4. The scars that mark my body – they’re silver and gold

Ttuce pochyliła się i machnęła ostrzegawczo ogonem, który zamiótł ziemię wokół niej. Nawet te kilka dłuższych pasm włosów, które miała związane na karku, zjeżyło się i nadało Saiyance wygląd żbika szykującego się do ataku. Lekka aura zaczynała pojawiać się w miejscach, gdzie jej stopy stykały się z podłożem.
      - A teraz… Jeśli pozwolicie. Udam się na poszukiwanie kryształowych kul.

W jej głosie zabrzmiało wyzwanie. Chciała sprowokować i była gotowa walczyć z każdym, kto próbowałby ją powstrzymać. Na przykładzie Freezera wiedziała doskonale, że mieszkańcy Ziemi są uparci i mają swoje zasady. Jedną z nich było utrudnianie życia przybyszom z kosmosu, którzy zechcieli położyć łapę na ich bezcennych kuleczkach.

- Do czego są ci potrzebne?

Ttuce rozpoznała powagę i ostrzeżenie czające się w oczach Goku. Ten dziwny Saiyanin na pewno nie należał do najmądrzejszych przedstawicieli swojego gatunku, chociaż właściwie duża część Kosmicznych Wojowników odznaczała się głównie siłą mięśni, a nie umysłu. Ale w tej chwili, gdy widziała na twarzy Son Goku pełną koncentrację i jasną informację powstrzymam cię, zaczęła się zastanawiać, czy beztroska natura tego mężczyzny nie jest tylko na pokaz i dla zmylenia przeciwnika.

- Musiałabym być głupia, żeby ci to zdradzić. – Uśmiechnęła się jadowicie. – Dowiesz się o moich zamiarach dopiero wtedy, gdy smok pomoże mi wcielić je w życie.

- Obawiam się, że nie mogę ci na to pozwolić. Zanim zbliżysz się do kryształowych kul, będziesz musiała mnie pokonać.

- Wszystkich nas! – krzyknął Krillan i stanął u boku Goku. – Nie ty pierwsza zasadzasz się na te kule i nie ty pierwsza… Co to za dźwięk?

Zaczął się rozglądać na boki, szukając źródła dziwnego pikania, a Ttuce drgnęła i nacisnęła przycisk na swoim scouterze.

- To rozmowa międzygalaktyczna. Muszę odebrać, ale nie przeszkadzaj sobie, mam dużą podzielność uwagi. – Odwróciła się do niego plecami i zaczęła z kimś rozmawiać, palcami przytrzymując przycisk na scouterze. Mówiła w jakimś kosmicznym języku, ale z tonu jej głosu dało się wyczytać, że jest zirytowana i wcale nie ma na to ochoty.

Krillan na przemian otwierał i zamykał usta jak ryba.

- Trochę te scoutery unowocześnili. – Goku podrapał się po karku.

Vegeta natomiast uśmiechał się pod nosem i przysłuchiwał rozmowie z głową przechyloną na bok. Piccolo zastanawiał się co dokładnie książę Saiyanów pamięta ze swojej elitarnej edukacji i w jakim stopniu jest w stanie zrozumieć język, w którym mówi jego siostra. Ttuce parsknęła śmiechem, powiedziała coś spokojniej i się rozłączyła. Odwróciła się znowu do mieszkańców Ziemi.

- Ach, ta praca. W świecie kosmicznego biznesu wyśpisz się dopiero po śmierci. – Uśmiechnęła się przerażająco i z tą samą miną spojrzała na Krillana. – À propos śmierci. Mówiłeś coś o tym, że nie ja pierwsza…?

- I nie ostatnia zaszczyciłaś nasze skromne ziemskie progi swoją obecnością, a ja chyba zostawiłem włączone żelazko! – Krillan schował się za Piccolo, a Ttuce uniosła brwi.

- Żelazko?

- Więc prowadzisz interesy z Frutanami. Ciekawe. – Vegeta bardzo nie lubił gdy się go ignorowało.

- Przynajmniej jest na kim oko zawiesić. To znaczy do czasu, gdy nie przemienią się w te krokodylo-podobne istoty… Wtedy robi się brzydko. – Leniwym ruchem odrzuciła na plecy pałętające się po jej ramieniu pasmo włosów. – Widzę, że nadal pamiętasz frutański. Ćwiczyłeś z Zarbonem?

- Niczego z Zarbonem nie ćwiczyłem. I nie mów mi, że ten dupek ci się podobał.

- Właściwie nigdy nie miałam okazji go poznać. Wiedziałam tylko, że jest jednym z ulubionych przydupasów Freezera. I nie, niekoniecznie był w moim typie. Już bardziej podobał mi się ten… O matko Beerusa, jak mu tam? – Klepnęła się teatralnie w czoło. – No wiesz, białe włosy, czerwona skóra… Latał za Ginyu.

- Jeice?! TY I JEICE?!

- To chyba nie jest najlepszy moment na wejście zazdrosnego, starszego o trzy minuty brata. Poza tym, lepszy Jeice niż Guldo. – Na twarzy Vegety odmalowało się obrzydzenie i aż tupnął, żeby dać ujście złości. Ttuce skwitowała to śmiechem. – Skoro już musisz katować swoich przyjaciół tymi szczegółami, to nie. Do niczego między nami nie doszło. Po prostu wtedy lubiłam czerwony kolor. Teraz… Teraz lubię zielony. – Mrugnęła do Piccolo, a ten poczuł, że pod jego stopami otwierają się wrota piekieł. Podziemny Kraken już wyciągał po niego swoje oślizgłe macki, ale jednak wcześniej dopadło go spojrzenie przekrwionych oczu Vegety.

- Nie wiem co tam sobie myślisz w tej zakutej, zielonej makówce, ale czuję, że muszę cię poinformować: Zabiłem Zarbona! Zabiłem Jeice’a! Guldo zabiłem! CIEBIE TEŻ ZABIJĘ, JEŚLI BĘDZIE TRZEBA!

Ttuce wykorzystała wrzaski Vegety i skrzyżowała obie ręce na wysokości twarzy. Zamknęła oczy i skupiła się, czując energię ki budującą się w brzuchu. Złote światełko wędrowało w jej wnętrzu, aż do mostka. W tym punkcie rozdzieliło się na dwa promienie, spływające do rąk. Rozczapierzyła palce, czując moc nawet w ich opuszkach. Gdy ponownie otworzyła oczy, pomiędzy jej palcami znajdowała się namacalna energia, podzielona na idealne trójkąty. Po jednym dla każdego.

Goku oderwał wzrok od ciągle wrzeszczącego na Piccolo Vegety i samego Nameczanina, który rumienił się na fioletowo. Spojrzał na Ttuce i jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia.

- CHAOS ATTACK!

Zniknęła tylko po to, by na ułamek sekundy pojawić się przy młodszym Saiyaninie i wbić mu jeden z trójkątów dokładnie między barki. Goku nie miał czasu na reakcję. Sapnął czując, jak obca energia mości się w jego ciele i go paraliżuje.

- Ona… Zna… Technikę błyskawicznej teleportacji – wydusił i ostatecznie znieruchomiał.

Nim pozostali zorientowali się do czego doszło, Ttuce zdążyła dopaść wszystkich, paraliżując ich po kolei. Jedynie przy Yamchy, którego zostawiła sobie na koniec, zatrzymała się na dłużej i zanim odebrała mu zdolność ruchu, uderzyła go kolanem w brzuch. Wojownik zgiął się w pół z niemym krzykiem na ustach, wypluwając sporo krwi i mając wrażenie, że Ttuce przebija się przez jego kręgosłup.

- To cię nauczy szacunku dla członków rodziny królewskiej. – Uśmiechnęła się okrutnie i dopiero wtedy wbiła trójkąt w jego ciało.

Vegeta, który jako jedyny pozostał nietknięty, obserwował jej technikę z niekrytą zawiścią. Wykorzystując elementy teleportacji, Ttuce jeszcze zwiększyła szybkość, poruszając się ruchem spirali. Energia niosła ją przez powietrze, kreując wokół niej coś na kształt świetlistego tunelu. Każde poruszenie było płynne i skoordynowane z resztą ciała. Ttuce ani na moment nie wypadała z rytmu, ani nie burzyła kontinuum. Ogon wirował za nią jak puszczona na wietrze wstęga. Mimo że przez cały czas jej ciało znajdowało się w poziomie, technika bardziej przypominała taniec lub styl pływania niż prawdziwy atak.

Vegetę najbardziej zainteresowało to, co robiła z rękami. Musiał się bardzo postarać, żeby wychwycić ich ruch. Zdawały się żyć swoim własnym życiem, co jakiś czas krzyżując się przy twarzy Ttuce, a potem rozchodząc na boki niczym pędy jakiejś rośliny, sięgając po kolejną ofiarę. Przez cały czas trwania ataku, Saiyanka zdawała się gromadzić w sobie coraz więcej energii i wydzielać ją do powietrza niczym tornado. Technika była subtelna w wykonaniu, ale równocześnie mogła być też śmiertelnie skuteczna.

Wylądowała na kolanie, z drugą nogą wyprostowaną z tyłu. Jej ramiona były rozłożone i wysunięte do góry niczym skrzydła patka, a głowa pochylona, z brodą przyciśniętą do klatki piersiowej. Złota aura jeszcze przez chwilę otaczała ciało, ale stopniowo rozpływała się w powietrzu. Poza Goku i Yamchą nikt nie miał okazji zobaczyć, jak się do niego zbliżała. Piccolo, Krillan i Tien wciąż nie wiedzieli co się stało, i bezskutecznie ponawiali próby poruszenia się.

Ttuce wstała i spojrzała na Vegetę przez ramię.

- Idziesz ze mną? – Wcisnęła kombinację klawiszy na scouterze, a ten wyświetlił na czerwonej szybce mapę Ziemi i zaczął dla niej lokalizować Smocze Kule. Vegeta skinął głową i dołączył do siostry, nic sobie nie robiąc ze swoich kompanów, unieruchomionych w dziwacznych pozycjach.

- Vegeetaa! – jęknął Goku z pretensją w głosie.

- Nie martw się, zwrócę go w jednym kawałku. – Ttuce położyła bratu rękę na ramieniu i przystawiła dwa palce do swojego czoła.

Posłała zgromadzonym ostatni złośliwy uśmieszek, zanim wraz z Vegetą zniknęli z cichym pyknięciem. Goku wypuścił ze świstem powietrze z ust, czując rosnący niepokój. Piccolo miał rację. Tego przeciwnika nie można było lekceważyć, ani prosto zaszufladkować. Teraz cała nadzieja w Gohanie. Tylko gdzie on się podziewał?

>*<

Szkarłatny kocyk. Wciąż miał przed oczami jego szwy i nici, i czuł dotyk miękkiego materiału pod palcami. Pamiętał go lepiej niż twarz siostry. Siostry, która mieszkała w komnacie matki i której nie wolno było nawet wyglądać przez okno. Lud planety Vegeta wiedział o istnieniu drugiego dziecka i wierzył w jego ciężką chorobę, przez którą było niezdatne do funkcjonowania w społeczeństwie wojowników. Tymczasem chodziło wyłącznie o jej włosy. Te głupie, jasne włosy. Pamiętał ciche i urwane rozmowy rodziców na korytarzach pałacu, opowieści o legendzie, która miała się narodzić i ciągle powracające słowa o Super Saiyaninie. Bali się co będzie, gdy Freezer dowie się o ich córce. Bali się co będzie, gdy ktokolwiek odkryje, że zamiast czarnych, włosy dziewczynki są prawie białe.

Widział jej twarz jak przez mgłę. Zawsze w tym kocyku na głowie, nawet w całkowitym zamknięciu. Najpierw u boku matki, a po jej śmierci u boku Tarble’a. Pamiętał, że przechwalał się, co robił na dworze, jaki trening właśnie odbył, jak to ciągle rósł w siłę i gdzie się wybierał w najbliższym czasie. Ona słuchała i zabawiała młodszego brata, który podczas przyjścia na świat wypchnął z niego ich matkę. Vegeta przychodził do niej, gdy nie znalazł nikogo innego do rozmowy. Bo ona zawsze była, żeby wysłuchać jego przechwałek i jeszcze wypytać o szczegóły.

I tak aż do dnia, w którym obchodzili czwarte urodziny. Jakiś czas po przyjściu Vegety, drzwi komnaty stanęły ponownie otworem, a do środka wszedł król. Był to rosły mężczyzna, wyższy niż Vegeta miał kiedykolwiek być. Jego twarz zdobiła gęsta broda, która nadawała mu srogiego wyglądu i powagi monarchy. Siostra i brat ucieszyli się na widok ojca, który coraz rzadziej miał dla nich czas. Podbój kosmosu i kolejne wojny przybrały na znaczeniu wraz ze śmiercią jego żony, ale wymagający lord, któremu zobowiązał się służyć, również nie próżnował i skutecznie angażował go w coraz to nowsze plany. Dzieci nie zauważyły mrocznego wyrazu na twarzy ojca. Zauważyły za to jaszczura we własnej osobie, gdy wreszcie wyłonił się zza jego pleców.

Ttuce odsunęła się od kołyski Tarble’a, a wzrok Freezera wwiercił się w jej twarz. Vegeta zapytał ojca o co chodzi, żądając odpowiedzi jak na rozpieszczonego księcia przystało. Król jednak podszedł do niego bez słowa i schwycił go boleśnie za ramię. Potem ruszył w stronę Ttuce, ciągnąc Vegetę za sobą. Wyminął ją i również bez słowa wyjął Tarble’a z kołyski. Z dwójką synów na rękach odwrócił się plecami do córki i stanął w kącie komnaty. Vegeta krzyknął, gdy jaszczur zrobił krok w przód. Bał się tego oślizgłego ogona, który rytmicznie obijał się o podłogę.

Nie słyszał żeby jakikolwiek dźwięk wydobył się z ust Ttuce. Udało mu się wykręcić głowę na tyle, by zobaczyć szkarłatny kocyk, który upadł na podłogę komnaty jak zapowiedź losu, który czekał dziewczynkę. Pamiętał szamotaninę i odgłos uderzenia, jednego za drugim. Gdy znowu udało mu się wyszarpnąć ojcu na tyle, by kątem oka zobaczyć co się dzieje, Freezer złapał Ttuce za ogon. Ciągnął bezlitośnie i zginał go w pół, a potem chwycił za te feralne włosy, od razu część wyrywając. Ten widok wywoływał u Vegety dreszcze, które wstrząsały nim w żelaznym uścisku ojca. Nie mógł dostrzec twarzy swojej niezrozumiale cichej siostry. Widział tylko te nieszczęsne włosy, zwisające z jej głowy i walające się po podłodze, gdy Freezer wyciągał ją za nie z komnaty.

Gdy zniknął z pola widzenia, a jego kroki i odgłos wleczonego po posadzce ciała ostatecznie ucichły, król Vegeta odłożył płaczącego w głos Tarble’a do kołyski i postawił starszego syna przed sobą. Ujął go za ramiona i przyklęknął przed nim na jedno kolano. Vegeta przełykał łzy wściekłości i strachu, i domagał się wyjaśnień. Król obdarzył go ciepłym uśmiechem.

- To, mój mały książkę, jest polityka.

>*<

Vegeta zlustrował zadrapania na zbroi Ttuce, powstałe podczas walki z Piccolo. Znajdowali się właśnie w jakiejś dżungli, a jego siostra rozglądała się w poszukiwaniu jednej z kul, co chwilę konsultując ich lokalizację ze scouterem. Ogon na powrót owinął się wokół jej talii, ale końcówka nadal poruszała się, zdradzając pełną czujność. Vegeta skrzyżował ręce na torsie, stojąc na szeroko rozstawionych nogach.

- Skoro jesteśmy już sami, opowiedz mi, co cię spotkało u Freezera. Jak przeżyłaś pod jego butem?

Na początku nie uzyskał żadnej reakcji, ale w końcu ramiona Ttuce ledwo dostrzegalnie oklapły. Nawet od tyłu wyglądała na zmęczoną.

- Jeśli ktoś miałby wiedzieć, jak to jest być zakładnikiem, a potem niewolnikiem Freezera, to byłbyś to ty.

- Ciągle mam blizny, które mi o tym przypominają.

- A ja mam moje. – Jej głos był wyprany z uczuć. Scouter się odezwał, a ona znowu ruszyła naprzód. – Chodź. Kończy mi się czas.

Zanurzyli się w gąszczu dżungli, do której skierował ich radar. Mieli już dwie kule i jak na razie nikt nie stanął im na drodze do zrealizowania planu Ttuce. Brnęli przez chaszcze, dzikie kwiaty i rozglądali się we wszędobylskiej zieleni. Zwierzęta nie wyglądały ani na przestraszone, ani na zainteresowane ich wizytą. Wokół nich śpiewały ptaki. Ttuce przyjrzała się rudej małpie, która wlepiała w nią smutne oczy z jednej z najwyższych gałęzi drzewa.

- Jesteś do niego bardzo podobny, wiesz? Do ojca.

- Dziwne, że doznałaś takiej refleksji na widok wyjca.

Ttuce zaśmiała się złośliwie i torowała im dalej drogę pośród zielonych pędów, z których co drugi wyglądał jak potencjalny kandydat na węża. Scouter zaczął wydawać ostrzegawcze dźwięki i Ttuce przystanęła, spoglądając po otaczających ją drzewach. Wypatrzyła wgłębienie przy korzeniach jednego z nich. Ukucnęła na ziemi i zanurzyła w nim rękę. Po chwili ściskała już w dłoni pokrytą czarnymi pajęczynami kulę. Uśmiechnęła się z satysfakcją.

- Nigdy mu nie wybaczyłem tego, co ci zrobił.

Ttuce zamarła na te słowa. Głos Vegety był ledwo słyszalny, ale nie do pomylenia z niczym innym. Siedziała dalej w kuckach przy drzewie i oglądała przybrudzone znalezisko. Gdy nieco je oczyściła, w pomarańczowej powłoczce dostrzegła odbicie swoich oczu.

- Czy Tarble o mnie wie?

Vegeta pokręcił głową za jej plecami.

- Nie sądzę. Był niemowlęciem, a po porwaniu ojciec zabronił o tobie mówić. Ja dzieciaka nigdy nie wtajemniczyłem. Myślałem, że jest zbyt mały, a historia zbyt… świeża.

- Widziałam go przez chwilę, gdy odwiedziłam jego nową planetę. Śmieszne sobie wybrał towarzystwo. – Przesunęła kciukiem po kuli. – To nawet lepiej, że nic nie wie. I tak nie chciałam go w to wszystko wciągać. Nie będę się do niego zbliżać.

Vegeta znowu marszczył brwi, ale teraz sprawiał wrażenie zafrapowanego, a nie tradycyjnie obrażonego na cały świat.

- Wiem co ci chodzi po głowie. – Ttuce wstała. – Nienawidzę naszego ojca. Za to, że sprzedał się Freezerowi i za to, że był na tyle naiwny, że uwierzył, że to uratuje nam życie. Jedyną rzeczą jaką przez to osiągnął było całkowite upodlenie naszej rasy przed śmiercią, która i tak nadeszła. Powinniśmy byli walczyć z Freezerem od samego początku. Może i byśmy zginęli, ale zginęlibyśmy śmiercią wojowników! A nie jako jego wykorzystani do cna niewolnicy, którzy nie nadawali się już do niczego innego, tylko do eksterminacji! – Jej palce zacisnęły się bardziej na kuli. – Może mogłabym wrócić ojcu życie. Tylko po to, żeby zaraz potem zabić go osobiście.

- To by była strata życzenia. Chyba potrafisz się wykazać większą kreatywnością.

Ostrze dziwnego uśmiechu przecięło jej twarz, upodabniając ją do groteskowej maski.

- Nawet nie masz pojęcia, bracie.

W głowie Vegety myśli zaczęły bić na alarm. Fragmenty układanki powoli składały się w całość, ukazując mu coraz bardziej przerażający obrazek. Zacisnął zęby i uznał, że jest już gotów na wszystko. Był ciekaw, czy Kakarotto podziela jego nastawienie.

Z bezbłędnym radarem scoutera odnaleźli wszystkie kule dużo szybciej, niż Vegeta mógłby przypuszczać. Siedem magicznych przedmiotów leżało ułożonych w okrąg na skalistym podłożu. Promienie zachodzącego słońca odbijały się w ich pomarańczowej tafli, a Vegeta przesuwał wzrokiem po umieszczonych na niej czerwonych gwiazdkach. Ten wynalazek ciągle jeszcze nie przestał go zaskakiwać.

Nagle poczuł jakiś gwałtowny impuls. Ttuce spojrzała na horyzont.

- Twoi przyjaciele zaraz tu będą.

- Kończ z tym.

Ttuce zatarła ręce i z uśmieszkiem stanęła nad zgromadzonymi kulami. Chwilę później niebo zaczęło ciemnieć ponad górską przełęczą, w której się znajdowali. Gęste chmury zgromadziły się nad ich głowami, swoją konsystencją przypominając gotującą się smołę. Głos Ttuce rozbrzmiał w ciemnościach zalewających góry i poniósł się aż do nieba.

>*<

- Przepraszam, że tak długo! Nie mogłem się wyrwać z uczelni ani sekundy wcześniej. – Son Gohan był zasapany, wciąż w swoich cywilnych ubraniach i okularach, które przekrzywiły mu się śmiesznie na nosie. – Myślałem, że nie będę wam potrzebny.

Uwolnił już swojego ojca i Piccolo od energetycznych pocisków, które trzymały ich w miejscu, i właśnie pomagał pozostałym.

- Co tu się właściwie stało? Kto to był? – Gohan ostrożnie wyciągał lśniący trójkąt z szyi Krillana. Obca ki parzyła, a potem po prostu znikała.

- Siostra Vegety – wydyszał buddysta, gdy został już uwolniony i rozmasował obolały kark. Gohan wytrzeszczył na niego oczy. – To naprawdę długa historia.

Goku zbliżył się do Piccolo.

- Miałeś rację, ona jest czymś więcej. Tylko czym?

Od momentu, gdy Gohan mu pomógł, Nameczanin chodził wokół kapsuły Ttuce i myślał intensywnie. Na pytanie Goku sarknął z frustracji i zatrzymał się gwałtownie.

- Pamiętasz jaki był Vegeta, kiedy go spotkaliśmy po raz pierwszy? Pamiętasz jego charakter i nastawienie? A teraz pomyśl o Vegecie, którego mamy dzisiaj. Zmienił się. Jest dużo potężniejszy, ale nie zabiłby bez mrugnięcia okiem.

- To wszystko prawda, ale…

- Ttuce to połączenie Vegety, który przybył na Ziemię w poszukiwaniu Smoczych Kul, z Vegetą, którego teraz nazywasz swoim sprzymierzeńcem. Po pierwszym odziedziczyła charakter, po drugim siłę. Co nam to daje?

Goku się zająknął.

- Kłopoty.

Piccolo warknął i znowu zaczął chodzić w kółko. Czułki podrygiwały mu nerwowo. Jego mózg pracował na najwyższych obrotach, a dudnienie serca w piersi wypełniało uszy. Goku miał wrażenie, że za chwilę poleci z nich para. Piccolo kontynuował ze swoją teorią:

- Freezer jej nie trenował. On ją zaprojektował. Nie wiem co jej zrobił. Może ją złamał i poskładał kawałek po kawałku według własnego widzimisię. Może umieścił w jej środku coś, czego jeszcze nie rozumiemy. Jakkolwiek by nie było, ta dziewczyna to tykająca bomba. Bomba, która niedługo wybuchnie nam prosto w twarz.

- Tato! Panie Piccolo! – Głos Gohana od razu przyciągnął ich uwagę. – Wasze kłopoty chyba właśnie przywołały Shenrona.

Na horyzoncie malowała się czarna łuna. Nie marnowali więcej czasu. Gdy tylko wszyscy byli na chodzie, Goku odszukał energię Vegety i razem z pozostałymi teleportował się na miejsce. W błysku światła, które zniknęło równie szybko co się pojawiło, Goku dostrzegł Shenrona.

Potężny smok, o skłębionym cielsku i długich wąsach, unosił się na tle czarnego nieba. Jego oczy płonęły czerwienią, gdy pochylał się nad samotną postacią. Końcówka ogona dotykała ziemi w miejscu, w którym musiały się znajdować kryształowe kule, i z którego wyłaniały się płomienie jasnego światła. Vegeta trzymał się na boku. Na widok swoich kompanów prychnął głośno i ostentacyjnie spojrzał w inną stronę. Smok poruszał się leniwie w powietrzu, a jego oczy świeciły coraz intensywniej.

- O nie – szepnął Gohan. – Spóźniliśmy się!

- Twoje życzenie zostało spełnione – przemówił Shenron do Ttuce, kiwając wielkim łbem.

Zaraz potem pochłonęło go żółte światło, a smok skurczył się w nim, aż w końcu całkiem zniknął. Snop energii wystrzelił w powietrze i rozpadł się na siedem pomniejszych, gdy kule ponownie się rozłączyły. Każda poleciała w swoim kierunku, znikając wojownikom z pola widzenia. Niebo rozjaśniło się jak po przejściu burzy.

-  Powiedz mi, Ttuce. Gdzie się nauczyłaś techniki błyskawicznej teleportacji? – Goku ruszył w jej kierunku. Ręce miał opuszczone, ale pięści zaciśnięte. Odpowiedział mu wybuch śmiechu. Ttuce podpierała się pod boki i nadal wpatrywała w niebo, na którym jeszcze przed chwilą królował smok.

- Dokładnie tam, gdzie ty, Kakarotto. Na planecie Yardrat.

- A co się stało z jej mieszkańcami, kiedy już dostałaś to, po co tam przyszłaś? – Goku czuł na powrót rosnącą w sobie wściekłość. Ttuce odwróciła się do niego przodem i zmrużyła oczy z zadowoleniem jak kot.

- To długa historia. Ale powiedzmy, że w jej rezultacie ja i ty pozostaniemy ich jedynymi uczniami.

Goku wrzasnął, przemieniając się w Super Saiyanina. Podmuch energii uderzył pozostałych wojowników, którzy zrobili krok w tył, osłaniając twarze rękami.

- Na co zużyłaś życzenia?!

Ttuce zacisnęła pięści i sama też się przemieniła, pozwalając by z jej gardła wyrwał się donośny krzyk.

- Będziesz musiał ze mnie wybić odpowiedź na to pytanie!

Zaatakowała jako pierwsza, rzucając się na Goku z dłonią zaciśniętą w pięść. Zablokował cios przedramieniem i zamierzył się na jej brzuch, ale ona odbiła się dłońmi od jego ramion i wskoczyła za niego. Zaraz też rozprostowała jedną nogę, posyłając stopę w zgięcie kolana Goku. Nie zdążył się uchylić i jego kości zatrzeszczały w proteście. Zachwiał się, ale nie upadł i oddał Ttuce z nawiązką, obracając się szybko w miejscu i z impetem godząc łokciem w jej policzek. Siła uderzenia posłała ją w powietrze i na ziemię, którą przeorała na długości kilku metrów. U zwykłego człowieka ten cios oznaczałby pogruchotane kości szczęki i przynajmniej kilka wybitych zębów. Ttuce usiadła, a z kącika ust aż do brody spłynęła jej strużka krwi, na którą nawet nie zwróciła uwagi.

- Przepraszam, czy to miało mnie zaboleć?

Zacisnęła powieki, a ki wybuchła znów w czerwonej poświacie, podczas gdy ona przemieniła się w Super Saiyanina drugiego poziomu. Goku poszedł w jej ślady, a w następnej chwili starli się w oszałamiającym huku, kiedy ich pięści się zderzyły. Ziemia pod ich stopami eksplodowała, a oni zapadli się na dno nowopowstałego krateru. Ttuce zaatakowała drugą ręką, a Goku złapał obie w swoje dłonie. Mierzyli siły, stojąc na ugiętych w kolanach nogach. Pochylali się do siebie i pozwalali by powietrze wokół nich drżało od przeładowania energią. Siłowali się dalej, a krater wypełniały wyładowania elektryczne. Goku nie puszczał dłoni Saiyanki i nie odrywał wzroku od jej twarzy. Gdy przed laty mierzył się z Vegetą, czarne oczy jego ówczesnego wroga ziały nienawiścią, ale też wolą zwycięstwa i nieprzejednaną pasją do walki. Dlatego Goku nie mógł go nie podziwiać.

W oczach Ttuce nie było nic.