36. Time to let go and rise above

Vegeta zamrugał. Wiedział, że już nie śni, chociaż otaczająca go zielonkawa poświata sprawiała, że rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej niż zwykle. Ciało księcia unosiło się w wypełnionej mieszanką wody i soli fizjologicznych komorze, a maska tlenowa więziła jego twarz niczym kaganiec. 

Niech to…! Pochwycił za jedną z towarzyszących mu rurek i pociągnął. W tym samym momencie sceneria zafalowała, a poświata zmieniła się we mgłę.

- Vegeta.

Uniósł wzrok i ze zdumieniem odkrył, że ściany komory leczniczej zniknęły, pozostawiając go dryfującego w przestrzeni. Na horyzoncie nicości pojawił się zarys jakiejś postaci.

- Ttuce…?

Siostra rzuciła się biegiem w jego stronę. W takt tego jak się zbliżała, robiła się coraz mniejsza i drobniejsza, a gdy w końcu oplotła szyję brata ramionami, znowu miała cztery lata. Postać dziewczynki była niewyraźna i pozbawiona kolorów, niczym wykonany na szybko szkic. Mimo to książę od razu rozpoznał zapomnianą przed laty twarz i przewiązany wstążkami warkocz, który teraz łaskotał go w czubek nosa.

- Twoja kolej, braciszku – szepnęła Ttuce, po czym uśmiechnęła się i przytuliła do niego bardziej, a emanujące od niej ciepło zaczęło przenikać do ciała Saiyanina. – Weź ją i zrób z niej dobry użytek!

Źrenice Vegety rozszerzyły się, a ukryta pod gruzami bunkra komora eksplodowała.

>*<

Dende wyrzucał sobie, że nie dopełnił obowiązków względem powierzonej mu w opiekę planety. Zawiódł jako Wszechmogący. Zwykli ludzie, kosmici i mieszańcy ginęli, z dumą i honorem próbując ocalić skazany na zagładę świat, a on poza rozpostarciem kekkai* wokół świątyni mógł jedynie patrzeć i czekać na nadejście sądu ostatecznego. Nie miał wątpliwości, że w jego trakcie sam zostanie potraktowany jako jeden z głównych winowajców. Czy mógłbym być jeszcze bardziej bezużyteczny?

- Wszyscy sczeźniecie… Wasz świat zatopią mroki zapomnienia!

Goten, a raczej to co z niego zostało, niczym larwa czołgał się w kierunku Nameczanina. Nienaturalnie wygięte ciało chłopca w całości przesiąkło trucizną i stało się czarne. Klątwa zamiast zabić, wprowadziła go w trans, a jego oczy skropiła czerwienią. Aura Saku otaczała go jak śluz i pozostawiała po sobie kleisty ślad na posadzce świątyni.

Chłopiec był w zbyt złym stanie, by stwarzać zagrożenie, a mimo to pozostawał na usługach Czarnego Wojownika. Zbliżał się powoli do Dendego, a jego oblepiona potem twarz wykrzywiała się w odrażającym grymasie.

- To koniec! Słyszysz?! – Głos Gotena przybrał na mocy, a on splunął na pałacowe płytki w niekontrolowanym odruchu. Jego palce zaciskały się i rozkurczały na przemian. – KONIEC!

Nameczanin zmrużył oczy z rezygnacją.

- Tak, masz rację. To koniec. – Złączył palec wskazujący z serdecznym i uniósł je na wysokość twarzy. Zgromadziwszy leczniczą ki, wystrzelił ją w kierunku chłopca niczym zastrzyk usypiający. Ugodzony nią Goten zarzęził w proteście i zwiotczał, a następnie stracił przytomność. Jego ciało rozpłaszczyło się na ziemi.

- Dende! Już czas!

Piccolo wybiegł z Pałacu, w rękach dzierżąc skrzynię z kryształowymi kulami. Nawet jeśli zarejestrował obecność Gotena, to tego nie skomentował.

- Ale jak to? – Dende przesunął wzrokiem po zawartości skrzyni, gdy tylko starszy Namecznin uchylił jej wieko. Kula o siedmiu gwiazdach dołączyła do swoich krewniaczek i teraz lśniła w promieniach słońca.

Dende spojrzał raz jeszcze na pole bitwy i miejsce, w którym wcześniej skonał Raditz.

- Czyżby…?

- Czy to ważne? – warknął Piccolo. – Później się dowiemy! DO DZIEŁA!

- T-tak! – Dende uniósł ręce nad skrzynię, a jej zawartość zaraz otoczyła magiczna poświata. Rysy jego twarzy stężały, a na powrót pewny głos poniósł się echem po pałacowych włościach: – PRZYBĄDŹ SMOKU I SPEŁNIJ ME ŻYCZENIE!

Natychmiastowy podmuch energii zbił obu Nameczan z nóg. Piccolo zaklął, padając na kolana, i uniósł przedramię, osłaniając nim oczy.

- Co do…?!

Z każdej z kul wystrzelił osobny snop białego światła, który zaraz potem rozrósł się i diametralnie zmienił swój kształt.

- Legenda i zapiski Kamiego mówiły prawdę! To Smoczy Strażnicy! – krzyknął Dende. Skrzynia eksplodowała, a w miejscu siedmiu kryształowych kul pojawiło się siedem widmowych postaci.

- Gohan… – wyszeptał Piccolo, z trudem rozpoznając sylwetkę na przedzie.

Strażnicy unieśli prawe ręce i wycelowali je w niebiosa, a następnie zgodny chór głosów przemówił po raz pierwszy:

- Przybądź Shenronie, Bogu Smoków i Opiekunie Ziemi!

Białe światło wystrzeliło z wyciągniętych ku górze rąk i zderzyło się z niebem, a to momentalnie pociemniało. W miejscu, w którym zniknęła uwolniona przez Strażników energia, utworzył się wir powietrzny.

Dende i Piccolo stanęli wreszcie na nogi i wymienili zdumione spojrzenia. Smoczy Strażnicy kontynuowali przywołanie Shenrona, a chór ich głosów z każdą chwilą przybierał na sile:

- Wzbudź się ze swego wiecznego snu i zstąp na Ziemię, by wspomóc tych, którzy cię wzywają! W imię wschodu i zachodu, północy i południa, żywiołów, z których czerpiesz moc – przyjmij naszą ofiarę i odrodź się, Boski Smoku!

Dende musiał przytrzymać się Piccolo, żeby nie upaść pod naporem ostrego wiatru. Starszy Nameczanin wsłuchiwał się w chór głosów i próbował odróżnić Gohana lub Bulmę od pozostałych, ale Strażnicy byli zbyt zgrani, a ich ton zbyt wyzbyty charakterystycznych emocji, by mu się to udało.

- My, którzy wiernie trwamy na straży twej, my, których krew piłeś, by powrócić z ciemności – wzywamy cię dziś, o Wieczny Smoku, wysłuchaj tych próśb i OBJAW SIĘ!

Modlitwa dobiegła końca, a Strażnicy równocześnie przycisnęli dłonie do piersi i opadli na kolana. Gdy tylko dotknęli podłoża Pałacu, na nowo przemienili się w snopy białej energii, która scaliła się i pomknęła wprost do kotłującego się wiru. Niebo przybrało jeszcze ciemniejszy odcień czerni, a oczom Nameczan ukazał się wskrzeszony Shenron. Smok był teraz dużo większy niż wcześniej, a jego lśniące mistycznym turkusem cielsko przesłoniło horyzont i zdawało się opleść całą planetę.

- Oni są jednym ze smokiem… Oni dają mu życie – wydusił Dende, a wtedy bóstwo obniżyło łeb i obdarzyło go przychylnym spojrzeniem.

- To ty zgromadziłeś siedem kryształowych kul i wezwałeś mnie na Ziemię. Niechaj usłyszę twoje życzenia.

Nim Piccolo zdążył choćby otworzyć usta, młodszy Nameczanin wysunął się w przód.

- ZNISZCZ GO! – wykrzyknął, zadzierając głowę i zaciskając pięści przy bokach. – ZNISZCZ SAKU W TEJ CHWILI!

Cielsko smoka przesunęło się w przestworzach, a jego oczy zalśniły.

- To nie będzie konieczne.

- C-co?

- On nie potrzebuje mojej pomocy.

- On?

>*<

Son Goku wpatrywał się w miejsce, w którym przed chwilą żywcem spłonął jego brat. Po Raditzie i Ttuce pozostała zaledwie pokryta sadzą ziemia, a także chmura fioletowej materii, która na nowo próbowała skleić się w całość. Kiedy Goku przeniósł na nią wzrok, przybrała znów kształt ō-Yoroi Czarnego Wojownika i zaczęła górować nad nim niczym mityczny olbrzym.

- W takim razie zostajesz mi tylko ty – wycedził Saku, zstępując wreszcie na Ziemię. Jego widmowe kończyny zatrzymały się na niej z głuchym tąpnięciem. – Głupia Ttuce. Powinna wiedzieć lepiej i nie pozostawiać nas sam na sam. Przecież współpracowaliśmy już wcześniej. Jestem pewien, że i teraz nam się ułoży…

Wśród obłoków energii rozbłysły bursztynowe ślepia, a Goku mimowolnie zrobił krok w tył. Jego czaszkę przeszył ból, wywołujący znajome odrętwienie. Tylko nie to!

- O nie! Nie dam ci się znowu opętać! – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Nie tym razem! ZAPOMNIJ!

Schwycił się za głowę, walcząc z napierającym na niego czarem. Nogi ugięły się pod nim, jakby były z waty, i Saiyanin z trudem zachował równowagę. Na usta cisnął mu się jęk desperacji, a w uszach rozbrzmiewał klekoczący śmiech Saku.

- Byłeś moim żywicielem zbyt długo. Twój organizm jest ode mnie uzależniony. Nie dasz rady mi się oprzeć! Tak, tym razem to TY jesteś najsłabszym ogniwem, Son Goku!

Czarny Wojownik zaryczał i ruszył w jego stronę, lecz w tym samym momencie uderzyła w niego błyskawica, a zaraz potem dwie kolejne. Pioruny nie uszkodziły widmowego ciała, ale znacznie je spowolniły. Po obu stronach Goku w bojowych pozycjach wylądowali Siedemnastka i Yamcha.

- Co wy…? – Goku sapnął, a mężczyzna posłał mu pokrzepiający uśmiech.

- Daj sobie raz pomóc!

Videl przeleciała tuż przed nosem Czarnego Wojownika, a następnie okrążyła go kilka razy, przyprawiając o zawrót głowy. Saku zaryczał ponownie i gdy tylko udało mu się skupić rozbiegany dotąd wzrok, napotkał Buu, który poraził go wiązką energii. Różowe światło zdawało się spętać widmowe cielsko i przytrzymać je w miejscu, równocześnie torturując nasilającymi się impulsami. Android rzucił się w przód i wycelował w Saku dwa złączone palce, a kciuk odgiął do góry, zupełnie jakby dzierżył pistolet.

- MIRROR EFFECT!

Chmura pozbyła się wreszcie krępujących ją więzów, ale w tym samym momencie została uwięziona w przypominającej pentagram bryle. Każda ze ścian energetycznej figury sprawiała wrażenie lustra, które odbijało kłębiącą się między nimi materię. Yamcha zakasał rękawy, odsłaniając pokrywające jego ramiona tatuaże. Odbił się od ziemi i poderwawszy obie ręce do góry, zaraz potem opuścił je gwałtownie w dół.

- AOI RAIU!

Błękitna błyskawica runęła z niebios i wbiła się prosto w uwięzioną w pentagramie chmurę. Skowyt Czarnego Wojownika wstrząsnął światem, a Goku zamrugał i osunął się na jedno kolano.

- Ja-jak to?

- No co ty, koleś? – Siedemnastka wylądował u jego boku i niedbałym gestem odgarnął sobie włosy z twarzy. – Naprawdę sądziłeś, że nie poczynimy żadnych przygotowań? W końcu to koniec świata! Takie rzeczy nie zdarzają się codziennie, ech, Yamcha?

- Aha. – Mężczyzna zeskoczył na ziemię kawałek dalej. – Saku jest teraz dużo słabszy!

- Myślicie, że to przez utratę ciała? – spytała Videl.

- Dlatego teraz chce znaleźć inne – burknął Buu, podpierając się pod boki.

Fioletowa materia kotłowała się w pentagramie niczym stado szerszeni, aż w końcu energia Siedemnastki została przez nią rozerwana. Wojownicy zmienili zaraz swoje pozycje, zasłaniając osłabionego Goku. Saku pod postacią chmury uniósł się nad nimi, jednak przynajmniej chwilowo nie był w stanie odzyskać ulubionego kształtu.

- TYLU JUŻ POLEGŁO! I WCIĄŻ TYLU MI SIĘ PRZECIWSTAWIA?!

Videl się skrzywiła.

- Jak widzisz, rozmnażamy się przez pączkowanie.

- Ta planeta jest nasza! – dodał Siedemnastka i z cwanym uśmiechem zadarł zaciśniętą pięść na wysokość twarzy. – I dopóki żyjemy nigdy nam jej nie odbierzesz!

- WASZE TRUDY SĄ NA MARNE! SON GOKU NALEŻY DO MNIE!

Kształt ō-Yoroi zaczął się znów formować na niebie, a Yamcha zmrużył oczy i uśmiechnął się zimno.

- Doprawdy?

Wojownicy Z rozstąpili się jak jeden mąż, a Saku mógł ponownie zobaczyć Goku. Saiyanin klęczał wciąż na jednym kolanie, ale gdy uniósł pochyloną dotąd głowę, jego wzrok był twardy i skupiony, a twarz wyrażała pełne zdecydowanie.

- Dziękuję wam, przyjaciele. Ta chwila oddechu pozwoliła mi odzyskać wewnętrzną równowagę – powiedział, wstając i prostując się w całej swojej okazałości. Jego tęczówki błysnęły wrogo, a włosy przemalowały się na złoto. – To koniec, Saku.

- NIE! PRZESTAŃCIE MI SIĘ SPRZECIWIAĆ! PRZYSIĘGAM NA GRUZY WASZEGO ŚWIATA, JA–!

Bóg Śmierci był zmuszony przerwać, bo oto niebo, na którym dotąd królował, stało się całkiem czarne. Zaraz potem potężne smocze cielsko zdominowało przestrzeń powietrzną, a wroga materia po raz kolejny uległa rozproszeniu.

- Dobra nasza, to Shenron! – wykrzyknęła Videl. Wojownicy zgodnie zadarli głowy, podziwiając nową formę smoka, ale Goku drgnął i odwrócił się w przeciwnym do wszystkich kierunku.

- Ta energia… Ttuce? Nie. Vegeta…?

Rozległ się dźwięk sprzężenia, a na ziemi pomiędzy wojownikami i chmurą materii zmaterializował się książę wszystkich Saiyanów.

- Czy on się właśnie teleportował? – mruknął Yamcha. Vegeta stał do nich tyłem, w swojej normalnej formie, a jego oczy utkwione były we wciąż widzialnej energii Czarnego Wojownika.

- Odsuńcie się.

- Vegeta, co ty–?

- Nie będę powtarzać, Son. – Zacisnął pięści i wrzasnął. Gdy otoczyła go łuna boskiej energii, Wojownicy Z zostali odrzuceni przez jej podmuch. Vegeta trwał dalej niewzruszenie w tym samym miejscu. Przycisnął ugięte w łokciach ręce do boków i pochylił się w przód. Z jego gardła wciąż wydobywał się krzyk, a pojawiające się na czole żyły świadczyły o tym, że dopiero się rozkręca.

- BĄDŹCIE PRZEKLĘCI, SAIYANIE I ZIEMIANIE!

- Czy tylko ja wyczuwam tu Ttuce? – syknął Siedemnastka, oglądając ten spektakl z bezpiecznej odległości.

Skowyty Czarnego Wojownika przeszywały przestrzeń, a energie rodzeństwa biły się ze sobą w organizmie Saiyanina. Każda chciała dominować i rozkazywać ciału. Szarpały nim więc od wewnątrz, a grzywa Vegety rosła i poruszała się w coraz to bardziej rozpędzonych falach energii. Zmieszana ki tworzyła ogniste okręgi, które wirowały wściekle wokół jego sylwetki, przemieszczając się, łącząc ze sobą i znów rozdzielając. Książę nie przerywał kontaktu wzrokowego z chmurą, a towarzyszący mu bojowy okrzyk wciąż przybierał na sile. Kolejne szkarłatne pasma wydłużały się stopniowo, spływając po ramionach i plecach Saiyanina.

Gdy skłócone energie doszły wreszcie do konsensusu, stopy Vegety zapadły się w podłoże, a on wrzasnął jeszcze głośniej niż do tej pory. Czerwona łuna przybrała na intensywności, w końcu przemieniając włosy księcia w prawdziwe płomienie. Skrzyżowanie Super Saiyanina trzeciego poziomu z boską i demoniczną transformacją doprowadziło do narodzin zupełnie nowego bytu.

Ziemia dała za wygraną i eksplodowała wreszcie pod jego stopami, tworząc potężny na kilkanaście metrów krater. Oczy Vegety lśniły, a płomienista grzywa skrzyła się i podnosiła temperaturę powietrza. Chmura zastygła w połowie formowania, zupełnie jakby Bóg Śmierci doszedł do wniosku, że może jednak lepiej byłoby się teraz rozpłynąć w powietrzu.

- Boisz się, Czarny Wojowniku?

Głos Vegety brzmiał, jak gdyby dobiegał z kilku gardeł naraz. Książę zaczął się unosić, szybując wprost na spotkanie chmury.

- Chcesz wiedzieć jak nazwałem połączenie nadsaiyańskiej i nadboskiej istoty? – W jego oczach rozbłysnął wewnętrzny płomień, a te spływające mu po plecach jeszcze się rozrosły. – Nazwałem je Surtur.**

Z chmury wydobyło się niespokojne syczenie, a fioletowa materia zafalowała. Vegeta wycelował w nią ozdobiony strzępami rękawicy palec.

- Za twoje zbrodnie przeciwko tej planecie wydaję na ciebie wyrok. Przestaniesz istnieć, a wraz z tobą każdy ślad po tobie.

- ŻAŁOSNY ŚMIERTELNIKU, NIE ZAGROZISZ MI! – Chmura runęła na niego z impetem, ale Vegeta powstrzymał ją jednym ruchem.

- Widzę twoją duszę, Saku. Pochwyciłem ją – wycedził, trzymając w garści fragment materii, który lśnił najintensywniej. Czarny Wojownik zawył, nie mogąc się wyrwać, a Vegeta zacisnął pięść mocniej. Teraz płonął już cały. – Jestem ponad bogami i demonami. Jam jest Surtur, mściciel, pan płomieni. W moim ogniu wszystko znajdzie swój kres!

Wziąwszy zamach, wyrwał lśniącą część materii z chmury i cisnął ją w przestrzeń. Pozbawiona swojej otoczki, przybrała cienisty ludzki kształt, z którego wydobyło się zawodzenie Czarnego Wojownika. Vegeta rozłożył ręce na boki i wyzwolił z siebie energię, która utworzyła przed nim pocisk w kształcie sierpa księżyca. Sierp rozrósł się na całą długość jego ramion i ostatecznie przybrał postać miecza.

- ROYAL REVENGE!

Vegeta zacisnął obie pięści na klindze, a miecz zapłonął. Książę natarł na duszę Saku jak jastrząb i gdy ta uniosła na niego wzrok, ściął jej głowę.

Czarny Wojownik wydał z siebie niemy krzyk protestu. Porzucona chmura pękła na pół niczym tafla lustra, po czym rozprysła się na miliardy drobinek. Planeta zatrzęsła się na całej swojej powierzchni, a resztki energii Saku zaczęły rozpływać się w powietrzu.

Miecz wyparował z jego rąk, ale książę wciąż płonął jak pochodnia. Opuścił się powoli na ziemię, obserwując jak ze świata znikają ostatnie oznaki obecności Boga Śmierci. I nagle wszystko ustało, a uszy zgromadzonych wypełniła głucha cisza. Wojownicy Z trzymali się jeszcze przezornie na uboczu, ale w końcu Goku jako pierwszy odważył się zrobić krok w stronę drugiego Saiyanina.

- Vegeta…

Książę spojrzał na niego kątem oka, a ziemia pod stopami Goku pękła. Z wyrwy momentalnie buchnęły płomienie.

- Aj! Co robisz?! – Saiyanin odskoczył z powrotem do pozostałych, ledwo unikając poparzenia.

Vegeta uśmiechnął się wrednie w odpowiedzi i pozwolił, by otoczyło go tornado ognia. Ziemia zajęczała i zaczęła się kruszyć. Skalne odłamki uniosły się w powietrzu, a wojownicy stracili równowagę. Gorąco bijące od księcia stawało się nie do wytrzymania także i dla nich. Goku zaparł się nogami w miejscu i osłonił twarz przedramionami.

To bezwzględność Ttuce…

- Vegeta, opamiętaj się!

Starszy Saiyanin zadarł brodę i rozpostarł ramiona, a towarzyszące mu płomienie wystrzeliły aż do nieba. Atmosfera ziemska zagotowała się i Videl jako pierwsza odkryła, że nie ma czym oddychać. Zakrztusiła się i w desperackim geście uczepiła rękawa Siedemnastki.

- VEGETA! – wrzasnął Goku z przerażeniem, znowu opadając na kolana. – ZABIJESZ NAS!

Uśmiech księcia stał się jeszcze ostrzejszy, a wzrok pozostał utkwiony w czarnym niebie. Shenron gdzieś się skrył, pozwalając by płomienie Surtura zajęły jego miejsce. Vegeta poruszył dłońmi jak wirtuoz zniszczenia, a świat stanął w ogniu.

- Już wystarczy, Vegeta-san.

Głos Whisa spłynął z przestworzy jak zbawienny deszcz. Książę leniwym gestem złączył dłonie na wysokości twarzy. Kiedy opuścił je w prostej linii i przycisnął do klatki piersiowej, trawiący Ziemię ogień wygasł. Włosy Vegety na powrót stały się czarne, a szkarłatna aura zniknęła.

- Dobrze się bawiliście? Udane widowisko? – spytał ochryple, gdy tylko Whis i Beerus wreszcie raczyli się przed nim zmaterializować. – Jak długo tam byliście?

- Chcesz mi powiedzieć, że teraz potrafisz wyczuwać naszą energię?! – syknął Bóg Zniszczenia, ruszając w jego stronę. – Nikt tego nie potrafi!

- Jesteście niegodni zaufania. – Ignorując pytanie, Vegeta odwrócił się do odejścia. Pozostali wojownicy podźwignęli się z trudem z ziemi. Goku stał pochylony w przód i dyszał, opierając dłonie nad kolanami. Krople potu skapywały mu z czubka nosa.

- Uspokój się, ‘Geta. Już po wszystkim…

Książę skrzyżował z nim spojrzenia.

- Zabiłeś moją siostrę.

- Ona zabiła mojego syna.

- Więc chyba jesteśmy kwita.

- Taak… Wygraliśmy. – Goku uśmiechnął się blado, a Vegeta uniósł brwi.

- Wygraliśmy – powtórzył gorzko, po czym wskazał na otaczające ich morze gruzów. – A co to za zwycięstwo?

Pozwolił, by to retoryczne pytanie zawisło w przestrzeni, po czym teleportował się stamtąd, zostawiając Goku w towarzystwie wściekłego Boga Zniszczenia i jego nieco skonsternowanego Anioła. Tymczasem Videl podeszła do skonanego Yamchy i schwyciła go za ramię, zaczynając nim potrząsać.

- Powiedz, co zrobiliście z ciałem Gohana? Muszę go jeszcze raz zobaczyć!

- Uhm. – Mężczyzna wytrzeszczył oczy na Siedemnastkę.

- Na mnie nie patrz!

- Co? – Videl odwracała głowę to do jednego, to do drugiego. – Co to ma znaczyć? Wy chyba nie…?

- Nie mieliśmy czasu do stracenia, musieliśmy was ostrzec – przyznał Yamcha niechętnie.

- Zaraz, chwila, porzuciliście go?!

- Baliśmy się, że bunkier się zawali i…

- ZOSTAWILIŚCIE JEGO CIAŁO?!

- Przecież doskonale wiesz, że jemu nie można już pomóc! – syknał Android, zerkając kontrolnie na Goku, który był teraz zbyt pogrążony w rozmowie z Beerusem i Whisem, by zwracać na nich uwagę. – Jego ciało na nic by się nie zdało…

Siedemnastka urwał, gdy zobaczył, że oczy dziewczyny wypełniają się łzami.

- Więc gdzie on teraz jest? – spytała drżącym głosem. – Gdzie jest mój bohaterski Gohan?

- Proszę się o to nie martwić!

Do wojowników zbliżył się oddział ludzi, na czele z brodatym mężczyzną, którego poznali wcześniej. Brodacz skinął im głową na powitanie i uśmiechnął się do Videl.

- Jak obiecaliśmy panu Piccolo, tak zrobiliśmy. Zaopiekowaliśmy się ciałem chłopaka przed bitwą. Zaprowadzę panią do niego.

Yamcha obejrzał się na Goku przez ramię. Saiyanin nie wiedział jeszcze, co dokładnie spotkało jego najstarszego syna. I przynajmniej na razie mężczyzna nie czuł się na siłach, by być tym, który powie mu prawdę.

Jakimś cudem stojący na uboczu grób Gohana przetrwał niemalże całkowite zniszczenie miasta i samej planety. Skromny, przypominający piramidkę kopczyk ziemi z pojedynczym kamieniem pośrodku stanowił wszystko, co ludzie zdołali przygotować dla poległego wojownika w podzięce za jego poświęcenie.

Videl wyrwał się głuchy szloch i dziewczyna osunęła się na kolana przy malutkiej mogile. Koniuszkami palców dotknęła spoczywającego na nim kamienia.

- Hej, Gohan. Wygraliśmy, wiesz? – szepnęła i uśmiechnęła się przez łzy. – Już wszystko dobrze. Możesz spoczywać w pokoju.

>*<

Gdy ostatni pył po walce już opadł, Shenron na nowo zagościł na czarnym jak smoła niebie. Pierwsze życzenie Dendego doprowadziło planetę do normalności, stabilizując jej jądro i klimat. Drugie i trzecie przywróciły życie tym, którzy stracili je od dnia, w którym Ttuce po raz pierwszy postawiła stopę na powierzchni Ziemi.

Tym razem ludziom pozwolono zachować wspomnienia, tak aby przy odbudowie swojego świata pamiętali, komu go zawdzięczają.

>*<

Piccolo utracił aureolę i odzyskał życie.

Wciąż nie mógł uwierzyć, że ten miesiącami wyczekiwany koniec wojny wreszcie nastąpił. Nameczanin nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Głowa pękała mu w szwach od natłoku pytań, a krew buzowała od niewykorzystanej adrenaliny. Medytacja nie wchodziła w grę. Może to właśnie dlatego następnego dnia wczesnym świtem odszukał Vegetę.

Książę przemierzał samotnie teren przynależący do Capsule Corporation. Mimo że z domu i firmy Bulmy nie pozostało zbyt wiele, Saiyanin przeszukiwał i porządkował gruzowisko, szykując miejsce na nowy początek. Piccolo widział jego najnowszą transformację i jej przerażającą potęgę. Nie potrafił porównać ich do niczego, czego doświadczył kiedykolwiek wcześniej. W duchu łapał się na tym, że się teraz Vegety obawia.

- Czego chcesz? – spytał książę, dźwigając z ziemi fragment balkonu i nawet nie zaszczycając Nameczanina spojrzeniem.

- Chcę żebyś mi powiedział, co ona takiego zrobiła.

- Kto?

- Jak to kto? Ttuce.

Vegeta nie odpowiedział, a emanujący od niego spokój samuraja zbił Piccolo z tropu. Saiyanin z uwagą segregował odpady na te, które nadawały się już wyłącznie do wyrzucenia i na te, które mogły się jeszcze ewentualnie przydać przy odbudowie domu. Większość sprzętów i kapsułek Bulmy przepadła, zmuszając go teraz do stricte fizycznej pracy. Przynajmniej do czasu, aż profesor Briefs ogarnie sobie nowe laboratorium i wznowi produkcję.

- Stan splątany. Upiorne działanie na odległość. – Piccolo się nie poddawał. – Musisz wiedzieć. Przez cały ten czas byłeś z nią. Byłeś w jej głowie.

Saiyanin westchnął i wyprostował się. Nadgarstkiem otarł pot z czoła i spojrzał w niebo.

- Zanosi się na deszcz.

>*<

Wcześniej

- Gdzie Piccolo? – spytał Gohan.

- Został w Pałacu – odparł Raditz. – Dende znowu próbuje ratować Gotena, ale jak na razie jego stan się nie poprawił... Ale też wcale nie pogorszył się od czasu, gdy widziałeś go po raz ostatni!

Zdecydowany ruchem Ttuce odłożyła na regał segregator, który przeglądała do tej pory. Za jej plecami Siedemnastka próbował rozładować atmosferę, wypytując Gohana o jego nową transformację. Saiyanka wykorzystała ten moment i niepostrzeżenie opuściła salon. Wiedziała już wszystko, co musiała.

Kiedy wzejdzie nowy księżyc, wasz świat upadnie.

Szła szybkim krokiem, ignorując protestujące z wyczerpania mięśnie i tępy ból w pozbawionym opatrunku kikucie. Los jej sprzyjał i nie napotkała na swojej drodze przeszkód w postaci innych mieszkańców bunkra. Kiedy jednak była już niemalże u celu wędrówki, zwróciła uwagę na cichą melodię, dobiegającą zza drzwi po drugiej stronie korytarza.

Saiyanka zmarszczyła nos i pchnęła je lekko. Jej oczom ukazała się pogrążona w półmroku sypialnia. W rozgrzebanym łóżku spała Bra, a na stoliku nocnym stała pozytywka. Ttuce podeszła bliżej, nie odrywając wzroku od lustrzanej powierzchni, na której porcelanowa baletnica kręciła piruety. Muzyka przypominała Saiyance opadające krople deszczu. Dźwięki były tak słodkie i delikatne, że mimowolnie wystała tam aż do ostatniej nuty.

Gdy pozytywka przestała już grać, Ttuce przeniosła wzrok na Brę. Dziewczynka leżała na boku, wciąż pogrążona we śnie. Potargane włosy przesłaniały jej twarz, a zaciśnięte piąstki zdradzały niepokój. Saiynka schwyciła za skotłowany koc i narzuciła go z powrotem na siostrzenicę.  

- Gdybyśmy miały czas, to opowiedziałabym ci o księżniczce, która dokonała wszystkich złych wyborów. Nie byłaby to bajka, ale na pewno historia z morałem. Cóż… Może kiedyś. Tymczasem śpij. Jeśli będziesz miała dość dużo szczęścia, to kto wie. Być może obudzisz się już w całkiem innym świecie.

Ttuce zamknęła drzwi sypialni i skierowała się prosto do laboratorium Bulmy. Tam powitało ją mruganie jarzeniówek, które oświetliło przywalone stosem papierów biurko. W gąszczu dokumentacji stał kubek z zimną już kawą i śladem po szmince.

- Niech cię szlag, kobieto. Jak mogłaś tak po prostu umrzeć?

Nogą przysunęła sobie krzesło. Usiadła na nim w rozkroku, po czym skrzywiła się i pomasowała okaleczone ramię. Fantomowy ból i instynktowna potrzeba używania prawej ręki wciąż przeszkadzały jej funkcjonować.

Spod sterty papierów wydobyła paczkę papierosów, zapalniczkę i małego pilota. Zmarszczywszy brwi, nacisnęła jego włącznik i uruchomiła stojącą pod ścianą wieżę. Z ukrytych w ścianach głośników zaczęła sączyć się muzyka, a Ttuce wsadziła jeden z papierosów do ust i zapaliła go, od razu zaciągając się dymem. Odchyliła się na krześle i wpatrzyła w sufit.

Widząc te oczy tak zielone

Mogę gapić się przez tysiąc lat

Zimniejsze niż księżyc

To było tak dawno

- Muszę pomyśleć. – Zaczęła bujać się na krześle, palcami przytrzymując papierosa tuż przy ustach. – Portal, Saku, Raditz, Goku, Goten, Vegeta, opętani ludzie, rozpadająca się planeta, kryształowe kule… Jak to połączyć? Te wszystkie wątki… Potrzebuję planu. Dobrego planu. I punktu wspólnego.

I gasiłem ogień benzyną

Wypuściła dym nosem i obserwowała jak jego obłok powoli unosi się do sufitu. Muzyka stała się bardziej energiczna i zadudniła jej w uszach, a nikotyna osiadła na płucach. Papieros grzał ją w palce, a ona powoli zapominała o zmęczeniu.

Widząc te oczy tak czerwone

Czerwone jak paląca się jasno dżungla

- Gohan – szepnęła i z trzaskiem opuściła nogi krzesła z powrotem na podłogę. – Czy to naprawdę może być tak proste?

Ci którzy byli mi bliscy

Zaciągnęli żaluzje i zmienili swe umysły

To było tak dawno

Podeszwą buta wdusiła niedopalonego papierosa w podłogę i czym prędzej zjechała windą na niższy poziom laboratorium. Mrok drugiego pomieszczenia rozświetlały przydymione lampy, umieszczone w obudowach komór leczniczych. Ttuce podeszła bliżej, przyglądając się skrytym w nich sylwetkom.

W zielonkawym płynie wypełniającym zbiorniki Saiyanie zdawali się być trupio bladzi. Podczas przeprawy przez piekło lub walki nad Pałacem obaj stracili ogony, a ich włosy żyły teraz własnym życiem, unosząc się nad głowami niczym rośliny.

Nie uwierzyłabyś przez co przeszedłem

- Podjęłam decyzję – powiedziała sama do siebie, po czym przyjrzała się panelowi kontrolnemu komory, w której spoczywał Goku.

Przy budowie wynalazku Bulma stosowała się do instrukcji pochodzących ze scoutera Saiyanki, także teraz Ttuce nie musiała się zbyt długo zastanawiać nad kolejnym krokiem. Szybko wystukała jakąś kombinację klawiszy, a otaczająca Goku mętna woda została spuszczona ze zbiornika.

Cóż, to było tak dawno

I gasiłem ogień benzyną

Gasiłem ogień

Benzyną

Kiedy szklane wieko komory wycofało się, Ttuce pochyliła się do twarzy nieprzytomnego Saiyanina. Kciukiem uniosła mu powiekę i spojrzała prosto w jego szkarłatne oko.

- Mieli rację. Żadnego pożytku z ciebie jeszcze nie będzie.

Puściła go i silnym szarpnięciem na powrót zamknęła komorę. Wystukała nową kombinację klawiszy, a leczniczy płyn znów zaczął wpływać do zbiornika i otulać ciało Goku.

- Więc, Vegetka... – Ttuce zwróciła w stronę brata. – Wiesz, że tu jestem, prawda? Śpisz, ale jesteś świadomy mojej obecności. Doskonale mnie słyszysz.

Przycisnęła dłoń do szyby na wysokości jego twarzy.

- Korzystając z tego, że nie możesz mi pyskować, przedstawię ci mój plan. Zdecydowałam, że ocalisz ten świat.

Wykonanego wyroku nie da się cofnąć

Odczyty na ekranie przy panelu sterowania poinformowały ją, że Vegecie właśnie podskoczyło ciśnienie. Ttuce roześmiała się i odgarnęła włosy z czoła.

- Czułam, że będziesz zachwycony. Ale do rzeczy. Uratujesz Ziemię. Uwierz mi, że to możliwe. Jest za to jednak pewna cena i wiem, że nikt nie zechce jej zapłacić. Twoi ziemscy przyjaciele nie są tacy jak my. Oni nie rozumieją, że dobro jednostki nie może być ważniejsze od dobra ogółu. Nie rozumieją, że żeby wygrać pewne bitwy, trzeba je najpierw przegrać. – Zamknęła oczy, a śpiący Vegeta ledwo dostrzegalnie zmarszczył brwi. – To nie jest człowieczy sposób pojmowania rzeczy. Oboje zdajemy sobie z tego sprawę. My – dzieci wojny i okopów. My wiemy wszystko o tym, że cel uświęca środki. Nie jest to ludzkie. Ale saiyańskie.

I gasiłem ogień benzyną

Gasiłem ogień benzyną

Kiedy uniosła powieki, jej spojrzenie było harde jak stal.

- Podczas pobytu w Czwartym Wszechświecie raz stawiłam czoła Czarnemu Wojownikowi. Nadal nie do końca pojmuję istotę mocy, którą posiada, jednakże jedną rzecz zdołałam zauważyć. Bez ciała słabnie. Zupełnie jakby stanowił ciecz, która potrzebuje naczynia, w którym mogłaby się zgromadzić. Bez niego jego moce są rozpierzchnięte i nie może przywołać ich do porządku. I właśnie to muszę zrobić. Muszę odebrać mu ciało. – Odwróciła się i oparła o komorę plecami. – To już nie jest Raditz. I chyba wiedziałam to od samego początku. Miałam tylko nadzieję, że… Nieważne.

Cóż, to było tak dawno

Było tak dawno

- Jak już pewnie wiesz z własnego doświadczenia, w pewnych okolicznościach możliwe jest wyrwanie się spod wpływu Saku. Jeśli zginę, Raditz powinien się przebudzić i wypchnąć go ze swojego organizmu. – Ściągnęła usta w wąską linię i przez chwilę biła się z myślami. – Jemu też muszę pomóc, wiesz? Muszę chociaż spróbować. Został wciągnięty w to wszystko z mojej winy. Chcę dać mu możliwość dokonania wyboru.

Odepchnęła się od komory i stanęła na środku pomieszczenia. Żałowała, że nie zabrała ze sobą papierosów Bulmy.

- Czarny Wojownik nie jest głupi. Sam nie sprowadzi na mnie bezpośredniego zagrożenia i na pewno mnie nie zabije. Unikał tego otwarcie już od jakiegoś czasu. Ty także tego nie zrobisz, nie oszukujmy się. – Przeniosła wzrok na młodszego Saiyanina. – Śmierć z ręki Goku nie będzie potwarzą, prawda?

Spod maski tlenowej Vegety wydobyło się kilka bąbelków dezaprobaty.

- Aby sprowokować Goku do użycia na mnie pełni mocy, konieczne są dwie rzeczy. Muszę uwolnić go od klątwy Saku i muszę rozjuszyć go tak, by zapragnął mojej krwi. W tym przypadku obie te kwestie wymagają ode mnie tylko jednego ruchu – muszę zamordować jego syna.

Gasiłem ogień

Ttuce objęła się ramieniem i opuszkami palców dotknęła przypalonej skóry kikuta. Jej wzrok był wciąż tak samo hardy, a twarz nie wyrażała niczego poza chłodną kalkulacją.

- Podejrzewam, że Goten też jest pod wpływem klątwy. Wcześniej sądziliśmy, że umrze, ale jednak z jakiegoś powodu Saku wciąż trzyma go przy życiu. Zakładam więc, że dzieciak został w taki czy inny sposób opętany... – Przesunęła koniuszkiem języka po wargach i przygryzła go w zamyśleniu. – W tym wszystkim muszę też pamiętać o kryształowych kulach. Prędzej czy później będziecie ich potrzebować, także wypadałoby nie zmarnować żadnej ze śmierci. Jeśli Goten rzeczywiście jest opętany, to Shenron może nie uznać jego ofiary.

Komora lecznicza wydała z siebie dźwiękowe ostrzeżenie, a Ttuce wywróciła oczami i podeszła do niej.

- Bracie mój, jeszcze chwila i wyzioniesz ducha! – zakpiła, patrząc na jego ponownie podwyższone ciśnienie. – Ale zgadłeś. Mój wybór sprowadza się do Gohana. Ta śmierć zaboli Goku do żywego, wyrwie go spod wpływu Saku, a jednocześnie na pewno zaskarbi sobie jedną z kul.

Usiadła na posadzce przed komorą i położyła rękę na kolanie, a drugą nogę wyciągnęła w przód. Plecami znowu oparła się o obudowę maszyny.

- Gdy już Gohana zabiję, zaskarbię sobie zaufanie Saku i zbliżę się do portalu. Nie wiem ile jeszcze potrwa wasze leczenie, także gdyby Goku nie obudził się wystarczająco szybko, sama spróbuję zamknąć przejście do Czwartego Wszechświata. Co prawda powinien zniknąć wraz ze śmiercią Czarnego Wojownika, ale Ziemia może tak długo nie wytrzymać… Korzystałam z podobnego tunelu dwa razy i zostałam przeszkolona przez naukowców Freezera. Powinnam jeszcze pamiętać to i owo z dokumentów Tsufulian.

Uśmiechnęła się cierpko i obejrzała na brata przez ramię.

- Gdybym była pająkiem, to tkałabym zacne sieci, nie uważasz? Podsumujmy sobie teraz wszystko, w razie gdybyś się zgubił. Najpierw zabiję Gohana i przyłączę się do Saku. Nie mam wątpliwości, że wszyscy uwierzą w moją zdradę. W tym samym czasie Goku wyrwie się spod wpływu Czarnego Wojownika, ale będzie jeszcze potrzebował czasu na regenerację. Poczekam na niego, a kiedy uznam, że Ziemia jest już na skraju wytrzymania, to jakoś zmylę Saku i sama zamknę portal. Gdy Goku wreszcie się pojawi, dam mu się zabić. To sprawi, że Raditz uwolni się od Czarnego Wojownika, a ten pozostanie bez ciała. Iii… W tym momencie na scenę wkraczasz ty, bracie.

Cóż, to było tak dawno

Było tak dawno

Gasiłem ogień

- Przypominasz sobie nasze starcie z Kakarotto? Kiedy umrę, ponownie przekażę ci moją energię. A wtedy ty dasz z siebie wszystko i unicestwisz Saku. Tylko pamiętaj… – Jej wzrok stał się jeszcze ostrzejszy. – Masz całkiem wymazać jego obecność z tego wszechświata. Nie może się po nim ostać nawet iskierka materii!

To powiedziawszy poderwała się na równe nogi i stanęła przodem do Vegety.

- Jak widzisz, w moim planie dość kluczową rolę odgrywa kolejność wydarzeń. Dlatego… – Złapała za pokrętło przy komorze brata i przestawiła je na najniższe obroty. – Ty musisz obudzić się jako ostatni, a Goku jako pierwszy… – Pokrętło przy komorze młodszego Saiyanina analogicznie skierowała na najwyższe obroty.

Vegeta wydał z siebie jakiś dźwięk. Mimo tego, że ten został stłumiony przez maskę tlenową i wypełniającą zbiornik ciecz, a następnie jeszcze przez szklaną pokrywę, Ttuce spojrzała na niego z irytacją.

- Pff! Wiem, że mój plan ci się nie podoba. Ale to jedyny jaki mam, więc oszczędź mi tych kazań! Czarny Wojownik jest najsłabszy wtedy, gdy nie ma ciała. Cała reszta wydarzeń musi zostać dostosowana do tej wytycznej.

Zwróciła się przodem do widny i odetchnęła.

Było tak dawno, tak dawno, tak dawno

Gasiłem ogień

- Przykro mi z powodu Bulmy. Chcę żebyś wiedział, że jej śmierć nie była moim celem. Nigdy nie chciałam, żeby tak to się skończyło. Chociaż… Nie, to kłamstwo. – Usta Ttuce rozciągnęły się w zimnym uśmiechu. – Kiedy przybyłam na Ziemię po raz pierwszy, pragnęłam bez względu na wszystko odzyskać brata, którego mi odebrano. Słyszałam, że się tu zadomowiłeś, że założyłeś rodzinę… I byłam zazdrosna. Dlatego wpadłam na pomysł odbudowania Vegetasei. Chciałam mieć cię dla siebie. Ale kiedy poznałam już Bulmę i Trunksa zrozumiałam, że się zmieniłeś. Dałeś się oswoić. Pojawiła się między nami różnica nie do pogodzenia.

Wyprostowała się nagle i zacisnęła pięść. Jej spokojny dotąd ton stał się dużo chłodniejszy:

-  A kiedy mnie zdradziłeś… Tuż po tym jak podarowałam ci rodzinną planetę i cały nasz naród… Tuż po tym jak uczyniłam cię pełnoprawnym królem, ty spiskowałeś za moimi plecami i zdecydowałeś się mnie odtrącić! Wtedy postanowiłam zniszczyć wszystko, co kochałeś. Uznałam, że sprawię, że ty sam nigdy już nie będziesz szczęśliwy.

Gasiłem ogień benzyną

- Niby co jest w tobie takiego specjalnego? – spytała na powrót beznamiętnie. – Niby co nas tak bardzo różni? Co czyni cię tym, który ma dostać od życia wszystko? Czemu ja nie dostałam nic? Tyle pytań bez odpowiedzi… Dlatego wzięłam przeznaczenie we własne ręce. Wiesz jakie to cudowne uczucie, raz dla odmiany mieć decydujący wpływ na wszystko, co cię otacza? Kiedy przez lata jesteś spychany na boczny tor i skazany na obserwowanie, jak inni decydują o twoim losie, i wreszcie uda ci się dorwać do steru, zrobisz wszystko, by nie wypuścić go z rąk.

Cóż, to było tak dawno

Było tak dawno

Mięśnie jej ręki napięły się jak w  przygotowaniu do zadania ciosu.

- Pomyślałam, że gdy już odbiorę ci planetę i rodzinę, że gdy bezlitośnie porzucę cię w próżni, to wreszcie poczujesz co to znaczy być mną. Ale teraz… – Rozluźniła się nagle. – Teraz chyba z tego wyrosłam. Cierpisz, a mnie to wcale nie bawi… Dla Bulmy jest już za późno, ale dla Trunksa jeszcze nie. Zniszcz Saku i odzyskaj syna. Oboje wiemy ile dla ciebie znaczy. Oboje wiemy jako to jest wieść życie pośród tych, którym pod żadnym pozorem nie można zaufać.

Tak dawno, tak dawno

- Nie zrozum mnie źle. Nie liczę na odkupienie win i nie wiem, czy Shenron uzna taką ofiarę, ale zamierzam pokazać mu, że nie jestem wyłącznie sumą moich grzechów. Jakiś czas temu dałeś mi drugą szansę i teraz chcę ją wykorzystać.

Raz jeszcze obejrzała się na brata i uśmiechnęła szczerze.

- Bądź szczęśliwy, Vegeta.

Gasiłem ogień benzyną***

Gdy tylko wyszła z laboratorium na korytarz, usłyszała zbliżające się do niej kroki.

- Ttuce, szukałem cię!

Przystanęła i odwróciła głowę w stronę Profesora Briefs.

- Chcę ci coś pokazać. Co prawda to dopiero prototyp, ale w twoim przypadku powinien się sprawdzić…

>*<

Rzeczywiście się sprawdził, profesorku – pomyślała Ttuce, spoglądając na palce protezy, które teraz pokrywała niecałkiem jeszcze zaschnięta krew Gohana. Saiyanka zacisnęła zęby i przyspieszyła, podążając za Saku wzdłuż linii bariery.

W pewnym momencie Czarny Wojownik zaczął się gwałtownie wznosić, wiodąc ją aż do chmur i źródła kurtyny. Ttuce przerwała lot i pozostała w tyle, by z bezpiecznej odległości przyjrzeć się portalowi, który rozciągał się na ziemskim nieboskłonie. Bariera wyłaniała się wprost z niego. Oczy Saiyanki rozszerzyły się, gdy dotarły do niej pierwsze impulsy wysyłane przez kosmiczną wyrwę.

Krawędzie portalu były czarne, zupełnie jakby niebo zostało przypalone przez wylewającą się z Czwartego Wszechświata energię. Czasoprzestrzeń w najbliższym jego otoczeniu uległa zaburzeniu, a wyostrzony saiyański wzrok dostrzegał rozchodzące się w przestworzach fale i nieustannie ponawiające się ruchy obłoków.

- Postanowiłem nie czekać na koniunkcję naszych wymiarów. Stworzyłem własną. – Saku odwrócił się do Ttuce, a jego twarz wykrzywił upiorny uśmiech. Czarny Wojownik unosił się na tle portalu, a cząstki fioletowej energii lgnęły do niego niczym rozumne istoty. – Poprzednio skorzystałaś z zewnętrznego tunelu czasoprzestrzennego, by razem z załogą Freezera dostać się do mojego świata, zgadza się?

Skinęła głową z kamienną miną.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, jakie konsekwencje dla Ziemi będzie miało to spotkanie?

- Częściowo ulegnie zmiażdżeniu przez siłę odśrodkową. To co przetrwa, zostanie wchłonięte do twojego wszechświata i tam utknie w próżni, a ty na pewno znajdziesz jakiś sprytny sposób, by zutylizować te odpadki z korzyścią dla siebie.

- Śmierć tej planety pozwoli mi urosnąć w siłę wystarczającą do sięgnięcia po kolejne, a wreszcie i po cały Siódmy Wszechświat.

- A gdzie w tym wszystkim widzisz Vegetę i Brę? Obiecałeś mi, że przeżyją.

- Dotrzymam słowa. Jednak inni, którzy dostaną się do próżni, nie będą już mieć tyle szczęścia. W najlepszym wypadku zagubią się między światami, a w najgorszym uduszą lub spłoną w zderzeniu z gwiazdami.

- A księżyc? Jaką on ma rolę do odegrania?

- Księżyc jest zaledwie wyznacznikiem rozwarcia portalu. Gdy stanie się widoczny z Ziemi, będzie to dla mnie sygnał, że wrota osiągnęły swoją maksymalną rozpiętość. A ja…

- A ty wespniesz się na wyżyny swoich możliwości – dokończyła za niego i uśmiechnęła się krzywo, krzyżując ramiona na piersi. – Cwane. Muszę przyznać, że cię nie doceniałam. Szkoda, że tak późno przejrzałam na oczy.

Saku posłał jej zagadkowe spojrzenie.

- Jesteś przykładem na to, że każdemu może przydarzyć się kryzys wiary. Ale nie martw się, teraz masz szansę odpokutować za grzechy przeciw swemu bogu. Chcę abyś strzegła portalu pod moją nieobecność.

- Gdzieś się wybierasz?

- Przejdę do Czwartego Wszechświata. Muszę poczynić ostatnie przygotowania, a także wyciszyć umysł przed osiągnięciem pełni mocy.

- Będziesz medytować? – Uniosła brwi.

- Tutejsza aura blokuje mój potencjał. – Wykrzywił się nieznacznie. – Uniwersa, które bazują na energii ki, należą do najpodlejszych i najbardziej prymitywnych w całym wieloświecie. Każdy, kto osiągnął wyższy stopień wtajemniczenia, tak jak ja, będzie spoglądał na nie z odrazą. Jednakże to nie jedyny powód. Czas w Czwartym Wszechświecie płynie szybciej niż tutaj. To co dla Ziemian stanowi zaledwie garstkę minut, dla mieszkańców mojego wymiaru przelicza się na godziny.

Ttuce wyprostowała się i założyła ręce na plecami.

- Dobrze więc. Będę pilnować portalu i czekać na dalsze rozkazy.

- W międzyczasie zabij też wszystkich ludzi, których napotkasz. – Saku spoglądał na ruiny West City z wyraźną pogardą. – Przeszukaj każdy centymetr tego pobojowiska, jeśli musisz. Nie chcę by ktokolwiek stanął mi później na drodze.

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. – Uśmiechnęła się dziko i z tą samą miną cierpliwie obserwowała, jak Czarny Wojownik unosi się w stronę portalu i znika w jego wnętrzu.

Uśmiech wreszcie spełzł z twarzy Saiyanki, a ona obnażyła zęby we wściekłym grymasie.

- Już ja ci pokażę, do czego taki prymityw jak ja jest zdolny!

Musiała dokładnie przemyśleć wszystko, czego się dowiedziała, na wypadek gdyby Goku nie zdołał wzbudzić się na czas.

Nie zamierzała marnować energii na zabijanie ludzi, ale nie zamierzała też dać Saku powodu do przedwczesnych podejrzeń. Pośpiesznie opuściła się na ziemię i rozejrzała wokoło, węsząc niczym wilk na polowaniu. Podjąwszy właściwy trop, spomiędzy gruzów miasta zaczęła wygrzebywać zwłoki tych, którzy zginęli wcześniej. Układała je w równych rzędach niedaleko energetycznej kurtyny, myślami wracając do upiornego monumentu, który wraz z Wojownikami Z odkryła w jednej z ziemskich miejscowości. Piramida ludzkich ciał świadczyła o tym, że Bóg Śmierci kochał takie wystawki.

- No to też ci taką zrobię – syknęła, po czym przedramieniem otarła czoło z potu i spojrzała wprost na fioletową kurtynę, która przecinała miasto w pół. – Pora na ciebie, Goku. Mamy taką niepowtarzalną okazję… Gdzie jesteś?

>*<

Na niebie Czwartego Wszechświata pojawił się zarys księżyca.

Saiyanin się spóźniał.

- CZEKAM NA SON GOKU!

Kiedy postać Yamchy zniknęła już po drugiej stronie energetycznej bariery, Ttuce poderwała głowę i wbiła wzrok w pulsujący na niebie portal. Miała nadzieję, że mężczyzna przeżył ich starcie. Gdyby Shenron został wezwany z dużym wyprzedzeniem, te kmiotki namieszałyby w jej planach i niechybnie schrzaniły całe przedsięwzięcie.

- Nie mogę już dużej czekać – mruknęła i zacisnęła pięści. Włosy jeżyły się na karku Saiyanki, a jej nos marszczył z irytacji, podczas gdy sierpowaty dotąd kształt powoli przemieniał się w pełnię. – Muszę zamknąć portal. Tylko jak? Gdyby udało mi się uwięzić Saku w jego wnętrzu…

- Na pewno zdołałby się wydostać.

Ttuce aż podskoczyła na dźwięk głosu, który rozległ się za jej plecami. Odwróciła się na pięcie i stanęła oko w oko z Gohanem.

- Że c-co? – Zdębiała, a chłopak uśmiechnął się do niej oszczędnie. Z jego twarzy zniknęły nabyte w boju blizny, a gi, które miał na sobie, wyglądało na nowe. Brakowało również dziury w klatce piersiowej, o którą sama go przyprawiła.

- Chyba jesteś w wielkim stresie, skoro zwróciłaś się do mnie o pomoc.

Blada dotąd Ttuce poczerwieniała gwałtownie i tupnęła.

- Ja się zwróciłam?! Co ty tu w ogóle robisz?!

- Nie jestem tu. Jestem w twojej głowie. Podobnie jak rozwiązanie tej sytuacji. Doskonale wiesz, co musisz zrobić, ale chyba chcesz to jeszcze omówić, co?

- PRZECIEŻ TY NIE ŻYJESZ!

Gohan zacmokał i zaciągnął mocniej pas, którym był przewiązany. Jego twarz wyrażała coraz większe rozbawienie.

- Ponownie podkreślam poziom stresu, który tobą targa... Ale kto wie. Jeśli twój plan wypali, to może nawet wybaczę ci moją śmierć. Przejdźmy do szczegółów, dobrze?

Chłopak wystąpił w przód i zadarł głowę, przyglądając się portalowi z uwagą. Zmarszczył brwi, a jego wzrok stał się na tyle przenikliwy, że Ttuce pomyślała, że bez trudu mógłby teraz odnaleźć Saku ukrytego gdzieś w zakamarkach Czwartego Wszechświata. Gohan był tak skupiony i rzeczywisty, że Saiyanka co chwilę łapała się na tym, że chce go szturchnąć i sprawdzić, czy naprawdę stanowi jedynie wytwór jej umysłu.

- To wygląda nieco inaczej niż tunel, którym podróżowałaś wcześniej, prawda?

- Tamten był efektem naturalnej koniunkcji. Ten jest sztucznym tworem.

- Powinniśmy czym prędzej dostać się do środka. Przyśpieszony upływ czasu w drugim wymiarze nam również będzie na rękę. W demonicznej transformacji powinnaś wytrzymać zarówno napór próżni, jak i mocy Saku… Pamiętasz o sile jej grawitacji?

- Jej? O czym tym mówisz?

- O tym, o czym sama myślisz. Gdy masywna gwiazda zapada się pod wpływem własnej grawitacji, pozostawia po sobie czarną dziurę.

- Dziękuję ci za ten wykład, profesorze – parsknęła, znów zakładając ramiona na piersi. – Nigdy nie byłam w kosmosie i nie mam pojęcia jak to działa.

- Grawitacja czarnej dziury jest tak potężna, że nawet światło nie jest w stanie wydostać się z jej wnętrza – kontynuował Gohan spokojnie, ignorując słowa Ttuce. – W środku znajdują się siły pływowe, które oddziaływają na wszystko, co zostanie przez dziurę połknięte. Jeśli w nią wpadniesz… Cóż, przepadniesz. Tak samo jak gazy, pył i planety.

- I przynajmniej część Czwartego Wszechświata.

Gohan obejrzał się na nią przez ramię.

- Pamiętaj, że twoje umieranie w tym momencie nie jest częścią planu.

- Zdajesz sobie sprawę, że nie skorzystam z prawdziwej czarnej dziury? – spytała kpiącym tonem.

- Ale żeby wykonać powierzone jej zadanie, twoja musi w jak największym stopniu zgadzać się z pierwowzorem.

- Skoro Saku za pomocą swoich mocy mógł utworzyć fałszywy portal pomiędzy światami, to ja z pomocą moich na pewno zdołałam skonstruować jedną małą dziurę. – Zamknęła oczy, a jej włosy jak na zawołanie przemalowały się na czerń. – Muszę pokierować ki tak, by odtworzyć efekt umierającej gwiazdy i wydobyć z niej siłę ssącą.

- W najgorszym wypadku uzyskasz rodzaj wiru, który przynajmniej przemieli część Czwartego Wszechświata i na chwilę odwróci uwagę Saku od naszej planety. Pamiętaj tylko, że tuż przy centrum dziury czasoprzestrzeń ulega deformacji. Nawet jeśli twoja nie osiągnie pełni mocy, to i tak możesz oberwać rykoszetem.

- Zachowaj takie porady dla siebie.

- Ty chyba jednak nie do końca pojmujesz powagę sytuacji. – Gohan wyglądał jakby miał do czynienia z jedną ze swoich upartych i opryskliwych studentek. – Nie dość, że wkraczasz w inną przestrzeń kosmiczną, która może zaskoczyć cię dosłownie wszystkim, począwszy od sił odśrodkowych, a na rojach komet kończąc, to jeszcze zamierzasz utworzyć w niej czarną dziurę, która jak wiadomo…

Ttuce spojrzała na niego z leniwym uśmiechem.

- W tym przypadku powaga sytuacji zależy wyłącznie od tego, jak dobrze sobie w rzeczonej przestrzeni kosmicznej radzisz. Ja się nie martwię, a ty?

- Czy ty naprawdę nie boisz się śmierci? – Gohan przekrzywił głowę.

- Uczucie strachu przed śmiercią jest mi doskonale znane. Ale my Saiyanie mamy coś, co jest dużo potężniejsze – wolę walki i wolę zwycięstwa.

Przycisnęła łokcie do boków. Mechaniczna dłoń zgrzytnęła w gotowości, a Gohan skrzyżował ręce za głową i przeciągnął się.

- Była kiedyś taka piosenka… Supermassive Black Hole. Możesz pożyczyć nazwę.

Ttuce uśmiechnęła się krzywo i odbiwszy od ziemi, niczym wystrzelona przez łucznika strzała, ruszyła w stronę portalu.

>*<

Gwiazdy Czwartego Wszechświata były przerażająco piękne. Ttuce unosiła się wśród nich, wirując jeszcze trochę wokół własnej osi. Portal połknął ją, a następnie wypluł bezceremonialnie, niemalże wybijając z demonicznej transformacji. Saiyanka dyszała, zaciskając kurczowo palce i narzucając sobie spokój. Oprócz ciemności próżni napierała na nią również doskonale teraz wyczuwalna moc Czarnego Wojownika. Ttuce przełknęła ślinę. Była przytłoczona ogromem potęgi, z jaką wreszcie przyszło jej się zmierzyć.

Spojrzała w stronę północnych konstelacji i odnalazła te dedykowane bóstwu śmierci. Gwiazdy mrugały do niej kpiąco, a Saiyanka zaczynała odnosić wrażenie, że cały wszechświat jest do niej wrogo nastawiony. Nie dziwota. Przeniosła wzrok na osiągający pełnię księżyc i opuściła ręce wzdłuż boków. To on miał zostać jej pierwszym celem.

Krzyknęła, a wzmocniony transformacją głos przebił się przez próżnię. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Miała tylko jedną szansę. Żadnych prób. Uniosła na powrót dłonie i umieściła je przed klatką piersiową. Rozczapierzyła palce i pozwoliła, by zaczęła się w nich zbierać ciemna masa ki.

Wtem wyczuła jakiś ruch i uchyliła powieki tylko po to, by zobaczyć jak w jej kierunku sunie łuna fioletowej energii. Przerywając przygotowania do sabotażu, wyskoczyła w górę i przekoziołkowała w tył, ledwo unikając zderzenia z wrogim atakiem. Krzyknęła znów i zacisnąwszy dłonie, rozsunęła ręce na boki. Demoniczna aura wybuchła wokół niej z nową mocą i natychmiast pozwoliła jej wyhamować. Ttuce zatrzymała się w przestrzeni, a tuż przed nią pojawił się Saku.

Cholera jasna. Jeszcze tylko jego tu brakowało. Jeśli do tej pory Czarny Wojownik wyglądał przerażająco, tak teraz przemawiająca przez niego wściekłość wyniosła go do rangi sennego koszmaru.

- Co to ma znaczyć? – wycedził.

- Heh. – Saiyanka uśmiechnęła się krzywo i odgarnęła grzywkę z czoła. – Naprawdę muszę ci to tłumaczyć?

- Zdradziłaś ich, żeby móc zdradzić mnie?!

Ttuce wzruszyła tylko ramionami.

- Po prostu musisz mieć ostanie słowo, tak?!

- Oczywiście, że tak. W końcu to moja historia. – Spojrzała prosto w jego wyłupiaste oczy i podparła się pod boki. – Twoja siostra miała rację, że tylko ja mogę sprowadzić na ciebie kres. Ścigałeś mnie jak ostatni głupiec…

- O czym ty mówisz?! – ryknął. Zdeformowane ciało zdawało się być teraz jeszcze większe niż podczas pobytu na Ziemi. Ttuce odczepiła od krawędzi zbroi fioletową sakiewkę i wysypała karty na dłoń.

- Kiedyś bardzo chciałeś je odzyskać, prawda? Myślałeś, że są ci niezbędne. To ona sprawiła, że tak myślałeś.

Czarny Wojownik zamrugał, a Ttuce uśmiechnęła się kpiąco.

- Twoja siostra powiedziała mi, że stworzyła je tylko po to, by cię omamiły. Czerpiesz swoją moc z Czwartego Wszechświata, a karty jako jego element stanowiły doskonały nośnik dla energii, której tak bardzo pożądasz. Jednak w swojej pogoni za nimi stałeś się nieostrożny i tym sposobem coś, co może i mogło uczynić cię silniejszym, znacznie cię osłabiło. To prawie taki… efekt nocebo.

- Dość tych mądrości! – Towarzysząca mu fioletowa łuna przybrała na intensywności. – Jak śmiesz! A co z twoją rodziną?! Rzucasz ich życia na szalę?! Myślisz, że teraz ich oszczędzę?!

- Tsk, tsk. Ty jednak w ogóle nie znasz się na Saiyanach. Naprawdę sądzisz, że Vegeta byłby mi wdzięczy, gdybym w taki tchórzowski sposób próbowała uratować mu życie?

- W takim razie chyba zapomniałaś o Raditzu! Na zawsze już pozostanie w mojej mocy.

- Och, jak ty się nami przejmujesz! – zakpiła i przechyliła głową w bok. – Ja i Raditz mieliśmy już swoje pięć minut. I dokładnie tyle musi nam wystarczyć. A teraz koniec gadania po próżnicy!

Puściła karty i pozwoliła, by uniosły się wokoło w idealnym okręgu. Zaraz potem wyłowiła jedną z nich. Odczytała jej znaczenie i uśmiechnęła się cwanie.

- Zgadnij co? Sąd ostateczny. CHCESZ JE?! – Demoniczna aura zapłonęła wokół Ttuce jak płomień, a ona uniosła zaciśniętą pięść. – TO JE SOBIE WEŹ!

W następnej chwili wydarzyło się kilka rzeczy na raz. Łuna ki Saiyanki jeszcze się wzmocniła, a jej iskry sprawiły, że karty zaczęły płonąć. Saku natarł na Ttuce w całym swoim majestacie i błysku fioletowej aury. Kiedy dwie wrogie energie wreszcie się zderzyły, błysnęło oślepiająco światło, a karty wybuchły, zasypując walczących swoimi prochami.

Łokieć Ttuce wszedł w kontakt ze zdeformowaną twarzą Saku. Saiyanka szybko odbiła się od jego ramion i wskoczyła za niego, w locie wymierzając kopniaka prosto w żółwi karapaks. Czarny Wojownik zatoczył się, a fioletowa aura strąciła kilka gwiazd, które pomknęły gdzieś w głąb wszechświata.

- Pora na małą zmianę wystroju, tak? – Ttuce uśmiechnęła się z aprobatą. – Więc zapiszmy naszą walkę w tutejszych konstelacjach!

Echo ich pierwszego zderzenia pod postacią białej łuny rozchodziło się wciąż w przestrzeni.

- Jak śmiesz! – Saku odwrócił się do niej gwałtownie, a jego bursztynowe oczy zapłonęły. Ttuce poczuła, że jej ciało zaczyna drętwieć. Zaklęła i rzuciła się znów na przeciwnika, walcząc zarówno z nim, jak i odmawiającym posłuszeństwa organizmem.

Raditz był słaby, a jego styl walki pozostawiał wiele do życzenia. Saku nie potrafił więc zablokować żadnego z jej wściekłych ciosów, a mimo to nie wyglądał jakby się tym przejmował. Ttuce raz po raz uderzała w twarz i ramiona Czarnego Wojownika, równocześnie kolejnymi kopniakami katując mu biodra i brzuch. Mózg Saiyanki doznawał jednak takiego samego odrętwienia, jak i reszta ciała. Poruszała się przez to coraz wolniej i w końcu nie zdążyła zareagować, gdy Saku uniósł dłoń i szepnął przekleństwo w pramowie.

Uderzenie fioletowej łuny odrzuciło ją w tył. Miała wrażenie, że aura Czarnego Wojownika wdarła się prosto do jej wnętrza, paraliżując ją na tyle, by nie dała rady opanować wirującego w przestrzeni ciała. Włosy Ttuce migotały, robiąc się na przemian jasne i czarne. Demoniczna transformacja osłabła i teraz Saiyanka traciła również zdolność oddychania.

- Głupia… Naprawdę chciałaś walczyć ze mną na moim terenie? – Głos Saku wlewał się prosto do jej uszu. – Nie zabiję cię na razie. Jesteś mi jeszcze potrzebna. Zamknij więc oczy, a ten świat się skończy…

Saiyanka nie rozumiała co się dzieje. Wirowała wciąż w próżni, otoczona prochami kart i parzącą fioletową aurą. Wpatrywała się w gwiazdy i mimo że nie pojmowała słów Saku wiedziała, że jej powieki nie mogą opaść. Pokonana przez magiczną sztuczkę…

Jedna z drobinek po kartach osiadła na jej czole, a ona zobaczyła jak niebo przecina błyskawica. Tylko że teraz nie było to już niebo przynależące do Czwartego Wszechświata, a Vegetasei. Ttuce zamrugała i została wciągnięta w głąb niespodziewanej wizji.

Na pałacowym korytarzu rozległ się trzask wymierzonego policzka.

- Bliźnięta?! Przecież mieliście nie ratować dziewczynki! Czemu ryzykowaliście życiem królowej?! Czemu zignorowaliście moje rozkazy?! Jeśli Celeri ucierpiała…! Nie ręczę za siebie!

Król Vegeta niemalże kipiał z gniewu, a jego klatka piersiowa unosiła się i opadała, pompując kolejne iskierki wściekłości do żył. Akuszerka Gine, która dotąd stała przed nim w pokłonie, uniosła teraz skromnie oczy. Skóra jej twarzy nosiła ślad dłoni.

- Czy wasza wysokość wie, co mówią o dzieciach, które rodzą się w burzy? Że przetrwają wszystko.

Król zgrzytnął zębami.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie, głupia dziewko! – Wyminął ją i silnym pchnięciem otworzył drzwi królewskiej komnaty. Kiedy jego wzrok padł na uśmiechniętą Celeri i dwa zawiniątka, które spoczywały w jej ramionach, gniew uleciał z niego niczym para.

Scena uległa gwałtownej zmianie i teraz oczom Ttuce ukazała się pogrążona w mroku sala tronowa.

- Czy można coś poradzić na ten kolor włosów?

- Królu, nie imają się go żadne znane nam barwniki…

- W takim razie szukajcie dalej! Na innych planetach! Nie ważcie się spocząć, dopóki nie znajdziecie sposobu, aby zapewnić mojej córce bezpieczeństwo!

Posłaniec skłonił się kilkukrotnie i pośpiesznie opuścił pomieszczenie, a król Vegeta ukrył zarośniętą twarz w dłoni. Na jego kolanach spoczywało pismo opatrzone logo Imperium Lorda Freezera.

   Świat ponownie zawirował, a Ttuce uniosła się bezwładnie w przestrzeni i tuż przed sobą zobaczyła zarys królewskiego obserwatorium astronomicznego.

- Kiedy czujesz, że tracisz nad sobą kontrolę, musisz schwycić swój ogon. O tak. – Królowa Celeri pociągnęła za wystającą spod ubrania córki małpią kończynę. – Skup się i ściśnij z całych sił. Wtedy nie dojdzie do transformacji.

Ttuce pokiwała głową i wbiła wzrok w srebrzystą kulę księżyca, który orbitował na tyle blisko Vegetasei, że zdawał się być na wyciągnięcie ręki.

- Podoba ci się? – Celeri wzięła ją na kolana i zebrawszy jasne włosy z jej pleców, zaczęła zaplatać je w gruby warkocz.

- Jest taki piękny!

- Zgadza się. Ale to nie wszystko. Może nauczyć cię pewniej bardzo ważnej rzeczy. – Powoli przekładała pasma włosów Ttuce między palcami. Nie musiała widzieć twarzy córki, by wiedzieć, że ma jej pełną uwagę. – To księżyc lodowy. Gdzieniegdzie pokrywa go śnieg, a jego temperatura jest tak niska, że może zabić.

- Naprawdę? – Ttuce zwróciła się do niej twarzą. Gdyby Celeri choć na chwilę zapomniała, jak bardzo wygląd dziewczynki odbiega od standardów ich rasy to mogłaby pomyśleć, że oczy małej Saiyanki skradły blask właśnie prosto z księżyca.

- Jest zimny i obojętny. – Delikatnym ruchem zwróciła jej twarz z powrotem w stronę nieba i dokończyła zaplatanie warkocza. – Przygląda się nam, ale nigdy nie reaguje. Nigdy nie mruga. Niewzruszony kolos. I czasem… my musimy się zachowywać dokładnie tak samo, Ttuce. Być może przyjdzie dzień, w którym to ty zostaniesz zmuszona zahartować serce i zacząć unikać jego porad. Dla własnego dobra.

Ttuce znowu zwróciła głowę w stronę Celeri. Na jej twarzy malował się niepokój.

- Ale…

- Słuchaj matki, Ttuce. Udziela ci cennej rady. – Król Vegeta wyłonił się z głębi obserwatorium i przystanął przy krześle, na którym siedziała Celeri. Oparł żonie dłoń na ramieniu. – Emocje są po to, by zachowywać je dla siebie. Kiedy nauczysz się tej sztuczki, będziesz bezpieczna.

Ttuce zmarszczyła nos, nie pojmując słów rodziców. Nie chcąc ich jednak zawieść, uśmiechnęła się po chwili i skinęła głową.

- Nauczę się.

Kolejna zmiana scenerii oprawiona była w deszcz, który lał się strugami za witrażowym oknem pałacu.

- DONIOSŁEŚ MU?!

Król Vegeta pochwycił stojącego przed nim Saiyanina za gardło i dźwignął go nad posadzkę. Szaty nieznajomego pozwalały zgadnąć, że ten należał do grona osobistych doradców władcy.

- Wasza miłość, błagam… Musiałem! – Słowa z trudem wydostawały się z jego ust. – Dla dobra twojej rodziny i nas wszystkich! Lord Freezer i tak… I tak by się dowiedział!

- Jak śmiesz…!

Oczy króla płonęły żywym ogniem. Jego palce werżnęły się w skórę szyi Saiyanina, coraz bardziej utrudniając mu oddychanie. Ten jednak miał jeszcze dość dużo silnej woli, by dalej ranić uszy swojego władcy słowami:

- Wolisz stracić jedno dziecko, czy całą trójkę?! Wolisz stracić swego prawowitego dziedzica?! A co z twoimi podwładnymi?! Czy w ogóle się z nimi nie liczysz? Wolisz bronić ten wybryk natury? To tylko bezwartościowa dziewczynka, a Celeri umarła i nie da ci kolejnych dzie –!

Ten krzyk był ostatnim, jaki ofiara króla z siebie wydała, nim pochłonął ją wybuch morderczej energii.

Następną scenę Ttuce kojarzyła doskonale. Jednak tym razem wizja Saiyanki została wzbogacona o jeden szczegół, który dotąd zawsze umykał jej uwadze.

Usta dziewczynki wypełniły się krwią, gdy upadła na twarz na podłogę. Nie krzyczała. Nie płakała. Znosiła katusze w milczeniu, zachowując emocje dla siebie. Kiedy Freezer wywlekał ją już z komnaty, ciągnąc za te felerne włosy, otworzyła oczy i uniosła głowę tylko na tyle, by móc jeszcze raz spojrzeć na swoją rodzinę.

Król stał zwrócony do niej plecami, w żelaznym uścisku więżąc kwilącego Tarble’a i protestującego Vegetę.  Ttuce wiedziała, że ojciec nie chce zobaczyć jej twarzy i wypisanego na niej prostego pytania: Tato, dlaczego mnie nie chronisz? Przecież on mnie skrzywdzi.

Odpowiedź była równie prosta co samo pytanie, i kryła się w pochylonej głowie ojca i jego drżących ramionach. Ten nieugięty król, posturą i charakterem przypominający górę, sprawiał wrażenie, jakby miał się zaraz rozpaść na kawałki. Zupełnie jakby właśnie podjął najgorszą decyzję w swoim życiu.

Ttuce odetchnęła na tyle, na ile jeszcze pozwoliła jej szczątkowa transformacja. Myśl o tym, że przez te wszystkie lata kierowała swoją nienawiść w niewłaściwym kierunku, uderzyła w nią z mocą dużo większą od poprzedniego ataku Czarnego Wojownika.

- Oto iluzje, które kochałaś.

Głos Saku znowu rozbrzmiał w jej uszach, a ona obnażyła zęby.

- Oni nie są iluzjami!

- Przed Freezerem zarzekałaś się, że nigdy nie będziesz taka jak on. Przed Raditzem, że go ochronisz… Co obiecałaś Vegecie? Że pomożesz mu ocalić świat? Nie umiesz dotrzymać danego słowa. Nigdy nie umiałaś…

Niespodziewanie głos Saku uległ wyciszeniu, zupełnie jakby ktoś mu przeszkodził. Widmowa ręka zacisnęła się na ramieniu Saiyanki, a ona tuż przed sobą zobaczyła zaaferowanego Gohana.

- Wprowadził cię w trans, ocknij się! Masz jeszcze dużo do zrobienia! JEST PEŁNIA!

Ttuce drgnęła, a potem szarpnęła się zdecydowanie. Nagle zdała sobie sprawę, że jej oczy rzeczywiście są zamknięte. Zacisnęła zęby i tłumiąc jęk, z dużym wysiłkiem uniosła powieki. Gdy tylko to zrobiła poczuła, że pęka nić czaru, który ją oplatał.

- Pier… PIERDOLONE SZTUCZKI! – wrzasnęła, czując jak jej wściekłość i demoniczna energia rozbudzają się na nowo. Ostatnie z macek odrętwienia puściły, a ona uwolniła się z pozycji leżącej i uniosła, oddychając pełną piersią.

Czarny Wojownik zgrzytnął zębami. Lśniący za jego plecami księżyc rzeczywiście osiągnął już pełnię, a portal był teraz całkiem otwarty.

- TYLKO NA TYLE CIĘ STAĆ?! – ryknęła oszalała Ttuce, wzbijając się jeszcze wyżej w przestrzeni tak, aby móc nad nim górować. – TAK BARDZO BOISZ SIĘ ZE MNĄ WALCZYĆ?! NO TO SŁUCHAJ UWAŻNIE – NIE OMINIE CIĘ TO!

Skrzyżowała ręce na wysokości twarzy i nagromadziwszy w sobie energię, z przeszywającym wrzaskiem rozsunęła je na boki. Jej włosy uniosły się i na krótką chwilę przybrały barwę szkarłatu, a Saku aż zwątpił, czy czasem nie ma przed sobą samego księcia Saiyanów. Ttuce wrzasnęła raz jeszcze, a czerwień została zastąpiona przez czerń.

- CHAOS ATTACK!

Saiyański Demon runął na Czarnego Wojownika i nim ten zdążył drgnąć, mechaniczna dłoń wbiła mu w szyję trójkątny pocisk energii. Saku zawył, próbując się poruszyć, ale ki Ttuce spętała go tak samo, jak wcześniej jego własny czar ją.

- Powiedz mi, urodziłaś się legendarnym, czy to Freezer cię nim uczynił? – wycedził, gdy przelatywała tuż obok.

- Czy to ma znaczenie? – Pochwyciła go za włosy i wbiła kolejny paraliżujący trójkąt miejsce, w którym powinno znajdować się jego serce.

Przestrzeń kosmiczna znowu zmieniła się w kalejdoskop.

- Saku! Braciszku! Zrób coś, żeby sobie poszli! – Kilkuletnia, ogolona na łyso dziewczynka skuliła się na ziemi. – Ja nie chcę…! Nie mam już siły!

- Cicho! Cicho bądź, zaraz ściągniesz ich uwagę! – Ogolony na łyso chłopiec złapał ją za rączkę i zmusił do dalszego biegu wzdłuż muru.

Dzieci miały identyczne rysy twarzy. Bliźnięta.

Upalne słońce prażyło ich w plecy, a oni pędzili przed siebie w poszukiwaniu schronienia. W końcu skryli się w zaułku, w którym ktoś porzucił zbutwiałe skrzynie po owocach. Saku wciągnął siostrę w najgłębszy kąt kryjówki i walcząc ze zmęczeniem, zaczął nasłuchiwać pościgu.

- Braciszku, ja nie chcę zostać ofiarą! – Dziewczynce znowu zbierało się na płacz, a jej zaczerwienione oczy świadczyły o tym, że znajdowała się w tym stanie od dawna. Saku stłumił przekleństwo i kucnął przy niej.

- Nie becz, no nie becz już! – Rękawem szaty otarł jej policzki. – Nie ci się nie stanie, obiecuję. Nie dostaną cię.

- Wiesz co oni robią dziewczynkom? Wiesz co wtedy zrobili mamie? – Siostra przylgnęła do Saku, a on objął ją niezdarnie.

Od miesięcy ten sam los spotykał wszystkie lokalne kobiety. Składano je w ofierze Bogu Śmierci, opiekunowi planety, który najwyraźniej o nich zapomniał i zesłał na Urtle niekończącą się suszę. Saku wiedział rzeczy, o których nie powinno wiedzieć żadne dziecko. Wiedział, że rytualne zabójstwo poprzedzał rytualny gwałt i że kapłan robił wszystko, by uprzykrzyć ofiarom ostatnie chwile życia. Wiedział też, że gdy teraz na planecie Urtle nie została już ani jedna dorosła kobieta, na ofiary wybierano dziewczynki takie, jak jego siostra.

- Powiedziałem ci już. Nie dostaną cię. Przysięgam – powtórzył twardo i przycisnął ją do siebie.

- SĄ GDZIEŚ TUTAJ! ZNAJDŹCIE ICH!

Serce stanęło Saku w przełyku. Odgłos nadbiegających mężczyzn wypełnił pobliską uliczkę, a on bez wahania poinstruował siostrę co ma zrobić. Byli tego samego wzrostu, a ich twarzy nie różnił nawet jeden pieprzyk. I tak Saku wymienił swoją ciemną szatę na tę jaśniejszą, należącą do jego bliźniaczki.

Gdy tylko pościg się zbliżył, Saku wypadł z zaułka i ruszył w przeciwnym kierunku, ściągając uwagę mężczyzn na siebie. Nie udało mu się uniknąć zasadzki przygotowanej przez świątynną straż, ale jego oprawcy nie uniknęli też dużo większej pomyłki. Kiedy prowadzili go już do górującej nad miastem pagody, byli przekonani, że prowadzą kapłanowi siostrę Saku.

Słońce świeciło nieprzebłaganie, a nogi uginały się pod chłopcem, gdy ten pokonywał kolejne kondygnacje świątyni. Kiedy wreszcie wraz ze strażnikami dotarł na samą górę, ci pchnęli go na posadzkę i zatrzasnęli za nim drzwi. Saku uniósł twarz i zdał sobie sprawę, że został sam na sam z kapłanem Boga Śmierci.

Mężczyzna o długiej brodzie i zapuszczonych paznokciach stał przed okrągłym, kryształowym lustrem, które zdobiło główną ścianę świątyni. Pod zwierciadłem znajdował się ołtarz, zagracony dymiącymi się kadzidełkami i świecami. Kapłan szeptał coś do lustra, zupełnie jakby z nim rozmawiał. Saku postanowił wykorzystać ten moment, by poszukać drogi ucieczki. Podniósł się z ziemi, ale w tej samej chwili starzec odwrócił się przodem do niego.

Oczy mężczyzny były czerwone jak krew, a mieszające się w świątyni zapachy opium i piżma sugerowały, że kapłan jest naćpany. Spośród tych woni wyróżniało się jednak coś jeszcze. Coś, czego chłopiec z początku nie potrafił rozpoznać. Dopiero gdy zauważył insekty pełzające po ołtarzu, odgadł prawdziwą przyczynę niepoczytalności kapłana – kodoku.****

- Chodź do mnie, dziecko – powiedział mężczyzna i wyciągnął do Saku sękatą dłoń.

Chłopiec ściągnął usta w wąską linię i ani myślał drgnąć.

- POWIEDZIAŁEM CHODŹ DO MNIE!

Jakaś niewidzialna siła szarpnęła Saku i sprawiła, że ten przeleciał przez świątynię jakby nie ważył zupełnie nic. Uderzył w podstawę ołtarza i jęknął. Kapłan pochylił się nad nim i zacisnął palce na jego szyi.

- Właśnie dlatego Bóg nas opuścił! Przez nieposłuszeństwo! Przez Twoje nieposłuszeństwo! – Rozepchnął nogi chłopca i uklęknął nad nim, wciąż nie rozpoznając płci swojej ofiary. Saku krzyknął i próbował się wyszarpnąć, ale starzec był zadziwiająco silny. Szkarłatne oczy wwiercały się w jego. – Uczynię cię kolejnym przykładem. Pokażę naszemu Panu, że potrafimy słuchać i być wierni boskim rozkazom…

Po raz kolejny tego dnia serce stanęło Saku w gardle. Kiedy kapłan zaczął zadzierać szatę chłopca do góry, ten kątem oka dostrzegł jakiś złoty błysk. Tuż na krawędzi ołtarza spoczywał rytualny nóż. Saku zacisnął zęby i ignorując dłonie starca pełznące po jego skórze, wyciągnął rękę do góry.

Zaraz potem złote ostrze wbiło się w plecy kapłana, a ten zakrztusił się krwią.

- TO ZA MOJĄ MATKĘ! – wrzasnął Saku i znowu zamachnął się nożem. – TY ĆPUNIE! – Jeszcze raz. – DOBROWOLNIE PODDAŁEŚ SIĘ MOCY KODOKU! – I jeszcze. – NIECH CIĘ PIEKŁO POCHŁONIE!

Krew kapłana tryskała na twarz chłopca, aż ten wreszcie zrzucił go z siebie i teraz zaczął dziurawić jego tors. Kolejne czerwone krople wylądowały na świątynnym lustrze. Ręce starca drżały konwulsyjnie, z ust toczyła mu się piana, a Saku wrzeszczał w niebogłosy, zmieniając ciało mężczyzny w miazgę.

 - Saku.

Chłopiec zamarł. Wyraźnie usłyszał, jak ktoś wypowiada jego imię, a przecież był teraz w świątyni sam. Strażników nie zwabiły krzyki – przyzwyczaili się, że tego typu odgłosy towarzyszą kapłanowi podczas rytuału składania ofiary.

Saku podniósł się z klęczek i stanął przed lustrem. Jego ramę zdobiły onyksy i szmaragdy, a także wizerunek splecionego z wężem żółwia. Zalana krwią twarz chłopca wyglądała upiornie, a on dyszał ciężko i szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w cień, który formował się na kryształowej powierzchni. Teraz nie miał wątpliwości, że głos dobiegł właśnie z niej.

Podszedł bliżej, jak zahipnotyzowany, ani na moment nie spuszczając wzroku z cienia. W dłoni wciąż dzierżył mokry od krwi kapłana nóż. Owady zaczęły wspinać się po jego nogach, pozostawiając po sobie śluz i dziwne uczucie otępienia. Saku wpatrywał się w lustro jeszcze przez chwilę, aż w końcu twarz rozjaśnił mu uśmiech. Wtedy chłopiec uniósł ostrze i bez wahania wbił je sobie prosto w serce.

Cień w zwierciadle poruszył się, po czym wypłynął na zewnątrz i pod postacią ciemnego obłoku wtargnął przez ranę do jego ciała. Nóż wypadł Saku z dłoni, a on osunął się na kolana i objął ramionami. Zaczął się bujać w przód i w tył, a w świątyni rozbrzmiał dziecięcy śmiech.

Kiedy godzinę później odnaleźli go strażnicy, chłopiec był wciąż w tej samej pozycji. Gdy mężczyźni zaczęli się do niego zbliżać, uzbrojeni w dzidy, Saku wycelował w nich dłoń i tym jednym ruchem przyprawił ich ciała o paraliż.

- Nie bójcie się, moje dzieci – wychrypiał, a ostrze szalonego uśmiechu upodobniło jego twarz do groteskowej maski. – Wzywaliście mnie i oto jestem. Bóg Śmierci odrodził się pośród was.

Od tego dnia upłynęły lata. I nic nie było już takie, jak dawniej.

- Saku, co ty wyprawiasz?! Dość tego szaleństwa! Walczyłeś z potworami i stałeś się jednym z nich! Zgubisz nas wszystkich!

Czarny Wojownik spojrzał na swoją siostrę i ujrzał kobietę, której już nie rozpoznawał.

- Zrobiłem to, by móc cię jak najlepiej chronić. Wszystko dla twojego dobra. Ale skoro odtrącasz moją pomoc, to niech i tak będzie. – Wycelował w siostrę rozczapierzone palce. Kobieta krzyknęła i złapała się za gardło, a jej ciało momentalnie zaczęło się robić przezroczyste. Saku uśmiechnął się zimno. – Ciebie też zniszczę, już na samym końcu. Twój upadek zwieńczy moją przemianę i wprowadzi nasz wszechświat w nową erę. Erę śmierci…

- NIECH TO SZLAG!

Tym razem to Saku pozostał w objęciach transu, a Ttuce udało się z niego z impetem wyrwać. Dysząc ciężko, odskoczyła od Czarnego Wojownika i złapała się za serce. Unosiła się tak, pochylona w przód, a jej twarz była mokra od potu.

- Kto by pomyślał, że jesteśmy tak podobni… – mruknęła, powoli dochodząc do siebie. 

- Już czas – rozległ się głos Gohana.

Saiyanka podążyła za nim wzrokiem i zlokalizowała chłopaka w pobliżu księżyca. Otarła usta wierzchem dłoni i podleciała do niego.

- Ani chwili wytchnienia…

- Gotowa? – Uśmiechnął się do niej, a Ttuce otrząsnęła się z nieprzyjemnych wspomnień Saku i pokiwała głową.

- Pomożesz mi?

- Oczywiście.

Saiyanka zamknęła oczy i złożyła dłonie jak do modlitwy. Gohan poszedł w jej ślady i oparł koniuszek nosa na czubkach swoich palców. Ki, którą przywołali, utworzyła dwie idealnie czarne kule, a te uniosły się na wysokość ich twarzy.

Kule rozrastały się i zapadały w sobie na przemian, skrząc się i gotując do ataku. A gdy Gohan i Ttuce rozchylili znów powieki, obie poruszyły się gwałtownie i połączyły w jedną. Zaraz potem czarną ki otoczył pierścień białej energii, a ona napęczniała, przesłaniając księżyc.

- Chō Dai Shitsuryō Burakkuhōru!

Jak na komendę kula energii zapadła się w sobie po raz ostatni i nabrała mocy wiru. Gwiazdy Czwartego Wszechświata rozbłysły w proteście, a odbijające się od tafli księżyca światło zniknęło w objęciach czarnej dziury.

Ttuce oderwała się od tego apokaliptycznego spektaklu i spojrzała na Gohana.

- Niedługo się zobaczymy.

Chłopak nie skomentował tego, ale uśmiechnął się ponownie i skinął jej głową.

- Z kim… Z kim ty rozmawiasz?! Jesteś nienormalna!

- Nie szukaj oznak normalności u kogoś, kto żyje tylko po to, by pewnego dnia móc zginąć w walce. – Odwróciła się przodem do Saku. – Czyli u wszystkich przedstawicieli mojej rasy.

Czarny Wojownik nie dał jeszcze rady wydostać się spod wpływu ki, która nadal uniemożliwiała mu każdy najmniejszy nawet gest. Ttuce zadarła brodę czując, jak za jej plecami czarna dziura przybiera na ssącej sile. Kolejne gwiazdy znikały, a wraz z nimi światło, kosmiczny pył i energia Boga Śmierci.

- Przegrałeś, Saku.

- Nie, to ty przegrałaś! – wycedził, posyłając jej wściekłe spojrzenie. – Możesz zdemolować ten wszechświat, a nawet zniszczyć mój portal, ale dopóki mam to ciało i dopóki ty żyjesz, pozostanę niezwyciężony! I doskonale o tym wiesz! Nigdy cię nie zabiję!

- Ty nie. Ale on tak.

Czarny Wojownik zmartwiał, a gdy wreszcie pojął o kim mowa, wrzasnął rozdzierająco. Ttuce przystawiła dwa palce do czoła i umknęła z kruszącego się świata. Udała się prosto na spotkanie przebudzonego Son Goku i swojego przeznaczenia.

>*<

Pierwsze krople deszczu zaczęły opadać z nieba, a Vegeta wsunął ręce w kieszenie spodni.

- Niech ta rozmowa pozostanie między nami, przynajmniej na razie.

- Nie chcesz, żeby inni pozostali poznali prawdę? – spytał Piccolo. Twarz Nameczanina nie wyrażała żadnych emocji, ale coś w jego aurze mówiło, że w następnych dniach nie znajdzie spokoju nawet podczas medytacji.

- Na razie nikt nie szuka prawdy. Myślę, że wszyscy chcą o tej wojnie jak najszybciej zapomnieć. – Vegeta podniósł z ziemi kawałek plastiku ozdobiony logo Capsule Corporation i obrócił go w dłoniach. – Czy Son już wie o Gohanie?

- Tak. Dende mu powiedział.

- I?

- Minie trochę czasu zanim się z tym pogodzi.

Vegeta mruknął coś niewyraźnie, a Piccolo przekrzywił głowę.

- Więc do kogo należy ostatnia kula?

- Raditz świadomie się unicestwił. Był martwy w czasie, gdy Czarny Wojownik przejął nad nim kontrolę. Jego dusza uległa zniszczeniu i nie wydaje mi się, żeby nawet opcja ofiary dla Shenrona ją ocaliła.

Piccolo westchnął i przesunął wzrokiem po zrujnowanym krajobrazie. Głos Vegety był tak wyprany z uczuć, że Nameczanin miał wrażenie, że rozmawiają o pogodzie.

- Myślę, że ta historia wszystkich nas czegoś nauczyła – odezwał się znów Saiyanin i odrzucił kawałek plastiku na stertę śmierci. – Mnie na pewno.

- Mianowicie?

- Nie wystarczy urodzić się mężczyzną, by naprawdę nim być. – Vegeta odwrócił się do odejścia, ale przystanął znowu po kilku krokach. – Będziesz za rok szukał kul, prawda? Po co?

- Musimy zaprowadzić porządek w piekle. Skupiliśmy się na Ziemi, a Enma Daiō wciąż nie żyje. – Piccolo poprawił swój turban i przygotował się do lotu. – A poza tym muszę jeszcze rozliczyć się z przeszłością.

Vegeta odwrócił się do niego, a w jego źrenicach pojawiło się coś, czego do tej pory tam nie było – płomienie. Nameczanin poczuł, że robi mu gorąco z wrażenia, ale Saiyanin pozostał dokładnie w tym samym miejscu i nie wykonał żadnego ruchu, żeby go zaatakować. Zmrużył jednak oczy i odezwał się głosem, który przyprawił Piccolo o ciarki:

- W następnych miesiącach zastanów się porządnie, czy aby na pewno chcesz to zrobić.

*Rodzaj magicznej bariery ochronnej, stosowanej przez buddyjskich mnichów, by osłonić święte miejsce przed złymi energiami.

**Olbrzym i bóg ognia z mitologii nordyckiej. Początkuje narodziny świata, ale pojawia się również, gdy ten chyli się ku końcowi. Jego znakiem rozpoznawalnym jest ognisty miecz.

***David Bowie Cat People (Putting Out Fire), tłumaczenie z Tekstowo.

****Rodzaj trującej magii, bazujący na płynach (toksynach) pochodzących z owadów. Kodoku miewa różne efekty, w zależności od inwencji twórczej osoby ją użytkującej, a ofiara tego rodzaju magii może być przez nią w pełni kontrolowana. W Japonii tego typu „klątwa” stała się bardzo popularna w okresie Nara.

Przed nami jeszcze tylko epilog! ;)