25. A shadow from the past

Statek Kosmicznych Piratów przedzierał się przez deszcz meteorów. Chybocząc się na boki i ścierając z wrogimi obiektami, co chwilę tracił kolejne elementy poszycia. Greip chyba już tylko siłą woli trzymał się na nogach na mostku kapitańskim i wydawał ledwo dosłyszalne w tym szaleństwie rozkazy. Statek wirował wokół własnej osi, coraz bardziej schodząc z kursu, a jego światła migotały w panice, gdy na pokładzie rozlegały się alarmy, a z głośników wylewał metaliczny głos, przestrzegający przed nasilającymi się turbulencjami. Ish wpadła do kabiny, ślizgając się po posadzce. Przeklinała w swoim rodzimym języku, a jej zbroja nosiła ciemne ślady wylanego z impetem napoju.

- Greip, co do diabła?! Znowu masz myśli samobójcze?!

- Nasz sternik-debil nie zauważył, że lecimy prosto w rój meteoroidów – warknął Frutanin i z oburzeniem odgarnął zmierzwione włosy z oczu. Jego misterny warkocz był w ruinie. Kolejny skalny odłamek uderzył w szklaną kopułę kokpitu, a na jej skorupie wykwitło pęknięcie, rosnące na ich oczach niczym sieć pleciona przez pająka. Ish tupnęła z wściekłości i podbiegła do w pełni skomputeryzowanego panelu sterowania, obsługiwanego przez przypominających jaszczurki kosmitów.

- Z drogi, patałachy! Pozabijacie nas wszystkich! – Rozgoniła uwijające się w pocie czoła istoty i zaczęła szybko wciskać kolejne klawisze kokpitu. Zacisnęła zęby na dolnej wardze i upartym wpisywaniem tych samych kodów próbowała zmusić system do działania. W końcu z całych sił uderzyła pięścią w jeden z monitorów, a wtedy maszyneria wreszcie przystała na jej warunki i zaryczała z przegrzania.

- Ponaddźwiękowość została aktywowana – przemówił metaliczny męski głos z głośników.

- Co robisz?! – Greip zaraz znalazł się za plecami Ish. Już dawno zapomniał o swojej gracji i wrodzonym wdzięku, i pozwolił sobie na panikę. – Chcesz jeszcze przyśpieszyć?!

- Albo będziemy szybsi, albo się roztrzaskamy – powiedziała nieco spokojniejszym tonem, gdy komputer pokładowy przetrawiał wprowadzoną przez nią komendę. Huk obijających się o kopułę statku odłamków wwiercał się w uszy i Ish musiała czytać z ruchu ust Frutanina, żeby wiedzieć co do niej mówi.

- Na pewno się roztrzaskamy! Teraz lecimy prosto na ścianę tego kosmicznego gówna! – Greip warknął i złapał za drążek przyspieszenia, do którego Ish mimo usilnych starań nie mogła dosięgnąć. – Jeśli skasujemy ten statek, to rachunek jest na ciebie!

Kosmitka uśmiechnęła się pod nosem w odpowiedzi, a Frutanin pociągnął za drążek, dokonując dzieła. Statek na chwilę zmienił się w białą plamę, która niczym spadająca gwiazda przecięła przestrzeń i przebiła się przez ławicę meteoroidów. Śrubki rozprysły się wokoło, a płaty metalicznego poszycia oderwały od maszyny, ale ta leciała dalej. Po opuszczeniu niebezpiecznego odcinka kosmosu zaczęła zwalniać i stopniowo odzyskiwać sterowność. Ish z westchnieniem pozbierała się z podłogi i niemrawo potarła rozbitą szczękę, a Greip spojrzał z niesmakiem na swoje buty, na które jedna z jaszczurek w międzyczasie raczyła zwymiotować. Posłał Ish niezadowolone spojrzenie, a ta odgarnęła dredy z twarzy i wzruszyła ramionami.

- Przynajmniej nadal żyjemy. Było warto.

- Jasne. – Greip powiódł wzrokiem po zgromadzonej przy nich załodze, która chyba nadal nie mogła w to do końca uwierzyć. – Do roboty, wy beznadziejne tytki masy tłuszczowej! Ustalić naszą lokalizację i obrać kurs na najbliższą planetę! Zamieszkałą i taką, na której nie będą chcieli nas zjeść, gdybyście potrzebowali dodatkowych instrukcji!

- Złość piękności szkodzi, Greip. Aż poczerwieniałeś. – Ish podeszła do szklanej kopuły, za którą rozciągała się bezkresna toń kosmosu. Kosmitka przesunęła palcem po pęknięciu, przez które wciąż mogli zostać wyssani poza statek. – Trzeba wracać do bazy. Jeśli jeszcze raz czymś oberwiemy, nawet i kosmicznym wróblem, to pancerz tego nie wytrzyma.

- Już jest nieszczelny. W dużym tempie tracimy zapasy tlenu! – poinformowała ją piskliwie jedna z jaszczurek, która stanęła z powrotem przy kokpicie i teraz sprawdzała pomiary. – Musimy odciąć dostęp do drugiego i trzeciego poziomu.

- Ewakuujcie więc załogę na pierwszy i skończcie marnować tlen nadmiernym kłapaniem dzioba. – Greip wciąż był dużo bardziej zmierzwiony niż zwykle i jego oburzenie sytuacją, w której się znalazł, wcale nie malało. – Nie mam zamiaru umierać w takim stanie!

Ish wzniosła oczy ku górze i już miała dosadnie skomentować jego obrzygane obuwie, gdy znienacka tuż nad jej głową pojawiła się Ttuce. Kosmitka nie zdążyła nic powiedzieć, ale za to odskoczyła w ostatniej chwili, zanim Saiyanka z impetem runęła w dół i wbiła się w składające się na podłogę kafle. Statek ponownie zadrżał w posadach i wierzgnął niczym spłoszony koń, a pęknięcie na kopule jeszcze się powiększyło. Ish i Greip zaklęli unisono, a następnie dopadli do Ttuce, która wyglądała jakby dopiero co wypluły ją czeluści piekielne. Frutanin oderwał swoją pelerynę od naramienników i zaczął dogaszać jej dymiące się ubranie, a Ish zaczęła nie tak znowu delikatnie okładać ją po twarzy.

- Ttuce? Ttuce! Jeśli mnie słyszysz, to daj mi jakiś znak!

- Słyszę cię, tylko się boję, że mi wsadzisz paluchy w oko – wycedziła Saiyanka, wciąż obronnie zaciskając powieki. – Odsuńcie się oboje! – Jej ratownicy posłusznie zostawili ją w spokoju i zrobili krok w tył. Ttuce z trudem uniosła się do siadu i, opierając na łokciu, z rozkojarzeniem rozejrzała się po kabinie. – Co wyście zrobili z moim statkiem? – spytała, niedowierzając własnym oczom. – Czy to wymiociny? Na moim pokładzie?!

Frutanin znów usłużnie do niej podskoczył i pomógł jej wstać. Ttuce miała nogi jak z waty i kolana zaraz się pod nią ugięły. Ish skinęła na dwie jaszczurki.

- Przygotujcie komorę leczniczą – poleciła.

Greip poprowadził Ttuce w kierunku, w którym udała się dwójka załogantów, a Saiyanka zamknęła oczy. Ish ujęła ją zdecydowanym ruchem pod drugie ramię, a stopy Ttuce całkiem wymknęły jej się spod kontroli i zaczęły ciągnąć za nią bezwładnie. Saiyanka zawisła, wsparta przez swoich kompanów i najwyraźniej pogodzona z tym, że sama nie zrobi już ani kroku.

- Co ci się znowu przytrafiło? – spytała Ish, a Ttuce uniosła jedną powiekę i spojrzała na nią półprzytomnie. Zaraz też pociągnęła sugestywnie nosem.

- Śmierdzisz Vegetą – poinformowała ją, po czym momentalnie straciła przytomność. Dzięki temu nie zobaczyła, jak naturalnie czerwona skóra twarzy Ish przybiera na jeszcze bardziej szkarłatnym odcieniu.

Kosmici zaciągnęli Ttuce do komory leczniczej, a skapująca z jej ciała krew pozostawiła za nimi niemalże czarny szlak.

>*<

Boski Pałac po raz kolejny musiał pełnić funkcję kostnicy. Wojownicy zgromadzili się pod szarym i nasiąkniętym deszczem niebem, i czuwali nad zmiażdżonym i zawiniętym w koc ciałem Trunksa. Zagrożenie związane z Ameonną zostało zażegnane, ale wszystkim daleko było do radości i świętowania. Nawet liście hodowanych przez Pana Popo palm zdawały się być bardziej oklapłe niż zwykle, a smaganie wiatru wcale nie wprawiało ich w beztroski taniec. Zwisały tylko smętnie, pochylając się nad zebranymi na tej świętej przestrzeni postaciami, które żegnały chłopca.

- Jak to możliwe? Jakim cudem go zabiła? – Roztrzęsiony Yamcha wciąż nie mógł uwierzyć w to, do czego doszło. Jego twarz była bledsza niż zwykle, a ramiona drżały lekko, gdy nikt nie patrzył.

- Po prostu go zgniotła. Jak robaka. – Siedemnastka stał z rękami założonymi na torsie i przekrzywiał głowę na bok, zupełnie jakby oglądał jakiś ciekawy eksponat w muzeum. – Przecież Trunks wytrzymywał gorsze ciężary.

- To nie był ani zwykły ciężar, ani zwykła siła – powiedział Gohan. Minę miał zaciętą, a jego oczy, choć błyszczały jak w gorączce, zaradzały, że umysł pracuje na najwyższych obrotach. – To już dawno przestała być wojna, w której liczy się moc i siła mięśni. Ki nie ma tu już nic do rzeczy. Nasz przeciwnik dysponuje czymś dużo potężniejszym.

- Armią trupów i fatalnym fryzjerem? – prychnął Siedemnastka, za co zaraz dostał kuksańca w bok od Yamchy.

- Magią – odparł Gohan, zupełnie jakby uwaga Androida w ogóle go nie obeszła. Wpatrywał się wciąż w zakrwawione zawiniątko u swych stóp. – Tak jak kiedyś Babidi i jego potwory, tak teraz ten skurczybyk chce nam namieszać w głowach.

- No to najlepiej poślijmy po Harry’ego Pottera! – Siedemnastka machnął rękami w powietrzu. – Ja nie mam doświadczenia w tej materii!

- Spoważniej albo cię pokąsam! – szczeknął Yamcha, a Siedemnastka parsknął krótkim śmiechem.

- I co? Ziemia i tak nie ma już księżyca. Raczej nie zmienię się podczas pełni i nie pobiegnę do lasu wąchać innych pod ogonem, wilczku.

- Mam plan. – Gohan przerwał im słowne przepychanki, a ich spojrzenia zaraz znów skupiły się na nim. – Dajcie mi dwa miesiące.

- Niby na co? – Siedemnastka uniósł brwi z uprzejmym zainteresowaniem. – Na zrobienie trwałej?

- Jak cię zaraz kopnę, to wylądujesz w innym kodzie pocztowym! – Yamcha prawie zakrztusił się własną śliną i bojowo zacisnął pieści w powietrzu. – Jesteś niemożliwy!

- Na wrócenie do formy. – Gohan przez chwilę przyglądał się swoim dłoniom, a kiedy uniósł wzrok, Yamcha i Siedemnastka umilkli jak zaklęci. Gohan wyglądał jakby był gotów przelać morze krwi. – I na ściągnięcie tutaj Ttuce. Skoro Czarny Wojownik podążył tu za nią, to może zostawi nas w spokoju, jeśli ją zabijemy. W końcu jest Bogiem Śmierci. To go powinno usatysfakcjonować.

- Chcesz ją zabić? – Yamcha zamrugał szybko i pokręcił głową. Włosy zjeżyły mu się jeszcze bardziej. – Gohan, powiedz mi, że się przesłyszałem.

- Nie, nie przesłyszałeś się – warknął i odwrócił się gwałtownie w jego stronę. Mięśnie twarzy Gohana napięły się, a blizna na policzku zrobiła się jeszcze wyraźniejsza. – W tej chwili wszystko sprowadza się do prostego równania. Albo ona, albo my. Czyje życie jest ci droższe? Jesteś ze mną, czy przeciwko mnie?

Yamcha zająknął się na ten ostry ton i stał tam jak słup soli, zastanawiając się, gdzie do diaska znikł ten miły chłopiec, którego tak dobrze znał i cenił. Chłopiec, który kiedyś nie skrzywdziłby nawet muchy.

- Jestem z tobą – powiedział w końcu. Gohan skinął głową, przyjmując to do wiadomości i zwrócił się w stronę Siedemnastki. Spojrzał na niego wyczekująco.

- A ty?

Android prychnął i wzruszył ramionami, po czym zaczął bujać się na piętach.

- Niech będzie.

- Za dwa miesiące może już być za późno. – Dende wyłonił się z Pałacu i powoli zszedł po marmurowych stopniach. Jego twarz była poszarzała, a uszy oklapnięte. Dłonie ukrył w szerokich rękawach swojej szaty i obejmował się ramionami w tak delikatny sposób, jakby miał się zaraz rozpaść na kawałki. Wyminąwszy wojowników, podszedł do krawędzi boskich włości i stając nad samą przepaścią, wbił wzrok w niebo.

Deszcz przestał padać jakiś czas temu, ale ciemne chmury wciąż kłębiły się nad ich głowami, stopniowo przybierając na fioletowej barwie i skutecznie blokując słońcu dostęp do Ziemi. Gohan podszedł do Nameczanina i zatrzymał się o krok za nim.

- Co to znaczy? – spytał cicho.

- Cokolwiek Czarny Wojownik zrobił z tym światem sprawiło, że Smocze Kule słabną. – Dende zadarł głowę jeszcze bardziej do góry, a jego czułki poruszyły się niespokojnie. – A ja razem z nimi.

- Co więc powinniśmy zrobić? – Gohan złapał go za ramię i odwrócił przodem do siebie. – Doradź mi, proszę. Dende, zrobię wszystko. Musi być jakiś sposób, żeby to odwrócić – szepnął. Nameczanin spojrzał mu w oczy, ale chłopak nie wyczytał w nich nic poza rezygnacją.

- Możemy spróbować zgromadzić kule zanim całkiem przepadną – powiedział w końcu miękko. – W ten sposób będziemy mogli je obserwować i może uda nam się znaleźć sposób, żeby je uratować. Ale odnalezienie ich nie będzie łatwe. Ciągle jeszcze nie reaktywowały się po tym, jak zostały użyte przez Ttuce…

- To znaczy, że musielibyśmy szukać kamieni – odezwał się Yamcha z bezpiecznej odległości. W jego głosie pobrzmiewała mocna wątpliwość. – Czy to w ogóle wykonalne?

- Wykonalne. – Teraz z budynku Boskiego Pałacu wyłoniła się Bulma. Z opatrunkiem na ramieniu i w zakrwawionych ubraniach, zeszła po schodach i stanęła między wojownikami. Drżącą ręką wydobyła z kieszeni spodni zapalniczkę i paczkę papierosów. Zapaliła jednego i zaciągnęła się nim, wpatrując w przestrzeń.

- Bulmo, tak mi przykro z powodu twojego syna – zaczął Yamcha, robiąc krok w jej stronę, ale kobieta powstrzymała go ruchem ręki.

- Odzyskam go – powiedziała twardo i zacisnęła brudne od ziemi palce na papierosie. – Zbuduję radar, który będzie potrafił zlokalizować najsłabszy nawet przekaz magiczny na tej planecie. Nie wierzę, że kryształowe kule po przemianie w kamienie nie zostawiają po sobie choć śladu w naszej atmosferze. Jakkolwiek nikły by on nie był, odszukamy go. Już moja w tym głowa. – Na te słowa Gohan uśmiechnął się po raz pierwszy od czasu, gdy przyszło mu walczyć z Ameonną, a Bulma spojrzała mu prosto w oczy i zaciągnęła się znowu papierosem. – Jeśli chodzi o twój plan… Wchodzę w to – oznajmiła, wypuszczając dym nosem. – Jeśli mam wybierać między Ttuce i nami, wybór jest zupełnie prosty.

- To, że kule są teraz kamieniami nie jest jedynym problemem, z jakim będziemy musieli się zmierzyć. – Wszystkie głowy zwróciły się w stronę Dendego, który stał z rękami założonymi za plecami i znów intensywnie obserwował niebo. – Czarny Wojownik ostrzegał, że dzieci Ameonny po nas przyjdą. I z tego co widzę, już tu są.

>*<

Dwa miesiące później

- Zwolniona? – warknęła Ttuce i poderwała się z krzesła na równe nogi. Uderzyła obiema dłońmi w blat stołu. – Co to znaczy zwolniona?! Jestem pieprzonym prezesem!

- Nie unoś się tak, Saiyanko. – Brzuchaty przedstawiciel Kosmicznej Organizacji Handlu odchrząknął i poprawił się na swoim siedzisku. – Po naradach ze wszystkimi członkami naszej wspólnoty doszliśmy do wniosku, że twoje usługi nie są nam już dłużej potrzebne. Co więcej, cieszysz się coraz gorszą opinią w kosmicznym półświatku, a to tylko szkodzi interesom.

- Zdefiniuj gorszą opinię, ty stary głupcze – wycedziła, sztyletując go spojrzeniem i coraz bardziej się do niego pochylając. Kosmita odchrząknął ponownie i strzelił oczami w bok, dając swoim ochroniarzom znak, aby podeszli bliżej. Kosmici uczynili jak chciał, ale ich miny świadczyły o tym, że sami boją się o życie.

- Mówią, że jesteś rozkojarzona i niedbała. Mówią, że się wypaliłaś, a to przecież zdarza się nawet najlepszym… Mówią też, że zadajesz się z Ziemianami, a to już zdarzać się nie powinno. Zwłaszcza tym najlepszym. – Zacmokał, kręcąc głową z dezaprobatą i od razu zauważył cień, który przebiegł jej twarz. – Ha! Więc to rzeczywiście prawda! – Skierował na nią palec wskazujący. – Popełniasz te same błędy, co twój brat. Nie wiesz, że to właśnie to go zgubiło? Nawet straciłaś ogon, tak jak on!

Ttuce zagotowała się ze złości i wyprostowała. Przez dłuższą chwilę żuła język, szukając najodpowiedniejszej obelgi, ale jak na złość nic nie przychodziło jej do głowy. Może rzeczywiście ostatnimi czasy była rozkojarzona bardziej niż zwykle.

- Gdyby nie ja, ta organizacja zdechłaby razem z Freezerem – powiedziała lodowatym tonem, tym razem siląc się na spokój. – Gdyby nie ja, nigdy nie zebralibyście Kosmicznych Piratów do kupy. Zawdzięczacie mi wszystkie pieniądze, jakie posiadacie! – Jednak nie potrafiła się opanować.

- Nie zaprzeczam temu, wręcz przeciwnie. – Kosmita pokręcił głową i rozciągnął mięsiste usta w paskudnym uśmiechu. – W ramach podziękowania nie zostaniesz stracona. Możesz odejść wolno. Na Ziemi na pewno przyjmą cię z otwartymi ramionami. Pamiętaj tylko, że wciąż obowiązuje cię klauzula poufności. Lepiej nie rozpowiadaj o naszych interesach na prawo i lewo.

Ttuce zgrzytnęła zębami. Ta sytuacja była tak absurdalna, że złość kompletnie ją ogłupiła. Stała tam przez chwilę bez słowa, dysząc ciężko i czując, że ziemia drży od kotłującej się w niej ki. Nie doszło jednak do żadnego wybuchu, a ona pozwoliła, by duma przejęła nad nią kontrolę. Zadarła głowę do góry.

- A kogo wybraliście na mojego zastępcę, jeśli można wiedzieć? – spytała i uśmiechnęła się jadowicie.

- Ależ oczywiście. – Skinął na swoich ochroniarzy, a ci otworzyli drzwi komnaty. Do środka wszedł niziutki kosmita o niebieskiej skórze i nosie koali. – Ttuce, oto hetman Sorbet. Nowy dowódca Kosmicznych Piratów i twój zastępca w szeregach Kosmicznej Organizacji Handlu. Niegdyś dowodził Trzecim Gwiazdozbiorem.

- No to kurwa gratuluję wyboru – wymruczała i uśmiechnęła się jeszcze szerzej, chociaż jej spojrzenie wciąż miało temperaturę ciekłego lodu. Sorbet przypatrywał się Saiyance ze stoickim spokojem, zupełnie niewzruszony emanującą od niej wrogością, aż w końcu Ttuce drgnęła i splunęła na ziemię. Spojrzała znów przenikliwie na przedstawiciela organizacji. – To nie wy mnie zwalniacie. To ja odchodzę. Sorbet, życzę udanej służby. – Skinęła kosmicie głową i wymaszerowała z sali, ostentacyjnie zostawiając za sobą otwarte drzwi. Równie dobrze mogła mu życzyć wpadnięcia do krateru z lawą. Jej ton zdradzał wszystko.

- Równie humorzasta, co braciszek – odezwał się Sorbet, obserwując jeszcze przez chwilę plecy oddalającej się szybkim krokiem Saiyanki.

- Nie będzie jej nam brakować – potaknął mu drugi kosmita. – Tymczasem, przejdźmy już może do interesów… – Wskazał Sorbetowi wolne miejsce przy stole. – Powiedz mi, co wiesz o nameczańskich kryształowych kulach?

Ttuce szła korytarzem bazy Kosmicznej Organizacji Handlu. Na Chilled 66 nic się nie zmieniło od czasu jej ostatniej wizyty – może poza nastrojami społecznymi, które właśnie kosztowały ją stołek prezesa i dowództwo armii. Saiyanka zgrzytnęła znów zębami i zacisnęła pięści schowane w kieszeniach czarnego płaszcza. Nosiła go odkąd w wybuchu na Ziemi straciła ogon. Niestety nie mogła pogodzić się z jego utratą, a jak na złość sezon na rośliny, z których produkowano tabletki przyśpieszające regenerację małpiej kończyny, dawno się już skończył.

Uniosła palce do scoutera i zaczęła wybierać numer Greipa, gdy nagle jej uwagę przykuła galeria zbroi Kosmicznych Piratów, która w ostatnim czasie poszerzyła się o nowy egzemplarz. Ttuce stanęła jak wryta, poznając czarno-złote zdobienia i krój kombinezonu bitewnego, który podczas ich spotkania na Vegetasei nosiła Mirai Ttuce. Saiyanka zwilżyła wargi koniuszkiem języka, czując oddech przeznaczenia na swoim karku. Przeszedł ją dreszcz i opatuliła się bardziej płaszczem. Miała dość niespodzianek jak na jeden dzień. Z żalem oderwała wzrok od pięknej zbroi i zaczęła znów zmierzać do wyjścia z budynku. Przeznaczenie przeznaczeniem. Nie zamierzała mu pomagać.

Nim przeszła choćby dwa kroki, do jej uszu dobiegły nawoływania Ish i po chwili kosmitka ją dogoniła. Frutanin jak zwykle był tuż przy niej.

- To prawda co mówią? – Ish wytrzeszczyła na nią swoje i tak już wyłupiaste oczy. – Oddelegowali cię?

- Sama się oddelegowałam – burknęła Ttuce, stojąc przed nimi przygarbiona i z nastroszonymi jak u kota włosami. Gdyby miała ogon, to pewnie wywijałaby nim teraz młynki.

- Nie możesz odejść! – Greip aż się zapowietrzył, a Ttuce przewróciła oczami i wzięła głęboki oddech, znowu siląc się na cierpliwość, której nigdy nie miała w nadmiarze.

- Nic wam nie będzie – powiedziała stanowczo. – Sorbet to cienias. Dowodził Trzecim Gwiazdozbiorem. Jeśli się postaracie, to wyrwiecie jakiś statek na własność i będziecie mogli pracować z dala od niego. Co też wam z góry doradzam.

- Ale co z tobą? Co zrobisz? Gdzie pójdziesz? – Greip był wyraźnie wzruszony i Ish musiała zacząć poklepywać go po plecach, żeby się nie rozpłakał. – Dlaczego to wszystko brzmi jak pożegnanie?!

- Greip, nie rób scen – syknęła Ttuce, rozglądając się na boki. I bez tego zwracali na siebie uwagę ochrony. – Ostatnie czego teraz mi potrzeba, to dodatkowy impuls, żeby komuś ważnemu obić mordę i dostać za to odsiadkę. – Uśmiechnęła się nagle złośliwie. – Chociaż z drugiej strony to by mogło być całkiem ciekawe doświadczenie. Galaktyczny Patrol miałby dobrą okazję do zaktualizowania mojego listu gończego. Ten stary rysowało jakieś totalne beztalencie. – Spojrzała na zasmuconą minę Greipa. – Jest ci gdzie indziej jeszcze świat* – zacytowała.

- Czy ten świat jest na Ziemi? – spytała Ish. Nim Ttuce zdążyła odpowiedzieć, jej scouter wydał przenikliwy dźwięk, sygnalizujący nową wiadomość głosową. Saiyanka wcisnęła przycisk urządzenia, żeby ją odsłuchać. Zaraz też na korytarzu rozległ się głos Bulmy:

- Ttuce? Potrzebuję twojej pomocy.

>*<

Jej instynkty szalały, alarmując o niebezpieczeństwie. Od momentu gdy usłyszała głos Bulmy wiedziała, że to zasadzka. A mimo to wróciła na Ziemię. Z jednej strony gnała ją ciekawość, a z drugiej brak pomysłu na siebie. Bo co niby miała teraz robić? Do końca życia bez celu włóczyć się po Galaktyce Północnej? Kiedyś taka możliwość wydałaby jej się bardzo atrakcyjna – żadnych zobowiązań, żadnego towarzystwa, żadnych kłopotów (oprócz tych, o które sama świadomie by się prosiła). Kiedyś kazałaby się Bulmie zwyczajnie odpierdolić. Tak. Kiedyś.

Wylądowała na leśnej polanie na czworakach, a jej płaszcz załopotał na wietrze niczym skrzydła kruka. Nie zdążyła się nawet zorientować w sytuacji, gdy już została zaatakowana. Yamcha i Siedemnastka napadli na nią równocześnie, z dwóch przeciwnych kierunków, poruszając się jak wystrzelone z pistolu kule. Co do Yamchy, to wiedziała już, że znalazł sposób aby się znacznie wzmocnić. Drugiego mężczyzny w ogóle nie znała, ale z wyglądu przypominał jej tę Androidkę, którą zabił Kakarotto, tak więc spodziewała się, co to może oznaczać.

Przeciwnicy byli szybcy i bezwzględni, ale Ttuce nie wróciła na Ziemię po śmierć. Przeskoczyła nad ich skoordynowanymi kopniakami i wykonawszy fikołka w powietrzu, wylądowała w bezpiecznej odległości. Zablokowała pierwszy cios, wymierzony w jej twarz i okręciła się w miejscu, zakleszczając rękę Siedemnastki między swoimi przedramionami. Powaliła go na ziemię i kopnęła nadlatującego Yamchę w brzuch. Android pochwycił ją za nogi i runęła w dół, w ostatniej chwili wyswabadzając jedną stopę z jego uścisku i zostawiając mu odcisk podeszwy buta na twarzy.

Wzbiła się w powietrze, w locie zrzucając z siebie płaszcz. Yamcha znowu był tuż-tuż, ale Saiyanka wciąż wyprzedzała go o krok. Uśmiechnęła się pod nosem, przyjemnie rozgrzana tymi przepychankami i gdy tylko Yamcha zbliżył się na odpowiednią odległość, teleportowała się za jego plecy. Narzuciła mu płaszcz na głowę i owinęła wokół szyi, usiłując go poddusić. Yamcha zaklął i zaczął się szamotać, a Ttuce wzmocniła swój uścisk, z sadystycznym uśmiechem obserwując, jak nogi mężczyzny wierzgają w powietrzu.

- To bardzo nieładne zagranie – skomentował z dołu Siedemnastka, który jak zwykle nie śpieszył się z interwencją.

- Jestem piratem – odparła drwiąco. – My nie postępujemy ładnie.

Siedemnastka wydał się być bardzo rozbawiony tą uwagą. Podleciał do niej błyskawicznie, a Ttuce puściła Yamchę wolno i pozwoliła, żeby spadł na ziemię niczym wór kartofli. Zaczęła walczyć z Androidem, wymieniając szybkie ciosy, ale jednak bardziej testując i sprawdzając jego refleks, niż naprawdę próbując zrobić mu krzywdę. Siedemnastka obserwował ją z rosnącym zaintrygowaniem.

- Więc to ty jesteś tą niesławną siostrą – rzucił niedbale, równocześnie przebierając rękami jak maszyna.

- A ty tym równie niesławnym bratem? – Ttuce zbijała jego uderzenia z nieprzekłamaną precyzją, przewidując każdy ruch i analizując technikę. Ich sparring był coraz bardziej towarzyski w swym charakterze.

- Siedemnastka, miałeś walczyć, a nie urządzać klub dyskusyjny, do kurwy nędzy! – upomniał go z ziemi Yamcha, gdy już wreszcie przestał na przemian wypluwać płuca i walczyć o oddech. Obserwował ich dzikim spojrzeniem, a jego kły wydłużały się, zdradzając nadciągającą transformację i koniec żartów.

- No przecież wal… – Siedemnastka nie dokończył, a jeśli dokończył, to Ttuce tego nie usłyszała. Całą jej uwagę przykuł bowiem niespodziewany świst powietrza, a następnie potężne uderzenie w lędźwie, które pogruchotało tył zbroi Saiyanki i posłało ją pionowo w dół. Z trzaskiem wbiła się w ziemię i wypluła krew, teraz sama zaczynając walczyć o oddech. Jej załzawione oczy rozszerzały się bardziej z zaskoczenia niż z bólu. Dała się podejść jak dziecko.

Zanim zdołała choćby pomyśleć o tym, by spróbować się podźwignąć, tuż przy jej głowie zatrzymała się para butów. Ttuce podniosła wzrok i spojrzała w nieprzeniknioną twarz Gohana, który górował nad nią teraz niczym kat nad swoją ofiarą. Młodzieniec bez słowa wyciągnął w przód jedną rękę i bezlitośnie wycelował ją między jej oczy. Wszystkie włosy na ciele Saiyanki stanęły dęba. Próbowała unieść się na drżących ramionach, ale Gohan nie zamierzał na to pozwolić. W jego dłoni rozbłysnął jaskrawy pocisk energii, a Ttuce otworzyła usta, żeby coś powiedzieć. I tym razem również dała się ubiec.

- Nie radzę, bratanku. Nie tak się traktuje damy.

Gohan zamarł, a jego pocisk ki momentalnie wyparował w powietrze. Odsunął się od Ttuce, na chwilę kompletnie zapominając o swoim planie i o tym, dlaczego chciał działać jak najszybciej i nie dopuścić do tego, by Saiyanka miała choć cień szansy na ucieczkę. Ten głos…

Z pochmurnego nieba na polanę opuścił się Raditz. Nad głową Saiyanina widniała zawadiacko przekrzywiona aureola, jego grzywa poruszała się leniwie na wietrze, a ogon spoczywał luźno owinięty wokół bioder. Raditz uśmiechał się sardonicznie, przez co wyglądał groźnie, ale oczy błyszczały mu łobuzersko, gdy spoglądał na Ttuce. Ze wszystkich zgromadzonych to też właśnie ona sprawiała wrażenie najmniej zaskoczonej jego obecnością. W przypływie adrenaliny pozbierała się z ziemi i chwiejnie stanęła obok zszokowanego Gohana. Nie wiedziała co powiedzieć.

Tymczasem Raditz zaczął się do niej zbliżać.

- Hej, księżniczko. Obiecałem ci, że wrócę, czyż nie? – Uśmiech nie schodził mu z twarzy, a Ttuce czuła, że serce zaczyna jej bić tak szybko jak wtedy, gdy uratował ją przed Ameonną.

*Cytat z Koriolana (William Shakespeare), w przekładzie Józefa Paszkowskiego.

Nowy rozdział, nowy szablon i jeszcze będzie nowy soundtrack. :3 Pracuję nad nim.