28. Every scar will build my throne

Siedemnaście lat wcześniej

Po stracie dziecka i śmierci Raditza, Ttuce powróciła do bazy już tylko ciałem. Wydrążona i pusta niczym porzucona na plaży muszla, teraz mogła wypełnić się po brzegi echem rozpaczy, która zdawała się napływać do niej ze wszystkich kierunków kosmosu. Saiyanka miała ciemno przed oczami, a w jej uszach rozlegał się donośny gwizd, stopniowo mieszający ze szmerami wywołanymi przez podwyższone ciśnienie. W apatii wsłuchiwała się w pulsujące w swojej czaszce odgłosy i odnosiła wrażenie, że w spowolnionym tempie opada na dno jakieś diabelskiej studni. Czające się tam cienie kryły ją przed światem zewnętrznym i przynosiły świadomość, że tak oto została całkiem sama.

Kapsuła zaczęła się trząść, wpadłszy w objęcia turbulencji, ale na tym etapie Ttuce było już wszystko jedno. Pozwoliła, by siła grawitacji szarpała jej ciałem i uderzała nim o ściany maszyny, podczas gdy ta niemalże swobodnie spadła na noszącą imię Freezera planetę. Saiyanka nie wyhamowała pojazdu i wpatrywała się w zbliżającą się w szybkim tempie powierzchnię lotniska, dopóki kapsuła nie zaryła w nią z impetem. Dopiero kiedy kilka minut później dym wywołany uderzeniem opadł, a właz statku odskoczył, Ttuce wydostała się z niego i postawiła pierwsze chwiejne kroki pod czarnym jak smoła niebem.

Jej oczom ukazali się zaniepokojeni żołnierze armii Freezera, zbiegający się na lotnisko z różnych zakamarków bazy. Ttuce niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki poczuła zastrzyk złości. Złość ta szybko przemieniła się w furię, a złota aura rozbłysła wokół niej jak płomień zapałki. Ciała kosmitów zawirowały w powietrzu, odrzucone przez wybuch, gdy posłała w ich kierunku salwę energetycznych pocisków. Odgłos eksplozji wypełnił jej uszy, częściowo ją ogłuszając, a ogień poparzył policzki i spalił rzęsy. Ttuce szła dalej niewzruszenie, zrównując z ziemią wszystko, co napotkała na swojej drodze.

Kolejni żołnierze nie mieli z nią szans. Wybiegali jej naprzeciw, lecz nim którykolwiek zdołał sięgnąć po broń, padał martwy. Ki wypływała z dłoni Ttuce bez najmniejszego wysiłku. Szare oczy płonęły, a palce tylko się rozczapierzały, kontynuując zbieranie krwawego żniwa. Najgorszy był jednak dźwięk, który wydobywał się z ust Saiyanki – zdarte na planecie Bōeki gardło nie pozwalało krzyczeć, a wewnętrzny ryk, który nieprzerwanie narastał w piersi, wydostawał się z niej pod postacią upiornego, zwierzęcego charczenia. Zdawało się, że ze stanu wstrzymania przeszła w tryb autodestrukcji. Jeśli jej życie miało być ceną za śmierć tych skurwysynów, to godziła się na taki układ. Nie przemieniła się w Super Saiyanina, tylko wciąż naciągała granice swoich możliwości, forsując ciało w coraz to większym wysiłku.

Chciała zobaczyć ile jest w stanie wytrzymać zanim jej skóra zacznie pękać, a krew wrzeć. Chciała by ci, pod butem których jeszcze niedawno cierpiała, zobaczyli tę znajomą i niezmienioną transformacją twarz – i zabrali ją ze sobą jako ostatnie wspomnienie na długą podróż na samo dno piekieł.

Gdyby tylko spotkała teraz Freezera…

Nienawiść Ttuce przybierała na sile z każdą upływającą sekundą. Kolejną eksplozją wznieciła pożar w głównym korytarzu bazy. Pomieszczenia wypełnione elektroniką trawił ogień, z sufitu sypał się deszcz drobnych odłamków i okruchów szkła, a płytki podłogi pękały w zbyt wysokiej temperaturze. Szła wciąż naprzód, poszukując następnych ofiar. Jej osmalona twarz pozostawała niewzruszona i tylko oczy wyrażały całe spektrum emocji, których reszta ciała nie potrafiła już pomieścić. Alarmy jeden po drugim wypełniały budynek, razem z dymem i sykiem płonących przewodów. Ramiona Sayianki drżały, a ciało wyniszczało się stopniowo. Drgawki i skurcze zwiastowały, że koniec jest już bliski. Zaciągnęła się głęboko parzącym płuca dymem i pozwoliła, by świat zawirował wokoło.

I wtedy pojawił się on – prawdziwy rycerz na białym koniu.

Ach, uważaj czego sobie życzysz…

Powolne oklaski przebiły się przez hałas wywołany alarmami i Ttuce zamarła. Nagły dreszcz przebiegł po jej karku, gdy na samym końcu tunelu, wśród kłębów gęstego dymu pojawiła się sylwetka Freezera. Kosmita klaskał nonszalancko jeszcze przez chwilę, a następnie pstryknięciem palców wywołał podmuch, który momentalnie ugasił szalejące wokół nich płomienie. Pokryty sadzą korytarz nie był teraz w żaden sposób oświetlony. Jarzeniówki wybuchły wcześniej i pozostawiły ich w ciemnościach, w których Ttuce widziała tylko parę szkarłatnych, nieśpiesznie zbliżających się do niej oczu.

Podkuliła ogon i pozwoliła swojej ki, by ta zwinęła się w kłębek gdzieś w głębi żołądka. Była jednak dużo większym tchórzem, niż kiedykolwiek podejrzewała. Jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności i w końcu dostrzegła Freezera w całej jego okazałości. Kosmita oblizał się i przystanął o krok przed nią, przekrzywiając uzbrojoną w rogi głowę.

Wreszcie byli równego wzrostu. Ttuce pamiętała te wszystkie razy, kiedy spoglądała na niego z podłogi. Nigdy więcej.

- Zdradziłam cię – wychrypiała, przerywając ciszę. Jej głos zadrżał, więc uniosła brodę, podkreślając swoją determinację.

- Widzę. – Freezer skinął głową. Był całkiem rozluźniony. – Ale nie o tym chcę porozmawiać. Gdzie twój ukochany?

Ttuce poczuła jakby ją spoliczkował. Jej oczy rozszerzyły się.

- Wiedziałeś?

- Oczywiście, że wiedziałem. Za kogo ty mnie uważasz? – Rozciągnął usta w drwiącym uśmiechu i założył ręce za plecami. – Tak więc, jeszcze raz. Gdzie twój luby?

Zakręciło jej się w głowie. Dym i sadza drapały ją w gardle, ale świdrujący i zarazem hipnotyzujący wzrok Freezera ponaglał do odpowiedzi. Nie potrafiła przestać na niego patrzeć.

- Nie żyje – szepnęła.

- Głośniej, bo nie słyszę! – Uderzył ogonem o podłogę.

- Nie żyje.

- A twoje dziecko?

Iskra złości wybuchła w brzuchu Saiyanki i szybko rozprzestrzeniła się na całe ciało, rozpalając je na nowo wolą walki. Jej oczy zapłonęły wewnętrznym blaskiem, a sylwetkę otoczyła złota łuna.

- Też nie żyje.

- A ty?

- Ja? – Sięgnęła w głąb siebie. Nie musiała długo szukać odpowiedzi. – Ja sprawię, że do nich dołączysz.

- Wreszcie! – Freezer jakby tylko na to czekał. Zaśmiał się i zaklaskał po raz kolejny. – Brawa! Oto prawdziwa ty. Wyzwolona, odarta ze skrupułów i głupich uczuć. Ucieleśnienie potęgi i grozy! Otarłaś się o nicość i nie masz już nic do stracenia. Czyż nie jesteś teraz piękna?

Ttuce zamrugała ze zdumienia. Jej energia kotłowała się i wywoływała spięcia wśród rozerwanych i nadpalonych kabli, które wiły się na podłodze niczym okaleczone węże. Satysfakcja w głosie kosmity przyprawiała ją o mdłości.

- Wiedziałem o twoim romansie z Raditzem, a jednak nie zareagowałem. A dlaczego? Bo chciałem dać ci nauczkę. Nie miałem wątpliwości, że tak to się skończy.

- Więc to twoja robota… – Zabrakło jej tchu.

- O nie, nie! Cóż za paskudne oszczerstwa i pomówienia! – Przycisnął dłoń do serca, zupełnie jakby rzeczywiście go uraziła. – Nie przyłożyłem do tego ręki, bogowie mi świadkiem, że nie musiałem! Czytałem raport. Raditz zginął w walce na Ziemi. I sama powinnaś była się tego spodziewać. Czy teraz wreszcie rozumiesz, czego przez te wszystkie lata próbowałem cię nauczyć? – Ttuce poruszyła bezgłośnie ustami, a Freezer zacmokał. – Co dokładnie stało się twojemu dziecku?

Zmroziło ją. Znów była daleka od przemiany w Super Saiyanina. Niczym morze, które walczy z przypływami i odpływami, Ttuce nie potrafiła zapanować nad przetaczającą się przez jej ciało energią.

- Ja nie…

- To ty je zabiłaś, prawda?

- Nie.

- Zabiłaś. Bo masz to we krwi.

- NIE! – wrzasnęła, a do jej oczu napłynęły łzy. Zanim się zorientowała, w swoich dłoniach ściskała już wyciągniętą rękę Freezera. – To nie moja wina! Nie wiedziałam, że tak się stanie… Skąd mogłam wiedzieć?!

- Och. Nie ma powodu, by się przede mną tłumaczyć – wymruczał Freezer protekcjonalnie i pogładził ją wolną dłonią po policzku. Jego dotyk miał temperaturę lodu.

- Ta energia… Ja naprawdę nie wiedziałam! – Głos jej się łamał, a źrenice zwężały i rozszerzały naprzemian. Patrzyła na Freezera, ale nie widziała go już. Oczy Saiyanki zaszły mgłą, a zwykle gorąca ki w ciele teraz również sprawiała wrażenie zamrożonej. – Moje dziecko…

- Takie biedne, małe i bezbronne. – Freezer pokręcił głową ze smutkiem.

- Nie wiedziałam… Nie chciałam…

- Cśś. Już dobrze, skarbie. – Przygarnął ją do siebie, a ona nawet nie zaprotestowała, nagle przyciśnięta do jego zimnej sylwetki. Usta jej zdrętwiały, a wraz z nimi reszta ciała. Miała wrażenie, że za chwilę pokryje się szronem. – Jeśli mnie posłuchasz, to będą twoje ostatnie łzy.

- Nie… Proszę – szepnęła, wpatrując się w gardziel ciemnego korytarza. Trucizna z jego języka skapywała wprost do jej ucha. – Już dość. Proszę.

- Proszę? – Chłodna dłoń pogładziła ją po włosach. – To słowo nie pada z twoich ust zbyt często. Właściwie to wydaje mi się, że słyszę je po raz pierwszy, a przecież już trochę się znamy.

Ttuce odetchnęła chrapliwie, a energia przelała się w niej kolejną falą. Freezer odsunął ją od siebie na długość ramion. Teraz jego twarz była wykrzywiona zniecierpliwieniem, a palce zaciskały się boleśnie, zostawiając na jej skórze sine ślady.

- Saiyanie to rasa wojowników – powiedział z niesmakiem, zupełnie jak nauczyciel, który musi po raz kolejny powtórzyć to samo wyjątkowo niepojętnemu dziecku. – Zrodzeni dla walki, wykarmieni dla wojny. Nie kochają, nie zakładają rodzin i nie łączą się w pary. Są urodzonymi mordercami, maszynami do zabijania i żołnierzami bez skrupułów. Zostali stworzeni, by ginąć na froncie, miażdżąc opór przeciwnika i kąpiąc się w jego krwi. A ty niczym nie różnisz się od swoich rodaków. Nie jesteś specjalna, nie jesteś wyjątkiem od reguły! Jeśli o tym zapomnisz, czeka cię wyłącznie ból i zgryzota. Czyż nie to czujesz teraz? Próbowałem cię chronić. Przed rozczarowaniem i przed tym, co tkwi głęboko w twoich genach. Czy teraz przejrzałaś na oczy? Dla ciebie nie istnieje życie poza wojną. Tylko ją znasz, kochasz i wyznajesz. Tylko w jej ramionach jesteś bezpieczna.

Nogi ugięły się pod Ttuce, ale jakimś cudem zachowała równowagę. Freezer zadarł podbródek i kontynuował bezlitośnie:

- Stworzono cię, byś zabijała i została zabita. Znasz swoją rolę i miejsce w tym świecie. Dlaczego więc się buntujesz?

- Chciałam… – Ttuce przełknęła łzy. – Chciałam być czymś więcej.

- Błąd! Naucz się, by nie polegać na innych. Sama siebie nie zdradzisz, ani nie opuścisz. Zaufaj swojej naturze. Twoje ciało po prostu pozbyło się niechcianego intruza. Raditza spotkało to, co było mu pisane od dnia narodzin. Im szybciej się z tym pogodzisz, tym więcej zyskasz. Czy czujesz moc, która płynie w twych żyłach? Za moją sprawą odkryjesz, że to dopiero początek drogi. Kto wie? Może nawet rzeczywiście przemienisz się w tego głupiego Super Saiyanina! Ale beze mnie nie osiągniesz nic.

Ttuce drgnęła i rzeczywiście przejrzała na oczy. Spojrzała na niego tak, jakby zobaczyła go po raz pierwszy w życiu. Więc nie wiesz wszystkiego… Freezer źle odczytał jej zszokowaną minę i uznał, że właśnie dokonał przed nią wiekopomnego odkrycia. Znów wyciągnął do niej rękę, triumfując i grzejąc się w blasku swojego geniuszu.

- Chwyć mą dłoń, a uczynię cię królową tego wszechświata. Już nikt cię nie skrzywdzi. Od tej pory to ty będziesz krzywdzić innych. Będziesz spadkobierczynią tego imperium, moje dziecko.

Serce Saiyanki zabiło szybciej, jakby w ostatnim przejawie sprzeciwu. Bo przecież… Teraz naprawdę nie miała już nic do stracenia. Równie dobrze mogła się doskonalić, rosnąć siłę i odbierać innym to, co niegdyś odebrano jej. A kiedy będzie już najpotężniejsza we wszechświecie… Wtedy wszyscy umrą.

Uścisnąwszy dłoń Freezera, Ttuce utraciła ostatnią cząstkę człowieczeństwa.

>*<

Następne dni były bardzo ciężkie.

Kolejne miesiące niewiele lżejsze.

Minął dokładnie rok zanim wreszcie nadszedł dzień, w którym Ttuce nie pomyślała o zmarłym Saiyaninie ani razu. Rok, który zahartował ją jeszcze bardziej, a rany na jej sercu przemienił w blizny.

W czasie gdy Vegeta i Nappa lądowali już na Ziemi, Ttuce odbywała rajd na kolejną z planet w kwadrancie Nami. Takara stanowiła letnią rezydencję Selachiego – kosmicznego inwestora i międzyplanetarnego rekina biznesu. Legenda o jego bogactwie zdążyła obić się o uszy Generała Colda i mimo, że planetka sama w sobie była niewielka i niezbyt urodziwa, to Freezer nakazał natychmiastową jej konfiskatę.

W ciemnościach spowijających górzysty teren, siedząca w kuckach Ttuce obserwowała zmianę warty na wieży zamczyska, które obrano im za cel. Kiedy para strażników zniknęła jej z pola widzenia, Saiyanka zwróciła się do skrytych wśród głazów kosmitów i równocześnie uniosła kciuk i palec wskazujący. W odpowiedzi ujrzała taniec różnokolorowych światełek dopiero co uruchomionych scouterów, które rozbłysły na czarnym tle jak gwiazdy jakiejś dziwacznej konstelacji. Żołnierze zaczęli przemykać obok Ttuce, wciąż skuleni w miarę możliwości tak, by nie wystawać ponad otaczające ich skały.

Obok Saiyanki kucnął przydzielony jej przez Freezera zastępca – Greip.

- Mamy niecałą minutę. Kierujcie się na główne wejście. Wysadźcie je, zróbcie jak największą zadymę – szepnęła Ttuce, obserwując przemieszczający się oddział. – Musimy uderzyć zanim podniosą alarm. Zabijcie kogo się da, ale Selachiego wypłoszcie i zostawcie mi. Zaczynacie na mój sygnał. Czy wszystko jasne?

- Tak jest, pani hetman. – Frutanin niedbałym gestem odrzucił grzywę na ramię i wyprostował się. Nie kryjąc się już wcale, ruszył za żołnierzami, a Ttuce odepchnęła się stopami od ziemi i wzbiła w powietrze. Jak strzała podleciała do wieży i pojedynczą wiązką energii przebiła dwóch strażników, którzy właśnie wyłaniali się z korytarza w celu objęcia warty. Zanim ich ciała zdążyły paść na posadzkę, Saiyanka nad ich głowami wystrzeliła kolejny pocisk, który wywołał eksplozję w głębi budynku. I to był sygnał.

Odgłos wybuchu gdzieś w oddali poinformował ją, że Kosmiczni Piraci zgodnie z planem sforsowali wejście do zamku. Ttuce momentalnie puściła lejce energii i runęła w dół, wprost na pokryty ostrymi skałami grunt. Zatrzymała się jednak na wysokości witrażowych okien zamczyska, a następnie przebiła się przez jedno z nich i w deszczu odłamków szkła wylądowała na czworaka na środku jakiegoś nieoświetlonego pomieszczenia. Machnęła bojowo ogonem i rozejrzała się wokoło, po czym poderwała na równe nogi. Ostrze dzikiego uśmiechu przecięło jej twarz, kiedy rozpoznała już swoje otoczenie.

- Strzał w ciemno, a jednak w dziesiątkę.

Kilkanaście minut później wrota tego samego pomieszczenia z hukiem stanęły otworem, a do środka wbiegły dwie postaci – a dokładnie to jedna wbiegła, siłą ciągnąc za sobą drugą. W całym zamku rozlegały się odgłosy zażartej walki i wrzaski, które odbijały się echem od jego kamiennych ścian. Uderzywszy wolną pięścią w wystający z wnęki przy drzwiach przycisk, Selachi włączył w sali światło. Był on potężnym mężczyzną, o głowie kształtem zbliżonej do łba rekina. Dłoń zaciskał na ramieniu skąpo ubranej, czerwonoskórej kobiety, która z wyczuwalnego strachu ledwo trzymała się na nogach.

Kiedy światło wypełniło już całe pomieszczenie, odsłoniło nieprzebrane góry złotych monet i innych świecidełek, piętrzących się w stosach po obu jego stronach. Towarzysząca Selachiemu kobieta sapnęła i nadgarstkami osłoniła oczy przed bijącym od zgromadzonego majątku blaskiem.

- Ucisz się, podła szmato, albo zaraz rzucę cię do fosy! – wycedził Selachi, spoglądając na nią nienawistnie.

- A ja z przyjemnością napełnię tę fosę twoją krwią.

Na dźwięk tego głosu Selachi drgnął, wystraszony i poderwał głowę do góry. Na samym końcu sali znajdowało się podwyższenie, a na nim bogato zdobione siedzisko, bezsprzecznie stylizowane na tron. Na nim to Ttuce, wygodnie rozparta i z nogą założoną na nogę, oczekiwała pojawienia się właściciela zamku.

- Ty! – Kosmita aż się zapowietrzył i zacisnął mocniej rękę na przedramieniu więzionej kobiety, która tylko jęknęła słabo w proteście.

- Ładnie się tu urządziłeś, Selachi. – Ttuce uderzała rytmicznie opuszkami palców w złocone podłokietniki. Światło odbijało się od jej wyczyszczonej na błysk zbroi, a nagie ramiona nosiły ślady dreszczyku emocji. Saiyanka uśmiechnęła się krzywo. – Przecież nie jesteś królem.

- Czego tu chcesz?! Każę cię zgładzić! – Kosmita zrobił się czerwony na twarzy, a następnie splunął na podłogę. Jego ślina zasyczała i pozostawiła po sobie spory ubytek w kamiennej płytce. Ttuce przekrzywiła głowę z uprzejmym zaciekawieniem.

- A przepraszam. Sądziłam, że wiesz, kim jestem. – Podniosła się z tronu i zeszła po prowadzących do niego schodkach, kołysząc biodrami. Zbroja przylegała ciasno do jej skóry, której tym razem nie chronił materiał kombinezonu. – Skoro jednak twoja pamięć wymaga odświeżenia, to oczywiście się przedstawię.

- Tak, tak, księżniczko wszystkich Saiyanów! – zakpił Selachi i szarpnął towarzyszącą mu kosmitką tak, że ta teraz znalazła się przed nim. Zasłonił się nią i wbił w Ttuce pełne odrazy spojrzenie. – Jeszcze jeden krok, a mój pluton egzekucyjny zrobi z tobą porządek! Wasz nędzny gatunek wreszcie ostatecznie wyginie!

- Jestem dowódcą Siódmego Gwiazdozbioru i międzygalaktycznego szwadronu śmierci. – Saiyanka zbliżała się nieśpiesznie, stąpając po miękkim materiale czerwonego dywanu, który jak wąska rzeka przepływał przez całą długość sali. – Przybyłam tu w imię Lorda Freezera. Czy usłyszawszy to, nadal zamierzasz pytać o cel mojej wizyty albo utrzymywać, że twoje śmieszne rezerwy wojsk są w stanie mi zagrozić?

Kosmitka od dłuższej chwili dygotała z przerażenia i w końcu z piskiem wyszarpnęła się Selachiemu na tyle, by uciec Saiyance z drogi. Nie umknęła jednak zbyt daleko, ponieważ mężczyzna ścisnął jej wychudzony nadgarstek niczym imadło, ponownie ją unieruchamiając. Sama Ttuce nie zwracała na nią najmniejszej nawet uwagi. Selachi za to zaczął się pocić ze stresu.

- Lord Freezer pragnie cię poinformować, że od tego momentu to on jest właścicielem tej planety i zgromadzonych na niej bogactw. Czy przyjmujesz to do wiadomości?

- Po moim trupie, ty brudna małpo! – wrzasnął kosmita, wypluwając w powietrze stróżki śliny.

- Tak właśnie myślałam. – Ttuce wycelowała w niego palec wskazujący i środkowy, a kciuk odgięła do siebie. Uśmiechnęła się bezlitośnie. – Bum.

Wiązka ki pomknęła w kierunku Selachiego, a ten z triumfalnym okrzykiem znowu zasłonił się przerażoną kosmitką. Jej wyłupiaste oczy nagle stały się jeszcze większe, a światło zmierzającej na nią energii całkiem ją oślepiło. Mimo to na czerwonej twarzy oprócz strachu na krótką chwilę odmalował się także podziw. Ttuce w ostatnim momencie poderwała palce do góry, a ki zmieniła tor lotu i przebiła sufit. Saiyanka równocześnie skoczyła na Selachiego i jednym silnym uderzeniem oddzieliła jego łepetynę do masywnej szyi.

Okaleczone cielsko zwaliło się na podłogę, a głowa potoczyła do kąta sali. Cudem ocalona kosmitka tkwiła wciąż w tym samym miejscu i trzęsła się, zarówno z zimna, jak i strachu. W jej oczach kotłowały się łzy. Ttuce otrzepała odziane w rękawice dłonie, a w otwartych drzwiach pojawił się Greip.

- Już po wszystkim? – spytał, wyraźnie zawiedziony, a Saiyanka wzruszyła ramionami i ruszyła w jego stronę.

- Trzeba było się pośpieszyć.

- Co z nią? – Greip wskazał brodą na pozostawioną w sali kosmitkę. Ttuce zmarszczyła brwi i obejrzała się przez ramię.

- Hnn. Całkiem zapomniałam. – Zawróciła i obeszła nieznajomą wokoło. – Spójrz na mnie. Jak ci na imię?

- Ish. – Uniosła głowę, a jej skołtunione włosy odsłoniły mokrą od łez twarz. Ttuce uśmiechnęła się cwanie, kładąc dłonie na biodrach.

- Spodobało ci się to, co zobaczyłaś? – Ish zawahała się, a potem bez słowa skinęła głową. Ttuce spojrzała na Greipa. – Ona nie jest naszym celem. Weź ją na statek, przesłuchaj, przeszkol. Zobacz co wie i co potrafi. – Uruchomiła swój scouter i sprawdziła nieodebrane połączenia. – Może będzie naszym nowym kadetem. A przy okazji, nie wiesz czego mógł chcieć ode mnie Ginyu? Ten bęcwał raczej się ze mną nie kontaktuje.

- Lord Freezer chce z tobą rozmawiać. Ginyu miał cię tylko poinformować, że oczekuje na linii. – Greip narzucił oniemiałej Ish swoją pelerynę na ramiona. Ttuce zaklęła szpetnie i bez dalszego gadania wystrzeliła przez okno zamku z powrotem na zewnątrz.

W mgnieniu oka wróciła na pokład ukrytego w pobliżu statku i rozgoniwszy zachodzących jej drogę załogantów, od razu pobiegła do kabiny konferencyjnej. Tam, na płaskim i cichutko szumiącym monitorze zakrywającym połowę ściany, widać już było Freezera popijającego z rozleniwieniem wino. Ttuce od progu skłoniła mu się w pas.

- Lordzie Freezerze. Wybacz, że musiałeś czekać.

- W porządku. – Kosmita machnął ręką i oblizał usta z czerwonego płynu. – Nie jestem zły, znaj łaskę pana. Jak przebiegła misja?

- Takara została odbita bez przeszkód, a Selachi unicestwiony. Jego majątek jest obecnie szacowany na… – Freezer wstrzymał ją kolejnym ruchem dłoni.

- Dobrze, dobrze, jak zwykle fascynujący raport. Mam dla ciebie nową misję – oświadczył, a Ttuce skłoniła mu się ponownie i zdjęła przesłaniający jej oko scouter. – Niedługo sam wybieram się w podróż na odległą planetę, zwaną Namek. Słyszałaś o niej kiedyś?

- Nie, mój panie. Ta nazwa nic mi nie mówi.

- Podobno tamtejsza populacja ma w swych rękach coś, co zwie się Smoczymi Kulami. Jest to ich największy skarb, bowiem kule te, jak powiadają, posiadają moc spełnienia każdego życzenia. Uznałem, że to idealny moment, aby zapewnić sobie nieśmiertelność. – Freezer roześmiał się serdecznie. – To jest, jeśli plotki okażą się być prawdą. Jeśli nie, to oczywiście obrócę Namek w garstkę popiołu…

- Czy moja misja ma z tym jakiś związek, panie? – spytała Ttuce obojętnym tonem. Nie pokazała po sobie, że serce aż jej podskoczyło na wieść o kulach. Freezer odchrząknął i wyprostował się, wyraźnie niezadowolony, że jego przemowa nie zrobiła na Saiyance wrażenia.

- Nie, wręcz przeciwnie. Ale wyruszając na Namek muszę porzucić projekt, nad którym pracowałem do tej pory. Jako że twoje wyniki ostatnimi czasy są niemalże wybitne, a zasługi dla imperium nieocenione, postanowiłem, że to właśnie tobie przekażę dowództwo w tym przedsięwzięciu.

Ttuce zamrugała, a na białej twarzy Freezera wykwitł żądny krwi uśmiech.

- Rozumiem, że jest to misja… wysokiego ryzyka – powiedziała, sprytnie unikając słowa „samobójcza”. Wybuch śmiechu Freezera utwierdził ją w przekonaniu, że dobrze go rozgryzła.

- W rzeczy samej. Ale jeśli ci się powiedzie, to będziesz mi wdzięczna za szansę, którą przed tobą stawiam, moje dziecko. – Pochylił się w stronę odbiornika, tak że teraz widziała wyłącznie jego szkarłatne oczy i rozciągnięte w dzikim grymasie usta. – Udasz się na podbój Czwartego Wszechświata.

- Mój panie. – Ttuce się skłoniła.

>*<

Okazało się, że Freezera na Vegetasei nie ściągnęła wyłącznie wizja łatwego zbudowania armii. Badania, które przed laty prowadzili Tsufulianie, były dla niego równie interesujące i cenne, co rasa, która z czasem przejęła ich planetę. Przez następne dni Ttuce w przyśpieszonym tempie zapoznawała się z alternatywnymi mapami kosmosu, tabelami matematycznymi i obliczeniami, które wedle naukowców Freezera miały umożliwić im przedarcie się do innego wymiaru, i które naprawdę niewiele jej mówiły. Chociaż oczywiście pod żadnym pozorem nie zamierzała powiedzieć tego na głos i tylko uparcie przeglądała kolejne strony dokumentacji, wytężając szare komórki w za dużym jak na Saiyanina wysiłku.

Wieloświat jako koncept naukowy został ukuty właśnie przez Tsufulian. Według nich, takowe multiwersum dzieliło się na dwanaście różnych wielkościowo wszechświatów, które nieprzerwanie przesuwały się po tej samej linii, tworząc tym samym eliptyczny układ. Gdy któreś z nich znajdowały się dokładnie naprzeciwko siebie, na najbardziej zwężonym obszarze elipsy i dochodziło do koniunkcji, energie wydzielane przez oba wymiary ścierały się ze sobą na tyle intensywnie, że tworzyły zewnętrzny tunel czasoprzestrzenny. Tunel ten miał na krótki czas umożliwić przemieszczanie się pomiędzy obydwoma światami.

- A co się stanie jeśli, czysto hipotetycznie, nie trafimy w rzeczony tunel? – spytała Ttuce jednego z naukowców, kiedy po raz kolejny wgapiała się we wciśnięte jej dokumenty. Kosmita zachichotał i poprawił okulary, które ledwo trzymały mu się na dziobie.

- Wtedy zostaniecie zmiażdżeni przez siłę odśrodkową naszego wszechświata.

- To rzeczywiście zabawne – warknęła i cisnęła papiery na blat stołu. Dziobak wzdrygnął się i wręczył jej szybko tablet, który po uruchomieniu utworzył trójwymiarową projekcję obu światów. Były one dwiema idealnymi kulami, różniącymi się jedynie kolorem.

- Tsufulianie twierdzili, że żyjemy w Siódmym Wszechświecie. Jego symbolizuje ta oto niebieska kula. – Szturchnął projekcję końcówką długiego wskaźnika. – Czerwona to Czwarty Wszechświat, czyli ten, do którego postarasz się przedostać.

- Co o nim wiemy?

- Nic. Poza tym, że liczba cztery od wieków uznawana jest za symbol śmierci. To powinno być wystarczająco stymulujące.

- Nie wierzę w takie zabobony – wycedziła i znienacka złapała kosmitę za przód białego kitla. Bez wysiłku uniosła go jedną ręką na wysokość swoich oczu, a ten zająknął się w panice.

- Chodziło mi o to, że takie skojarzenie powinno ci uświadomić wszelkie zagrożenia, z jakimi możesz się tam zetknąć! Inny rodzaj grawitacji, możliwy brak tlenu, obce choroby, pasożyty i drobnoustroje, a do tego wrogie kultury, które…

- Hmpf! – Z kwaśną miną odstawiła go z powrotem na posadzkę. – Kiedy mamy wyruszyć?

- Aby dolecieć na kraniec naszego kwadrantu z zapasem czasu dopuszczającym chociażby mały margines błędu… – Naukowiec wziął od niej tablet i przełączył kilka projekcji, które w końcu pokazały Ttuce obraz klepsydry. W jej górnej komorze trójwymiarowy piasek był już ledwo widoczny. – Jutro.

- Jeszcze jedno. Jak długo tunel pozostanie otwarty? – Kosmita odchrząknął i wyłączył projekcję, po czym wymownie wbił wzrok w podłogę. Saiyanka uniosła brwi i prychnęła z niedowierzaniem. – A więc tu tkwi haczyk. Nie obliczyliście tego?

- Tsufulianie nie zdążyli opracować ostatecznego wzoru, a nasze równania dawały sprzeczne wyniki… Co oczywiście nie jest dziwne, biorąc pod uwagę liczbę naukowców, pracujących nad tym zagadnieniem…

- Postawię to pytanie inaczej. Wierzycie w to, że mamy szansę na powrót?

- Szczerze mówiąc… Nie.

- No to się zdziwicie. – Wyszła z pomieszczenia, zostawiając za sobą szeroko otwarte drzwi.

Podróż nie należała do długich, a mimo to Ttuce miała wrażenie, że jest jedną z najcięższych jakie kiedykolwiek odbyła. Statek Freezera mknął przez galaktykę niczym ciśnięty z rozmachem dysk, omijając burze meteorytów i unoszące się w przestrzeni śmieci. Saiyanka tkwiła na mostku kapitańskim i z ramionami skrzyżowanymi na piersi obserwowała różową łunę, która od jakiegoś czasu malowała się na czymś, co wedle Tsufulian stanowiło horyzont Siódmego Wszechświata. Tuż za nim kryła się kraina, której nie widział dotąd żaden z jego mieszkańców – może poza bogami, od zawsze zazdrośnie strzegącymi swych tajemnic.

Dziesięcioosobowa załoga milczała, a Ttuce wyczuwała ich strach. Wszyscy wiedzieli już, że nawet Freezer nie dopuszcza do siebie myśli o ich powrocie. Różowa poświata rosła stopniowo w oczach Saiyanki, a kiedy już wreszcie połknęła statek, oślepił ją jej intensywny blask. Wszyscy załoganci odwrócili wzrok, a maszyna zaczęła się telepać, gdy porwał ją nurt energii. Silniki zakrztusiły się i przerwały pracę, a mimo to statek mknął dalej naprzód, z sekundy na sekundę zwiększając prędkość. Nagrzewał się do czerwoności i wydawał z siebie niepokojące jęki. Poszycie pruło się i zgrzytało, a urządzenia wewnątrz odmawiały posłuszeństwa, przegrywając ze zbyt wysoką temperaturą. System grawitacji został wyłączony, wprowadzając stan nieważkości, a wszyscy załoganci unieśli się w powietrzu. W następnej chwili światło poza statkiem zgasło i zalały ich ciemności.

Kiedy Ttuce otworzyła znów oczy, znajdowali się już w stanie spoczynku. Powstrzymując cisnące się jej na usta przekleństwo, podźwignęła się z trudem z podłogi i na miękkich nogach podeszła do jednego z bulajów. Wtedy też zobaczyła, że znaleźli się na jakiejś planecie, o czarnej ziemi i intensywnie pomarańczowym niebie. Załoganci poszli za przykładem Saiyanki i pozbierali się z posadzki. Po pobieżnych oględzinach ewentualnych strat i uszkodzeń, ze zdziwieniem stwierdzili, że wszystkie sprzęty działają jak należy. Ttuce zaleciła zaraz szybki pomiar i badanie atmosfery planety, na wypadek gdyby zamiast tlenu wypełniały ją jakieś trujące gazy.

- Naszej czujniki nie wykryły żadnego zagrożenia dla zdrowia. Tlen występuje pod nieco gęstszą postacią niż ta, do której przywykliśmy, przez co na początku trudno nam będzie oddychać, ale z czasem nasze ciała się dostosują – obwieścił jeden z kosmitów.

- Co z grawitacją? – Saiyanka odbezpieczyła właz statku, a ten zaczął się podnosić.

- Dwa i pół razu większa od normalnej.

- Poradzimy sobie. Ruchy.

Ttuce jako pierwsza opuściła pokład. Jej stopy zapadły się w czarnym i zadziwiająco ciepłym piasku, a oczy przesunęły po otaczającej ją scenerii. Pomarańczowe niebo raz za razem przeszywały błyskawice, a nad horyzontem niósł się miarowy pomruk grzmotu. Zabudowania i wzgórza planety były tego samego koloru co grunt, przez co wszystkie kształty zlewały się w jeden i czyniły rozeznanie w terenie niemalże niemożliwym. Saiyanka syknęła z dezaprobatą pod nosem i jeszcze bardziej wytężyła ogłupiały wzrok. Obraz zdawał się falować delikatnie, zupełnie jak fatamorgana lub iluzja.

 Reszta załogi zgromadziła się za plecami Ttuce, posapując i dysząc ciężko przez otwarte usta. Saiyanka już chciała rzucić pod ich adresem jakąś kąśliwą uwagę, ale wtem zauważyła, że tuż przed nią znajduje się kilka tajemniczych postaci, które zdawały się wyrosnąć wprost spod ziemi. Ttuce zrobiła krok w tył zaskoczona, że nie wyczuła i nie usłyszała zbliżających się osobników. Zadarła głowę do góry i zacisnęła pięści, przyjmując pozę gotową do ataku.

Komitet powitalny składał się z bladych i nadnaturalnie wysokich osobników, o długich rękach i nogach. Ich głowy zgolone były na łyso, a na twarzach brakowało brwi. Na sobie mieli czarne kimona, które w zetknięciu z równie czarną ziemią sprawiały wrażenie, że istoty te tworzą ze swoją planetą nierozerwalną jedność. Ttuce nie potrafiła wyczuć ich energii, co mogło zwiastować jedną z dwóch rzeczy: albo miała do czynienia z bogami, albo dla tutejszych mieszkańców ki wcale nie stanowiła głównej broni. Czyżby obywatele Czwartego Wszechświata nie parali się sztukami walki? Saiyanka zwilżyła spierzchnięte usta koniuszkiem języka, dopiero teraz zaczynając odczuwać, że temperatura planety również delikatnie wykracza ponad wszelkie normy, do jakich nawykła.

Znów chciała coś powiedzieć i ponownie została ubiegnięta:

- Witajcie na planecie Urtle – przemówiła jedna z istot kobiecym głosem. – To dla nas wielki zaszczyt, gościć przybyszów z tak daleka. Proszę, chodźcie z nami. Pokażemy wam naszą stolicę.

Czekałam na ciebie, Ttuce.  

Saiyanka drgnęła. Te słowa nie zostały wypowiedziane na głos, a mimo to nie miała najmniejszych wątpliwości, że rzeczywiście je usłyszała. Łysa kobieta odwróciła się i wraz ze swoimi towarzyszami ruszyła w stronę miasta. Cała grupka zdawała się płynąć lub lewitować tuż nad ziemią, a piasek falował pod nimi delikatnie, jakby poruszany oddechem powietrza.

Ttuce czuła na sobie pytające spojrzenia załogi. Odchrząknęła, na pozór odzyskawszy rezon i skinęła na nich władczo, po czym poprowadziła ich krok w krok za gospodarzami. Prawdę powiedziawszy, była wytrącona z równowagi. Nie spodziewała się takiego przyjęcia. Liczyła na to, że po rozeznaniu się w terenie tradycyjnie od razu przystąpią do ataku, a nie udadzą się na wycieczkę krajoznawczą. Ale skoro tutejsze istoty nawet na pierwszy rzut oka zdawały się posiadać dość niespotykany w Siódmym Wszechświecie wachlarz umiejętności, może i lepiej się stało, że mogli ich poznać zanim przeszli do rękoczynów.

O ile to wszystko nie jest zasadzką i próbą uśpienia naszej czujności. Ttuce zmrużyła oczy i dalej wpatrywała się w plecy kobiety. Skąd zna moje imię?

Budynki stolicy planety Urtle zdawały się być z ceramiki. Kiedy Saiyanka nauczyła się już odróżniać kształty i zamiast czarnej plamy widziała z czym ma do czynienia, mogła podziwiać przepiękne pawilony, zadbane dziedzińce i charakterystycznie zdobione domostwa, których fasady skierowane były na północ. Miasto zostało zbudowane na podstawie prostokąta, a w samym jego sercu, otoczona również prostokątnym murem, znajdowała się potężna pagoda, której szczyt niemalże muskał nieboskłon. Wzniesiona z wypalonej cegły, na jednej ze ścian posiadała wyryte godło, które przedstawiało żółwia z owiniętym wokół skorupy wężem. Łuskowaty gad rozwierał szczęki w groźnym wyrazie, ukazując kły.

Ttuce przystanęła i z zafascynowaniem przesunęła wzrokiem jeszcze wyżej, po kolejnych zdobieniach, piętrach i zadaszeniach budowli. Niemalże na samym szczycie pagody znajdował się taras, przy którego poręczy właśnie ktoś stał. Był to bezsprzecznie wojownik, o czym świadczyło czarne ō-Yoroi, które miał na sobie. Ciężka zbroja kryła jego ciało i powiększała je optycznie, niczym lśniący pancerz żuka. Oprócz naramienników, licznych ochraniaczy, obowiązkowych rękawic i futrzanych butów, nieznajomy posiadał również hełm zwieńczony dwoma rogami, którego daszek skrywał twarz i sprawiał, że widoczne pozostawały tylko oczy.

Ttuce przełknęła ślinę, kiedy jej zmysły natrafiły w przestrzeni na ślady aury wojownika. Zawsze żyła w przekonaniu, że Saiyanie byli i są najpotężniejszą rasą we wszechświecie. Nawet jeśli Freezerowi udało się ich przechytrzyć, to nie miała wątpliwości, że jego rządy nie potrwają wiecznie, a przedstawiciele ludu Vegetasei z czasem obiorą należyte im panowanie w kosmosie. Teraz jednak, spoglądając na wojownika hen nad swoją głową zrozumiała, że oto ma przed sobą przedstawiciela rasy, z którą Saiyanie nie mogliby się mierzyć nawet i za tysiąc lat.

- Kto to? – spytała, nim zdążyła ugryźć się w język. W jej głowie ponownie rozbrzmiał głos kobiety:

Mój brat, Saku. Czarny Wojownik.

>*<

Teraźniejszość

- To on, to on! To ten drań! – wykrzyknął Goku i w poruszeniu aż poderwał się ze swojego miejsca. Whis westchnął i wstrzymał projekcję, która unosiła się przed nimi pod postacią bańki. Wiedział, że słowa Saiyanina właśnie uruchomiły lawinę komentarzy tego drugiego.

- Do licha ciężkiego, siedź cicho, pajacu! – Vegeta walnął obiema pięściami w blat stołu, a sztućce zabrzęczały na talerzach. – W przeciwieństwie do ciebie ja nie czuję się jak w kinie i nie oglądam tego dla przyjemności, tylko próbuję się czegoś dowiedzieć!

- Przecież tylko stwierdzam fakt... – Goku uniósł dłonie w geście kapitulacji.

- No właśnie! Twoje komentarze są zupełnie zbędne! – wrzask Vegety, który to również zdążył zerwać się już na nogi, posłał w kierunku Goku deszcz kropelek śliny. Młodszy Saiyanin skrzywił się nieco i otarł twarz wierzchem dłoni.

- Jesteś ostatnio dużo bardziej nerwowy niż zwykle – mruknął z pretensją w głosie.

- Też byś był, gdybyś nasłuchał się ode mnie tego, czego ja nasłuchałem się od ciebie na Ziemi!

Goku przekrzywił głowę, szczerze zdumiony i zamrugał, rozpoczynając analizę jego słów. Whis zerknął szybko to na jednego Saiyanina, to na drugiego, a następnie przeniósł wzrok na Boga Zniszczenia. Beerus zachrapał w tym momencie donośnie, drzemiąc w najlepsze na drugim końcu stołu. Opierał się łokciem o blat, a łepetynę podtrzymywał na szponiastej dłoni. Złote bransolety brzęczały cicho przy kolejnych miarowych oddechach kocura, który musiał wpaść w objęcia Morfeusza już chyba w połowie projekcji. Whis podszedł na palcach do swojego podopiecznego i serwetką dyskretnie starł mu strużkę śliny, spływającą z rozdziawionych szczęk. Zaraz też uśmiechnął się z aprobatą sam do siebie. Od razu lepiej!

Goku tymczasem nadążył już za tokiem rozumowania księcia i był coraz bardziej zdesperowany, żeby po raz kolejny spróbować to wszystko naprostować.

- Vegeta, ciągle chodzi ci o te bzdury, które plótł Kakarotto? Przecież chyba jesteś już świadomy, że to nie byłem ja! Ja bym nigdy czegoś takiego o tobie nie powiedział!

- Ale Kakarotto skądś wziął pomysły na to wszystko! – Vegeta uniósł zaciśnięte pięści na wysokość oczu, a jego rękawice aż zatrzeszczały. – A skąd? Oczywiście, że z twoich popapranych i nielogicznych myśli!

- Duma księcia cierpi, musisz to zrozumieć. – Whis położył dłoń na ramieniu Goku.

- Nie potrzebuję adwokata! – Vegeta odsunął z impetem krzesło i odszedł od stołu, po czym stanął do nich plecami i wyraźnie obrażony wpatrzył się w ścianę. Jego ogon uderzał o podłogę, ukazując poziom irytacji.

- Ale ja naprawdę nie uważam, że jesteś gorszy ode mnie… – Goku westchnął i zgarbił się nieco. – Jak mam ci to udowodnić? Jesteś moim przyjacielem i…

- To już od dawna nieaktualne, baranie!

- Vegeta, dlaczego właściwie opuściłeś Ziemię? – spytał znienacka Whis, a ten spojrzał na niego przez ramię.

- Jak to dlaczego?

- Co cię do tego skłoniło? Podaj mi, proszę, konkretną przyczynę. – Whis przymrużył oczy, widząc jego wahanie. Vegeta wbił znów wzrok w ścianę i zamyślił się jeszcze bardziej.

- Ja… Właściwie to nie wiem. Byłem zły i… Bulma chyba nadepnęła mi na odcisk.

- Mhm. Tak właśnie sądziłem. – Whis zaczął przesuwać elementy boskiej zastawy, przywracając na stole odrobinę porządku.

- Że niby co?! – szczeknął Vegeta, robiąc się zaraz czerwony na twarzy i odwracając na pięcie, by znowu być przodem do Whisa. – Masz coś jeszcze do powiedzenia, durny bożku?!

- Myślę, że Vegeta wyjątkowo ciężko przechodzi kryzys wieku średniego. Chi-Chi mi kiedyś o tym wspominała. – Goku pokiwał głową z przekonaniem i skrzyżował ręce na torsie. Vegeta omal nie eksplodował. – Kobiety chyba też coś takiego mają.

- Czarny Wojownik przejął nad tobą władzę, tak jak wcześniej nad Goku – powiedział łagodnie Whis, nim Vegeta zdążył zamordować młodszego Saiyanina w najmniej humanitarny sposób jaki znał. – Tym razem jednak postanowił zrobić to bardziej subtelnie, w związku z czym proces rozciągnięty jest w czasie i nie wzbudza aż takich podejrzeń zarówno osób postronnych, jak i ciebie samego. W końcu słyniesz ze swoich humorków. Kolejny z kolei wybuch nikogo nie zdziwił, prawda? – Widząc skołowaną minę księcia, dodał: – Czarny Wojownik chciał wypłoszyć was obu z Ziemi. I poszło mu to jak z płatka.

Vegeta zgrzytnął zębami i zmusił się do wzięcia głębokiego oddechu.

- Jeśli masz rację – w co wątpię! – i rzeczywiście przejął nade mną kontrolę po to, by się mnie pozbyć… To znaczy, że już ze mną skończył?

- Och, nie. – Whis pokręcił głową i wyprostował jedną z serwetek. – Wręcz przeciwnie. Jak sam już zauważyłeś, prawie zapomniałeś o Bulmie. To znak, że Czarny Wojownik igra z twoimi wspomnieniami. Najpierw odbiera ci te, które w szczególności łączą cię z Ziemią i sprawiają, że czujesz do niej sentyment. Zapominasz więc o swojej ukochanej żonie. Niedługo zapomnisz też o dzieciach, przyjaciołach, zawiązanych sojuszach i zobowiązaniach. A kiedy już utracisz to wszystko, wrócisz do swojej pierwotnej formy, pełnej nienawiści i jadu.

- Więc chce mnie porobić tak samo, jak wcześniej jego? – warknął Vegeta i wskazał podbródkiem jak Goku. Whis skinął głową.

- On też nadal jest pod jego wpływem.

- Słucham?! – Młodszy Saiyanin wybałuszył oczy i rozejrzał się w panice na boki, zupełnie jakby Bóg Śmierci czaił się na niego za którymś z krzeseł.

- Dopóki Czarny Wojownik chociażby i w małym stopniu jest obecny w tym wszechświecie, żaden z was nie pozostaje wolny od jego wpływów. Zapewne po ostatniej walce na Ziemi osłabł i tylko dlatego książę nie postradał jeszcze ostatecznie zmysłów. Kiedy jednak Czarny Wojownik dojdzie już do siebie, wystarczy chwila, by natura Kakarotto znów się uaktywniła, a Vegeta stracił resztę wspomnień i przemienił się w krwiożerczą bestię, którą był wcześniej.

- Wypraszam sobie podobne insynuacje!

- Więc obaj jesteśmy zagrożeni? – Goku wpatrywał się w Whisa, który za pomocą berła wyczarował puchaty koc i narzucił go na śpiącego Beerusa.

- Obawiam się, że tak. Kiedy Vegeta straci pamięć, będzie to nieodwracalny proces – wymruczał, troskliwie opatulając Boga Zniszczenia w purpurowy materiał. – A wtedy Czarny Wojownik wykorzysta was jako swoich Jeźdźców Apokalipsy i bez przeszkód podbije ten wszechświat. Gdy wszystko zostanie już zniszczone, a starzy bogowie znajdą sobie nowe światy do zamieszkania, Saku nastawi was przeciwko sobie i doprowadzi do tego, że się nawzajem unicestwicie.

- Jeźdźców czego? – Goku podrapał się po karku, a Vegeta odepchnął go na bok i podszedł do Whisa w bojowym nastroju.

- W takim razie musimy odzyskać moje wspomnienia! To nie podlega dyskusji! Skoro pamiętam już Bulmę, to nie będzie to takie wielkie wyzwanie – powiedział, a Whis spojrzał na niego z pobłażaniem.

- Pamiętasz jej twarz? – Milczenie i zacięta mina Vegety wyrażały więcej niż tysiąc słów. – No więc właśnie. Odbijanie twoich wspomnień jest tylko pozornym sukcesem. Może odzyskasz coś kosztem czegoś innego. A może nie. Jedno jest pewne. Wszystko wróci do normy tylko i wyłącznie wtedy, gdy Czarny Wojownik raz na zawsze opuści ten wszechświat. W przeciwnym razie, każdy wasz wysiłek pójdzie na marne.

- Wasz? – Vegeta zmarszczył groźnie brwi.

- Jestem sprzymierzeńcem, ale nie żołnierzem. – Whis uśmiechnął się i usiadł za stołem. –Tę wojnę będziecie musieli wygrać bez mojego udziału.

- Hmpf!

- W takim razie nie marnujmy już ani chwili! – Goku uderzył pięścią w otwartą dłoń. – Zobaczmy resztę wspomnień Ttuce i dowiedzmy się, jak przepędzić Saku z powrotem do jego świata! Nie damy za wygraną! Prawda, ‘Geta?

Vegeta burknął coś niewyraźnie w odpowiedzi i wrócił na swoje miejsce przy stole. Mimowolnie zaczął badać rozrastającą się sieć czarnych plam, które wykwitały na mapach jego pamięci. Zupełnie jakby ktoś przystawiał końcówkę pióra do kartki papieru i pozwalał, by ta tu i ówdzie nasiąkała atramentem, zakrywając kolejne etapy życia księcia na Ziemi. Saiyanin utkwił wzrok w migoczącej bańce, która wciąż unosiła się w powietrzu i sprawiała wrażenie jakby mogła w każdej chwili pęknąć – tak jak ich nikła nadzieja na zwycięstwo nad potęgą i mocami, których ciągle nie rozumieli.

Ahoj!

Witam wszystkich po przerwie spowodowanej sesją egzaminacyjną… W Wasze zacne rączki składam najdłuższy jak do tej pory rozdział, który, jak mam nadzieję, nieco Wam wynagrodzi ten okres oczekiwania. Bardzo dziękuję za cierpliwość i liczę, że ten przestój nie zniechęcił Was do dalszej lektury. Dziękuję też za komentarze i dyskusje, które pozwalały mi się oderwać od szarej rzeczywistości!

Co do samego rozdziału: muszę przyznać, że scena pomiędzy Ttuce i Freezerem okazała się być dla mnie bardzo wyczerpująca psychicznie. Może to przez tę ogromną huśtawkę nastrojów, którą Ttuce przechodzi przez kilka pierwszych stron tekstu, a może przez to, że przecież zależy mi na niej, a koniec końców pozwalam jej na popełnienie największej życiowej pomyłki. W każdym razie mam wyrzuty sumienia. :P

Jeśli ktoś sądził, że historia Vegety i Bulmy nie stanie się już bardziej zagmatwana i dramatyczna (a może tragikomiczna?), to jak widać był w błędzie. Powyższy fragment pojawił się dzięki interwencji e.k.p., która słusznie domagała się rozwinięcia wątku z poprzedniego rozdziału. :D Planowałam tę scenę na nieco późniejszy etap historii, ale koniec końców lepiej wyszło tak jak jest, także bardzo dziękuję za sugestię! (I cicho liczę na kolejne :D)

Co do ogółu dalszych wydarzeń, to jak na (moje) opowiadanie Dragon Ball przystało, powolutku wracamy już do walk, rozlewu krwi, śmierci niewiniątek itd. Mam nadzieję, że też stęskniliście się za porządnym pierdolnięciem, którego seria Dragon Ball Super wyraźnie nie chce nam zafundować – chociaż hej, zapowiedź odcinka o Mirai Trunksie wygląda fajnie. Zachęcam do częstszego zaglądania na bloga w najbliższym okresie, ponieważ ukończyłam już studia i rozdziały powinny znowu zacząć ukazywać się z większą częstotliwością. ;)

Dobry Kami, ale się rozgadałam. Pozdrowienia!

EDIT: 47 odcinek DBS mnie poskładał. :D "Czarny" przeciwnik, zły Goku, wszystko w ruinie, Mirai powraca i jeszcze taki nacisk na lettuce! Bardzo przyjemnie mi się to oglądało. :D