego zagrożenia. Powolnym krokiem oddaliła się więc od Krillana i po chwili wypatrzyła szyld jakiegoś na wpół zrujnowanego baru. Uśmiechnęła się z dużą dozą samozadowolenia i bez wahania weszła do środka.

Kiedy tylko postawiła stopę na drewnianych panelach knajpy, te ugięły się pod jej ciężarem, a ona usłyszała ciche kliknięcie. Saiyanka przełknęła ślinę.

- To po prostu nie jest mój szczęśliwy dzień.

Zaraz potem rozbłysło śnieżnobiałe światło, a podmuch eksplozji zbił ją z nóg.

Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy,

Starość u kresu dnia niech płonie, krwawi;

Buntuj się, buntuj, gdy światło się mroczy.**

>*<

Bulma położyła dwie kryształowe kule na przygotowanym przez Dendego marmurowym blacie. Wpasowały się one idealnie w przeznaczone na nie wgłębienia i teraz spoczywały w bezruchu, odbijając w swoich taflach oczy zgromadzonych nad nimi wojowników.

- Tę udało nam się odnaleźć zanim jeszcze doszło do regeneracji. – Bulma wskazała na kulę z jedną gwiazdką. – Ona też reaktywowała się jako pierwsza. Chwilę później na radarze pojawiła się ta. – Położyła dłoń na trzygwiazdkowej kuli.

- Nie minął jeszcze rok od ich użycia, a Czarny Wojownik dodatkowo je osłabił – powiedział Gohan. – Więc jak to możliwe?

Dende wpatrywał się w znalezisko Bulmy i Gotena w ponurym zamyśleniu. Kiedy podniósł wzrok na Gohana, tego przeszedł wyjątkowo nieprzyjemny dreszcz. Nameczanin westchnął ciężko.

- Kryształowe kule są dziełem bogów. To nie zwykła magia, czy zaawansowana technologia. To swego rodzaju błogosławieństwo. A z błogosławieństwem wiążą się przywileje.

- Kule mają przywileje? – Bulma przekrzywiła głowę.

- Mój poprzednik zapisał wiele zwojów na ich temat. Kiedy je czytałem, natrafiłem na wzmiankę o tym, że w obliczu zagrożenia kule mogą powołać swoich strażników.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – Gohan zacisnął dłonie na ramionach milczącego Gotena. Dende podszedł bliżej kul i przesunął po ich powierzchniach opuszkiem palca.

- Pomyślcie. Czarny Wojownik niemalże je unicestwił. Nasz świat stoi na krawędzi zagłady w dosłownym tego słowa znaczeniu. Nie ma lepszego momentu na wzmocnienie barier ochronnych… – Dende znów spojrzał Gohanowi w oczy. – Kule zaczęły się regenerować kosztem ludzkiego życia. Za każdą z tych kul ktoś umarł.

- Oolong i Roshi… – Bulma przytknęła palce do ust. – To znaczy, że…

- To znaczy, że jeśli zabiję pięciu z was, to będziemy mieć komplet kul i Shenron załatwi nasz problem? – Podsłuchujący do tej pory w ukryciu Siedemnastka stanął w drzwiach sali.

- Nie! Oczywiście, że nie! – krzyknął Dende i odwrócił się do niego ze złością. – Jak możesz tak to bagatelizować?! Kule przyjmą jedynie ofiarę tych, którzy zginą w ich obronie. W obronie tego świata!

- Dobra, ślimaku, już spokojnie. Spokojnie! – Siedemnastka uniósł obie ręce w geście kapitulacji i się roześmiał. – Przecież i tak zaraz zwrócimy im życie, co za różnica!

- Nie! – Dende zacisnął pięści, a w jego oczach niemalże pojawiły się w łzy. – Gdy czyjaś dusza połączy się z kulą, to zostanie tak już na zawsze! Nie ma od tego odwrotu! Genialny Żółw i Oolong zostali wybrani na Smoczych Strażników, a ta służba trwa wieczność! Nikt nie przywróci im życia…

Z gardła Nameczanina wyrwał się szloch, a Gohan poczuł, że oblewa go zimny pot. Goten spojrzał na niego z dołu z przerażeniem wypisanym na twarzy.

- Więc… Abyśmy mogli przywołać Shenrona… Jeszcze pięcioro z nas musi zginąć – podsumował Gohan i napotkał spojrzenie Bulmy. Kobieta była blada jak ściana i gdyby nie to, że właśnie się o nią oparła, to chyba by upadła. Dende pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Jak mogłem do tego dopuścić? Jak mogło do tego dojść podczas mojej posługi? Bogowie rzeczywiście przeklęli tę planetę…

- Mówiłem, żeby nazwać się Legionem Samobójców, to nikt mnie nie słuchał – burknął Siedemnastka, który jak zwykle niezależnie od okoliczności sypał filmowymi odniesieniami jak z rękawa.

>*<

- BOMBA WYBUCHŁA, ZIEMIA UMARŁA! – Ttuce usiadła gwałtownie, a Raditz upuścił na podłogę egzemplarz gazetki o szydełkowaniu i zakrztusił się przełykaną właśnie herbatą.

- S-słucham?!

Saiyanka zamrugała szybko z dość ogłupiałą miną, po czym przesunęła dłonią po swoich naelektryzowanych włosach. Zorientowała się już, że jest w łóżku o podejrzanie pstrokatej pościeli. Dodatkowo, żeby nie czuła się z tym zbyt swojo, w powietrzu wychwyciła delikatną woń cynamonu, która niemalże wsiąkała w jej skórę.

- Miałam jakiś dziwny sen… – Spojrzała na różowe skarpetki na swoich stopach. – Co to ma być?!

- Ej, tylko spokojnie! Dopiero co poskładałem cię do kupy! – Raditz zerwał się z okupowanego do tej pory taboretu i podskoczył do niej, chcąc zmusić ją do dalszego leżenia.

- Łapy precz! – Odepchnęła go i bojowo rozejrzała się na boki. – Gdzie jestem?! Co się stało?! Dlaczego akurat róż?!

Wreszcie zdała sobie sprawę z tego, że część twarzy, w tym jedno oko, ma dokładnie obandażowane. To samo tyczyło się jej klatki piersiowej i łydek.

- Nastąpił wybuch. Zostałaś ranna. Zabrałem cię do kryjówki. – Raditz przeprowadził drugą próbę i podszedł do niej ostrożnie, unosząc obie ręce w uspokajającym geście. Gdyby miał przy sobie białą flagę, to właśnie by nią machał. – Już wszystko w porządku. Jesteś bezpieczna.

Ttuce odetchnęła chrapliwie i opadła z powrotem na plecy, a jej żebra zaprotestowały nawet przy tym nikłym wysiłku. Raditz poprawił poduszkę pod głową Saiyanki i przykrył ją kocem, który dotąd leżał skotłowany na podłodze.

- Strasznie się wiercisz przez sen, wiesz?

- Gdzie jestem? – powtórzyła pytanie i bez wahania znowu zwaliła rzeczony koc z łóżka. Raditz zawarczał ze złości, a Ttuce powiodła wzrokiem po jasnych ścianach schludnego wnętrza. W przydymionym świetle lampy widziała zarysy regału z książkami, jakieś biurko, kwiaty na parapecie i… zabawki? – Bo na pewno nie w bunkrze Bulmy…

- Zabrałem cię do domu Kakarotto. Gohan powiedział mi gdzie to jest. Musieliśmy się rozdzielić. Ze względów bezpieczeństwa oczywiście. Pozostali są w Pałacu Wszechmogącego.

- Wygraliśmy? – spytała i, lekceważąc ból, znów uniosła się na łokciach. Raditz westchnął nad tym saiyańskim uporem i pomógł jej usiąść tak, by oparła się plecami o zagłówek łóżka.

- Bitwę tak, ale wojna wciąż trwa. Dwóch zginęło, część jest ranna. – Usiadł obok niej, a materac ugiął się pod jego ciężarem. – Jak trochę dojdziesz do siebie, to zabiorę cię do Dendego. Na razie uleczył Yamchę i też musi zregenerować swoje siły zanim pomoże tobie, czy komukolwiek innemu.

- Pff! Nie potrzebuję jego pomocy. Jutro będę jak nowa. – Ttuce z hardą miną wbiła wzrok w sufit. Śmiertelną powagę sytuacji zburzyło jednie burczenie dobiegające z jej brzucha. Raditz wyszczerzył zęby.

- Przyniosę coś do zjedzenia!

Po chwili Ttuce trzymała już w dłoniach miskę gorącej zupy z imbirem, którą zaraz też wychłeptała niczym wygłodniałe od tygodnia zwierzę. Saiyanin stał obok niej, dumny ze swej zaradności i niemalże merdał ogonem.

- Więcej – burknęła i wręczyła mu opróżnione naczynie.

- Na szczęście mamy cały zapas! Bulma dobrze mnie wyposażyła.

- Bulma? – Ttuce spojrzała na niego kątem oka. – Nic jej nie jest?

- Nic a nic.

Saiyanka skinęła głową, a kiedy znowu została sama, zaczęła oceniać obrażenia, których doznała. Przypomniała sobie już o eksplozji, która zaskoczyła ją w barze. Musiała nadepnąć na jakąś ukrytą minę przeciwpiechotną. Ttuce była więc zarazem zdziwiona, jak i wdzięczna losowi, że nie straciła przy tym nogi. W kuchni coś stuknęło, potem trzasnęło, a następnie bez wątpienia się rozwaliło. Raditz zaczął głośno lamentować nad marnością ludzkiego losu i sprzętów AGD.

Korzystając z przedłużającej się nieobecności Saiyanina, Ttuce wygramoliła się z łóżka i pokuśtykała w stronę lustra wiszącego na ścianie. Dłonią starła z niego warstwę kurzu i przyjrzała się swojej posiniaczonej twarzy. Bandaże skrywały poparzenia, ale poza nimi i wyraźnie skręconą kostką w lewej nodze, nie dolegało jej nic poważnego. Była tylko taka strasznie wyczerpana…

Kolejne minuty wieczoru płynęły powoli, a Raditzowi w końcu udało się Ttuce nakarmić. Kiedy ta przeszła już ze stanu dosłownego i przenośnego podminowania do błogiego otumanienia, ułożył się obok niej i podparł głowę na łokciu. Wolną dłonią pogłaskał ją po ukrytym pod bandażem policzku. Saiyanka posłała mu zaraz spojrzenie, które w zamyśle miało być ostre, ale wyszło jakieś rozmyte. Raditz uśmiechnął się niezobowiązująco.

- Jak jutro poczujesz się lepiej, to oprowadzę cię po tych zacnych włościach. To bardzo przytulne miejsce. Zakładam, że mój brat niewiele się do niego przykładał. To pewnie wszystko zasługa jego żony.

- Mhm. – Powieki ciążyły jej coraz bardziej i Ttuce miała wrażenie, że zapada w śpiączkę.

- Wiesz… Nigdy nie zapytałaś mnie, czy ja wciąż cię kocham.

- Nie oczekuję tego od ciebie – odparła, po czym ziewnęła od serca. – Wiele się zmieniło. Jestem teraz dużo starsza. Zniszczona. I zła…

- Ale moja odpowiedź brzmi tak – szepnął jej na ucho.

To wyznanie kołatało się w głowie Ttuce, gdy przebudziła się nagle w środku nocy. Doznane przez nią poparzenia piekły i goiły się równocześnie, a saiyańskie moce powoli wracały do normalnego stanu. Ki buzowała w jej żyłach, a uszkodzona w wybuchu kostka zdawała się całkiem zregenerować, bo Saiyanka nie odczuwała już kłującego bólu. W domu rodziny Son panowała cisza, którą przerywało jedynie miarowe chrapanie Raditza. Saiyanin leżał nadal obok, ściśnięty na niewielkiej przestrzeni tak, aby jej nie zgnieść, i obejmował ją opiekuńczo ramieniem.

W pierwszej chwili Ttuce uznała to za potwarz i już miała Raditza o tym boleśnie poinformować, ale zamiast tego narzuciła sobie wewnętrzny zen. Korzystając z faktu, że płuca pozwalały jej już na nieco więcej niż samo oddychanie, ułożyła się na boku, przodem do Saiyanina.

Muskularna ręka zsunęła się na jej talię, a on mruknął coś przez sen. Ttuce wpatrywała się w niego przez dłuższą chwilę. Obserwowała jak jego naga klatka piersiowa unosi się i opada podczas kolejnych oddechów, i jak aureola migocze delikatnie w ciemnościach. Przygryzając dolną wargę, wyciągnęła dłoń i musnęła lśniący okrąg koniuszkiem palca, ale nic nie poczuła. Raditz zaczął się wiercić i przyciągnął ją bliżej siebie. Ttuce oparła mu obie ręce na torsie. Znała tę skórę lepiej niż swoją własną. Saiyanka próbowała sobie teraz przypomnieć jak to między nimi właściwie było, te kilkanaście lat wcześniej.

- Tak mnie świdrujesz tym spojrzeniem, że aż się rozbudziłem – wymamrotał Raditz i otworzył sklejone snem powieki.

Zamrugał, żeby wyostrzyć wzrok, a Ttuce się uśmiechnęła. Nie był to uśmiech, który chwyta za serce. Nie był to uśmiech, który rozświetla oczy. Ale był to uśmiech, który szeptał, że być może coś się zmienia. I za ten uśmiech Saiyanin mógł skoczyć w ogień. Szare tęczówki Ttuce zdawały się lśnić w ciemnościach pokoju niczym hipnotyzująca tafla księżyca. Raditz uznał, że to chyba wręcz wskazane, by królowa Saiyanów potrafiła samym spojrzeniem doprowadzić podwładnych do przemiany.

- Tamtego dnia, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy pomyślałem, że jesteś duchem – szepnął i przesunął opuszkiem kciuka po jej dolnej wardze. Rozchyliła zachęcająco usta, a te zaczęły go hipnotyzować jeszcze bardziej niż księżycowe spojrzenie. – Duch Vegetasei. Widmo naszej rasy. Potęgi, którą utraciliśmy. Mogłaś być naprawdę wielka. Legendarna…

To Ttuce go pocałowała, ale on nie pozostał jej dłużny. Strzępy bandaży spadły zaraz na podłogę, a ona pociągnęła Raditza na siebie, w międzyczasie ani na sekundę nie odrywając się od jego ust. Wplątała dłonie we włosy Saiyanina i pozwoliła żeby schwycił ją zaborczo w pasie. Objęła go nogą na wysokości bioder i przycisnęła się do niego bardziej, paznokciami znacząc mu plecy. Palcami odnalazła wszystkie znajome blizny i uczepiła się ich w miłosnym powitaniu. To ona wszystkim kierowała. Chciała go poczuć i chciała mieć pewność, że to nie sen. Łóżko zaskrzypiało pod intensywnością ich ruchów, a kiedy Raditz ugryzł ją w szyję, z gardła Ttuce wyrwał się pierwszy jęk.

- Tęskniłem za tobą – wyszeptał, a ona spojrzała mu w oczy.

- Ja za tobą też – odpowiedziała bez wahania i pocałowała go znów namiętnie, zupełnie jakby od tego miał zależeć jej los.

>*<

- Czy mi się wydaje, czy sceneria się zmienia? – Goku podrapał się po potylicy i tym samym jeszcze bardziej zmierzwił swoją grzywę.

Od początku ich wędrówki piekło wyglądało jak labirynt grot, który rozciągał się w nieskończoność głęboko pod powierzchnią ludzkiego świata. Kolejne stalaktyty, stalagmity, stalagnaty i nawet okazjonalne korzenie, na które wpadali, tylko potwierdzały teorię Goku o tym, że są uwięzieni pod skorupą ziemską. Teraz jednak na drodze Saiyanów stopniowo zaczynała pojawiać się niebieska trawa, a poziom irytacji Vegety z każdą sekundą rósł wprost proporcjonalnie do tego zjawiska.

- Witaj w moim piekle – warknął nagle i zatrzymał się. Niespodziewanie dotarli do końca korytarza.

- Och nie, ślepy zaułek?!

- Spójrz do góry, pajacu.

W sklepieniu znajdował się sporych rozmiarów otwór o nierównych krawędziach, a z jego wnętrza wypływały promienie słoneczne. Vegeta pstryknięciem palców zlikwidował kulkę ki, która do tej pory oświetlała im drogę, a następnie wzbił się w powietrze. Goku zmarszczył nos, ale poleciał za nim i w końcu przecisnął się na powierzchnię. Powierzchnię, która okazała się być planetą Namek.

- To jest twoje piekło?! – Goku aż podskoczył, a potem spojrzał na otwór, którym weszli. Była nim ta sama odgrywająca rolę grobu dziura, którą zagrzebał osobiście przed laty, zaraz po tym jak Freezer uśmiercił Vegetę. Saiyanina przeszedł dreszcz, gdy tak teraz spoglądał na dzieło swoich rąk.

- Tylko nie zacznij się mazać – wycedził książę, widząc jego reakcję, i ruszył przodem. Zielone niebo ozdabiały delikatne, pojedyncze chmury. Pogoda była przyjemna i zachęcająca do spędzania czasu na dworze, a jednak Goku nie miał wątpliwości, że nie napotkają nikogo z tutejszych mieszkańców.

Namek z koszmaru Vegety wyglądała dokładnie tak, jak w momencie jego śmierci. Wszyscy Nameczanie zostali już z niekwestionowaną pomocą księcia unicestwieni, a ich domostwa zburzone. Planecie nie zagrażała jeszcze eksplozja, ale jej pustka i ruina wzbudzały nie taki znowu nieuzasadniony niepokój, który zwijał się w żołądku w oślizgłą kulę i stamtąd emanował na resztę organizmu. Saiyanie znajdowali się teraz w krainie duchów, a ich nieobecność zdawała się być jeszcze bardziej zatrważająca, niż gdyby mieli stanąć z nimi oko w oko.

- Te wzgórza, jeziora, pieprzone wraki… Znam to wszystko na pamięć – mruknął Vegeta, a Goku spojrzał na niego ze zdziwieniem. Książę przeglądał się w zielonej tafli wody. – Byłem tu wcześniej dwa razy. I to miejsce nigdy się nie zmienia. Tylko czasami słyszę jego śmiech…

- Freezera?

- Jakaś jego cząstka tu została. – Vegeta zacisnął pięści, a materiał rękawic zatrzeszczał ostrzegawczo. – A ja wciąż jej szukam. I szukam. I powoli tracę zmysły…!

- Hej! – Goku położył dłoń na jego ramieniu, czując jak poziom ki księcia znacznie się podnosi. Ten odwrócił się do niego błyskawicznie z furią wypisaną na twarzy, a czarne oczy na krótką chwilę zrobiły się całkiem czerwone. Rysy twarzy Vegety wyostrzyły się i z jakiegoś powodu nagle wyglądał młodziej, groźniej i bardziej drapieżnie. Tak jak za czasów wojny z Freezerem.

Goku sapnął i puścił go, odsuwając się o krok. Wydało mu się, że stoi oko w oko z chorym na wściekliznę zwierzęciem. Mógł sobie bez trudu wyobrazić, jak oszalały Vegeta lata po Namek przez całą wieczność, przeżywając od nowa każdą z doznanych tu porażek i poszukując znienawidzonego tyrana. Śmiech Freezera musiał rozbrzmiewać coraz głośniej i głośniej z każdą chwilą, która zbliżała Saiyanina do zniszczenia samego siebie.

Vegeta odetchnął chrapliwie raz i drugi, zupełnie jakby właśnie sobie przypomniał, że ma płuca. Szkarłatna mgła zasnuwająca jego tęczówki powoli się ulotniła. Goku zmarszczył czoło widząc, jak książę wraca do normalności.

- Tym razem nie jesteś tu, żeby pokutować za grzechy – powiedział, podchodząc znów bliżej. – Tym razem jesteśmy tu tylko przejazdem. Pamiętasz o tym?

Te słowa zaskarbiły mu niewyraźny, acz potwierdzający pomruk ze strony księcia. Jego wzrok wreszcie odzyskał co nieco ze swojej zwykłej stanowczości, a Goku uśmiechnął się szeroko.

- Myślisz, że trafimy też do mojego piekła? To pewnie będzie okropne. Założę się, że nie ma w nim ani odrobiny jedzenia!

Vegeta zamrugał i rozluźnił zaciśnięte mięśnie szczęki, zdając sobie wreszcie sprawę z tego, że był bliski ataku.

- Dla takich jak ty w piekle nie ma miejsca – mruknął i dla zasady odepchnął Goku od siebie na odległość co najmniej trzech metrów. Młodszy Saiyanin zatoczył się i zaśmiał, po czym podparł pod boki i rozejrzał z zainteresowaniem wokoło.

- No dobra, to którędy teraz? Chyba, że wrócimy z powrotem na dół… Swoją drogą, udało ci się już pogadać z Ttuce?

- Nie. Ale może gdybyś uciszył się choć na chwilę, to byłoby mi się łatwiej skupić! Kłapiesz tą jadaczką jak najęty – prychnął. Goku klepnął go przyjacielsko w plecy i Vegeta prawie upadł na twarz.

- Zawsze do usług!

>*<

Kiedy Raditz obudził się nad ranem, Ttuce nie było w łóżku. Spojrzał na pozostawione na podłodze bandaże i bez ociągania ruszył ich śladem do wyjścia z pokoju. Na palcach zszedł po schodach do malutkiego salonu. Wolał zachować ostrożność i czujność na wypadek, gdyby koniec końców Saiyanka uznała tę wspólnie spędzoną noc za kolejną życiową pomyłkę.

Drzwi wejściowe były otwarte na oścież, a przez nie do domu wpadał poranny zapach rosy i mgły. Ttuce stała na brzegu jeziora. Miała już na sobie zbroję i spodnie od kombinezonu, a rześkie powietrze przywoływało gęsią skórę na jej odsłonięty kark i nagie ramiona. Saiyanka trwała w bezruchu i obserwowała jelenia, który chwilę wcześniej pojawił się na drugim brzegu i pochylił smukłą szyję do krystalicznej tafli, by napić się wody. Wokoło szumiała bambusowa dżungla. Ta znajdująca się w objęciach Gór Paozu oaza sprawiała wrażenie zupełnie nienaruszonej magią Czarnego Wojownika.

- W ogóle tu nie pasujemy – powiedziała Ttuce, a skradający się do tej pory Raditz odetchnął z ulgą i stanął u jej boku.

- Dzięki niech będą Kaito. Już myślałem, że jesteś na mnie wściekła. – Ttuce spojrzała na niego kwaśno w odpowiedzi. – No rozchmurz się, marudo!

- Ten świat… Jest tak różny od naszego. Nie potrafię zrozumieć jak Vegeta się tu odnalazł.

- Mówisz, że nie chciałabyś takiego przytulnego domku? Mógłbym ci taki wybudować. Zamieszkalibyśmy w sąsiedztwie. Może nawet uprawiałbym ogródek i wymieniał się z Chi-Chi nasionami… – Ttuce spojrzała na niego już teraz jak na wariata, a Raditz parsknął tubalnym śmiechem, który przepłoszył jelenia. Saiyanka obserwowała bieg zwierzęcia, dopóki to nie zniknęło w osnutych mgłą zaroślach.

- Niszczymy wszystko na naszej drodze – oświadczyła grobowym tonem. Raditz objął ją ramieniem, a potem polizał leniwie tuż za uchem.

- Jesteśmy lwami w świecie owiec. – Oparł czoło na głowie Saiyanki i uśmiechnął się, a jego ogon owinął wokół jej uda. – Nie porównuj się do nich. Nie trać swojej prawdziwej natury.

- Hnn. – Ttuce nagle znowu poczuła się senna. W ogóle nie miała zamiaru tak wcześnie wstawać. Tylko że w nocy cały czas odnosiła wrażenie, że ktoś ją woła. Gdzieś w głębi siebie słyszała cichy głos, który w kółko powtarzał jej imię niczym mantrę. Wcześniej sądziła, że to efekt wylecenia w powietrze po nadepnięciu na minę, ale po upływie tych wszystkich godzin głos ów, zamiast osłabnąć, tylko przybrał na sile.

Saiyanka zamknęła oczy i odetchnęła pełną piersią, wsłuchując się w otaczającą ją przestrzeń.

Ttuce… Ttuce. Ttuce! Ja pierdolę!

- Vegeta?

>*<

Połączenie zostało nawiązane, a on poczuł się jak drzewo, które ktoś wyrwał wraz z korzeniami z ziemi i cisnął gdzieś przed siebie. W jednym momencie przemierzał z Goku kolejne korytarze śmierdzącego piekła, a w następnym znajdował się w czarnej jak smoła przestrzeni, żeby nie powiedzieć dupie, która ku jego irytacji wcale nie pachniała lepiej. Przed nim znikąd pojawiła się Ttuce. Zanim padło choć jedno słowo powitania, oboje zostali zalani falą różnokolorowych obrazów i wspomnień, od których zakręciło im się w głowach.

- UGH! Czy to tyłek Raditza?!

- Czy to były cycki Bulmy?!

- Moje oczy, moje oczy! Przestań o TYM myśleć!

- To TY przestań! No ale, do licha, zgrabna jest.

- A ty zboczona!

- JA zboczona?! A ty to niby co?!

- Ja jestem FACETEM!

- A JA mam swoje potrzeby!

Kiedy w końcu przestali się wydzierać, dzieląca ich odległość znacznie się zmniejszyła. Stali teraz dokładnie naprzeciwko siebie i dyszeli ciężko po gorącej wymianie zdań. Obserwowali się spode łba w identyczny sposób, który musieli odziedziczyć po którymś z niesławnych rodziców. Mroczna przestrzeń wokół nich zdawała się wirować, a ich podniesione głosy ciągle jeszcze niosły się w niej echem.

- Czego chcesz? – spytała wreszcie Ttuce, tym razem o pół tonu niżej. – Dlaczego grzebiesz w mojej głowie?!

- Czy to nie oczywiste, kretynko? Musiałem nawiązać z tobą kontakt! – wycedził książę, marszcząc groźnie brwi. – To ważne!

- No skoro tu już jesteśmy, to strzelaj! Zanim nas starość zastanie. – Stanęła na szeroko rozstawionych nogach, a on skrzyżował ręce na torsie.

- Miałem ci przekazać, że razem z Kaka – Goku jesteśmy teraz w piekle.

- W piekle? – Ttuce uniosła brwi tak, że te całkiem zniknęły pod jej grzywką. – Ktoś was zabił? Zresztą, nieważne. W tej oprawie na pewno bardzo ci do twarzy.

- Phi! Nie, jesteśmy w pełni żywi i sprawni, dzięki za troskę – parsknął i podszedł do niej jeszcze bliżej. Byli równego wzrostu, także oboje mieli teraz spory problem z patrzeniem na siebie ze standardową wyższością. – Trenowaliśmy na planecie Beerusa, gdy dowiedzieliśmy się, że Czarny Wojownik przeprowadził atak na Ziemię. Próbowaliśmy wrócić…

- Ale nie mogliście przebić się przez barierę – uzupełniła. – I to dlatego idziecie przez piekło?

- Tak, ale kurewsko błądzimy i jak na razie nie możemy znaleźć ani gospodarza, ani żadnego przejścia łączącego oba światy. Dlatego potrzebujemy twojej pomocy.

- A to nowość! – Ttuce uśmiechnęła się cwanie, a Vegeta spiorunował ją spojrzeniem i zacisnął prawą pięść na wysokości jej twarzy tak, ażeby ją dobrze widziała. Jego siostra tylko zacmokała teatralnie i poklepała go po tej pieści, zmuszając do opuszczenia ręki z powrotem do boku.

- Tak właściwie to waszej pomocy, nie podniecaj się! Poszukacie Baby Guli.

- Kogo?

- Zapytaj pozostałych, mądralo. To siostra Genialnego Żółwia, na pewno ją kojarzą. Ostatnim razem pomogła mi się wydostać z piekła. Myślę, że teraz też będzie w stanie to zrobić – wyjaśnił, a Ttuce wzruszyła ramionami.

- Jak tam sobie chcesz.  Znajdziemy ją.

- Jest jeszcze jedna rzecz, którą musicie wiedzieć. – Wyprostował się. – Zarówno ja, jak i Goku jesteśmy pod wpływem Czarnego Wojownika. Ten skurczybyk w każdej chwili może przejąć nad nami kontrolę.

- Słodko! – Ttuce wywróciła oczami i założyła ręce na piersi. – No to może lepiej jednak zostańcie tam, gdzie jesteście? Narobicie jeszcze większego syfu niż ten, który mamy obecnie!

- Jest tak źle? – spytał z powagą, wymuszając na niej to samo. Westchnęła z rezygnacją i przez chwilę szukała w sobie odwagi, by powiedzieć mu o śmierci Trunksa, ale w końcu zrezygnowała z tego pomysłu.

- Po prostu się pośpieszcie – odparła krótko i odwróciła się do odejścia. – Jakoś zdejmiemy z was ten czar.

- Ttuce – odezwał się raz jeszcze, a ona obejrzała się na niego przez ramię. – Przekaż Bulmie, że wracam do domu.

- A ty powiedz Goku, że jego brat jest znów na Ziemi. Walczy razem z nami. – Ponownie przywdziała na twarz swój standardowy cwany wyraz i rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając Vegetę z mętlikiem w głowie.

- Raditz?

*Chodziło mi o tego przyjemniaczka.

**Ponownie fragment z wiersza Dylana Thomasa (Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy).

Dyskusja na temat castingu do DBZ wciąż trwa, a Tomasz dołożył do tego jeszcze wątek muzyki. Jakie więc kawałki i jakie style muzyczne najbardziej Wam pasują do kanonu tej historii? Nie pytam tu oczywiście o oryginalną ścieżkę z anime, ale o typy do ewentualnej ekranizacji, która nie miałaby się okazać klapą. ;) Jeśli macie też jakąś piosenkę czy inny utwór, który kojarzy się Wam konkretnie z moim ff, to też bardzo proszę o informację. Dla mnie jest to niesamowicie ciekawy wgląd w Waszą interpretację tekstu. :D