34. Vows are spoken to be broken

Nie mogła oddychać. Dźwięki docierały do niej z opóźnieniem, a świat przed oczami zlewał się w jedno z obłokiem białej mgły i cieniami pojawiających się nad nią twarzy. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała w nienaturalnym tempie, na próżno próbując pompować tlen do zdrętwiałych z bólu płuc.

- Straciła bardzo dużo krwi...

- Odsuń się, to zapaść! Trzeba jej zrobić zastrzyk z noradrenaliny.

- Czy ona przeżyje?!

- Musi.

Czuła lepki pot na swojej twarzy, a jego smak na ustach. Komentarze państwa Briefs o słabo wyczuwalnym tętnie i obniżonym ciśnieniu krwi coraz mniej dokładnie wypełniały jej uszy, zastępowane przez stłumione dotąd odgłosy aparatury medycznej. 

- Tracimy ją!

Ześlizgnęła się wprost do jądra ciemności.

>*<

Kiedy ponownie odzyskała przytomność, Briefsów już przy niej nie było. Wzrok Ttuce wyostrzył się stopniowo, a ona rozpoznała metaliczne sklepienie jednego z pomieszczeń bunkra. Maszyna po jej prawej wydawała z siebie miarowy, przenikliwy dźwięk. Saiyanka poruszyła głową i spojrzała w tę stronę tylko po to, by zobaczyć monitor wypełniony siatką odczytów. Widząc zieloną linię, która w regularnych odstępach czasu pięła się w górę i opadała w dół, Ttuce uśmiechnęła się pod nosem.

Wciąż jestem w grze.

Chciała powiedzieć to na głos, ale napotkała niespodziewaną przeszkodę. Poruszyła zaraz prawą ręką, próbując zdjąć ze swoich ust i nosa to, co dotąd pomagało jej oddychać. Ból, który wtedy poczuła, wycisnął z niej łzy. Ciało Saiyanki wykręciło się w ogniu agonii, który aż ją zamroczył.

Kiedy Ttuce uciułała wreszcie wystarczająco dużo silnej woli, by unieść się do siadu, zerwała z siebie maskę tlenową wraz z towarzyszącą jej rurką. Ten gwałtowny ruch wywołał u niej napad mdłości, ale zignorowała go, podobnie jak słaby głos, dobiegający z drugiego końca pomieszczenia:

- Ttuce, uspokój się. Zrobisz sobie jeszcze większą krzywdę...

Saiyanka zacisnęła powieki mając nadzieję, że to zwalczy w niej chęć wymiotów. Podparła się na lewej ręce i kiedy ponownie otworzyła oczy, spojrzała w miejsce, w którym powinna znajdować się ta prawa. Widok kończącego się przy pasze kikuta był niczym uderzenie w żołądek. Ttuce sapnęła, z niedowierzaniem rejestrując obecność opatrunku, który krył kulisty, nierówny kształt.

Nagle znowu miała trudności z oddychaniem, a pot wystąpił na jej kark, podczas gdy ciałem wstrząsnęły dreszcze. Zalała ją fala wspomnień: twarz Vegety, ich starcie nad Boskim Pałacem, to jak ją przechytrzył i to jak ją ukarał. Trzask łamanej kości i odgłos rozrywanych mięśni uderzył w nią na nowo, a ona znowu odczuła ten sam ból, który wtedy pokonał ją z kretesem.

- TTUCE!

W ostatniej chwili przytrzymała się krawędzi łóżka i uniknęła upadku na podłogę. Do tej pory nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że balansuje na jego krawędzi, bliska kolejnego omdlenia. Odetchnęła chrapliwie i usiadła na tyle prosto, by móc zobaczyć osobę, która ją ostrzegła.

Krillan leżał na sąsiednim posłaniu. Jego posiniaczona twarz przybierała wszystkie barwy od zieleni aż do czerni, a dziwnie nieruchome ciało skrywał koc. Tylko głowa buddysty zwrócona była w stronę Saiyanki, a oczy śledziły każdy jej ruch.

- Ciągle żyjesz? – wychrypiała Ttuce, nieudolnie siląc się na złośliwy uśmiech. Pot spływał po jej plecach, a lewa ręka drżała niemalże konwulsyjnie. Saiyanka miała szczerą nadzieję, że Krillan nie widzi istoty targającego nią strachu.

- Dzięki twojemu bratu jestem sparaliżowany od pasa w dół. Ale poza tym nigdzie się nie wybieram.

- Och, biedaku. Nakrzyczę na niego, jak tylko znowu go spotkam – odparła z przekąsem i skupiła się na kawałku białego plastiku, który więził jej palec wskazujący. Zerwała go zębami, a stojąca przy łóżku maszyna zaczęła wyć w proteście. Ttuce warknęła i również za pomocą zębów uwolniła się od wenflonów i kroplówek.

Każdy mięsień wysyłał do mózgu Saiyanki specjalnie spreparowaną wiązkę bólu. Żołądek podchodził jej uparcie do gardła, a ona wciąż siliła się na nonszalancję zarówno gestów, jak i min. Okazała już wystarczająco dużo słabości.

- Na czym stoimy? Wygraliśmy? Gdzie są Vegeta i Goku? – wyrzuciła z siebie listę pytań.

W tym momencie drzwi pokoju stanęły otworem, a do środka wpadła pani Briefs.

- Ttuce! Przestraszyłaś mnie! Czemu wszystko odłączyłaś? Nie możesz jeszcze wstawać! Minęło dopiero kilka godzin… – Kobieta podbiegła do łóżka niepokornej pacjentki i wyłączywszy hałasującą maszynę, zaraz zaczęła rozplątywać te kable, które Ttuce zdążyła już zamotać.

Saiyanka się zjeżyła.

- No cóż, gdybyście tylko raczyli wsadzić mnie do komory leczniczej, to już dawno bym się pozbierała. Ale nieee… Wy oczywiście musieliście załatwić mnie po ziemsku! Gdzie jest Bulma? Chcę z nią porozmawiać. Nie rozumiem, jak mogła dopuścić do takiego idiotyzmu…

Pani Briefs znieruchomiała, a po chwili odłożyła wszystkie rurki i kabelki na bok. Spokojnie poprawiła Ttuce poduszkę i sprawdziła zawartość wiszącej nad nią torebki z kroplówką. Kiedy ponownie zwróciła się do Saiyanki, na jej twarzy widniał nieobecny uśmiech, oprawiony w mokre smugi z tuszu.

- Bulma nie żyje. Tak mi przykro, skarbie. – Pogłaskała Ttuce po policzku, po czym wyszła z pokoju bezszelestnie jak duch.

Saiyanka zastygła z wzrokiem utkwionym w drzwiach. Serce zabiło jej szybciej, a zmysły skupiły się na tym, by wyśledzić energię Bulmy w najdalszym nawet zakątku Ziemi. Nie musiała długo szukać, by znaleźć potwierdzenie słów pani Briefs.

- Krillan. Czy kula...?

- Tak. Zregenerowała się po jej śmierci. – Buddysta spoglądał w przeciwnym kierunku. – Straciliśmy ją.

Ttuce poczuła, że na nowo schodzi z niej cała para. Zgarbiła się i podparła głowę na ręce, podczas gdy jakiś niewidzialny ciężar zwalił się na jej plecy. Zacisnęła zęby, odnotowując narastający w klatce piersiowej ból. Potrzebowała chwili, by opanować głos.

- Gdzie są pozostali?

- Poszli walczyć – odparł Krillan, potwierdzając napływające do niej impulsy. – Miał miejsce kolejny atak.

 Ttuce zrzuciła z siebie koc i wstała. Brak prawej kończyny sprawił, że błędnik Saiyanki oszalał. Musiała oprzeć się o ścianę, żeby nie upaść. Świat wirował wokół niej przez kilka długich minut, a włosy przyklejały się do mokrego od potu czoła. Ttuce oddychała przez usta, walcząc z nawracającymi torsjami i w końcu odnosząc zwycięstwo. Przedłużające się milczenie Krillana było ciężkie od dezaprobaty.

Kiedy nauczyła się już jak zachować równowagę, Saiyankę ogarnął dziwny spokój. Wiedziała co musi zrobić i ten cel zdawał się być niespodziewanym światełkiem w tunelu niekończących się ciemności. Wolnym, choć stabilnym krokiem podeszła do kanapy i pozostawionych na niej rzeczy. A potem przystąpiła do dzieła.

Obserwując jej zmagania z obuwiem, Krillan wreszcie zdobył się na protest:

- Ttuce, opamiętaj się! Prawie się wykrwawiłaś! Wiem, że szybko się regenerujesz, ale jeszcze trzy godziny temu walczyli o twoje życie!

Saiyanka z charakterystycznym dla siebie zdecydowaniem zignorowała jego słowa, po czym sięgnęła po strzaskany pancerz zbroi.

- Ttuce, do kurwy nędzy! – Krillan z przerażeniem spoglądał na tortury, które fundowała sobie z precyzją i opanowaniem chirurga. – Naszpikowali cię środkami przeciwbólowymi, jak przestaną działać, to oszalejesz!

- Za dużo gadasz – odparła, po czym przecisnęła głowę przez otwór w zbroi.

Świat znowu zawirował.

Dziękowała losowi, że pozostawiono ją w spodniach. To nieco ułatwiało jej karkołomne zadanie. Samo przedostanie lewej ręki do przeznaczonego dla niej otworu było skomplikowane, nawet pomimo elastyczności zbroi, ale dopiero umieszczenie kikuta na właściwej pozycji okazało się być prawdziwym wyzwaniem. Każde najmniejsze nawet otarcie sprawiało, że Ttuce robiło się słabo.

Kami! Dobry Kami… Krzyk napierał na jej usta, ale tłumiła go, zaciskając zęby tak mocno, że prawie pękało ich szkliwo.

Szur, szur, szur. Delikatna tkanka skóry piekła żywym ogniem. Osłaniające kikut bandaże nie łagodziły tarcia, a ich materiał robił się coraz bardziej wilgotny.

- Idiotko, puszczą ci szwy! Słyszysz mnie?! PRZESTAŃ!

Ttuce przepchnęła w końcu pozostałości kończyny przez pancerz i wydostała je na zewnątrz. Zaraz też zachwiała się i oparła całym ciężarem ciała na kanapie. Pot skapywał z czoła Saiyanki na obicie mebla. Bandaże poznaczone były smugami krwi, a ona tkwiła tak przez chwilę w bezruchu, pochylona i wyczerpana tym, czego właśnie się dopuściła.

Gdy mogła się znowu wyprostować, ze zdziwieniem dostrzegła leżący w kącie płaszcz, który dostała od Ish po utracie ogona. Założyła go teraz, zakrywając krwawiącą kończynę. Prawy rękaw zawisł smętnie u jej boku, kiedy uniosła lewą rękę i przystawiła dwa palce do czoła.

Krillan ściągnął usta w wąską linię.

 Już więcej z tej jebanej teleportacji nie skorzystasz.

Słowa Vegety wróciły do niej jak bumerang, a ona uśmiechnęła się kpiąco pod nosem i teleportowała z taką samą łatwością, co zwykle.

>*<

Pole bitwy przywitało ją uderzeniem dymu i krzyków walczących. Cieniste istoty zaatakowały na obrzeżach miasta, wciągając w walkę zarówno Wojowników Z, jak i nieostrożnych mieszkańców. Te same stworzenia, które wcześniej przyczyniły się do choroby Gotena, teraz ciskały swoje włócznie w kolejne potencjalne ofiary, a ich niepodatne na jakiekolwiek uszkodzenia ciała materializowały się tam, gdzie się ich najmniej spodziewano.

Ttuce wylądowała w centrum zamieszania, cudem tylko unikając zderzenia z kulą ognia, która powstała po ataku Siedemnastki.

- A niech mnie! – Android przerwał swój lot i zawisł nad polem bitwy.

- Co się dzieje?! – Yamcha przebił się przez obłok dymu i doścignął go w powietrzu.

- Przecież to Ttuce! – Siedemnastka zamrugał, jakby próbując odpędzić od siebie ewentualne przywidzenia. – Chyba zamierza walczyć!

- Taa? To czemu się nie rusza?!

Ttuce rzeczywiście tkwiła wciąż w tym samym miejscu, w którym uprzednio wylądowała. Oddychała ciężko i mrużyła oczy, próbując dostrzec coś w otaczającym ją pyle. Nogi jej drżały, a ona z jakiegoś powodu traciła orientację w terenie. Kolejne wybuchy oszołomiły ją i sprawiły, że skurczyła się przy ziemi. W końcu jedna z cienistych istot cisnęła w nią swoją włócznię. Yamcha do ostatniego momentu oczekiwał reakcji Saiyanki, ale gdy ta okazała się być zbyt ogłupiała, by choćby uskoczyć, sam wkroczył do akcji i kopniakiem zbił ją z pola rażenia.

- Spierdalaj stąd, albo cię usmażą!

Saiyanka przeturlała się w bok i zatrzymała gwałtownie na kolanach, wodząc oszalałym wzrokiem wokoło. Yamcha odetchnął i wysilił się na odrobinę cierpliwości.

- Jesteś naćpana od leków przeciwbólowych. Nic tu po tobie! – krzyknął w jej stronę. Zaraz potem napastnicy przeprowadzili kolejny atak i mężczyzna został ponownie wciągnięty w walkę.

Między cienistymi istotami pojawiły się inne; o tępych, ludzkich twarzach i ciałach, naznaczonych obrażeniami, które kiedyś musiały zapędzić je do grobu. Ci piekielni posłańcy zdawali się być bardziej odporni niż te zombie, z którymi członkowie Satan Force starli się kilka dni wcześniej. Potrafili unikać ataków, a nawet przeprowadzać własne – o czym przekonał się Siedemnastka, gdy jeden z trupów niespodziewanie posłał w jego stronę pocisk ki. Android odchylił się błyskawicznie w tył, a energetyczna kula minęła go zaledwie o centymetry.

- Niech to… szlag – wycedził i zacisnął zęby. Wyprostował się znowu w powietrzu, wyciągnął obie ręce w przód i posłał w stronę nadciągającego oddziału kanonadę pocisków. Z jego gardła wyrwał się wściekły wrzask, a salwa ki tylko przybrała na częstotliwości, obracając ziemię w rumowisko i wzniecając pożar.

Ttuce słaniała się na nogach, a momentami niemalże czołgała po wstrząsanym eksplozjami podłożu. Ku swemu zdumieniu odkryła, że nie może się zmusić do wzbicia w powietrze. Kiedy wreszcie zdecydowała się na atak, posyłane przez nią pociski były słabe i chybione. Ki przeciekała przez palce Saiyanki jak woda, a wrogie istoty momentalnie wyczuły jej słabość i zaatakowały ją wspólnie. Chwytając się resztki instynktu, Ttuce uskoczyła w bok, ale niewystarczająco daleko, by umknąć napastnikom w jednym kawałku. Tym razem interweniował Siedemnastka, który kolejną energetyczną salwą rozgonił atakujących na boki.

- Przestańcie jej pomagać! – ryknął Gohan. Chłopak pojawił się niespodziewanie przy Androidzie i Yamchy.

- Oszalałeś? Zabiją ją! – zaprotestował zaraz Siedemnastka, wskazując ręką na Ttuce, która właśnie wygrzebała się z powstałej w ziemi dziury. W jej stronę wyruszył już kolejny oddział wrogów, a kumulowana przez nich energia była doskonale wyczuwalna z daleka.

Saiyanka dyszała i tkwiła wciąż w kuckach, desperacko próbując znaleźć jakiś sposób na przeprowadzenie kontrataku. Strach jednak ścisnął jej gardło, a blokada organizmu tylko się wzmocniła. Nie potrafiła zareagować. Nie potrafiła nawet uciekać. Wpatrywała się w nadciągających przeciwników z przerażeniem zwierzęcia, które myśliwi zapędzili w pułapkę. W głowie miała kompletną pustkę.

Jeden z zombie zbliżył się do niej na odległość metra i wycelował w jej głowę wyprostowaną rękę. W jego dłoni wykwitł pocisk żółtej ki, która oświetliła desperację i niedowierzanie wypisane na twarzy Ttuce. Nim jednak wroga energia zrównała ją z ziemią, Siedemnastka przyprawił atakującego o nowy otwór w klatce piersiowej.

- Uciekaj stąd! – krzyknął do niej z powietrza. Podmuch wywołany jego interwencją odrzucił Ttuce na plecy. Saiyanka dopiero po chwili otrząsnęła się na tyle, by odczołgać się na bezpieczną odległość i zauważyć, że jej płaszcz płonie. Zaczęła go z siebie nieudolnie zdzierać, ale Androidowi nie dane było zobaczyć dalszego przebiegu starań Saiyanki, bo wtedy wizję przesłonił mu Gohan.

- Mówiłem ci, że macie jej nie pomagać! – wycedził i agresywnie pchnął go w tył. Siedemnastka zmrużył oczy i zacisnął pięści, ale nim zdążył zrobić coś, czego później zapewne gorzko by żałował, między niego i chłopaka wcisnął się Yamcha.

- Gohan. – Złapał go pod łokieć i zbliżył twarz do jego ucha tak, by móc szeptać. – Wiem, że się nie lubicie, ale to chyba lekka przesada. Potrzebujemy jej!

- Nie o to chodzi – odparł chłopak i zdecydowanym ruchem odsunął Yamchę od siebie. Odwrócił głowę w stronę Ttuce. Saiyanka wreszcie podźwignęła się na nogi, ale nadal sprawiała wrażenie niezdolnej do najmniejszego nawet oporu. Jej wzrok utkwiony był w chmurze dymu tuż przed nią. Z tej samej też chmury po chwili wyłonił się wyjątkowo wysoki i barczysty przeciwnik, w którego dłoni energia ki przybrała formę świetlistego bicza.

Oczy Ttuce rozszerzyły się i ta wreszcie rzuciła się do ucieczki, ale tym razem nie była wystarczająco szybka. Bicz owinął się wokół jej kostki i powalił ją na ziemię. Ttuce zaryła brodą o kamienie i charknęła. Przeciwnik sukcesywnie przyciągał ją w swoją stronę, a ona szurała brzuchem o podłoże i próbowała uchwycić się jednego z powstałych w nim kraterów. Ziemia okazała się jednak zbyt miękka i zamiast posłużyć za oparcie, przesypywała się przez rozczapierzone palce. Saiyanka kątem oka zobaczyła, że wróg w międzyczasie uzbroił się w drugi bicz ki i podniósł go nad głowę. Wiązka energii ze świstem opadła na ciało Ttuce, a ta wrzasnęła z bólu. W powietrzu uniósł się odór przypiekanej skóry.

- Gohan – warknął Yamcha ostrzegawczo.

- Musi sobie poradzić sama. – Chłopak skrzyżował ręce na torsie.

- Ale...

Świetlisty bicz raz po raz opadał w dół, zostawiając czarne od spalenizny ślady na kostiumie Saiyanki. Kiedy uderzył w obandażowany kikut, z jej gardła wyrwał się niemalże zwierzęcy skowyt. Materiał opatrunku był już całkiem czerwony.

- Jeśli nie pozbiera się teraz, to już nigdy tego nie zrobi. – Oczy Gohana pozostawały chłodne i skupione. – Nigdy nie dojdzie do siebie.

- Straciła prawą rękę, do licha! Niby jak ma sobie poradzić?! – Siedemnastka wyglądał jakby chciał chłopaka udusić.

- Jest oburęczna. Gdybyście dokładniej obserwowali jej poprzednie walki, to też byście to zauważyli. Poradzi sobie. To wyszkolony, zawodowy żołnierz. Została zaprojektowana tak, by przetrwać najgorsze.

- Mówisz to tak, jakbyś…

- To jej chwila próby. Dzisiaj sama przekona się z czego jest zrobiona. Potrzebuje tylko odpowiedniego impulsu…

Cała trójka spojrzała raz jeszcze na Ttuce, która znowu była na kolanach. Świetlisty bicz owinął się z sykiem wokół jej gardła, parząc skórę i odcinając dopływ powietrza. Przeciwnik górował na nią i drugą wiązką energii raz po raz smagał plecy Saiyanki. Na twarzy Ttuce malowała się otępiała bezradność, a emanujące od niej wyczerpanie i strach sprawiały, że upór Gohana zaczynał zakrawać na pobożne życzenie psychopaty.

- No dalej, Ttuce… – szepnął. – To tylko stres pourazowy. Nie daj mu się złamać.

Bicz zacisnął się mocniej wokół jej gardła, a Saiyanka zakaszlała i uniosła przekrwione oczy, nagle patrząc wprost na unoszącego się na niebie Gohana. Mięśnie szczęki chłopaka stężały, a jego wzrok pozostał tak samo twardy jak do tej pory. Drugi bicz przeciął powietrze i uderzył Ttuce na wskroś w twarz, ozdabiając ją czarną smugą. Saiyanka upadła z trzaskiem na bok, a Gohan automatycznie rozpostarł ręce, przytrzymując Yamchę i Siedemnastkę w miejscu.

Następne sekundy zdawały się ciągnąć w nieskończoność i wszystko wskazywało na to, że Ttuce już się nie podniesie. Jednak gdy energetyczny bicz uniósł się raz jeszcze w górę, po czym opadł bezlitośnie w dół, odziana w zakrwawioną rękawicę ręka pochwyciła go w locie. Dłoń Ttuce zacisnęła się w pięść, a wróg zachwiał się, zaskoczony napotkanym oporem. Gohan uśmiechnął się szeroko.

- Wróciła.

Narastający, bojowy wrzask Ttuce wypełnił przestrzeń, a trup został zbity z nóg, kiedy pociągnęła za trzymany przez niego bicz. Podniosła się z ziemi i jednym szarpnięciem rozerwała promienistą wiązkę, więżącą dotąd jej szyję. Oczy Saiyanki wypełniły się światłem ki, która zaraz też otuliła ją swoją łuną. Napastnik zdążył jeszcze krzykiem zaalarmować posiłki, zanim wywołana przez Ttuce eksplozja zmiotła go z powierzchni ziemi.

Grunt pokarbował się, przewracając nadbiegających na odsiecz umarlaków. Ttuce stanęła na ugiętych w kolanach nogach i wrzasnęła raz jeszcze, wydobywając z siebie falę białej energii, która przelała się aż po horyzont, unicestwiając wszystkich i wszystko, co napotkała na swojej drodze. Towarzysząca temu eksplozja była niemalże niema, a jej podmuch odrzucił Wojowników Z daleko w powietrze.

Gdy dym i kurz wreszcie częściowo opadły, Gohan odszukał Ttuce spojrzeniem. Saiyanka stała wyprostowana pośrodku krateru, który utworzył się w epicentrum wybuchu. Już się nie trzęsła, a jej ciało zdawało się zostać na nowo wykute w ogniu, który obecnie ją otaczał. Kiedy ich oczy się spotkały, Ttuce ledwo dostrzegalnie skinęła mu głową.

>*<

- Masz. – Siedemnastka wręczył Ttuce swoją nieodłączną bandanę. – Oczyść lico swe.

- Pff.

Saiyanka przetarła materiałem czoło i policzki, ścierając z nich mieszankę kurzu, sadzy i krwi. Poparzenia goiły się swoim rytmem, przypominając o sobie jedynie natrętnym pieczeniem, które było niczym w porównaniu do bolesnego mrowienia, które odczuwała w nieodżałowanej prawej kończynie. Spojrzała nienawistnie na kikut, którego stan ogólny chwilę wcześniej niemalże doprowadził panią Briefs do ataku apopleksji.

- Wda ci się zakażenie! To trzeba zdezynfekować! – Kobieta załamała nad nią ręce.

- Przynajmniej tym razem nikt nie zginął! – Android pocieszał ją na swój sposób.

- Nie chwal dnia przed zachodem słońca – mruknął Yamcha, a słysząc jego grobowy ton, Siedemnastka zaraz się zreflektował i na krótką chwilę zacisnął dłoń na ramieniu mężczyzny.

- Przepraszam.

Ttuce oparła się plecami o ścianę i przekrzywiła głowę. Nie umknęło jej uwadze to, że od zakończenia walki Yamcha pogrążył się w iście psim nastroju. Z kwaśną miną podążył za nimi do bunkra i nie reagował praktycznie na żadne zaczepki ze strony Androida, co normalnie byłoby nie do pomyślenia. Bitwa zdjęła jego myśli z tematu, który wyraźnie ciążył mu na sercu i którym musiała być… Saiyanka dostrzegła, że mężczyzna wpatruje się w stojące na zagraconym biurku zdjęcie.

- Niektóre rany nigdy się nie zagoją – powiedziała, również przyglądając się wizerunkowi młodej Bulmy. – Więc zabandażuj je w stal i zniszcz tych, którzy ci je zadali.

Yamcha obejrzał się na nią ze zdziwieniem przez ramię, a Ttuce wybrała sobie właśnie ten moment, by znowu odczuć skutki nadmiernej utraty krwi i zatoczyć się jak jakaś miernota. Siedemnastka pochwycił ją zaraz pod ramię.

- Aj! Ostatnia Saiyanka i ostatni Android – powinniśmy trzymać się razem – zaproponował z szelmowskim uśmieszkiem.

- Chcesz nawiązać koalicję? Nie jestem zainteresowana. – Oswobodziła ramię z jego uścisku i znowu się wyprostowała. – Powiedzcie mi lepiej, gdzie są Vegeta i Goku. Sądziłam, że też będą walczyć.

- Wylądowali w komorach leczniczych – odpowiedział Gohan, który właśnie wrócił do salonu wraz z panią Briefs. Chłopak postawił na biurku apteczkę i zestaw do dezynfekcji, a kobieta zmusiła Ttuce do zajęcia miejsca na krześle obrotowym. Saiyanka uśmiechnęła się krzywo i usiadła na nim w rozkroku, kikut stabilizując na oparciu. Sztyletując chłopaka spojrzeniem, zmusiła go do kontynuacji: – Stało się z nimi coś dziwnego. Kiedy Bulma zginęła, wszyscy myśleliśmy, że Vegeta dostanie ataku i rozniesie nas w drobny pył. Ale zamiast tego on sam padł jak nieżywy. Potem obaj, mój ojciec też, zaczęli mieć drgawki… Ledwo zdążyliśmy ustabilizować ich funkcje życiowe.

- Dobry Kami! Kto ci to przypalił?! Toż to barbarzyństwo! – Pani Briefs obrała kikut Ttuce z bandaży i odsłoniła jego poczerniałą skórę. Saiyanka zmarszczyła czoło.

- Przynajmniej krwawienie ustało – odparła, po czym znowu skupiła uwagę na Gohanie.

- Prawdopodobnie to podróż przez piekło tak wyczerpała ich organizmy. Kiedy byli pod wpływem Czarnego Wojownika, w ogóle tego nie odczuwali. Ale gdy tylko przestali walczyć… Zaczęli umierać.

- Kiedy byli? Mam rozumieć, że obaj wrócili do normalności? – spytała ostro, a Gohan westchnął i podał pani Briefs czystą gazę.

- Vegeta na pewno doszedł do siebie jeszcze przed śmiercią Bulmy. Próbował ją ratować, Dende widział to na własne oczy. Nawet zamienił z nim dwa słowa, gdy było już po wszystkim. Za to mój ojciec… Trudno powiedzieć. Do końca usiłował wyprawić mnie na tamten świat.

- Więc nie mamy pewności? Niech to szlag.

- Gotowe, kochanie. – Pani Briefs odsunęła gazę od jej poszkodowanego ramienia i otarła swoje wilgotne policzki nadgarstkiem. – Krwawienie rzeczywiście ustało, a rana się zasklepiła. Po szwach nie ma już śladu, musiały wtopić się w skórę…

- Czyli opatrunek nie jest konieczny. – Ttuce zdjęła kikut z oparcia i wstała z krzesła. Przeszła kilka kroków i umieściwszy dłoń na prawym barku, rozprostowała go, a następnie rozruszała mięśnie szyi aż usłyszała satysfakcjonujący chrupot. Uśmiechnęła się pod nosem, a Siedemnastka pochylił się do Yamchy.

- Jak feniks z popiołów – mruknął, podczas gdy Saiyanka oparła zdrową rękę na biodrze i zwróciła się do zgromadzonych:

- Udało mi się ustalić, że silny szok daje szansę na uwolnienie kogoś spod wpływu Saku. Miałam okazję zaobserwować to na przykładzie Ziemian. Jeśli dany człowiek straci bliską mu osobę, to w retorsji może zerwać swoją więź z Czarnym Wojownikiem.

- Och, tylko nie to. – Siedemnastka przewrócił oczami. – To zdecydowanie zbyt słodkie…

- To nie moja wina, że jesteście takim żenującym gatunkiem – warknęła w odpowiedzi.

- Dla Vegety wystarczającym szokiem było to, że Bulma znalazła się w niebezpieczeństwie – zauważył Yamcha.

- Sugerujesz, że mój ojciec nie kochał matki? – spytał cierpko Gohan, a pani Briefs zebrała zabrudzone bandaże i czmychnęła z salonu nim doszło do rękoczynów.

- Nie – wcięła się Ttuce. – Sugeruję, że Czarny Wojownik osłabł. Jego czar wyraźnie stracił na mocy. Kiedy za pierwszym razem opętał Goku, był w pełni sił i miał upatrzony jeden cel, na którym mógł się w pełni skupić.

- A teraz rozmienił się na drobne… – Gohan uniósł brwi. – Rozumiem twoją teorię. Możemy więc liczyć na to, że z czasem więcej osób będzie potrafiło wyrwać się spod jego wpływu.

- Poza tym, Saku przestaje też panować nad samą planetą. Temperatura spada, a w górach nawet sypał śnieg. – Ttuce machnęła ręką. – W każdym razie, prędzej czy później zostanie na polu bitwy sam. Zastanawia mnie jednak to, dlaczego nie robi nic, by temu przeciwdziałać.

- Na pewno nie dlatego, że bagatelizuje zagrożenie, jakie dla niego stanowimy – odparł Gohan i potarł brodę palcem wskazującym. – Powiedziałaś, że osłabł… Ale nie zgodzę się z tym. Jego siła wciąż przewyższa to, na co nas stać. On ją po prostu inwestuje w coś innego.

- Niby w co? – Siedemnastka zmarszczył nos.

- Kiedy wzejdzie nowy księżyc, wasz świat upadnie – szepnął Gohan, wzbudzając ogólnie zdziwienie. – To powiedział mi ten dziewięciogłowy ptak, który zabił Oolonga i Roshiego.

- Ptak ci powiedział…? – Ttuce się wykrzywiła.

- To proroctwo. – Gohan potarł dłonie i złożył je razem, unosząc do ust w wyrazie pełnego skupienia. – Ziemia od lat nie posiada księżyca. Biorąc pod uwagę towarzyszące nam anomalie podejrzewam, że Czarny Wojownik otwiera Ziemię na Czwarty Wszechświat. Sama kiedyś powiedziałaś, że nasz świat zaczyna przypominać ten, który zastałaś w tamtym wymiarze.

Ttuce skinęła głową z dość zaskoczoną miną.

- Więc to dlatego…

- Gdzieś w przestworzach znajduje się otwarty portal, z którego Saku czerpie moc i który powoli połyka naszą planetę. Niedługo Ziemia połączy się z Czwartym Wszechświatem, a on…

- Osiągnie pełnię potęgi – syknęła Ttuce i zacisnęła pięść. – Niech to szlag, jakie to proste i oczywiste! Teraz jest silny, ale największą moc wciąż czerpie ze swojego wymiaru. Kiedy ten i tamten świat staną się jedno, gówno mu zrobimy! Będzie bogiem na własnych włościach!

- Chwileczkę, bo chyba nie nadążam. – Yamcha uniósł rękę jak uczniak i odchrząknął. – Mam rozumieć, że gdzieś nad nami jest otwarty portal – ssąca dziura, która łączy nas z wszechświatem Saku i z której on czerpie swoją energię? I że wkrótce nasza planeta zostanie przez nią permanentnie wchłonięta?

- Wiem, że zadawanie głupich pytań przychodzi ci naturalnie, ale skończyłeś już? – warknęła Ttuce, a Yamcha mruknął coś niewyraźnie i skupił się na wierceniu oczami dziury w dywanie.

- Kiedy na niebie pojawi się księżyc z Czwartego Wszechświata będziemy wiedzieć, że jest już za późno. Do tego czasu możemy się zastanowić jak Saku powstrzymać. – Gohan spojrzał po twarzach zgromadzonych. – Pomysły?

- Shenron – odezwał się znowu Yamcha.

- Po śmierci Chiaotzu i Bulmy kolejne dwie kule wróciły do życia – dodał Android. – Teraz mamy już pięć.

- Pozostały tylko dwie…

- Aż dwie – wycedziła Saiyanka, a Siedemnastka się roześmiał.

- Widzę, że już całkiem doszłaś do siebie, Sailor Vegeta!

- Nazwij mnie tak jeszcze raz i przegryzę ci wszystkie przewody!

Android już chyba chciał zaryzykować i zobaczyć swoje wnętrze w nowym świetle, ale wtedy zautomatyzowane drzwi salonu po raz kolejny stanęły otworem i z korytarza wyłonił się Raditz.

- Ttuce! Szukałem cię! Jak mogłaś dołączyć do walki w takim stanie?! – Podszedł do niej szybko, jednocześnie garbiąc się tak, by nie zahaczyć głową o niskie sklepienie. Saiyanka zmrużyła ostrzegawczo oczy.

- Akurat ty powinieneś wiedzieć lepiej i nie próbować mnie pouczać.

- Uhm. – Uśmiechnął się i położył dłoń na jej prawym boku. – Spocznij, żołnierzu. Jak się czujesz?

Ttuce wzruszyła ramionami w odpowiedzi i odeszła na bok, jak zwykle pokazując, że niewiele sobie robi z jego troski. Wzrok Raditza podążył za nią, skupiając się na jej okaleczonej kończynie. Mina Saiyanina wyrażała silne powątpiewanie w to, czy Ttuce rzeczywiście powinna być puszczona samopas.

- Gdzie Piccolo? – zapytał w końcu Gohan, podczas gdy Saiyanka zajęła się przeglądaniem stojących na regale książek i segregatorów.

- Został w Pałacu. – Raditz zwrócił się do swojego bratanka, a Ttuce kichnęła w tle od nadmiaru kurzu. – Dende znowu próbuje ratować Gotena, ale jak na razie jego stan się nie poprawił... Ale też wcale nie pogorszył się od czasu, gdy widziałeś go po raz ostatni! – dodał, gdy tylko zobaczył nietęgą minę chłopaka.

Siedemnastka postanowił zmienić szybko temat:

- Gohanie, nie zdążyłeś się pochwalić swoją nową transformacją! Może zdradź nam chociaż jej kulisy? Jak osiągnąłeś to nowe stadium? I jak się nazywa?

Chłopak odetchnął. Ramiona nieco mu oklapły, a on uśmiechnął się lekko.

- Postawiłem na prostotę. Mistyczny Super Saiyanin.

- Och, a nie Super Saiyan Snow White? – Android wydął teatralnie usta, po czym klepnął go w plecy.

- Zdecydowanie nie. Połączyłem stadium Super Saiyanina z Mistycznym Wojownikiem. Długo przebywałem w Komnacie Ducha i Czasu. To tam udało mi się dokonać przełomu…

- Oj, a dokładnie to jak długo? – Yamcha wyglądał na zaniepokojonego.

- Chodziłem tam właściwie co noc.

- Niech mnie Beerus kopnie, zaraz będziesz taki stary jak Ttuce! – palnął Siedemnastka nim zdążył ugryźć się w język. Raditz warknął na to ostrzegawczo, a Android rozejrzał się w popłochu po salonie, ale po Saiyance nie było już śladu. – A ona gdzie się podziała? Jeszcze przed chwilą tu stała…

- Może skoczyła coś zjeść. – Yamcha pomasował swój pusty brzuch. – I chyba powinniśmy pójść w jej ślady.

Android przystał na to chętnie i razem udali się do kuchni w nadziei, że pani Briefs udało się wyczarować jakikolwiek obiad i że Ttuce go jeszcze nie pożarła. Gohan uznał, że jednak nie jest głodny, a Raditz z westchnieniem zbliżył się do kanapy i w miarę możliwości przysiadł na jej oparciu. Salon Bulmy zdecydowanie nie był dopasowany do jego imponujących gabarytów.

- No chodź, chodź, pogadamy – mruknął, wkładając do ust pomiętego papierosa, którego uprzednio wydobył z kieszeni kamizelki.

- Niby o czym?

Przygarbiony Raditz uniósł na niego wzrok i iskrą energii ki zapalił papierosa.

- No wiesz. O wszystkim. – Dziki uśmiech prawie zginął w plątaninie brody, z którą ostatnio się obnosił. – O życiu i śmierci… Nie mieliśmy dotąd zbyt wiele czasu, żeby odnowić znajomość i nadrobić zaległości.

- Mówisz o tej znajomości, którą zawarliśmy, gdy w dzieciństwie zostałem przez ciebie uprowadzony i kiedy zafundowałeś mi traumę na resztę życia? – Gohan skrzyżował ręce na torsie.

- Nah, szczegóły! – żachnął się Raditz, po czym zaciągnął dymem z papierosa. Po chwili wypuścił go leniwie nosem i przechylił głowę w bok. Czarne oczy wwiercały się w chłopaka niczym ślepia drapieżnika. – Nie przypominasz mojego brata. Poza wyglądem, oczywiście. On jest świętą krową, ale ty potrafisz uciec się do przemocy. Obserwowałem cię w ostatnich latach, wiesz? W piekle nie ma zbyt wielu rozrywek, a losy dziecka, które potrafiło położyć mnie na łopatki jednym uderzeniem, wydały mi się bardzo ciekawe do śledzenia…

- Nie mam litości dla moich wrogów. Tych, którzy zagrażają istnieniu Ziemi, musi spotkać zasłużona kara.

Raditz zacmokał.

- Ostro, bratanku, ostro. – Zaciągnął się znowu nikotynowym dymem i jeszcze bardziej przechylił głowę, jakby jednak niecałkiem kupując jego postawę twardziela. Gohan odniósł wrażenie, że aureola zaplątała się Saiyaninowi we włosy. – Gdybyś nie zagrzebał swojego potencjału jak jakiś zwykły śmiertelnik, to już dawno prześcignąłbyś pozostałych. Kakarotto, Vegeta, Ttuce – żadne z nich nie miałoby do ciebie startu. Czasem zastanawiam się, jakby to było, gdybym porwał cię wtedy w kosmos i wytrenował osobiście…

- Stałbym się bezmyślną maszyną do zabijania, tak jak wszyscy Saiyanie. Nigdy nie nauczyłbym się tego, co wiem od Piccolo. I nigdy nie rozwinąłbym mojego potencjału.

- Wiecznie ten Piccolo i Piccolo – prychnął Raditz i wstał z kanapy, dogasającego papierosa wsadzając do stojącej na regale doniczki z paprotką. – Ciągle o nim słyszę. Wszyscy tutaj macie na jego punkcie jakiegoś pierdolca. I niby co takiego zdołał ci pokazać? Sam nie dorasta ci do pięt.

- Nie ocenia się książki po okładce. Spójrz tylko na siebie. Góra mięśni i testosteronu, a tak naprawdę nic sobą nie reprezentujesz. My przez te wszystkie lata przekraczaliśmy kolejne granice. A ty? – Gohan spoglądał na niego chłodno, gotów bronić honoru swojego mentora. – Nie wydaje mi się, żebyś nauczył się w piekle czegokolwiek nowego. Gdyby nie wsparcie Enmy Daiō, to nawet by cię tu teraz nie było.

Raditz uniósł jedną brew i wyciągnął zza ucha kolejnego, pozostawionego na później papierosa.

- Touché. – Zadarł podbródek do góry. – Ty i Ttuce nie różnicie się zbytnio. Ciebie napędza furia, ją nienawiść. Może gdybyś jednak wyzbył się uczuć, które wpoił w ciebie ten Namek, to zdołałbyś odkryć w sobie prawdziwą potęgę, a nie zaledwie jej wierzchołek.

- Obawiam się, że mógłbyś nie pożyć wystarczająco długo, by tego w pełni doświadczyć, wujaszku.

Raditz uśmiechnął się sardonicznie i pochylił do niego tak, by ich oczy były na tym samym poziomie.

- Chętnie zaryzykuję – syknął. Przemknęła między nimi iskra ki, która wystarczyła, by światło w pomieszczeniu zaczęło migotać. – Więc tam gdzie inni potrzebowali rytuałów i magicznych sztuczek, ty po prostu potrzebowałeś czasu i wytrwałości… Naturalny talent. Nie podążasz tą samą ścieżką co Kakarotto, a już mu dorównujesz. Twój problem polega jednak na tym, że wciąż nie dorównujesz swojemu wrogowi.

- Jeszcze i jego prześcignę – odpowiedział twardo Gohan, a Raditz roześmiał się i pokręcił głową. Roztrzepana grzywa nadała mu wyglądu lwa, a niepokojąco ciemne oczy sprawiły, że po kręgosłupie chłopaka przebiegł dreszcz.

- O nie, malutki. Na to czasu już nie ma.

W tym samym momencie na korytarzu rozległ się głos zaaferowanego Yamchy:

- Gohan! Videl odeszły wody! Zaczęła rodzić!

Chłopak oddychał nieco ciężej niż normalnie i jeszcze przez chwilę mierzył swojego ulubionego wujka wzrokiem. Ten uśmiechał się łakomie i sprawiał, że niepokój Gohana narastał z każdą upływającą sekundą. Rzucone wyzwanie zawisło w powietrzu, a on był skłony je pochwycić. W końcu jednak odsunął się od Saiyanina i poszedł za nawołującym go Yamchą.

- Dokończymy to później.

- O tak. – Raditz przygryzł końcówkę papierosa i wsadził ręce w kieszenie spodni. – Żebyś wiedział, że dokończymy.

>*<

- Ttuce, szukałem cię!

Saiyanka przystanęła i odwróciła głowę w stronę Profesora Briefs.

- Chcę ci coś pokazać. Co prawda to dopiero prototyp, ale w twoim przypadku powinien się sprawdzić. – Mężczyzna wyprzedził ją z nieodłącznym kotkiem na ramieniu, a ona bez słowa podążyła za nimi oświetlonym przez jarzeniówki korytarzem.

Po drabinie wspięli się na jedną z wyższych kondygnacji rozciągniętego pod powierzchnią ziemi bunkra i pan Briefs poprowadził ją do swojego prywatnego laboratorium. Gdy tylko Saiyanka przekroczyła próg pomieszczenia, od razu zrozumiała o jakim wynalazku mowa.

- Razem z Bulmą pracowaliśmy nad tym projektem dla wojska. – Głos profesora zadrżał, kiedy wskazał na leżącą na biurku metalową rękę. – Inteligentne protezy, które współgrają z nerwami pacjenta i naśladują zachowania naturalnej kończyny. Mieliśmy wyposażyć w nie żołnierzy, którzy mimo okaleczenia chcieli pozostać w armii.

Ujął protezę ostrożnie w palce i odwrócił się do Ttuce, prezentując jej wynalazek z bliska. Saiyanka nie miała wątpliwości, że jest to niemalże identyczna kopia tej mechanicznej kończyny, którą miała okazję zobaczyć u swojego odpowiednika z przyszłości. Ani Bulma ani tym bardziej pan Briefs nigdy nie spotkali Mirai Ttuce, a jednak teraz los zdawał się śmiać Saiyance prosto w twarz.

Powiodła wzrokiem po metalicznej obudowie ręki i widocznych gdzieniegdzie śrubkach, które zdawały się być jedyną skazą poza tym idealnego projektu.

- W dłoni wbudowane są specjalne receptory, które pozwolą na przewodzenie energii ki. Sama kończyna jest dla ciebie odrobinę za duża, ale mimo to będziesz mogła korzystać z niej bez najmniejszych problemów – również w walce.

Ttuce spojrzała mu w oczy.

- W takim razie przystępuj do dzieła, doktorku. Tylko nie myśl o faszerowaniu mnie kolejnymi lekami przeciwbólowymi.

Profesor zamrugał i przesunął na języku wykałaczkę, którą żuł namiętnie do tej pory. Kotek miauknął, podzielając jego zdziwienie.

- Chyba mnie nie zrozumiałaś, gdy mówiłem o połączeniu z nerwami… To połączenie jest dosłowne. Muszę na nowo rozciąć twoje ramię i wszczepić w nie zarówno sondy, jak i samą kończynę.

- To ty mnie nie zrozumiałeś. Powiedziałam wyraźnie: żadnych leków przeciwbólowych, znieczuleń i narkoz. Chcę być przytomna i gotowa zareagować, gdy znowu coś się stanie.

Usiadła na krześle przy biurku, a mężczyzna odłożył protezę i podrapał się po karku. Ttuce nie pozostawiła mu żadnych złudzeń, że ten temat podlega jeszcze jakiejkolwiek dyskusji.

- Skoro tak uważasz… Niech będzie. Na twoją odpowiedzialność. – Złapał kota za skórę na karku i posadził go na podłodze, po czym udał się do szafy po rękawiczki i skalpel.

- Tak się zastanawiam, staruszku – zagaiła znowu, obserwując łaszące się o jej nogi stworzenie. – Czarny Wojownik opętał praktycznie wszystkich na tej planecie. Czemu ciebie i twoją małżonkę to ominęło?

- Hm? – Profesor Briefs uniósł głowę znad butelki z wodą utlenioną. – Och, nie wiem jak to było w przypadku Pantie, ale osobiście mam bardzo słaby słuch!

>*<

Kiedy ziemia zatrzęsła się po raz pierwszy, Videl krzyknęła z bólu.

Przy drugim i trzecim wstrząsie dziewczyna zawyła już tak, jakby ktoś obdzierał ją żywcem ze skóry. Gohan poderwał się zaraz z kolan i rozejrzał po łazience. Ręką kurczowo przytrzymywał krawędź wanny, w której leżała jego żona i starał się jakoś zamortyzować siłę trzęsienia. Pani Briefs prawie rozlała gorącą wodę, którą przyniosła w misce, i ledwo uniknęła potknięcia się o kupkę ręczników, które spadły z półki i wylądowały na samym środku pomieszczenia. Cała konstrukcja bunkra zdawała się poruszać.

Wstrząsy nasiliły się jeszcze kilka razy, po czym nagle całkiem ustały.

- Co to mogło być?! – pisnęła pani Briefs, łapiąc pierwszy oddech ulgi i wilgotnym ręcznikiem ścierając pot z twarzy rodzącej.

- Na pewno nic dobrego – szepnął Gohan i uklęknął znów przy wannie. Wziął Videl za dłoń i uśmiechnął się do niej, splatając ich palce razem. Małżonkowie wymienili ze sobą spojrzenia, które przerwał dopiero kolejny bolesny skurcz. Dziewczyna zaklęła i przyłożyła rękę do zanurzonego w wodzie brzucha.

- Obiecaj, że się pośpieszysz – poprosiła zduszonym głosem, patrząc na niego jednym okiem. Gohan skinął głową i nachylił się do niej, muskając jej czoło wargami.

- Obiecuję. Wrócę tu zanim się obejrzysz.

Videl z trudem odwzajemniła uśmiech i zacisnęła zęby na dolnej wardze, tłumiąc w sobie jęk bólu. Gohan z ciężkim sercem wyszedł na korytarz i od razu napotkał Siedemnastkę i Yamchę.

- Raditz poleciał sprawdzić co się stało – oznajmił Android.

- Sam? – spytał szorstko Gohan, a Yamcha skinął głową. – Gdzie Ttuce?

- Tutaj.

Saiyanka wyszła właśnie z windy na drugim końcu korytarza. Nowe ramię zgodnie z przewidywaniami profesora rzeczywiście było nieco większe od tego prawdziwego, ale mimo to zdawało się działać idealnie. Wrażliwa skóra okaleczonej ręki została osłonięta zamontowanym na zbroi naramiennikiem, a Ttuce wykonała kilka obrotów protezą, prezentując zgromadzonym jej funkcjonalność. Gdy zbliżyła się już do wojowników, rozczapierzyła jeszcze mechaniczne palce, a następnie podkurczyła je kilkukrotnie, tym samym zaskarbiając sobie uznanie Siedemnastki, który aż zagwizdał.

- No nieźle! – orzekł. – Chodzi jak prawdziwa.

- Za chwilę może ci się bardzo przydać – dodał Gohan i wyminąwszy ją, skierował swoje kroki do windy. – Lecimy za Raditzem.

>*<

Z nieba opadła fioletowa kurtyna. Przecinała w połowie West City i ciągnęła się aż po horyzont, skutecznie oddzielając jedną część świata od drugiej. Wżynała się w glebę, jakby zatapiając w niej swoje kły, i co jakiś czas drążyła ją, wywołując wstrząsy i sięgając w głąb planety – prosto do jądra.

Kiedy wojownicy dotarli na miejsce, nie potrafili oszacować jej rozmiaru ani zasięgu. Mogli jednak zaobserwować, że jest to bariera energetyczna, która uniemożliwiła swobodne przemieszczanie się pomiędzy odgrodzonymi stronami. Ludzie, którzy próbowali dostać się do tych uwięzionych za kurtyną, od razu rażeni byli swego rodzaju wyładowaniami elektrycznymi i padali jak nieostrożne muchy.

Piccolo i Dedne spoglądali na te zajścia z Pałacu Wszechmogącego. Młodszy Nameczanin zdążył już poszarzeć na twarzy, ale to ten starszy wyglądał jakby właśnie trafił go piorun z jasnego nieba.

- Jak myślisz, co to może oznaczać? – syknął Dende. – Czy Czarny Wojownik ostatecznie połączył nasze światy…? Piccolo?

Ku jego zdumieniu starszy Nameczanin bez słowa wyjaśnienia odbił się od powierzchni i runął w dół – kierując się bezpośrednio w stronę bariery. Peleryna łopotała za nim na wietrze, a Dende czuł, że złe przeczucia niemalże odbierają mu władzę w nogach.

- PICCOLO!

Podczas gdy Nameczanin mknął przez przestworza, pozostali wojownicy stanęli wreszcie u stóp energetycznej kurtyny. Gohan wyciągnął dłoń do jej pulsującej łuny, ale ta na próbę kontaktu odpowiedziała zaraz wiązką elektryczną, która uderzyła w niego z niespodziewaną intensywnością. Chłopak syknął i odsunął się o kilka kroków. Na jego ręce wykwitła purpurowa pręga.

Ocalali mieszkańcy miasta schowali się między ruinami budynków, obserwując ich z bezpiecznej odległości. Zarówno Ttuce, Siedemnastka, jak i Yamcha rozglądali się teraz wokoło, zadając sobie to samo pytanie: gdzie jest Raditz?

- Przybyliście w samą porę.

Saiyanin wyłonił się spomiędzy chmur i opuścił na ziemię, dokładnie wzdłuż iskrzącej bariery. Wylądował przed wojownikami i skrzyżował ręce za plecami. Spoglądał na nich z dziwnym, bursztynowym błyskiem w oczach.

- Raditz…? – Yamcha pochylił się w przód i zacisnął pięści. – Co ty odpierdalasz?

Ttuce czujnie przystanęła tuż za plecami Gohana.

- Kurtyna już jest, a niedługo rozpocznie się przedstawienie. – Saiyanin obnażył nienaturalnie ostre zęby w sardonicznym uśmiechu. Pewne szczegóły jego wyglądu zmieniały się na ich oczach, a głos pogłębiał się i nabierał dziwnego, świszczącego wydźwięku.

- Chyba wystarczy już tego suspensu, Saku – powiedział spokojnie Gohan. – Piccolo cię zdemaskował, a ty wreszcie oddajesz mu rację.

- Nie da się ukryć. – Czarny Wojownik wyprostował się, wzrostem Raditza nadal górując nad zebranymi. – Zwodziłem was wystarczająco długo, by wprowadzić mój plan w finalną fazę. Muszę przyznać, Gohanie, że dobrze go rozgryzłeś. Jednak niewystarczająco szybko, żeby mi przeszkodzić.

- Nowy księżyc jeszcze nie pojawił się na niebie. Dopóki tak się nie stanie, nic nie zostanie przesądzone. – Chłopak mierzył go spojrzeniem tak samo twardym, jak kilka godzin wcześniej.

Oczy Saku były już całkiem bursztynowe, a także nieco powiększone i wyłupiaste – jak u żółwia. Roześmiał się tubalnie, odrzucając głowę w tył. Siedemnastka i Yamcha trwali w pogotowiu, nie do końca jeszcze wierząc w to, do czego doszło. Ttuce natomiast milczała jak zaklęta, a z jej kamiennej twarzy nie dało się nic wyczytać.

- Przyznaję, że bawiłem się wyśmienicie – wysyczał Saku, unosząc się znowu w powietrzu i otaczając aurą fioletowej energii, siostrzaną tej, z której składała się bariera. – Tak wielu wystąpiło przeciwko mnie, a została zaledwie garstka… Powiedziałbym, że czwórka najpotężniejszych wojowników, jakich Ziemia mogła mi zaoferować, ale to byłoby kłamstwo. – Uśmiechnął się złośliwie. – Masz coś jeszcze do powiedzenia, Gohanie? Za chwilę spotka was zasłużona śmierć, więc pokaż co ci leży na sercu.

Chłopak zadarł głowę do góry i ustawił ręce w gotowości do wykonania kata.

- Nie oddamy ci Ziemi. Nie pozwolimy, żebyś zabił jej mieszkańców. Twoje panowanie kończy się tu i teraz!

- GOHAN, NIE!

Piccolo dotarł wreszcie do West City. To co wydarzyło się potem, zaskoczyło nawet Czarnego Wojownika. Metalowa dłoń Ttuce werżnęła się w plecy Gohana – tuż pod lewą łopatką. Chłopak zakrztusił się własną krwią i zachwiał, wyginając w przód, a Saiyanka przylgnęła ciasno do jego pleców.

- Zaskoczony? – syknęła mu na ucho. – Przecież cię ostrzegłam. Kiedy nie możesz kogoś pokonać, powinieneś się do niego przyłączyć.

Gohan wydał z siebie zduszony okrzyk bólu i niedowierzania. Oczy niemalże wyszły mu z orbit, gdy metalowe palce zagłębiły się jeszcze bardziej w jego ciele, miażdżąc żebra i torując sobie drogę na drugą stronę.

- Zdychaj, Son!

Ręka Ttuce przebiła klatkę piersiową Gohana. W zaciśniętych szponach Saiyanki utkwiło pulsujące jeszcze serce chłopaka, który wydał z siebie ostatnie tchnienie w momencie, w którym ta zmiażdżyła jego organ.

Ttuce wyszarpnęła protezę z ciała Gohana, a to runęło bezwładnie na ziemię. Saiyanka obróciła się zaraz w miejscu i z niewymuszoną lekkością odbiła ataki pozostałych wojowników. Siedemnastkę posłała prosto w energetyczną barierę, która zasyczała nieprzyjemnie, przypiekając jego ciało potężnym wyładowaniem. Rozwścieczony Yamcha został powalony kopniakiem w brzuch, a następnie znokautowany prawym sierpowym w podstawę szczęki. Ttuce roześmiała się beztrosko, a Piccolo tymczasem osunął się na kolana przy Gohanie i ostrożnie odwrócił go na plecy. Oczy chłopaka były puste i wciąż otwarte, więc Nameczanin zamknął je za niego, czując jak serce utyka mu w gardle.

Ttuce uderzyła metalową pięścią w czoło nacierającego na nią Androida, a następnie zderzyła go głowami z Yamchą. Gdy obaj wojownicy skończyli ogłuszeni na ziemi, Saiyanka zwróciła się do Piccolo i odetchnęła pełną piersią.

- Wybacz tę drobną niegodziwość. Dopiero się rozkręcam. – Uśmiechnęła się przerażająco.

- Zdecydowanie nie przypominam sobie, żebym cię opętywał – skomentował Saku z powietrza. Przemykające przez jego twarz cienie świadczyły o tym, że jest zarówno zaskoczony, jak i ucieszony jej postępowaniem.

- Nie musiałeś – odparła z rozbawieniem, nawet na niego nie patrząc. – Po prostu podjęłam właściwą decyzję.

- Postradałaś zmysły?! – Nameczanin wbił w nią roziskrzone od wściekłości spojrzenie, tym samym tylko podsycając jej dobry humor. – Chcesz nas wszystkich poświęcić?! Niby dla kogo?! To nie jest Raditz! On już nie istnieje!

- Licz się ze słowami, Nameku. – Bez wahania wycelowała w niego rękę i nim Piccolo zdążył choćby drgnąć, powaliła go na plecy pojedynczą wiązką ki. – Heh!

Stwierdziwszy, że wszyscy wojownicy zostali unieszkodliwieni, wzbiła się znów w powietrze i zrównała z Czarnym Wojownikiem.

- Czemu zawdzięczam ten niespodziewany zaszczyt?

- Nie ty jeden postanowiłeś zabawić się ich kosztem. – Skrzyżowała ramiona za głową i przeciągnęła się, rozprostowując kości. – Ach, jak dobrze znowu być sobą! Nawet nie wiesz jak długo na to czekałam. Ten zarozumiały gówniarz strasznie działał mi na nerwy.

- Więc świadomie dołączasz do mojej krucjaty?

- Na to wygląda. Lubię nowe wyzwania. – Odczepiła wiszącą przy swoim boku sakiewkę z kartami i wyciągnęła ją w jego stronę. Jej oczy błysnęły dziko. – Są twoje.

Saku oblizał leniwie wargi. Język Saiyanina był teraz dużo węższy i dłuższy, podobny do języka węża.

- Innym razem. Pani pozwoli. – Skinął jej głową z kpiącym uznaniem i ruchem ręki utworzył przejście w barierze.

>*<

Dende otworzył skrzynię z kryształowymi kulami dokładnie w tym momencie, w którym szósta przebudziła się do życia. Cztery gwiazdy zalśniły na czerwono w półmroku pomieszczenia, a Nameczanin poczuł, że coś w nim umiera.

- Tylko nie to…

W bunkrze Capsule Corporation krzyk Videl zmieszał się z pierwszym płaczem Pan. Echo kwilenia poniosło się korytarzami aż do ukrytych w laboratorium Bulmy komór leczniczych. Podczas gdy Vegeta unosił się wciąż bezwładnie w gęstej cieczy, Goku drgnął po raz pierwszy od dawna, a jego twarz przeszył spazm bólu i świadomości tego, co dopiero miało miejsce.

Ttuce…!

Szaleni słońce chwytający w locie,

Wasz śpiew radosny by mu trenem łzawym;

Nie wchodźcie cicho do tej dobrej nocy.*

*Ponownie fragment z wiersza Dylana Thomasa (Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy).

W tym momencie bardzo się cieszę, że nie znacie mojego adresu. ;)

Wesołych świąt!