32. On the edge of fury

W swoich koszmarach ostatnio zawsze widziała go stojącego na brzegu jeziora o zielonkawej wodzie. W tafli oprócz nieba w tej samej brawie odbijała się sylwetka Vegety, ale nigdy nie jego twarz. Bulma podchodziła więc bliżej, ostrożnie wyciągając rękę w kierunku księcia i czując, że ten mimo pozornej stagnacji jest na skraju wielkiego wybuchu, który może jeszcze wstrząsnąć wszechświatem.

Kiedy palce kobiety niemalże muskały już materiał kombinezonu bojowego, Saiyanin odwracał się do niej ze zwierzęcym refleksem, a czerwień jego oczu momentalnie mieszała się z krwią, którą pojedynczym uderzeniem w brzuch wyrywał jej z ust. Zaraz potem odziana w materiał rękawicy dłoń wplątywała się we włosy Bulmy i brutalnym szarpnięciem podrywała ją z ziemi tylko po to, by następnie zanurzyć głowę kobiety w wodzie jeziora. Vegeta zastygał tak, na powrót opanowany, pokazując pełnię profesjonalizmu seryjnego mordercy i nie pozwalając swojej ręce na najmniejsze nawet drżenie. Mętna ciecz stopniowo wypełniała płuca Bulmy, a kiedy ta zaczynała odczuwać związany z tym fizyczny ból – budziła się.

Teraz też poderwała się do siadu. Ciemności sypialni zdawały się być gęste niczym mgła, napierając na nią ze wszystkich stron, a święcące na pomarańczowo cyfry budzika informowały, że właśnie dobiega czwarta czterdzieści osiem – godzina samobójców. Kobieta wzięła głęboki oddech i przyłożyła dłoń do mokrej od potu twarzy. Nigdy więcej nie będzie czytać przed snem twórczości Sarah Kane. W pokoju szumiał wentylator, który miał zapobiec atakom klaustrofobii i kamuflować fakt przebywania pod powierzchnią ziemi, a jednocześnie regularnie o tym przypominał, wraz z powiewem powietrza przynosząc woń mokrej gleby. Koszula nocna kleiła się Bulmie do pleców. Oczy kobiety znów były utkwione w stojącym na stoliku nocnym budziku, zupełnie jakby czekała ze snem do wybicia pełnej godziny.

Wtem drzwi sypialni stanęły otworem, a Bulma zapomniała na chwilę jak się oddycha. Vegeta wraca do domu, powiedziała jej Ttuce kilka dni wcześniej. Nie sądziła jednak, że ujrzy go tak szybko. Książę tkwił wciąż w wejściu, tak samo dumnie wyprostowany, jak zawsze. W snopie padającego z korytarza światła widziała zmęczenie wypisane na jego twarzy i zaciętą minę, którą mimo wszystko starał się to zatuszować. Bulma nie wiedziała, jaką cenę zapłacił za wyrwanie się z gardzieli piekieł, ale teraz wydawał się być tym zupełnie wypalony.

- Jesteś cała? – spytał sucho na powitanie. Nie czekając na odpowiedź, ściągnął z dłoni szczątki rękawic i cisnął je na podłogę. Bulma skinęła głową z ociąganiem, obserwując jego poczynania i nie do końca potrafiąc znaleźć odpowiednie do tej sytuacji słowa. W końcu nie rozstali się w zgodzie.

Vegeta wahał się przez chwilę, a potem podszedł wreszcie do łóżka i usiadł na materacu obok Bulmy. Ten ugiął się pod jego ciężarem, a on sam zgarbił się i wgapił w podłogę, opierając łokcie na kolanach. Kobieta oplotła nogi ramionami i spoglądała na niego wyczekująco. Vegeta nie pachniał zbyt dobrze, a kombinezon, który miał na sobie, brudził pościel. To, że książę unikał teraz patrzenia jej w oczy świadczyło o tym, że ma wyrzuty sumienia i akurat to ją cieszyło. Wiedziała, że innych przeprosin od niego nie otrzyma. Obojętna maska zniknęła w końcu z twarzy kobiety i ta uśmiechnęła się widząc, jak Vegeta zaciska usta w wąską linię.

- Dobrze, że jesteś – oświadczyła, a on spojrzał na nią z ukosa.

- Doprawdy? – mruknął z powątpiewaniem, a ona uśmiechnęła się nieco szerzej i z trudem powstrzymała od objęcia go. – Zostawiłem ciebie i dzieci. Nie zachowałem się godnie… – Z każdym słowem mówił coraz ciszej, więc przerwała mu nim zabrnął zbyt daleko i znów obraził się na cały świat:

- To nie byłeś ty, tylko Czarny Wojownik w swoim kolejnym wcieleniu. – Położyła dłoń na jego przedramieniu i zacisnęła ją lekko, po raz pierwszy od miesięcy odczuwając to znajome ciepło.

- Hm. – Znów siedział do niej profilem i wpatrywał się w ścianę. – W takim razie nie obwiniaj mnie też o swoją śmierć.

Bulmę przeszedł dreszcz.

- Co? – szepnęła, a wtedy Vegeta odwrócił się w jej stronę.

Tylko że teraz to nie był już Vegeta, tylko martwy Supēsu, którego dłonie niczym imadło zacisnęły się na szyi kobiety. Bulma opadła na plecy z niemym krzykiem, a jej uszy momentalnie wypełnił rezonujący, metaliczny odgłos wystrzału. Ciepła krew splamiła ręce i twarz, a ona wreszcie obudziła się naprawdę, z trudem wyrywając z podwójnego koszmaru. Przypominało to przebicie się przez taflę wody, po długim pobycie w głębinach.

Vegeta wraca do domu, ale być może nie jest już sobą.

Gwałtownie uniosła się do siadu i uderzyła głową w spód komory leczniczej. Zaklęła i brudną od smaru rękawicą pomasowała czoło, na którym natychmiast zaczął wykwitać sporych rozmiarów guz. Bulma znajdowała się w laboratorium, które tworzyło nierozerwalną część jej podziemnego imperium. Leżała pod jedną z dwóch saiyańskich maszyn, nad którymi w ostatnim czasie pracowała, w otoczeniu śrubokrętów, młotków, notatek, kalkulatorów i narastającego przekonania, że to wszystko na marne.

Na plecach wysunęła się spod komory leczniczej i wstała chwiejnie. Czoło kobiety teraz również nosiło ślady smaru. Oparła się dłońmi o blat zagraconego biurka i odetchnęła. Na rękawicach zamiast czarnej mazi widziała wciąż krew zabitego przez siebie mężczyzny, a odgłos wystrzału nadal niósł się echem w jej uszach, doprowadzając ją na granicę wytrzymałości.

- Idiotka – syknęła, łapiąc się nagle za głowę obiema rękami i zaciskając powieki. – Weź się w garść!

Wielkie krople spadły na zaścielające blat tabele i obliczenia. Płakała ze strachu? Z powodu wyrzutów sumienia? Z tęsknoty za Vegetą? Z żalu za Trunksem? Nie potrafiła już stwierdzić. Pozwalała sobie na to tylko wtedy, gdy była sama. Nigdy przy pozostałych. Nie chciała, by rodzice czy Bra widzieli ją w takim stanie. Nie chciała, żeby Ttuce miała ją za mięczaka. Kiedy otworzyła znów oczy, wzrok kobiety spoczął na małym, nadpalonym sejfie, który uratowała z gruzów Capsule Corporation.

Jeszcze odzyska swoją rodzinę. Choćby miała to być ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek zrobi. I żaden demon, bóg czy Saiyanin jej przed tym nie powstrzyma.

>*<

Korytarz bunkra wypełniały przytłumione dźwięki Space Oddity Davida Bowiego, sączące się z adaptera użyczonego wojownikom przez Profesora Briefs. Ttuce unosiła się w powietrzu, lewitując na plecach pod samym sufitem, i z tej perspektywy przyglądała siedzącym na kanapie osobom. Siedemnastka trzymał Marron na kolanach i z nieprzekłamanym zachwytem zabawiał ją rozmową. Dziewczynka chichotała co jakiś czas, a jej jasne kitki trzęsły się po same końce.

Korytarz był tak wąski, że Siedemnastce i tkwiącemu obok niego Yamchy nie starczało miejsca na rozprostowanie nóg. Gdyby ktoś chciałby się tamtędy przeprawić, musiałby się nieźle natrudzić. Zwłaszcza, że mężczyzna mimo wszystko siedział w szerokim rozkroku, a Android podrygiwał co jakiś czas, podrzucając swoją siostrzenicę na kolanach.

- I wtedy wujaszek zrobił tak! – Siedemnastka nakreślił dłońmi znak kopuły, a w tym samym miejscu w powietrzu pojawiła się mała bańka energii ki. – I skurczybyki zrobiły BUM! – To powiedziawszy wydął policzki i ze świstem wypuścił powietrze z ust, udając eksplozję. Marron roześmiała się zaraz i wyciągnęła do niego rączki, a Android przybił jej piątkę. – Też tak kiedyś będziesz robić! Wujek nauczy cię jak szybko i skutecznie rozczłonkować przeciwnika!

- Teraz rozumiem dlaczego Krillan nie był zachwycony tym, że zostawia ją pod twoją opieką – mruknął Yamcha z przekąsem, podpierając głowę na łokciu, a Siedemnastka tylko przygarnął Marron bardziej do siebie.

- Nonsens! Robił to regularnie. Prawda, moja mała gwiazdeczko śmierci? – Połaskotał siostrzenicę w bok, a ta zachichotała jeszcze głośniej. – Te wszystkie przygody, które nas spotkały! Te wypady do parku, do lasu, na tereny baz wojskowych, do aresztu… Dlaczego Krillan nie miałby być zadowolony?

- Chociażby dlatego, że dochodzi piąta rano, a ona nadal nie śpi.

- Sen jest dla słabych! – Android spojrzał na niego tak, jakby Yamcha właśnie sprofanował święty sakrament, a dziewczynka skopiowała tę minę i warknęła na mężczyznę ostrzegawczo. Yamcha tylko zasłonił oczy dłonią, a Ttuce roześmiała się ochryple.

Unosiła się dalej w powietrzu i z zamkniętymi oczami pozwalała, by płynące z adaptera dźwięki gitary kołysały nią niczym fale na morzu. Rozpościerała ramiona na całą szerokość korytarza i wyobrażała sobie, że jest z powrotem w kosmosie. Saiyanom obca była idea muzyki i Ttuce musiała przyznać, że akurat ta jedna rzecz się Ziemianom udała. Siedemnastka natomiast najwyraźniej cierpiał fizycznie i psychicznie, gdy zbyt długo nie przebywał w centrum zainteresowania, także teraz znów postanowił podzielić się swoimi przemyśleniami z publicznością:

- Nameczanie mają bardzo suche poczucie humoru, nie uważacie? Kryształowe kule powołały Genialnego Żółwia i Oolonga na swoich strażaków…

- STRAŻNIKÓW – poprawił go Yamcha, krzyżując wytatuowane ramiona na torsie.

- Ta, ta. – Siedemnastka pozwolił by ziewająca Marron usadowiła się wygodniej na jego kolanach i zaczął ją głaskać po włosach. – W każdym razie musiały być nieźle zdesperowane, co?

- Nie na tyle, by powołać Satana – mruknęła Ttuce, a Android ryknął śmiechem, za który Yamcha momentalnie zgromił go wzrokiem.

- Jesteście absolutnie niepoprawni!

W głębi korytarza zaszumiały rozsuwane drzwi i oczom zebranych ukazała się Bulma w laboratoryjnym kitlu. W przeciwieństwie do pozostałych, po niej było widać, że ma za sobą kilka nieprzespanych nocy. Kobieta zbliżyła się szybkim krokiem i wyciągnęła do Ttuce rękę ze znajomą, fioletową sakiewką.

- To chyba twoje.

Zmarszczywszy brwi, Saiyanka opuściła się na podłogę i wzięła od Bulmy swoją własność, którą przed miesiącami Vegeta ukrył w firmowym sejfie. Ttuce nic nie powiedziała, więc kobieta posłała jej tylko twarde spojrzenie i odwróciła się na pięcie, maszerując z powrotem do laboratorium.

- Co ją ugryzło? – spytał Siedemnastka, a Ttuce wzruszyła ramionami i przymocowała sakiewkę do krawędzi zbroi.

Bez słowa przeskoczyła przez nogi Yamchy i udała się do wyjścia z bunkra. Po drodze zgarnęła z jednego z regałów rolkę elastycznych bandaży i sportowy bidon. Weszła do kuchni i dłonią pacnęła włącznik światła. Wszystkie jarzeniówki uruchomiły się równocześnie, wyrywając niezadowolony jęk z drzemiącego na taborecie Gohana. Chłopak siedział z ramionami skrzyżowanymi na torsie i przytulał się do ściany.

- Co tu robisz? Kłopoty w raju? – spytała Ttuce, po czym wypiła z bidonu resztkę wody.

- Nie twój interes – mruknął, wciąż mrużąc oczy w ostrym świetle.

- Mój. Jako zombie nie będziesz przydatny – odparła i otworzyła barek. Kucnęła przy nim i zaczęła czytać etykiety kolejnych butelek. – Z tego co wiem…

- Czyli z tego co wypaplał ci Siedemnastka…

-… ożeniłeś się bardzo młodo i to z dziewczyną, która jest identyczna jak twoja matka. – Ttuce zdecydowała się w końcu na butelkę brunatnej tequili i zębami wyrwała z niej korek. Wypluła go, a następnie jeszcze raz rzuciła okiem na etykietę. – Och, añejo. Cudownie. – Przelała alkohol do bidonu, a to co się nie zmieściło wypiła jednym duszkiem, zupełnie jak przed chwilą wodę.

- Dokończysz swoją myśl zanim się nawalisz? – sarknął Gohan, który rozbudził się już na tyle, by móc zacząć odczuwać irytację.

- Od początku zakrawało to na katastrofę. – Otarła usta wierzchem dłoni i wstała, po czym wrzuciła opróżnioną butelkę do zlewu. – W czasie wojny saiyańska natura dochodzi do głosu, a jej się to nie podoba. Nie lubi twoich blizn, poszarpanych ubrań i tego morderczego błysku w oku, który pojawia się, kiedy mnie widzisz. – Uśmiechnęła się krzywo i zakręciła bidon. – Po prostu chciałaby z powrotem tego lalusiowatego profesorka, którego miała zanim się pojawiłam.

- Nie wiesz o czym mówisz. – Gohan wyprostował się pod ścianą. – Videl też kiedyś walczyła. Ceni sobie takie życie.

- I właśnie dlatego musisz spać na taborecie w kuchni.

- To mój wybór – powiedział spokojnie, chociaż iskry, które igrały w jego oczach świadczyły o tym, że Ttuce balansuje już na granicy tolerancji. Saiyanka zacmokała i oparła wolną rękę na biodrze.

- Uważaj chłoptasiu. Za bardzo zaczynasz przypominać mnie samą. Ty tego nie widzisz, bo rzadko patrzysz w lustro, ale twoja żona to wyczuwa. A teraz idź potrenować. Zrobi ci się lepiej. – Ruszyła do wyjścia z kuchni.

- Jesteś niezmordowana – rzucił za nią. – I to wcale nie komplement.

- Jestem Saiyanką. Ziemianie cierpią od nadmiaru wysiłku fizycznego, ja cierpię z powodu jego braku. Poza tym! – Wychyliła się jeszcze zza framugi drzwi i posłała mu ostatni, drwiący uśmieszek. – Powiedziałabym, że bijesz jak dziewczyna, ale w moich ustach byłby to komplement.

Kiedy Ttuce udała się w głąb lasu, na powierzchni wciąż panował półmrok. Szła spacerowym krokiem tak długo, aż w końcu dotarła pod skalną ścianę, którą upatrzyła sobie na cel kilka dni wcześniej. Przesunęła dłonią po jej chropowatej powierzchni i uniosła głowę. Góra była potężna. Powinna przetrwać to, co dla niej zaplanowała.

Ttuce wypiła trochę tequili i odrzuciła bidon na bok, po czym dokładnie obandażowała dłonie i rozruszała mięśnie karku. Kilka godzin w bezruchu i niemalże czuła, jak zastyga w rozleniwieniu. Nie mogła na to pozwolić. Musiała się doskonalić. Musiała rosnąć w siłę. Musiała… Wzrok Saiyanki spoczął na bransoletach Beerusa, które wciąż więziły jej nadgarstki i pobrzękiwały drwiąco przy każdym, najmniejszym nawet ruchu. Kiedy energia Ttuce była w spoczynku, te srebrne, pokryte dziwnymi inskrypcjami obręcze zwisały niemal luźno, sprawiając wrażenie łatwych do zdjęcia. Kiedy jednak Saiyanka przeprowadzała takową próbę lub zaczynała używać swojej ki, boskie bransolety zaciskały się bezlitośnie, przecinając skórę i tłumiąc jej najpotężniejszą transformację. Ttuce zgrzytnęła zębami. Taka zniewaga…

 Zamknęła oczy i przybrała dogodną pozycję do wykonania kata. Przez chwilę wsłuchiwała się w otaczającą ją ciszę, skupiając na tym co podszeptywał instynkt. Kiedy w końcu w jej umyśle zmaterializował się pierwszy przeciwnik, Ttuce ruszyła do ataku. Walka z cieniem była kilkunastominutową, bardzo intensywną praktyką, podczas której Saiyanka siekła powietrze z absolutną koncentracją, nie pozwalając sobie na ani jedno zachwianie, czy taktyczny chaos. Myślała wyłącznie o wrogu, który umykał przed pięściami i kopniakami tak długo, aż w końcu dał się zaskoczyć i powalić uderzeniem z wyskoku.

Piccolo obserwował ją ze szczytu wzniesienia. Jej ćwiczeniom towarzyszyło dużo gracji. Ruchy były płynne i skoordynowane. Stopy Ttuce zdawały się zaledwie muskać powierzchnię ziemi i ani na chwilę nie stawać na niej w pełni. Saiyanka obracała się wokół własnej osi, wykonywała pojedyncze salta, kopnięcia okrężne, uderzenia łokciem i bloki – kiedy wyimaginowanemu przeciwnikowi udawało się za bardzo do niej zbliżyć. Te czynności wprawiały w ruch powietrze i porywały do tańca uschnięte liście i źdźbła traw. Ttuce nie zatrzymała się ani nie zwolniła nawet na ułamek sekundy, w pełni wykorzystując potencjał i elastyczność swojego ciała.

Gdy Saiyanka założyła przeciwnikowi dźwignię i powaliła go na ziemię po raz trzeci, ten rozpłynął się w zderzeniu z nią, tym samym kończąc walkę. Ttuce rozluźniła się zaraz i wreszcie otworzyła oczy. Stała pochylona, a po jej czole spływała właśnie pierwsza kropla potu. Mięśnie aż wibrowały; rozgrzane i rozruszane jak należy. Wyprostowała się, odchylając głowę w tył i pozwalając, by uszy wypełniło satysfakcjonujące chrupnięcie. Poruszyła ramionami i zderzyła obandażowane pięści na wysokości klatki piersiowej, po czym podeszła do skalnej ściany.

Przycisnęła łokcie do boków i naprężyła się znów cała, stając na szeroko rozstawionych nogach. A potem wysunęła pierwszy cios, napinając mięśnie ud i ramion w skoordynowanym wysiłku. Piccolo poczuł, jak skała drży pod jego stopami. Saiyanka nie uderzała na tyle mocno, by natychmiast ją zburzyć. Markowała swoje siły, a poziom jej ki pozostawał na dużo niższym poziomie niż podczas walki z cieniem. Jak wydedukował Nameczanin, sprawdzała swoją wytrzymałość na ból. Siła uderzenia była wszak wystarczająco duża, by przecierać bandaże i wyżłabiać coraz to większe wgłębienie w skale.

- Więc w końcu postanowiłeś ze mną porozmawiać – rzuciła Ttuce, gdy niespodziewanie zrobiła sobie przerwę. Piccolo nie miał wątpliwości, że te słowa zostały skierowane właśnie do niego. Nie widząc sensu w dalszym ukrywaniu się, zeskoczył ze wzgórza i wylądował w bezpiecznej odległości od Saiyanki. Jego aureola zamigotała w ciemnościach.

- Nie chciałem ci przeszkadzać.

- No to się nie udało. O co chodzi? – Spojrzała na niego kątem oka i przedramieniem odgarnęła włosy z czoła. Bandaże na jej knykciach były lekko zakrwawione.

- Musimy wyjaśnić kilka kwestii – odparł i skrzyżował ręce na torsie. Peleryna jak zwykle jeszcze optycznie dodawała do jego i tak imponującej postury. Saiyanka doskonale pamiętała jej ciężar.

- Na przykład to, dlaczego uratowałeś mi wtedy życie? – Odwróciła się do niego przodem. Jej nagie obojczyki nosiły ślady potu. – Po co to zrobiłeś?

Nameczanin spodziewał się tego pytania.

- Wiedziałem, że razem z Vegetą i Gohanem macie szansę w walce przeciwko Kakarotto. Ja byłem bezużyteczny.

- Nie udawaj skromnego – sarknęła i splunęła na ziemię, po czym sięgnęła po bidon. – Mów prawdę.

Piccolo nie uciekł przed jej świdrującym spojrzeniem. Wiedział, że to nie czas na kiepskie kłamstwa, a jednak miał cichą nadzieję, że Ttuce je kupi. Mina Saiyanki sugerowała, że jeśli rozważa jeszcze powrót do życia śmiertelnika, to nie powinien dłużej ociągać się z odpowiedzią.

- Miałem wyrzuty sumienia – powiedział w końcu niechętnie. – W sumie nadal je mam. Gdy zabiłem Raditza… Cóż, wiem, że nie postradałaś wtedy wyłącznie zmysłów.

Ttuce wypuściła powietrze nosem i wyprostowała się, a jej ramiona nieco oklapły.

- Dobry Kami, już się bałam, że zaczniesz mi wyznawać miłość – mruknęła i napiła się tequili. Po raz kolejny w życiu (po życiu) Piccolo pożałował, że nie posiada brwi. Właśnie bardzo by mu się przydały, by niewerbalnie podkreślić jego zdumienie. – Widzę, że Goku jest równie wielką plotkarą co Siedemnastka. – Ttuce odwróciła się do Nameczanina bokiem. – Nie obwiniaj się o rzeczy, o których nie miałeś pojęcia. To po prostu głupie.

- Z mojej winy straciłaś dziecko i oszalałaś.

- Nie przypisuj sobie aż tyle zasług, oszalałam dużo wcześniej. – Uśmiechnęła się do niego jadowicie. – Coś jeszcze?

- Chciałem ci to wynagrodzić – wyjaśnił pośpiesznie i od razu zdał sobie sprawę z tego, jak głupio to brzmi. Ttuce ryknęła śmiechem, po czym potrząsnęła głową.

- Nameczanie to doprawdy ciekawa rasa! Posłuchaj mnie uważnie. – Podeszła do niego, zadzierając głowę do góry, i znienacka dźgnęła go palcem wskazującym w tors. – Nieświadomie spierdoliłeś parę rzeczy w moim życiu. Okej. Potem mi owo spaprane życie uratowałeś. Jesteśmy kwita. Okej? Nie musisz się martwić, nie będę cię ścigać ani żądać twojej zielonej głowy w zemście za dawne urazy.

- Tu nie chodzi o strach – podkreślił Piccolo, który nadal nie tracił zimnej krwi.

- Wiem! – Wywróciła oczami. – O wyrzuty sumienia. Odpuść sobie, Nameku. Nie zmienimy przeszłości. Poza tym, Raditz wrócił. Jestem teraz w nieco lepszym humorze niż wtedy, kiedy dowiedziałam się, że to ty stoisz za jego śmiercią. Możesz zapomnieć o całej sprawie. 

- Chodzi o to, że nie mogę – tłumaczył uparcie Nameczanin, a Ttuce powoli traciła już cierpliwość.

- Dobry Kami, niby dlaczego?! Nie wiem na czym polega martyrologia narodu nameczańskiego, ani skąd dokładnie wziął się twój weltschmerz, ale to już naprawdę zaczyna mnie nudzić! O czym jeszcze mi nie mówisz?

Piccolo spojrzał na nią intensywnie.

- Myślę, że nie powinnaś ufać Raditzowi – powiedział, a po jego słowach zapadła dłuższa cisza.

- Słucham?

Oczy Saiyanki pociemniały nieco, kiedy już przetrawiła tę wiadomość, a następnie pochwyciła Nameczanina za przód gi i pociągnęła w dół tak, że ich twarze znalazły się wreszcie na tym samym poziomie.

- Lepiej spróbuj rozwinąć tę myśl – wycedziła mu niemalże prosto w usta, ukazując zbyt ostre jak na człowieka zęby w bardzo nieprzyjemnym grymasie.

Jej oddech pachniał tequilą, ale Ttuce była trzeźwa jak nigdy.

>*<

- Umiłowani w Beerusie! Czy poznamy wreszcie nowy plan działania? – Siedemnastka objął Ttuce i Gohana ramionami, wciskając się miedzy nich niczym niecierpliwe dziecko.

Wszyscy wojownicy zgromadzili się już w Pałacu Wszechmogącego, a ta dwójka od dobrej godziny pochylała się nad pojedynczą kartką papieru, na której starali się rzeczony plan nakreślić. W tym momencie była ona już całkiem zapełniona – równym pismem i przemyślanymi punktami Gohana, a także bazgrołami Ttuce, która ciągle się z czymś nie zgadzała lub nie potrafiła ubrać swoich myśli w słowa i zamiast tego rysowała jakieś krzywe grafy, które sens miały tylko i wyłącznie dla niej.

- Ustalmy jedno. – Gohan zdjął z siebie rękę Siedemnastki i odepchnął go biodrem. – W tym momencie priorytetem dla nas jest chronienie kryształowych kul.

- Tu możemy się zgodzić. Jeśli Czarny Wojownik dowie się, że kule zaczęły się regenerować, postanowi je zniszczyć.

- Tylko że raczej nie ma jak się o tym dowiedzieć, prawda? Nie posiada radaru, a sam tego nie wyczuje.

- Hm. – Ttuce zmarszczyła nos. – Kto wie? Chyba tak. Ale mimo wszystko nie ryzykowałabym sytuacji, w której zamiast siedmiu kul, będziemy mieć tylko sześć, a połowa zespołu będzie wąchać kwiatki od spodu.

- Racja – mruknął Gohan i dopisał coś do swojej dość nieczytelnej już listy. – Zamiast patrolować Ziemię i rzucać się do akcji przy każdej kolejnej nadnaturalnej aktywności, wszyscy musimy skorzystać z nowego radaru Bulmy i odnaleźć kule zanim te wrócą do normalności…

- Podzielimy się na dwie drużyny. – Ttuce oparła dłonie na blacie stołu, który dostarczył im Dende, i rozsunęła je, żeby zwizualizować swój pomysł. – Jedną przejmiesz ty, drugą ja. Ja wezmę maksymalnie dwie osoby, ty pozostałych. Jeśli namierzymy już jakąś kulę, najpierw wyruszy moja grupa. Polecimy w przeciwnym kierunku i zwrócimy na siebie uwagę Czarnego Wojownika. Jeśli będzie akurat w nastroju do nasyłania na Ziemię kolejnych potworów, to uderzy właśnie w nas. Wy w tym czasie odnajdziecie kulę i w spokoju rozejrzycie się za kolejnymi.

Gohan spojrzał na nią z powątpiewaniem. Na nosie miał smugę niebieskiego tuszu z długopisu.

- Zapominasz o jednej rzeczy. Te potwory nie uderzają konkretnie w nas. Uderzają obojętnie gdzie. Zanim wróciłaś na Ziemię, doszło na niej do wielu ataków i każdy z nich ukierunkowany był na przypadkowe miejsca i osoby, nigdy nie na Wojowników Z.

- Co za debilna nazwa. – Ttuce wzniosła oczy do nieba i wyrwała mu długopis. Wielkimi literami napisała w rogu kartki słowo PROWOKACJA. Stuknęła w nie dla podkreślenia swojej racji. – Właśnie tego użyjemy. Czarny Wojownik ma bardzo wielkie mniemanie o sobie. Jeśli zagramy mu na nosie, to na pewno na to zareaguje.

- A nie przyszło ci do głowy, że to wzbudzi jego podejrzenia? – sarknął. – Przecież się domyśli, że takie przedstawienie ma coś na celu.

- Wielkie mniemanie o sobie niekoniecznie idzie w parze z wielką inteligencją.

- Wiesz, Vegeta też zawsze miał tendencję do niedoceniania przeciwnika. I z reguły bardzo źle się to dla niego kończyło – sparował Gohan, a Ttuce machnęła dłonią w teatralnym geście.

- Masz lepszy pomysł, Son? To się nim podziel!

- Właściwie to podoba mi się twój tok myślenia, Czarodziejko z Vegetasei – rzucił Siedemnastka, który nadal wisiał na ramieniu Ttuce. – Ja i wilkołak pójdziemy z tobą. Zrobimy zadymę, a nasi dzielni bohaterowie odnajdą kule. – Uśmiechnął się słodko do Gohana, który w odpowiedzi posłał mu bardzo cierpkie spojrzenie.

- Niech będzie. Goten, Krillan, Chiaotzu, Tien i Pūar pójdą ze mną. – Zabrał Ttuce długopis i złożył kartkę z planem w równą kostkę. – Tylko pamiętajcie o scouterach. Musimy być w ciągłym kontakcie.

Ttuce uznała rozmowę za skończoną i odwróciła się, od razu wpadając na stojącego za nią Raditza. Saiyanin wyszczerzył zęby zadowolony, że udało mu się ją zaskoczyć i korzystając z tej rzadko nadarzającej się okazji, zmierzwił jej czuprynę.

- Zostań tu. Nawet nie myśl o tym, żeby mieszać się do akcji. Pogadamy jak wrócę – oświadczyła Ttuce tonem nieznającym sprzeciwu, ignorując swoje naelektryzowane włosy, a Raditz tylko się roześmiał, bagatelizując wiszącą w powietrzu groźbę. Gohan tymczasem podszedł do Krillana.

- Udało wam się odnaleźć Babę Gulę? – spytał, a buddysta pokręcił głową z marsową miną.

- Pytałem wszystkich starych znajomych. Nikt nie wie, gdzie może teraz być. Karin i Żarłomir nie widzieli jej od kilku miesięcy. Mówią, że być może skryła się w zaświatach.

- Gdyby tam była, ojcu i Vegecie powinno udać się z nią skontaktować z piekła. – Chłopak wypuścił powietrze z ust i przeczesał włosy dłonią. – Mam nadzieję, że niedługo się stamtąd wydostaną.

>*<

Plan wypalił. Ale tylko w części.

Po namierzeniu trzeciej kuli, Yamcha, Siedemnastka i Ttuce udali się do Satan City. Miasto znajdowało się w wystarczającej odległości od punktu spoczynku magicznego obiektu, a jednak w razie konieczności Saiyanka i jej kompani mogli wyruszyć z odsieczą, gdyby podczas poszukiwań doszło do jakichś zakłóceń.

Te jednak zdawały się czekać na nich samych. Gdy tylko wkroczyli na teren miasta, zostali zaatakowani przez samotnego bojownika o łaskę Czarnego Wojownika. Mężczyzna napadł na nich z okrzykiem szaleńca, uzbrojony w sporych rozmiarów kij baseballowy, który przy odpowiednim zamachu był w stanie rozłupać czaszkę normalnego człowieka niczym kokos.

Na swoje szczęście, Siedemnastka do takowej grupy społecznej nie przynależał. Wyrwał kij napastnikowi, a następnie znokautował go uderzeniem z łokcia w kark i pozostawił nieprzytomnego na środku ulicy. Rzeczony kij jednakowoż zabrał i, przerzuciwszy go sobie przez ramiona, podążył za Yamchą i Ttuce. Trójka wojowników zmierzała wprost na formujący się przed nimi oddział armii. Żołnierze mieli gotowe do wystrzału bazuki, a wśród wykrzykiwanych bezustannie rozkazów dało się słyszeć warkot nadjeżdżającego pojazdu. Po chwili zza rogu bocznej ulicy wyłonił się opancerzony czołg, którego działo również momentalnie zostało wycelowane w zbliżające się postaci.

Ttuce zrzuciła z siebie skórzaną, pożyczoną od Bulmy kurtkę. Siedemnastka poprawił ułożenie palców na kiju i zaczął pogwizdywać jakąś wesołą melodię. Yamchę otoczyły obłoki przypominającej zorzę polarną aury, która zapowiadała nadejście transformacji.

- Jakieś instrukcje, Sailor Vegeta? – spytał Android, a Saiyanka posłała mu ostre spojrzenie.

- Nie daj się za szybko zabić.

- Przecież to ledwo rozgrzewka! – żachnął się Siedemnastka.

- Nie bądź taki pewien. – Yamcha pociągnął nosem z psią manierą, a jego źrenice nieco się rozszerzyły. – To nie są ludzie. To żywe trupy.

Ttuce i Siedemnastka przenieśli spojrzenie z niego na nadciągającą armię. Do nich też zaczął docierać natrętny odór, przywołujący na myśl otwarty po miesiącach grób.

- Czyli Czarny Wojownik posłał po posiłki z piekła – mruknął Android i wykrzywił usta. To komplikowało sprawę. Opuścił kij, zaczynając rytmicznie uderzać jego końcówką o swoją łydkę.

- Miejmy nadzieję, że nie uda mu się zrekrutować Goku i Vegety. – Oczy Yamchy zrobiły się całkiem żółte, a powietrze wokół niego wypełniło się drobnymi wyładowaniami elektrycznymi. – Jak zabić inteligentne zombie?

- Nie można ich zabić. Trzeba ich unicestwić – odparła Ttuce, zupełnie nie widząc w tym problemu i bez cienia strachu ruszyła wprost na wycelowane w nią działo, które chwilę później wypluło swój pocisk z hukiem wystarczającym, by w okolicznych wieżowcach szyby wypadły z okien.

>*<

W tym samym czasie radar zaprowadził pozostałych członków Satan Force do małej wioski, położonej u stóp drzemiącego do tej pory wulkanu. Teraz jednak ziemia w tym miejscu drżała, a w powietrzu unosiły się mikroskopijne płatki popiołu i drażniący nozdrza zapach. Gohan obserwował majaczący nad nim stożkowy kształt i czuł, że trzęsienie podłoża nasila się z minuty na minutę.

- Musimy się pospieszyć. To wulkan eksplozywny. Jeśli dojdzie do erupcji, to przebiegnie bardzo gwałtownie. Zagrożenie jest o tyle większe, że z tego co wiem, ten od dawna nie przejawiał żadnej aktywności. – Gohan spojrzał jeszcze raz na radar, który nadal twierdził, że kula powinna być w  pobliżu, ale złośliwie nie chciał tego doprecyzować.

Wojownicy rozdzielili się i zaczęli chodzić od jednej opuszczonej chatki do drugiej, stąpając po ich drewnianych podłogach, klepiskach i zaglądając pod strzechy z liści bambusa. Wojownikom towarzyszyło nieprzyjemne uczucie, że zachowują się jak hieny cmentarne, które przeszukują własność umarłych. Co prawda nigdzie nie znaleźli ciał mieszkańców i wszystko wskazywało na to, że ci sami opuścili swoje domy, gdy tylko wulkan wrócił do życia, ale mimo to nie mogli pozbyć się wrażenia, że miało tu miejsce coś niedobrego.

Po zakończeniu oględzin, Chiaotzu wyszedł z jednego z domków, ocierając powieki z potu. Nie dość, że Czarny Wojownik każdego dnia dosłownie i w przenośni podnosił im temperaturę, to teraz jeszcze doszło do tego to nieznośne ciepło, które emitował wulkan.

- Hej, mały. Tego szukasz?

Na dźwięk dziwnego, skrzypiącego głosu, Chiaotzu poderwał głowę do góry. Tuż przed sobą ujrzał zastęp demonicznych istot. Zdawały się nie mieć prawdziwych ciał, a raczej konsystencję czarnego dymu. Nie posiadały ludzkiego kształtu, aczkolwiek dało się rozróżnić ich kończyny, w których dzierżyły widmowe włócznie. Postać, która przemówiła, trzymała też w dłoni kamienną kulę. Na widok przerażenia, które pojawiło się na twarzy Chiaotzu, potwór wyszczerzył zęby w dzikim grymasie, a jego czerwone oczy zalśniły.

- Będziesz musiał o nią walczyć.

>*<

Ttuce zastygła na ziemi z jedna nogą podkurczoną, a drugą wyciągniętą w bok. Prawą rękę uniosła w identycznej manierze, a palec wskazujący złączyła ze środkowym.

- CHAOS ATTACK!

Kiedy runął na nią grad pocisków z broni maszynowej, Ttuce stała się szybsza od promienia światła. Pomknęła przed siebie, uchylając się przed wrogimi kulami i każdą próbą zamachu na jej życie. Kolejne salwy i wystrzały zdawały się niemalże nadawać Saiyance rytm i tempo. Dopadała swoich przeciwników jednego po drugim i wbijała w ich ciała paraliżujące dawki ki.

Na powrót wytracając prędkość, zaryła w końcu obiema stopami w asfalt i zatrzymała się. Obejrzała się szybko przez ramię, podziwiając skutki swojej pracy. Ku jej wściekłości sylwetki nieżywych postaci zastygły w bezruchu tylko na chwilę, a następnie znów zaczęły się poruszać. Złota ki wyparowywała w powietrze, zupełnie bezużyteczna.

- Do diaska! Czemu to na nich nie działa?!

- Z tego co zrozumiałem, twoja technika ma na celu zaatakowanie układu nerwowego. Trupy takiego raczej nie posiadają! – Siedemnastka już dawno zapomniał o kiju baseballowym i teraz pozbawiał przeciwników głów za pomocą kolejnych energetycznych pocisków. Jednakże ci po chwili dźwigali się znów na nogi i niewzruszenie kontynuowali swoją krucjatę. – Przynajmniej jemu dobrze idzie…

Wielki wilk przedzierał się przez ruiny miasta i konsekwentnie łapał kolejne ofiary w swoje szczęki, a następnie przeżuwał je i pożerał żywcem. Wyglądał niemalże jak pies, który po raz pierwszy wyszedł na dwór i został zaatakowany przez rój much.

- Ależ będzie miał po tym zgagę! – Siedemnastka podparł się pod boki, z wdzięcznością korzystając z przerwy, którą Yamcha właśnie mu zafundował. Ulica została chwilowo oczyszczona z przeciwników, a wilk nagle skurczył się i wrócił do ludzkiej postaci.

- Czujecie to? – spytał Yamcha, otrząsając się jak z wody i odgarniając włosy z twarzy. – Zostali zaatakowani!

Ttuce spojrzała na horyzont i zaklęła z wrażenia. Tak się wciągnęła w walkę, że zupełnie zignorowała napływające z oddali impulsy energii.

- My mieliśmy odwrócić jego uwagę, a to on odwrócił naszą! – Siedemnastka machnął rękami. – Niech go szlag! Czemu nie zadzwonili?!

- Może nie mieli czasu. – Yamcha wydawał się być coraz bardziej zaniepokojony tym, co wyczuwał. – Walka jest zażarta…

- Dość tego pierdolenia się w tańcu – warknęła Ttuce i zdarła zniszczone bandaże z dłoni. W międzyczasie znowu zostali otoczeni przez oddział zombie. Czarny Wojownik najwyraźniej zamierzał opróżnić całe piekło. – Spieprzajcie stąd, znajdźcie pozostałych i pomóżcie im. Ja się rozprawię z tymi truchłami i wtedy do was dołączę.

- Jesteś pewna? – Yamcha przeczesał wzrokiem tłum przeciwników. – We trójkę nie daliśmy im rady. Masz jakiś pomysł?

- Jak najbardziej. – Jej dłoń zacisnęła się na fioletowej sakiewce, zwisającej wiernie u boku, a mężczyzna westchnął ze zniecierpliwieniem.

- Ostatnio nam nie pomogły. Jesteś pewna, że dobrze ich używasz?

- Nikt nie dał mi instrukcji obsługi, to instynkt – prychnęła.

- W takim razie na pewno źle ich używasz.

- Poszedł precz!

Siedemnastka odciągnął Yamchę i razem wzbili się w powietrze, czym prędzej opuszczając teren miasta. Ttuce upewniła się, że lecą we właściwym kierunku, po czym skupiła się znów na przeciwnikach, którzy otaczali ją coraz to gęstszą grupą.

 - Mamy dla ciebie wiadomość od Czarnego Wojownika, Saiyanko – przemówiła niespodziewanie któraś z ofiar ataku Siedemnastki. Mężczyzna stracił pół głowy i teraz w Ttuce wwiercało się tylko jedno oko, a jego po części bezzębny uśmiech był równie nieprzyjemny, co wydobywający mu się z ust odór śmierci. – Postanowił cię ułaskawić. Jeśli tylko oddasz to, co ukradłaś… – Wskazał na sakiewkę. – Pozwoli ci opuścić tę planetę i wasze drogi już nigdy się nie przetną. Poddaj się teraz i odejdź w pokoju.

- Mam się poddać? – O ile do tej pory Ttuce słuchała go z teatralnym zainteresowaniem, tak teraz poczuła zastrzyk złości. – Co za niefortunny dobór słów…

- Bóg Śmierci jest na tyle łaskawy, że zapomni ci wszystkie dawne urazy. W ramach zadośćuczynienia oczekuje jedynie, że oddasz mu pamiątkę po siostrze. Wtedy to na pewien czas otwarty zostanie portal między Ziemią i resztą wszechświata, z którego będziesz mogła skorzystać. – Trup rozłożył ramiona w zapraszającym geście. – Przecież nie zależy ci na tej planecie. Nie czujesz żadnej lojalności wobec niej, czy jej mieszkańców. Pozwolono ci odejść i…

- A skoczcie mi wszyscy! – warknęła. Jedno ramię podkurczyła do boku, a drugie uniosła przed sobą, w gotowości do ataku. Jej twarz rozjaśnił upiorny uśmiech. – Mniejsza o moje intencje i motywy. Saiyanin nigdy nie ucieka z pola walki. Przekaż Saku, że będzie musiał wyrwać te karty z moich połamanych rąk!

- Wedle życzenia. – Piekielny posłaniec złożył dłonie jak do modlitwy. W tym samym momencie grupa przeciwników rzuciła się na Ttuce jednocześnie, przykrywając ją pancerzem swoich ciał.

>*<

Błyszcząca bańka unosiła się w powietrzu, ukazując wydarzenia rozgrywające się na Ziemi. Beerus i Whis z kamiennymi twarzami obserwowali eksplozję ki, która odrzuciła żywe trupy na boki i pozwoliła Ttuce wydostać się z potrzasku. Saiyanka złapała na nowo równowagę i zaraz zaczęła gromadzić w sobie energię niezbędną do przeprowadzenia kolejnego ataku. 

- Może jednak nastał czas, abyśmy się wtrącili? – spytał Whis, krzyżując ręce za plecami. Beerus pokręcił głową. – Na pewno? W końcu Saku dość mocno narusza ład naszego wszechświata.

- Porządek dao został zaburzony. – Twarz Beerusa wyrażała wyłącznie chłodną kalkulację, a on kontynuował pretensjonalnym tonem: – Jako Bóg Zniszczenia mam prawo interweniować i przegonić Saku do jego własnego świata. Jednakże nie zrobię tego. Chcę, aby ludzie czegoś się wreszcie nauczyli. Pojawienie się Czarnego Wojownika może być właśnie taką lekcją, której z ich pamięci nie wymarzą nawet kryształowe kule.

- Obaj wiemy jak ta historia się skończy.

- A mimo to będziemy tylko obserwować, tak jak inni bogowie robili to od stuleci. Nie pozwolę, by ludzie egzystowali w świecie pozbawionym konsekwencji. Taka jest kolej życia. Nazwij to naturalną selekcją, jeśli chcesz. – Beerus spojrzał na Whisa surowo. – Ale pamiętaj też o naszej umowie. Goku i Vegeta nie mogą się o niczym dowiedzieć.

- Masz na myśli to, że mogliśmy wszystkiemu zapobiec, a mimo to skazaliśmy ich przyjaciół na zagładę? – Uśmiechnął się wesoło, a Beerus zgrzytnął zębami. – Spokojnie, pamiętam. Swoją drogą, chyba już pora pozwolić im na opuszczenie piekła. Dość długo ich zwodzimy. Stało się już to, co nieuniknione. Ich obecność w żaden sposób nie zmieni teraz biegu wydarzeń.

- Ci dwaj muszą przeżyć. Potrzebuję ich ja i cały ten wszechświat. To oni na nowo nadadzą mu równowagę.

Bóg Zniszczenia podszedł do bańki i przesunął po niej pazurem, przybliżając obraz tak, by mógł dojrzeć bransolety na nadgarstkach Saiyanki. Whis od razu wyczuł, że coś go mocno poruszyło, więc bez pytania pochylił się nad jego ramieniem i spojrzał w tym samym kierunku.

- Och – szepnął. – Tego nie przewidzieliśmy…

Ttuce poderwała obie ręce nad głowę, a z jej dłoni wyłoniła się potężna kula pomarańczowej energii, która niemalże wyglądała jak zerwane z nieboskłonu słońce. Tym jednak co zwróciło uwagę Beerusa, a następnie Whisa wcale nie był popis saiyańskiej siły, a oświetlone i doskonale teraz widoczne pęknięcia, które przeszywały powierzchnię obu boskich bransolet.

Whis i Beerus spojrzeli po sobie w milczeniu, a ten drugi znów przesunął pazurem po bańce, tym razem oddalając obraz tak, by ukazywał jedynie kulę planety na tle czarnego wszechświata. Zaraz potem atak Ttuce wywołał wybuch, który widoczny był nawet z kosmosu i który do złudzenia przypominał skutki uderzenia meteorytu.

- Jeśli uda jej się uwolnić z bransolet… Czy to coś zmieni?

- Właściwie… – Beerus uśmiechnął się łakomie. – To może przysłużyć się naszej sprawie.

- Ttuce jest nieprzewidywalna. – Whis ujął w dłonie swoje berło i obrócił je w palcach, jak zawsze gdy był zaintrygowany. – Może jeszcze przeważyć szalę zwycięstwa na stronę, której byśmy nie zaaprobowali.

- Jest Saiyanką – powiedział Beerus twardo. – I postąpi tak, jak każdy inny Saiyanin. Będzie walczyć do końca i albo zwycięży sama, albo zdechnie próbując.

>*<

Ttuce opadła na kolana i zacisnęła dłonie na zaściełającym ziemię gruzie. Sapała ciężko, bicie serca odczuwając w gardle, i nie miała siły podźwignąć się na nogi. Ciało drżało, niemalże wpadając w konwulsje, a płuca protestowały, nie chcąc współpracować i czyniąc każdy oddech bolesnym. Meteor Strike… Jej najnowsza technika.*

Już gdy ją tworzyła z myślą o Gohanie wiedziała, że użycie jej będzie bardzo ryzykownym posunięciem. W końcu zmuszało ją ono do skumulowania całej energii, łącznie z życiową w tym jednym ataku, a także do skrzętnego ukrywania tego faktu do momentu, gdy pocisk ki nie będzie gotowy. Teraz została więc wyczerpana i całkiem odsłonięta. Mimo, że przecież i tak chciała przetestować Meteor Strike przed prawdziwą walką i ten moment wydał się być odpowiedni, teraz żałowała. Jęknęła głucho i przekręciła się na plecy.

Czuła wciąż naglące ją impulsy, napływające z drugiego pola bitwy. Słuchała uderzeń swojego serca i błagała zdrętwiałe ciało, by regenerowało się szybciej. Leżała w powstałym po ataku kraterze, nie do końca zdając sobie jeszcze sprawę z tego, że z miasta nie pozostał nawet kamień na kamieniu. W przeciwieństwie do obserwujących ją z planety Beerusa istot nie zauważyła też jeszcze, jak bardzo zbliżyła się do przełamania bariery pomiędzy Saiyaninem i demonem.

>*<

Wstrząs wywołany eksplozją gdzieś na północ od miejsca, w którym się znajdowali, zachęcił wulkan do ostatecznego przebudzenia. Zatykająca go skorupa zastygniętej magmy eksplodowała wreszcie, wyrzucając w powietrze fontannę trujących gazów i kamieni.

- Cokolwiek ona tam zrobiła, chcę żeby tu wreszcie przylazła i to powtórzyła – sapnął Yamcha i uchylił się przed ciśniętą w niego widmową włócznią, a następnie rzucił do Krillana niedawno odzyskaną kulę.

Buddysta przechwycił ją zwinnie, po czym poderwał wolną rękę do góry i uformował w powietrzu Destructo Disc. Posłał go w przeciwników, a ten z morderczą precyzją przeciął dwóch z nich na pół. Jak już jednak wojownicy mieli okazję się wcześniej przekonać, tego typu fizyczne ataki nie robiły na wrogach wrażenia. Ciemny dym, z którego się składali, nie dawał się zniszczyć. Także i teraz ofiary Krillana posklejały na nowo swoje ciała i z przypominającym hieny śmiechem wycelowały w niego swoje włócznie. Buddysta wiedział, że to działa tylko w jedną stronę – oni widm nie mogli zranić, ale widma mogły zranić ich.

Odskoczył przed nimi, ale jedna z ciśniętych włóczni ugodziła w nogę Gotena, który w międzyczasie postanowił ruszyć mu z pomocą. Chłopiec ze skowytem runął na ziemię i wbił się w nią z hukiem. Demoniczna dzida przedziurawiła mu udo, a następnie zmieniła stan na ciekły i wsiąknęła w ranę, przenikając w głąb jego organizmu. Oszołomiony Goten spoglądał na to zarówno z obrzydzeniem, jak i przerażeniem, nie wiedząc co się dzieje i jakie będzie to miało dla niego konsekwencje.

- Niech to szlag! – Krillan wylądował tuż przy nim i próbował pomóc mu wstać, ale ból rozsadzający kończynę chłopca był tak potężny, że ten nie mógł nawet myśleć o podniesieniu się z ziemi. – Zabiorę cię do Dendego!

- KRILLAN, UWAŻAJ! – wrzasnął Tien, który dopiero co przedarł się przez oddział przeciwników i z odległości zauważył na co się zanosi. Krillan obejrzał się przez ramię i dostrzegł, że w jego stronę nadlatuje kolejna włócznia. W tym samym momencie gdzieś z boku wystrzeliła wiązka niebieskiej energii, która rozproszyła dzidę w powietrzu i tym samym udaremniła atak.

- To już naprawdę do tego doszło, że muszę wam ratować tyłki? – spytała retorycznie Bulma, która właśnie pojawiła się na polu bitwy. Gdzieś w tle Krillanowi zamajaczył jej porzucony motocykl. Nie czekając na żadne pytania czy odpowiedzi, kobieta poprawiła na ramieniu ułożenie swojego działa, którego to użyła już do walki z Kakarotto, po czym naciągnęła na oczy laboratoryjnego gogle i pomknęła na pomoc innym wojownikom.

Krillan spojrzał jeszcze raz na coraz to bledszą twarz Gotena.

- Gohan! – Wypatrzył chłopaka na niebie i cisnął mu kamienną kulę. – Nie mogę tego zabrać, będą mnie ścigać! A on potrzebuje natychmiastowej pomocy!

- LEĆ! – ryknął Gohan, chwytając kulę w locie i z tylko jedną wolną ręką wracając do walki z przeciwnikami, którzy rzucali się na niego niczym stado wygłodniałych psów. Starał się nie myśleć o tym, że życie Gotena jest zagrożone. Starał się myśleć o tym, że jeśli pokona te potwory, to jego brat ma dużo większe szanse na przetrwanie.

- Pūar, osłaniaj nas! – krzyknął Krillan i wzbił się w powietrze z półprzytomnym chłopcem w ramionach. Kotek nieco zbyt dosłownie wziął sobie do serca jego polecenie i zaraz przemienił się w latającą tarczę, która wiernie pofrunęła za oddalającym się buddystą.

W panującym zamieszaniu nikt nawet nie zauważył, że z wnętrza wulkanu zaczęło wydobywać się coś, na co Gohana nie przygotowała żadna z naukowych publikacji, jaką kiedykolwiek w życiu przeczytał. Potężne, płomieniste tornado wyłoniło się ze skalistych trzewi i runęło na wojowników z brutalnym impetem. Wszystkie demoniczne istoty rozpłynęły się w powietrzu, pozostawiając ich samym sobie.

- WIEJCIE! – wrzasnęła Bulma, która jako jedyna znajdowała się w bezpiecznej odległości od epicentrum kataklizmu.

Członkowie Satan Force rzucili się do ucieczki, lecz tornado było szybsze i momentalnie porwało ich w swoje ramiona. Gdzieś w samym sercu inferno Siedemnastka zaskomlał z bólu, a Gohan poczuł, że gorący podmuch wyrywa mu kulę z rąk. Wrzasnął z wściekłości i próbował odwrócić tor swojego lotu, aby dogonić umykający mu obiekt, ale morze płomieni smagało nim jak kukiełką. Ta nadprzyrodzona siła natury sprawiała, że teraz widział już tylko wirującą ścianę ognia, która najwyraźniej postanowiła go zmiażdżyć.

- Mam ją! – Chiaotzu udało się przekrzyczeć żywioł. Pochwycił kulę siłą telekinezy i za wszelką cenę próbował ją do siebie przyciągnąć. Tornado uderzyło jednak o ziemię, skutecznie wybijając go z równowagi i rykoszetem posyłając magiczny obiekt w kierunku wulkanu.

Po zderzeniu z powierzchnią płomienie zaczęły niespodziewanie wytracać swoją ssącą siłę, dzięki czemu Chiaotzu wyrwał się spomiędzy nich i bez wahania pomknął za kulą, również za nią rzucając się wprost do wnętrza wulkanu. Tien Shinhan ryknął coś w proteście, ale Yamcha w ostatniej chwili powstrzymał go przed interwencją.

- Nie możecie obaj zginąć! – krzyknął z przejęciem, przytrzymując przyjaciela za ramię. Ich ubrania tliły się jeszcze, a osmalone i wykrzywione bólem twarze przypominały te należące do demonicznych istot, z którymi jeszcze przed chwilą walczyli. Obaj kasłali od napełnionego sadzą powietrza, a Tien wciąż wpatrywał się w bryłę wulkanu i wciąż miał nadzieję, że to jeszcze nie koniec.

I rzeczywiście, po chwili Chiaotzu, cały i zdrowy, aczkolwiek mocno spanikowany, wyłonił się znów na powierzchnię. W dłoni, którą uniósł w geście zwycięzcy, ściskał magiczną kulę. Na ten widok Gohan poczuł, że olbrzymi kamień spada mu z serca. Uśmiechnął się pod nosem i za pomocą wiązki ki zlikwidował dogorywające już tornado.

- Niewiele brakowało. – Bulma odetchnęła i użyła swojego działa niczym laski, opierając się na nim całym ciężarem ciała. Nigdy nie powiedziałaby tego na głos, ale była już na to wszystko zdecydowanie za stara. W tym samym momencie tuż obok niej zmaterializowała się Ttuce. Na widok kobiety, Saiyanka wytrzeszczyła oczy ze zdumienia.

- A ty co tu robisz?!

- Ktoś mi powiedział, że jeśli potrzebuję bohatera, to sama mam się nim stać – odparła Bulma szorstko.

- Co nie znaczy, że masz się przy tym zabić! – Ttuce zamachała rękami z niedowierzaniem i ruszyła w stronę pozostałych wojowników. – Kurwa, Vegeta mnie zabije, jeśli coś ci się stanie!

Bulma prychnęła niczym urażona kotka. Zauważyła też od razu, że Ttuce porusza się dużo bardziej ociężale niż zazwyczaj. Wydawała się być zupełnie wypompowana, jakby teraz napędzała ją jedynie siła woli. Nim Saiyanka zdążyła zamienić choć słowo z Gohanem, ziemia zatrzęsła się po raz kolejny i tym razem pękła w kilku miejscach z upiornym jękiem. Z wyrw wydostały się opary gorącego gazu i jeden z nich trafił Ttuce prosto w twarz. Ta wrzasnęła z bólu, a zaraz potem na nowo rozpętało się piekło.

- TTUCE! – ryknął Gohan. – TTUCE, UCIEKAJ STAMTĄD! TELEPORTUJ SIĘ!

Saiyanka była jednak na tyle ogłupiała z bólu, że kompletnie go zignorowała. Obróciła się po omacku wokół własnej osi, a gdzieś za nią zaryczał wulkan. Ttuce zamarła. Od tego odgłosu zjeżyły jej się wszystkie włosy na karku, a gdy częściowo odzyskała wzrok, jak przez mgłę dostrzegła, że prosto na nią sunie potężna fala czerwonej cieczy. W tym momencie ktoś chwycił ją w pół i odciągnął na bok, jednocześnie osłaniając własnym ciałem.

- Raditz? – sapnęła. – Mówiłam ci, że masz…!

- Cicho. Już raz cię zostawiłem – szepnął i wtulił twarz w jej włosy. – Jeśli idziemy na dno, to razem.

Dopiero wtedy Ttuce zrozumiała, że spowolniony dodatkowym ciężarem Saiyanin nie da rady ich uratować. W dziwnym odruchu objęła go za szyję, a zaraz potem w powietrzu dosięgła ich i zalała monstrualna fala lawy. Ttuce usłyszała jeszcze ostrzegawczy krzyk Gohana, a potem zapadła cisza, która wepchnęła jej palce w uszy.

Nie minęło więcej niż kilka minut, a Saiyanka uznała, że pokrywająca ją ciecz zastyga, rzeczywiście dość dotkliwie parząc przy tym skórę, ale jednak nie uśmierca. Ttuce zamrugała, rozrywając sklejającą jej powieki skorupę i wyostrzając wzrok. Pierwszą rzeczą jaką zobaczyła były oczy Radtiza, rozszerzone i równie zdziwione co ona sama, że nadal żyją. Leżeli na ziemi, powaleni siłą uderzenia.

Raditz przesunął powoli językiem po swoich wargach.

- Krew. To krew – szepnął z dziecięcą fascynacją i z identyczną miną z rozpędu zlizał trochę cieczy z policzka Ttuce. Saiyanka warknęła zaraz z dezaprobatą i usiadła, spychając go z siebie. Spojrzała na swoje ręce, a potem na szczyt wulkanu. Fontanna mazi strzelała aż po same niebo, teraz opadając na nich pod postacią krwistego deszczu.

- Czarny Wojownik próbował napędzić nam stracha. – Podźwignęła się z ziemi i podała rękę Raditzowi, pomagając mu z tą samą czynnością. Rozejrzała się wokoło i zobaczyła pozostałych wojowników, tak samo jak oni skąpanych we krwi. Wszyscy przetrwali.

Umorusany Gohan spojrzał na nią pytająco, więc tylko skinęła głową potwierdzając, że nic jej nie jest. Yamcha podtrzymywał w pionie Siedemnastkę, którego ręce i dłonie pokryte były poparzeniami i wciąż powiększającymi się bąblami. Android miał zaciętą minę, ale cierpiał katusze.

- Gdzie kula? – spytała Bulma, która jako jedyna w miarę uchowała się przed deszczem krwi, dzięki parasolce, którą w odpowiedniej chwili rozpostarła nad głową. Chiaotzu pokazał jej kamienny obiekt i całej grupie wyrwało się zbiorowe westchnienie ulgi. Gohan spojrzał znów na Ttuce.

- On wiedział. Znał nasz plan – powiedział.

- Tak. Wiedział.

Ten głos nie należał do nikogo z zebranych. Wszyscy w popłochu rozejrzeli się na boki i zaraz przybrali pozycje gotowe do obrony. Jak zwykle, Czarny Wojownik zdawał się przemawiać ze wszystkich kierunków świata, skutecznie kamuflując swoją pozycję.

- Głupcy, czy wy naprawdę niczego się nie uczycie? Ile razy mam wam pokazywać, że wasze starania są na nic? Te sztuki walki, głupie sztuczki, energia ki! Nędznicy, przecież to na mnie w ogóle nie działa! Czy naprawdę sądzicie, że ziemski smok jest w stanie wam pomóc? Te żałosne kule nie stanowią dla mnie żadnego zagrożenia! – Zaśmiał się, choć bez cienia wesołości. Ton jego głosu nadal ociekał jadem, który mógł zabić. – Jestem ponad to. Jestem istotą doskonałą, której idei nigdy nie będziecie w stanie pojąć…

- Moglibyśmy, gdybyś choć raz stanął z nami twarzą w twarz, zamiast chować się za swoimi pomagierami jak ostatni tchórz! – wrzasnął Gohan. Chłopak wysunął się przed pozostałych i uniósł do nieba zaciśniętą pięść. W tym samym kierunku kierował swoje słowa: – Bo tym właśnie jesteś! Nie istotą doskonałą, tylko tchórzem! I właśnie dlatego dalej walczymy. Bo wiemy, że takich jak ty da się pokonać!

Fioletowe chmury zaczęły się szybciej przesuwać po nieboskłonie, a gdzieś spomiędzy nich wydobył się niepokojący pomruk. Gohan wyprostował się, patrząc wciąż hardo w tę samą stronę i szykując na każdy odwet, jaki Czarny Wojownik zamierzał przeprowadzić w obliczu takiej zniewagi.

- UWAGA! – krzyknęła Ttuce, choć chłopak nie zauważył ani nie wyczuł żadnego ruchu. Ułamek sekundy później coś niewidzialnego musnęło policzek Gohana, a za jego plecami rozległ się bolesny jęk.

Bulma wrzasnęła, a chłopak obrócił się na pięcie i zobaczył konsekwencje swojego czynu. Widmowa włócznia przebiła głowę Tien Shinhana dokładnie w tym miejscu, w którym widniało jego trzecie oko. Mężczyzna poruszył bezgłośnie ustami, stojąc jeszcze przez chwilę na chwiejnych nogach, a następnie runął w tył. Ostrze włóczni wbiło się ziemię, a wygięty pod nienaturalnym kątem Tien przez moment balansował na ugiętych w kolanach kończynach, po czym upadł wreszcie na plecy, nadziewając się na włócznię do samego końca. Ręce mężczyzny zadrżały w konwulsjach, a pozostałe oczy błysnęły białkami, przypieczętowując śmierć.

Gohan zmartwiał, a Ttuce zacisnęła powieki i odwróciła głowę w innym kierunku. Yamcha poczuł, że krew odpływa mu z twarzy i jak w letargu osunął się na kolana obok ciała długoletniego przyjaciela. Natomiast oniemiały z rozpaczy Chiaotzu spoglądał na kamienną do tej pory kulę, która właśnie przebudzała się do życia i odzyskiwała bursztynową barwę.

- Proszę. Za swoją widowiskową śmierć Tien Shinhan uzyskał pięć gwiazdek! – Saku roześmiał się gdzieś w przestworzach, pozwalając by jego kpiący głos niósł się po Ziemi jeszcze długie godziny później.

Tego dnia Gohan ustalił dwa fakty: po pierwsze, Ttuce jako jedyna była w stanie dostrzec atak Czarnego Wojownika. To oznaczało, że po raz kolejny przesunęła granicę swoich możliwości i wyprzedziła go o dodatkowy krok.

Po drugie, w ich drużynie był zdrajca.

Mędrcy, choć wiedzą, że ciemność w nich wkroczy -

Bo nie rozszczepią słowami błyskawic -
Nie wchodzą cicho do tej dobrej nocy.**

>*<

- To będzie ciekawe…

- Co znowu?!

- Mieć brata. – Goku założył ręce za głową. Maszerował niestrudzenie za Vegetą, który na tym etapie wkurwienia mógł już spokojnie pretendować do miana nowego pana piekieł. Podziemny labirynt ostatecznie wykończył wszystkie pokłady cierpliwości, jakie książę był w stanie z siebie wykrzesać. – Nigdy nie sądziłem, że jeszcze Raditza spotkam… Zauważyłem też pewną dziwną rzecz!

- Mianowicie?!

- Przestałeś nazywać mnie Kakarotto…

- A dziwisz mi się?! – Vegeta prychnął z niedowierzaniem i posłał mu spojrzenie przekrwionych z wściekłości oczu. – Poza tym, pajac bardziej do ciebie pasuje!

- Eeej, nie bądź taki! Teraz będziemy rodziną! – jęknął Goku z pretensją w głosie, ale Vegeta w ogóle go już nie słuchał. Zamiast tego zaczaił się i błyskawicznym ruchem wygłodniałego drapieżnika pochwycił jednego z rogatych mieszkańców piekieł, który właśnie miał czelność obok nich przebiegać.

- Co do…?! – Ofiara zamachała nogami i jaszczurzym ogonem w proteście, a Vegeta ujął ją za szyję i przycisnął do skalistej ściany. Rogaty stwór wytrzeszczył oczy i próbował rozluźnić uchwyt jego palców, ale książę tylko uśmiechnął się przerażająco i nie odpuścił mu ani odrobinę.

- A teraz, zapchlony kundlu, zaprowadzisz nas prosto do Enmy Daiō – wycedził, trzymając go dalej bez najmniejszego wysiłku. – Ino szybko, bo straciłem cierpliwość gdzieś po urodzeniu!

- Enma Daiō? – Stwór nagle znieruchomiał, po czym roześmiał się drwiąco. – Więc to wy jesteście tymi dwoma nieumarłymi głupcami, którzy szlajają się tu w jego poszukiwaniu! Co za debile!

- JAK JA CIĘ ZARAZ… TY SZMACIARZU!

- VEGETA! Przestań, udusisz go! – Goku schwycił księcia w pasie i próbował odciągnąć.

Włożył w to przedsięwzięcie prawie wszystkie siły. Zaowocowało to jednak jedynie tym, że podniósł Vegetę i, owszem, przesunął kawałek w tył, ale ten nadal trzymał spanikowaną ofiarę w szponach i ani myślał puścić. Co więcej, zaciskał swoją dłoń coraz bardziej i bardziej, stopniowo gniotąc opierające jej się kręgi. Podduszony stwór tymczasem chyba zrozumiał już, że jego nędzne życie po śmierci chyli się ku końcowi, bo w końcu zaczął zeznawać:

- Enma Daiō nie żyje! – wykrzyknął, tym samym natychmiast zaskarbiając sobie ich uwagę. – Nie widzicie panującego tu chaosu?!

- Jak to nie żyje? – spytał Vegeta grobowym tonem.

- Pewnego razu przybył tu ten… ten byt. Uśmiercił Enmę, a następnie Babę Gulę. UNICESTWIŁ ICH! Puff! I po wszystkim! Ich dusze, ich ciała, ich moce… Chciał mieć pewność, że nikt nie wydostanie się stąd bez jego zgody!

- Kim był?! Jak wyglądał?! – Książę wyszarpnął się Goku z rąk i potrząsnął przesłuchiwanym stworem.

- Nie wyglądał, nie miał ciała! – Dziwadło prawie załkało, a Goku i Vegeta spojrzeli po sobie równocześnie. Książę rozluźnił uchwyt, a stwór zaraz to wykorzystał i próbował umknąć, lecz potknął się i runął na twarz kawałek dalej.

- Saku… – szepnął Goku.

- To była czysta energia… Czyste zło… – wymamrotał stwór płaczliwym głosem, wciąż leżąc na ziemi w dramatycznej pozie.

- Szukał tu czegoś jeszcze? – Młodszy Saiyanin podszedł do niego i zaraz uniósł ręce w uspokajającym geście, bo dziwadło skuliło się w sobie ze strachu i zatrzęsło jak najprawdziwsza kupka nieszczęścia.

- O tak… Szukał pojemnika na swoją nienawiść!

- Mówże po ludzku! – Vegeta tupnął, a stwór podskoczył z piskiem na równe nogi.

- Ukradł ciało! Ukradł cudze ciało… Unicestwił duszę i zabrał śmiertelne ciało – wydyszał i załamał ręce, a następnie złapał się za głowę i jeszcze bardziej wytrzeszczył swoje i tak nienaturalnie duże oczy. – W nowej postaci zstąpił na Ziemię!

Goku i Vegeta znowu spojrzeli na siebie równocześnie. Werdykt mógł być tylko jeden.

- Raditz.

*Może niektórzy pamiętają, że wcześniej tej techniki użyła Mirai Ttuce podczas walki z Freezerem.

**Ponownie fragment z wiersza Dylana Thomasa (Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy).

Umiłowani w Beerusie! ;)
Bardzo dziękuję za wytrwałość. Jestem chyba najmniej punktualną osobą w całym Siódmym Wszechświecie, ale przynajmniej wynagradzam to długością rozdziału (pobiłam swój dotychczasowy rekord). 
Jakie przemyślenia? Kto jeszcze zginie? Kto przeżyje? A kto powinien przeżyć - według Ciebie? Pisz, może wezmę to pod uwagę. Chociaż szczerze powiedziawszy szanse na to są marne, bo żeruję na emocjach. ;P Ale przynajmniej lojalnie o tym uprzedzam. A co z Raditzem? Czy rzeczywiście jest TYM złym? Czy to może jednak zbyt proste? ;)