12. Welcome to your life – there’s no turning back

W pozbawionym okien pomieszczeniu panował zaduch, a migoczące z przepracowania jarzeniówki oświetlały zgromadzone w nim sprzęty. Na samym środku, na podwyższeniu godnym tronu, stał fotel uzbrojony w skórzane pasy mocujące, a tuż obok rozbudowana aparatura, od której biegła sieć kabli i rurek. Pod jedną ze ścian znajdował się rząd szafek, pokrytych tacami z groźnie wyglądającymi przedmiotami, różnych wielkości i zastosowań. Ostatni element wystroju stanowił stół, o noszącym ślady paznokci blacie. Gdyby ból i cierpienie miały zapach, to miejsce byłoby nim przesiąknięte.

Ttuce podeszła do szafek, a jej kroki odbiły się echem od metalowych ścian. W zamyśleniu wzięła skalpel z jednej z tac.

- Jak się nazywasz? – spytała obojętnym tonem.

- Raditz. A ty musisz być…

- Nie będziemy o tym rozmawiać. – Przesunęła ostrzem po wierzchu dłoni, sprawdzając jego ostrość. Wykwitające na skórze krople krwi sprawiały wrażenie nici, podążającej za igłą.

- Myśleliśmy, że nie żyjesz! – wykrzyknął, a jego głos zadrżał z podekscytowania. – Vegeta nigdy o tobie nie mówi.

Ttuce odwróciła się do niego. Jej oczy błyszczały jak w gorączce, a ona zdawała się być tam tylko ciałem, nie duszą. Jak w letargu podeszła do fotela i zaczęła się bawić jednym z pasów. Tu i ówdzie widniały na nim jeszcze plamy zaschniętej, brunatnej krwi.

- Znasz go?

- Oczywiście, że znam, pracujemy razem! – Raditz przestąpił z nogi na nogę, a jego bujna grzywa aż zaszeleściła. – Byłem przekonany, że zginęłaś kiedy meteoryt uderzył w naszą planetę.

- Meteoryt? – Obróciła skalpel w palcach. Na dźwięk kłamstwa, które Freezer sprzedał reszcie galaktyki, nikły uśmiech wykwitł na jej ustach. – Oczywiście. Jak się miewa mój brat?

- Gdy się dowie, że żyjesz, to na pewno usiądzie z wrażenia!

Raditzowi brakowało instynktu samozachowawczego. Skalpel wbił się w ścianę tuż przy jego uchu, nacinając je w locie. Saiyanin syknął jakby ukąsiła go osa, a w następnej chwili Ttuce dopadła do niego i zacisnęła dłoń na ostrzu, które wystawało spomiędzy metalowych kafli. Nie dorównywała Raditzowi wzrostem, więc uniosła się w powietrzu, żeby znajdowali się oko w oko. Twarz Saiyanki była blada i nieprzenikniona, niczym maska rodem z teatru nō.

Ttuce w ogóle nie mrugała, a  jej głos miał miękkość jedwabiu:

- Jeśli szepniesz choć słowo o tym, że mnie spotkałeś… Ogłuszę cię, a potem obudzę w porę, żebyś doświadczył jak kolejno wyrywam ci organy wewnętrzne. Drugi raz nie stracisz przytomności, bo najpierw nafaszeruję cię środkami podtrzymującymi świadomość. Jedynym wyjściem z tej sytuacji będzie dla ciebie śmierć, ale wcześniej zdążysz zobaczyć wszystkie akty – to jak wygląda twoja wątroba i jak długie są jelita. Jeśli nadal będziesz dychał, a podejrzewam że będziesz, to zrobię z nich powróz i wywieszę cię na wysypisku. Tutejsze owady uwielbiają zakładać kolonie w stygnących ciałach, więc taki opróżniony korpus na pewno będzie dla nich kuszącym wabikiem. Jednak ich ulubionym miejscem lęgowym są oczodoły. Zostawię im przyjemność przegryzania twoich gałek ocznych. Powinny się uwinąć w przeciągu kilku dni. A wtedy, możesz być spokojny, na pewno umrzesz.

Odsunęła się, wyrywając skalpel ze ściany. Raditz nawet nie drgnął. Nie wyglądał na wystraszonego tym przemówieniem, a co najwyżej na zaintrygowanego. Jego oczy raz za razem biegły od jej pokrytego bliznami czoła do fotela i towarzyszącej mu aparatury.

- Co oni ci zrobili? – spytał w końcu z rozbawieniem.

Ttuce opuściła się z powrotem na posadzkę. Nie była przyzwyczajona do takich reakcji. Ci, nad którymi się pastwiła, zwykle uderzali w płacz, przekleństwa lub próbowali podjąć walkę. Ten Saiyanin był albo nienormalny, albo Ttuce nie robiła na nim żadnego wrażenia, co w jej mniemaniu również zakrawało na poważne problemy umysłowe.

- Vegeta nie może się dowiedzieć – powtórzyła i z zawiścią dźgnęła go skalpelem w ramię. Raditz nawet nie pisnął, ale odruchowo złapał się za poszkodowaną kończynę. Spomiędzy jego palców zaraz zaczęły wypływać lepkie, szkarłatne strużki. – Jeśli myślisz, że blefuję i że straszę cię z obowiązku, to jesteś w błędzie. Pokazałabym ci jak dużym, ale nie mogę obiecać, że po tej demonstracji staniesz jeszcze kiedykolwiek na nogi albo będziesz mieć dzieci.

Raditz uśmiechnął się krzywo, spoglądając na nią z góry jak na mrówkę. Ttuce poczuła orzeźwiające szpilki złości, wbijające się w jej skórę. Obnażyła zęby i wydała z siebie ostrzegawczy warkot. Mgła przesłaniająca wzrok zaczęła wreszcie rzednąć. Saiyanka po raz pierwszy od dawna odczuwała jakiekolwiek emocje. Z impetem uderzyła pięścią w brzuch mężczyzny i dopilnowała, by upadł przed nią na kolana. Schwyciła za jego włosy i szarpnęła nimi w tył, odsłaniając szyję. Wolną ręką przytknęła do niej skalpel. Zdawać by się mogło, że z jej kłów na twarz Raditza zaczną za chwilę skapywać krople jadu.

- Masz więcej na głowie niż w głowie. Bardzo nie lubię, gdy ktoś nie traktuje mnie poważnie. Nie wiesz jakie rzeczy robiłam, żeby utrzymać Vegetę przy życiu. I nie pozwolę, żeby przez jakiegoś niepełnosprytnego pajaca jego bezpieczeństwo zostało zagrożone – wysyczała, pochylając się nad nim i krzywiąc w nienawistnym grymasie.

- Więc to o to ci chodzi! – Raditz uniósł brwi z teatralną uprzejmością. – Masz umowę z Freezerem. Jeśli Vegeta dowie się, że żyjesz, to jaszczur zrobi mu krzywdę, tak?

- Dla ciebie książę Vegeta – wycedziła i w afekcie wyrywała mu garść włosów. Dłoń Raditza zacisnęła się na jej nadgarstku niczym imadło.

- Musisz być strasznie głupia, skoro mu wierzysz! – Ttuce zamarła ze skalpelem przyciśniętym do grdyki Saiyanina, a ten pozwolił sobie na jeszcze bezczelniejszy uśmieszek. – Tak, dobrze słyszałaś. Nie wiem czy twoja głupota jest wrodzona, czy to przez te elektrowstrząsy, dzięki którym trzymają cię tu pod kontrolą, ale fakt pozostaje faktem. Freezer nigdy nie miał dla Vegety taryfy ulgowej. Byłem z nim od samego początku i wiele razy widziałem, jak jaszczur używał księcia do dania przykładu innym. Wierz mi, nie chciałem być wtedy w jego skórze.

Ttuce wykorzystała to, że Raditz nadal trzymał ją za rękę i wziąwszy zamach, trzasnęła nim o sufit. Z jej gardła wyrwał się ryk, którego nie zagłuszył nawet huk opadającego z powrotem na metalową podłogę ciała. Saiyanin pozbierał się szybko, acz z jęknięciem, i wycofał. Uśmiech nie znikał z jego twarzy, ale przykurczona sylwetka zdradzała, że uderzenie zabolało. Ttuce stała z pochyloną głową i dyszała ciężko. Rozczapierzone palce zaciskały się na powietrzu jak szpony drapieżnego ptaka, a napuszony ogon tłukł o posadzkę. Raditz wyprostował się ze śmiechem.

- Dobrze! Bardzo dobrze. Wykorzystaj tę chwilę jasności umysłu i zapamiętaj sobie, że Vegeta jest niewolnikiem Freezera tak samo jak ty, czy ja. Jaszczur może rzeczywiście zechce go zabić, gdy książę dowie się, że żyjesz, ale na pewno nie będzie go dobrze traktował ze względu na twoje posłuszeństwo. To nie jest jakaś transakcja wiązana! Dlatego pomyśl o tym przed następną dawką elektrowstrząsów i zastanów się, dlaczego właściwie z takim oddaniem mu służysz.

Ttuce dawno nie odczuwała takiego ożywienia i kontroli nad tym, co robi. Nadal chciała rozszarpać buńczucznego Saiyanina i wyrwać mu struny głosowe jedna po drugiej, ale sens jego słów przegonił szumy z jej głowy. Nigdy nie sądziła, że Vegeta u boku Freezera jest całkowicie bezpieczny. Jednak potwierdzenie tego faktu i informacja, że traktowano go równie okrutnie co ją, przelały czarę goryczy. Żadne argumenty na swoją obronę nie przychodziły do osłabionej torturami głowy – a może w ogóle takowych nie było.

- Ukradłeś jedzenie – wychrypiała, przerywając w końcu ciszę, a on potrząsnął głową, znów wprawiając w ruch tę egzotyczną szopę kruczoczarnych włosów.

- Zjadłem, nie ukradłem – sprecyzował.

- To samo przestępstwo, inne słowa. Miałeś dowieźć prowiant do bazy, a zamiast tego dowiozłeś tylko połowę. Powinnam cię zabić bez zadawania jakichkolwiek pytań.

- Ale nie zabijesz, bo pracuję z Vegetą i jestem mu potrzebny. – Uniósł podbródek i założył ręce na torsie. – A poza tym, na pewno chciałabyś się jeszcze dowiedzieć o nim tego i owego.

Ttuce dźgnęła go skalpelem w zbroję, a jej ogon zaczął wywijać młynki w powietrzu.

- Masz rację, nie zabiję cię. Jeszcze! Odpracujesz szkody tutaj, na terenie bazy. Pamiętaj tylko, że mam cię na oku. Kolejna wpadka i… – Przesunęła palcem po szyi.

Raditz uniósł ręce w geście kapitulacji, ale znów wyglądał na wielce rozbawionego jej groźbą. Ttuce odebrała to jako kolejny cios w saiyańską dumę i wyszła z pomieszczenia zamaszystym krokiem, zostawiając go sam na sam z narzędziami tortur.

Następnego dnia aparatura do elektrowstrząsów okazała się być zepsuta. Ttuce stanęła jak wryta w drzwiach pomieszczenia, z trudem kryjąc zdumienie. Wokół dymiącego urządzenia biegało kilku kosmitów, którzy nie do końca zdawali się wiedzieć jak je naprawić. Jeden z nich, o sumiastych wąsach, podszedł do niej, zasłaniając sobą obraz zniszczenia.

- Dzisiaj sesji nie będzie. Mamy awarię. Przyjdź jutro.

Pozostali kosmici spojrzeli na Ttuce kontrolnie, spodziewając się najgorszego. Ich palce przez cały czas pozostawały zaciśnięte na spustach broni i paralizatorów, ukrytych w kaburach. Saiyanka odwróciła się i wyszła bez słowa, dopiero w odosobnieniu pozwalając sobie na diabelski uśmiech. Następnego dnia maszyna nadal była zepsuta. Kolejnego też. Atmosfera gęstniała, a załoga bazy zaczynała się poważnie niepokoić, że Saiyanka dojdzie do siebie na tyle, by wymierzyć im sprawiedliwość. Ttuce rzeczywiście wracała do zdrowia, a przerwa w praniu mózgu pozwalała jej na racjonalne myślenie, choć dobrze się z tym kryła. Gdy następnego wieczora dostała informację, że maszyna jest już sprawna i że rano ma się pojawić w wiadomym miejscu, nie była już taka chętna do współpracy. Blizny na czole zdążyły zblednąć, a uczucie odrętwienia odeszło w niepamięć. Kiedy jednak stawiła się na kolejną dawkę elektrowstrząsów, zastała sprzęt w jeszcze większej rozsypce niż poprzednio – z nadpalonej obudowy strzelały iskry, a tuż obok leżał kosmita o sumiastych wąsach i skręconym karku.

Ttuce zrozumiała, że jest to dla niej szansa. Jako wróg publiczny numer jeden była pod stałą obserwacją. Wystarczyło więc utrzymać załogę w przekonaniu, że jej stosunek do pracy się nie zmienia i że dalsze serie tortur wcale nie są konieczne. W bazie nie znalazł się drugi spec od aparatury i musiano wysłać podanie o kolejnego – a to wiązało się z koniecznością poinformowania Freezera o problemach na pokładzie i potencjalnym rebeliancie. Nikt się nie palił do bycia posłańcem złej nowiny. Ryzyko, że Freezer zabije ich wszystkich za to, że w ogóle do takiej sytuacji dopuścili, jawiło się jako zbyt realne. Ttuce miała więc sporo czasu, by rozpocząć grę pozorów. Nadal przesłuchiwała jeńców i wykonywała polecenia, ale nie działała już we mgle.

Tymczasem Raditz zdawał się unikać Ttuce jak ognia, co w końcu zwróciło jej uwagę. Któregoś dnia odnalazła go w jednym z magazynów przylegających do bazy. Nie słyszał jak weszła, zbyt zajęty przeklinaniem i porządkowaniem ciężkich kontenerów z bronią. Z daleka zobaczyła prowizoryczne opatrunki na jego rękach. Nim zdążył się obejrzeć, złapała go pod łokieć i szarpnięciem zdarła część bandaży. Oczom Ttuce ukazały się rozległe poparzenia.

- To od pracy w tym przeklętym miejscu – burknął zaraz.

- Nie chrzań. Aż taka głupia nie jestem. – Puściła go i odsunęła się na bezpieczną odległość. Raditz miał przyklejony do twarzy ten sam bezczelny uśmieszek. a ona była tym wszystkim coraz bardziej skołowana. – Dlaczego to robisz? Dlaczego zepsułeś maszynę?

Raditz zbliżył się i pochylił do jej ucha, jakby chcąc zdradzić sekret:

- Coś mi mówi, że twoja prawdziwa osobowość jest dużo ciekawsza niż ten naelektryzowany potworek, którego poznałem wcześniej. – Ttuce zmarszczyła nos i znowu się od niego odsunęła. Spojrzała pytająco na pokryte pęcherzami dłonie. – Nie mogłem użyć pocisku ki, bo to narobiłoby zbyt dużo hałasu i zaraz skierowało na mnie wszystkie podejrzenia. Musiałem załatwić ją ręcznie.

- Powinieneś coś ze sobą zrobić – powiedziała, siląc się na najbardziej obojętny ton, w jaki wyposażyła ją natura. – Źle to wygląda.

- Nie martw się o mnie, skarbie. Mam swoje sposoby na przetrwanie. – Podszedł do niej ponownie, uparty drań, i znienacka stuknął ją czubkiem palca w czoło. – Na te blizny też mogę coś zaradzić.

Ttuce obnażyła zęby w ostrzegawczym grymasie, ale tym razem się nie cofnęła. Saiyanin wciąż wywoływał w niej mieszane uczucia, jednak żadnym z nich nie była już niechęć. Raditz górował nad nią z miną psa, którego ktoś przemienił w człowieka i który bardzo się cieszy, że przebywa w towarzystwie.

- Wydaje mi się, że to początek wspaniałej przyjaźni, skarbie. Zainicjujmy ją dobrym dowcipem. Jak myślisz, ilu członków Ginyu Force potrzeba, by wkręcić żarówkę?

>*<

Dlaczego, do licha, nie ożywiłaś Raditza za pomocą kryształowych kul?

Ttuce otworzyła sklejone snem oczy. Leżała, wpatrując się w brązowy materiał kanapy i jeszcze przez chwilę ignorowała otoczenie. Pytanie Vegety z zeszłego wieczora ciągle wirowało jej w głowie. Zastanawiała się, jak to by było, gdyby jednak Shenron zezwolił na wypowiedzenie trzeciego życzenia. Czy wykorzystałaby je na przywrócenie Raditzowi życia? Chociaż szukała odpowiedzi głęboko w sobie, ta wciąż przed nią umykała.

Minęło siedemnaście lat. Niektóre rzeczy powinny pozostać w przeszłości.

- … absolutnie nieodpowiedzialny! Znikasz na całą noc z naszym gościem, a potem oboje wracacie na kacu i…

- Saiyanie nie miewają kaca, kobieto!

- No tak, wybacz. Zapomniałam, że ta kwaśna mina to twój naturalny wyraz twarzy!

Ttuce jęknęła, a potem podźwignęła się do siadu i przeczesała rozkudłane włosy dłonią. W głowie jej szumiało, w uszach dudniło, a gardło zdawało się być wyschnięte jak łuski wyrzuconej na brzeg ryby. W tej samej chwili, ku rozpaczy Saiyanki, do salonu wmaszerowała rześka jak wiosenny poranek Bulma, z dwoma kubkami w dłoniach, a za nią Vegeta z Brą na ręku.

- Już nie śpisz! Proszę, zrobiłam ci kawę. – Kobieta wręczyła Ttuce jeden z kubków, a ta z trudem opanowała chęć schowania się pod kanapę na dźwięk jej podniesionego głosu. Powąchała napój. Miała wrażenie, że poprzedniego wieczora Vegeta mówił o nim w ramach wykładu o ziemskich używkach, ale nie potrafiła przytoczyć szczegółów. – O nie, mój drogi! Zrób sobie swoją! – Bulma pacnęła Vegetę w dłoń, gdy ten tylko spróbował zdobyć drugi kubek.

- Ale, kobieto…!

- Żadne ale! Nie jesteś gościem w tym domu, możesz się obsłużyć sam.

- Ugh! To jakiś żart! Potrzymaj chwilę. – Ttuce została znienacka obarczona Brą, a Vegeta głośno tupiąc udał się do kuchni.

Z anielskim uśmiechem i kawą w dłoniach, Bulma opadła na fotel naprzeciwko kanapy. Saiyanka odstawiła kubek na dywan i ujęła Brę pod pachy, unosząc ją na wysokość swojej twarzy. Przekrzywiła głowę, przyglądając się dziewczynce z ciekawością.

- Wiesz, to zabawne. Mała wygląda dokładnie tak jak ty, ale ten wyraz twarzy i mordercze spojrzenie musiała odziedziczyć po Vegecie.

- Przejdzie jej, z Trunksem było tak samo – odparła Bulma. – Chociaż muszę przyznać, że na początku się martwiłam, gdy w kołysce wyglądał jakby zastanawiał się, którą zabawką wykłuć mi oko.

- Hm. – Ttuce uśmiechnęła się do Bry, podczas gdy ta wciąż spoglądała na nią z zaciętą miną i powagą Buddy. – Twoja córka to myślicielka – poinformowała Vegetę, gdy ten wrócił do salonu ze świeżo zaparzoną kawą.

- Moja córka to wojowniczka. – Wziął dziewczynkę z powrotem na rękę. Bra złapała go zaraz za sam czubek włosów i zaczęła ciągnąć, nagle bardzo rozbawiona. Vegeta napił się z takim spokojem, jakby absolutnie nie miało to miejsca. – Będzie silniejsza od Trunksa. Podejrzewam, że osiągnie poziom Super Saiyanina zanim jeszcze nauczy się mówić.

- To w ogóle możliwe? – Ttuce jeszcze raz powąchała zawartość kubka. Umoczyła dziób na próbę i od razu oparzyła język.

- To śmieszne jak szybko te dzieciaki przeskakują bariery, pokonanie których nam zajęło lata wysiłku – powiedział Vegeta, po czym przechylił ledwo dostrzegalnie głowę, ułatwiając Brze dostęp do swojej grzywy. Mimo powagi i opanowania pozycji pozornego dystansu, uwielbienie ojca dla córki było wypisane jak na dłoni.

- Trunks przemienił się w Super Saiyanina praktycznie bez problemu. – Bulma pokiwała głową i założyła nogę na nogę. – A Goten przeszedł transformację jeszcze przed nauką latania!

- Więc obaj osiągnęli więcej niż cała Saiyańska Armia razem wzięta. Strach pomyśleć co pokaże ta tutaj. – Ttuce spojrzała jeszcze raz na swoją bratanicę i rozparła się wygodnie na kanapie. – Ale czy Trunks i Goten są naprawdę silni? W końcu to hybrydy…

- Insynuujesz, że w związku z tym mój syn powinien być słaby? – Vegeta prychnął, jakby osobiście obrażony. – Nie rozśmieszaj mnie! Mogę się założyć, że potrafiłby złoić ci tyłek zanim sama zdążyłabyś się przemienić. A przecież jeszcze nawet nie poznałaś Gotenksa.

Ttuce już miała zapytać kim jest ten cały Gotenks, ale wtedy do jej uszu dobiegł znajomy i szalenie irytujący dźwięk scoutera, oznaczający ni mniej ni więcej ten sam koszmar, który nękał Ziemian, gdy nagle rozbrzmiewał sygnał ich telefonu służbowego – pracę. Ttuce przeczesała kanapę i podłogę pod kanapą w poszukiwaniu urządzenia, a kiedy już je w końcu znalazła, sapnęła z irytacją.

- Mój urlop chyba właśnie dobiegł końca. – Wstała i zamontowała scouter na uchu. Szybkim krokiem przeszła z salonu na taras i dopiero wtedy odebrała połączenie. – Ish?

- Mamy problem. Rada Kosmicznej Organizacji Handlu zwołuje spotkanie i masz się na nim stawić.

- Przecież to ja jestem prezesem i tylko mnie wolno takie spotkania zwoływać! – warknęła butnie, zakładając ręce na piersi. – Nie ma mnie jeden dzień i sprawy już wymykają ci się spod kontroli?

- Tym razem to na prośbę Trashian. Chodzi o Sands…

- Ach tak, chcieli ją kupić. – Ttuce pomasowała nasadę nosa. – Wpłacili już zaliczkę, jak mniemam?

- I to dużą.

- Niech to szlag. – Westchnęła ciężko i pokręciła głową. – No trudno, zwrócimy im pieniądze i zaproponujemy inną planetę w korzystniejszej cenie, żeby wynagrodzić wydłużony czas oczekiwania… Nienawidzę się spotykać z tymi śmierdzącymi typkami, ale nie mam wyboru. Będę tam jeszcze dzisiaj, możesz to przekazać radzie. I przygotuj jakieś oferty.

- Przyjęłam. Bez odbioru.

Ttuce zdjęła urządzenie z ucha i rozejrzała się po ogrodzie. Goście z przyjęcia siedzieli przy świeżo zastawionych ławach i rozmawiali z takim samym zainteresowaniem i ożywieniem, jak poprzedniego wieczora. Jedyne co uległo zmianie w tej scenerii, to pora dnia. Słońce przygrzewało, a aromat kawy i zapach ciasta atakowały ją ze wszystkich stron. Ttuce przez krótką chwilę miała ochotę przysiąść się do stołu i jeszcze na kilka godzin zapomnieć o sprawach zawodowych. Potem jednak przypomniała sobie, że przecież nie znosi tego towarzystwa i że dużo lepiej będzie jej w czeluściach kosmosu.

- Kto dzwonił? – Vegeta wyłonił się z domu z Brą wciąż na ręku. Był niemal jak pirat, który nie rozstaje się ze swoją ulubioną papugą.

- Ish. Mamy spotkanie Kosmicznej Organizacji Handlu. Muszę wracać.

- Możemy też lecieć?! – Niewiadomo skąd nagle pojawiło się małe tornado pod postacią Trunksa i Gotena. Chłopcy dopadli do Ttuce i obiegli ją dwa razy wokoło, równocześnie wyrywając sobie paczkę cukierków.

- Żartujecie? – Bulma dołączyła do nich nadal z kubkiem kawy i w puchatych kapciach. – Może i nie miałabym nic przeciwko, ale sami słyszycie, Ttuce będzie zajęta. Poza tym, Goten, musiałbyś najpierw zapytać Chi-Chi o zgodę.

- Zgodę na co? – Żona Goku, której mottem życiowym była stała czujność, wstała zaraz od stołu i  pochwyciła swoją najmłodszą pociechę w żelazny uścisk.

- Chcielibyśmy polecieć z Ttuce na Vegetasei – wymamrotał Goten, patrząc na matkę wielkimi oczami i z wyrazem twarzy, który na pewno podpatrzył u ojca proszącego o kolejną dokładkę. – Mogę?

- A Ttuce nie będzie miała nic przeciwko? – Chi-Chi uniosła brwi i spojrzała na Saiyankę przenikliwie. Ta tylko wzruszyła ramionami.

- Poradzę sobie z dwójką dzieciaków…

- Właśnie tej odpowiedzi się obawiałam. – Chi-Chi podparła się zdecydowanie pod boki. – Piccolo! Lecisz z nimi.

- Słucham?! – Dobiegł ich krzyk z korony ogrodowego drzewa. Po chwili Nameczanin wyłonił się spomiędzy gałęzi i zeskoczył na ziemię w towarzystwie kilku strząśniętych przez jego pelerynę liści.

- Czyżbyś dorabiał po godzinach jako niańka do wynajęcia? – Ttuce uśmiechnęła się do niego drwiąco.

- Ufam mu, jeśli chodzi o opiekę nad dziećmi. Ma w tym większe doświadczenie niż mój mąż. – Chi-Chi poprawiła Gotenowi ubranie i wyłowiła kilka ździebeł trawy z jego bujnej czupryny. – Ale najdalej za trzy dni masz być z powrotem w domu! Czy to jasne, młody człowieku?

Goten pokiwał gorliwie głową, a Trunks prawie wlazł mu na plecy z ekscytacji. Ttuce przeciągnęła się jak kot i powąchała materiał tuniki. Śmierdziała tytoniem i sake, w przeciwieństwie do Vegety, który zdawał się wyjść przed chwilą prosto z żurnala. Zaczęła się wachlować ogonem. Nadal nie czuła się zbyt dobrze.

- Jedna osoba więcej nie zrobi mi różnicy, Namek może lecieć. Ale musimy wyruszyć od razu. Vegeta, kiedy ty planujesz się pojawić? Nie żebym cię poganiała, ale twoi doradcy na pewno będą o to pytać.

- Powiedz, że wrócę w odpowiednim momencie. Nie za późno i nie za wcześnie, jak na króla przystało – parsknął, a Bra roześmiała się głośno i złapała go za nos.

Ttuce skinęła głową i schwyciła wiercących się wokół niej chłopców za materiały koszulek. Potem poinstruowała Piccolo, żeby położył dłoń na jej ramieniu i teleportowała ich z powierzchni planety, zanim Chi-Chi czy Bulma zdążyły rozpocząć przemowę pożegnalną lub udzielić dzieciom ostatniej lekcji dobrych manier. Żadna z nich nie miała też czasu wyrazić niezadowolenia z powodu zaistniałej sytuacji, bo gdy tylko czwórka wojowników zniknęła z ogrodu, zaraz pojawił się w nim ktoś inny.

- Patrzcie państwo, kto wreszcie raczył zaszczycić nas swoją obecnością! Gdzieś ty był?! – Chi-Chi ruszyła w stronę męża z bojową miną i wybitnie niemałżeńskimi zamiarami, ale Vegeta złapał ją zaraz za ramię i zatrzymał nim podeszła zbyt blisko.

Twarz Kakarotto wykrzywiał grymas, który w zamyśle miał zapewne być zimnym uśmiechem. Mięśnie jego twarzy zdawały się jednak nie chcieć z nim współpracować, przez co wyglądało to groteskowo. Goku nigdy nie obnosił się z taką miną i teraz sprawiał wrażenie ofiary jakiegoś nieudanego eksperymentu plastycznego.

- Idźcie do domu – polecił sucho Vegeta, podając Bulmie ich córkę. – Ciebie też to się tyczy, kobieto. – Szturchnął Chi-Chi i wyminął ją, idąc na spotkanie przeciwnika.

Pozostali goście zdążyli się już zorientować, że coś jest nie tak i z głębi ogrodu z niepokojem obserwowali rozwój wydarzeń. Vegeta szedł z wzrokiem utkwionym w Kakarotto i stopniowo rejestrował wszystkie zmiany w jego postawie i aurze. Mężczyzna jeszcze nawet nie otworzył ust, a już różnica między nim i Goku wydawała się być kolosalna. Vegeta zatrzymał się metr przed młodszym Saiyaninem.

- Czekałem na ciebie, Kakarotto. – Skrzyżował ręce na torsie, a drugi mężczyzna uniósł brwi. Jego nozdrza poruszyły się jak u zwierzęcia.

- Naprawdę? – wymruczał. Jego głos był teraz dużo głębszy i ochrypły, zupełnie jakby przez ostatnią noc wypalił co najmniej kilka paczek papierosów.

- Ttuce domyśliła się, co się z tobą dzieje. A ja zaczynałem się już martwić, że nigdy się nie pojawisz – wyjaśnił beznamiętnie. Kakarotto milczał przez chwilę, a jego chłodne oczy studiowały uważnie twarz Vegety.

- Chcesz mi powiedzieć, że wiedzieliście o wszystkim i że nie zrobiliście nic, by to powstrzymać? – Zaśmiał się w ten niepokojący, pusty sposób. – Wy głupcy…

- Vegeta, on czym on mówi? Co się dzieje?

- Idź do domu, kobieto – syknął, odganiając zaniepokojoną Bulmę od siebie. – Tutaj zaraz zrobi się niebezpiecznie.

- O tak, uciekaj do domu. Póki go jeszcze masz. – Ciało Kakarotto otoczyła czerwona aura.

Nim ktokolwiek zdążył zareagować, wystrzelony przez niego pocisk ki wysadził połowę Capsule Corporation w powietrze. Ogród momentalnie wypełniły krzyki i fontanna ostrych odłamków, sypiących się z dachu i okien. Czarny dym poszybował prosto do nieba. Vegeta skulił się na ziemi, ciałem osłaniając Bulmę i Brę. Całą trójkę otoczyła niebieska łuna jego energii, rozkładając się nad ich głowami niczym parasol. Gohan uniósł się w powietrzu, trzymając na rękach zszokowaną i nieco przyprószoną tynkiem Chi-Chi.

- Ojcze, oszalałeś?! – krzyknął drżącym głosem.

- Zamknij się, nie jestem tu dla ciebie. Wejdź mi w drogę, to cię zabiję. – Kakarotto przybrał bojową pozę i uśmiechnął się przerażająco. – Przyszedłem po mojego króla.

Vegeta upewnił się, że jego rodzinie nic nie jest, po czym wstał z ziemi i momentalnie przemienił się w Super Saiyanina pierwszego poziomu.

- Zapłacisz mi za to! – ryknął i rzucił się na niego, przymierzając do zadania pierwszego ciosu.

Nie zdążył. Kakarotto w swojej trzeciej transformacji z impetem wbił pięść w jego brzuch. Już to wystarczyło, by wyrwać mu oddech z piersi i posłać go w jedną z ocalałych ścian Capsule Corp., która w wyniku uderzenia zawaliła się niczym domek z kart.

- Vegeta! – krzyknęła Bulma, rwąc się do niego, ale Yamcha powstrzymał ją i odciągnął w bezpieczniejsze miejsce.

Vegeta wygrzebał się spod gruzowiska i wypluł krew, która zgromadziła mu się w ustach. Jego złota aura drżała z wściekłości. Kakarotto unosił się nad nim i uśmiechał z dziką satysfakcją. Długie włosy skrzyły się w promieniach słońca, a pozbawiona brwi twarz była dużo bardziej przerażająca niż zwykle. Wyglądał jak mściciel i wysłannik piekieł, a nie jak heros, którego kochała cała Ziemia.

- Dalej, mój królu – zamruczał niemal uwodzicielsko. – Wstawaj. Myślę, że czekałeś na ten dzień z taką samą niecierpliwością, co ja. Wreszcie pokażę ci, gdzie jest twoje miejsce.

Vegeta wrzasnął i przeszedł na drugi poziom Super Saiyanina. Oto miał to, czego zawsze chciał – prawdziwą walkę z Kakarotto, bez jakichkolwiek zahamowań. I nawet nie musiał dzielić jej z Ttuce. Tylko dlaczego nie potrafił się tym cieszyć?

- Jeśli pozwolisz, to zmienimy miejsce pobytu. – Zacisnął pięści i odbił się od podłoża, wznosząc na jego wysokość.

- Nie. Nie pozwolę! – Kakarotto nagle był tuż przy nim i od dołu zdzielił go pięścią w brodę, tym samym posyłając jeszcze wyżej w powietrze.

Vegetę oprócz ostrego bólu, dławiła także złość. Wszystko wskazywało na to, że znów dostanie manto od tego pajaca i to na oczach tłumu. Otoczył się buchającą energią i skupił, tym razem gotów na kolejny atak. Odbił wrogi cios i sam trafił Kakarotto w policzek. Przeciwnik roześmiał się i złapał go za zaciśniętą pięść, praktycznie miażdżąc ją w swoim uścisku.

- Bardzo dobrze! Widzę, że uczysz się na błędach. Żeby przeżyć, będziesz musiał poświęcić mi pełnię swojej uwagi. Dlatego przestań myśleć o tych ziemskich miernotach i walcz. Jeśli tak bardzo cię rozpraszają, to zaraz ich zlikwiduję.

Vegeta od razu wyczuł, do czego to zmierza. Wyrwał się z jego rąk, zostawiając mu w dłoni strzępy rękawicy i runął w dół, w ostatniej chwili zbijając nogą pocisk energii, który mknął prosto w stronę Yamchy, Bulmy i Bry.

- Uciekajcie stąd, do kurwy nędzy! – wrzasnął, czując jak wrząca ki masakruje mu stopę. – Mam wam kupić bilety na samolot?!

- Koncentracja, Vegetko! – Kakarotto pojawił się nad nim i złączonymi pięściami uderzył go w splot słoneczny.

Vegeta z hukiem wbił się w ziemię, a ogród wreszcie opustoszał, gdy goście uciekli w popłochu. Saiyanin po chwili uniósł się na drżących rękach, w bólach wygrzebując z powstałej przy upadku dziury. Na jego zaciśnięte dłonie padały krople potu. Nie mógł w to uwierzyć. Ten Kakarotto zupełnie odbiegał od wizji Ttuce. Dawny Goku zdawał się całkiem zniknąć z obiegu, pozostawiając po sobie jedynie jakiegoś żądnego krwi potwora. Kakarotto posiadał jego wspomnienia, a mimo to nie miały one na niego żadnego wpływu. Był gotów wymordować swoją własną rodzinę i zniszczyć wszystko, co napotkał na drodze. A na dodatek ciosy Super Saiyanina trzeciego poziomu były tak potworne, że Vegeta z trudem je wytrzymywał. To mogło oznaczać tylko jedno…

- Wiem o czym myślisz, Vegetko. Goku trenował z tobą pod tą postacią, ale nigdy nie użył pełni mocy. Co więcej, ten bałwan uważał, że jeśli będzie cię w ten sposób drażnić, to może w końcu doprowadzi do twojej transformacji. Chciał ci pomóc. – Kakarotto wylądował z przytupem obok, a Vegeta podniósł się z ziemi, warcząc ze złości. – Ja też chcę ci pomóc.

- Udać się na drugi świat, zauważyłem! Ale nie myśl, że ci się to uda. – Vegeta kulał. Nie wiedział co dokładnie stało się z jego stopą. Nie miał nawet czasu na nią zerknąć. – Jestem królem wszystkich Saiaynów! Taki wypierdek mamuta jak ty nie stanowi dla mnie żadnego wyzwania. Możesz się więc udławić tą swoją pseudo-litością i dobrymi chęciami!

- Nie bądź taki melodramatyczny. – Kakarotto zacmokał, potrząsając bujną grzywą i skrzyżował ręce na torsie. – Nie zapominajmy, że to właśnie dzięki litości w ogóle tutaj dzisiaj jesteś. Gdyby nie ona, zginąłbyś przed laty z ręki Krillana. – Vegeta aż się zapowietrzył. To był cios poniżej pasa. To był cios prosto w jego dumę. – Weź kilka głębokich oddechów, odpocznij sobie, a potem przejdziemy do rzeczy. Tak naprawdę nie chcę i nie muszę cię zabijać. To prawda, jesteś moim królem. A poza tym, nie oszukujmy się, zawsze liczyliśmy się tylko ty i ja. Reszta robiła za sztuczny tłum. Chcę dalej utrzymywać nasze relacje, tylko najpierw muszę wbić w ciebie posłuszeństwo.

- Możesz próbować! – Vegeta wyszczerzył na niego zakrwawione zęby i prawie zaczął toczyć pianę z ust, jak pies chory na wściekliznę. – Skoro już się tak rozgadałeś, to powiedz mi, ta elokwencja przypadła ci w udziale dopiero teraz, czy Goku zawsze tylko grał głupiego? On stał w kolejce po żarcie, gdy rozdzielali mózgi, a ty w kolejce po mózg, gdy rozdzielali zdrowy rozsądek?

- Goku zataił przed wami wiele rzeczy, ale akurat ty powinieneś był się tego domyślić. – Kakarotto zmrużył oczy, patrząc na niego tak intensywnie, jak tylko może spoglądać drapieżnik na zagonioną w kozi róg ofiarę. – Istnienie całego świata spoczywało na jego barkach. Żył z myślą, że jeśli polegnie, to wszystko pójdzie na marne. Z tym, przez co przeszedł i co zobaczył w trakcie swojej egzystencji, ciężko było od niego oczekiwać, by znosił to ze stoickim spokojem. Postanowił więc zasłonić się beztroską, żeby nie musieć myśleć o tych wszystkich okropnościach, których doświadczył i które wciąż na niego czekały. Gdyby tego nie zrobił, byłby równie zgorzkniały, co i ty. – Rozłożył ręce w zapraszającym geście i uśmiechnął się kpiąco. – Ja jestem inny. Ja nie muszę się martwić dobrem tej planety. Nie mi będzie to spędzać sen z powiek.

- Za dużo gadasz! – Vegeta znów przeprowadził atak, zamierzając się pięścią na szczękę Kakarotto i po raz kolejny jego cios został przechwycony.

Starli się na ziemi. Nawet gdy się nie przemieszczali, ich aury siały spustoszenie wokoło, wzburzając podłoże, wyrywając roślinność i przewracając wszystko, co jeszcze stało na swoim miejscu. Kakarotto trzymał go za pięści i uniemożliwiał ponowne wyrwanie się, a wyładowania elektryczne, które mu towarzyszyły, atakowały ciało Vegety ławicami, jakby posiadały wolną wolę.

- Jakie to uczucie na własne życzenie stracić jedynego przyjaciela? – Oczy Kakarotto błyszczały z rozbawienia. – Bo nikt nie życzył ci tak dobrze jak on.

- Zamknij się! – Vegeta trzasnął go głową w czoło i tym razem udało mu się zamroczyć przeciwnika na tyle, by móc odskoczyć na bezpieczną odległość. Zachwiał się, gdy wylądował na rannej nodze, a Kakarotto wierzchem dłoni starł krew spływającą mu po nosie. – Gówno mnie obchodzi co masz mi do powiedzenia! Zniszczyłeś mój dom i zagrażasz mojej rodzinie! Ciało Goku czy nie, zamorduję cię z przyjemnością!

- Naprawdę w to wierzysz? – Z gardła Kakarotto wyrwał się paskudny rechot. – Nie bądź naiwny. Jedynie co robisz, to od lat odgrażasz się, że go zabijesz, ale na tym odgrażaniu się kończy. Rzucasz słowa na wiatr jak dziecko, Vegetko. Jesteś żałosny. Goku też się tobą znudził – tymi pogróżkami, pustymi sloganami i tytułami, które nic nie znaczą. Gdybyś był prawdziwym mężczyzną, to chociaż spróbowałbyś wcielić je w życie i umarł z honorem. Raz, a dobrze…

Vegetę zalała krew. Otaczająca jego ciało energia eksplodowała na nowo, topiąc ogród i ruiny domu w złotym świetle. Kakarotto uśmiechnął się z satysfakcją, słysząc wrzask czystej furii, który wyrwał się z piersi przeciwnika. Granica między Kakarotto i Goku zaczęła zanikać w oczach Vegety. Teraz widział już tylko swojego odwiecznego wroga i źródło wszystkich największych upokorzeń, jakich doznał w ciągu życia.

- Ten, który pozwolił na mój powrót do tego ciała, wyjaśnił mi dlaczego twoja moc jest taka ograniczona i dlaczego zawsze byłeś o dwa kroki za Goku. – Przekrwione oczy Vegety natychmiast odnalazły jego, ale wściekłość nie pozwoliła mu na wykrztuszenie choćby słowa. – Chodzi o twoją siostrzyczkę. Jesteście bliźniętami, a przy takich ciążach często dochodzi do obumarcia jednego z płodów i wchłonięcia go przez drugi. I właśnie tak powinna wyglądać wasza historia. Ttuce miała się nigdy nie urodzić, a ty miałeś ją wchłonąć i przejąć jej moc. Nie doszło do tego i zostałeś tylko z połową tego, co ci się należało. Kiedy zrozumiesz już, że nie warto ze mną walczyć, zabiję Ttuce, a ty w pełni rozwiniesz swój potencjał. Wtedy wrócisz na Vegetasei jako pełnoprawny król, a ja… – Kakarotto sięgnął za siebie. Dało się słyszeć dźwięk dartego materiału. Zaraz potem na wolność wydostał się złoty małpi ogon. – Ja zostanę bogiem.

Vegeta dygotał, dysząc ciężko i zaciskając zęby dopóki nie odczuwał bólu. Rewelacje na temat Ttuce uderzyły w niego z finezją i delikatnością tira dostawczego, ale mimo to wciąż skupiał się na swojej świeżo podeptanej przez Goku i Kakarotto dumie. Wściekłość jaka go ogarnęła mogła być porównywalna jedynie do tego, co czuł, gdy po raz pierwszy przegrywał starcie z Wojownikami Z na Ziemi. Jego zjeżony ogon wywijał młynki w powietrzu, zwiastując powrót szaleństwa.

- Powtórzę to ostatni raz, ty chory skurwielu – wycedził. – Gówno mnie obchodzi co masz mi do powiedzenia!

- Ależ, nie musisz się tym teraz martwić! – Kakarotto się żachnął. – Jeszcze zaczniesz słuchać. A zanim to nastąpi, chętnie się tobą zaopiekuję. Dam z siebie wszystko, a potem zeskrobię cię z podłoża i podaruję ci szansę na przysięgnięcie mi lojalności…

Vegeta nie czekał aż skończy. Z największą szybkością na jaką mógł sobie pozwolić przy odniesionych obrażeniach, odbił się od ziemi i zaatakował, celnym kopniakiem uszkadzając Kakarotto nos. Większy Saiyanin odleciał w tył i ledwo utrzymał równowagę. Posłał mu wściekłe spojrzenie, czując ciepłą krew ściekającą po wargach. Vegeta zacisnął zęby i zaatakował po raz drugi. Wybił się w powietrze i złączonymi dłońmi zamierzył się na jego głowę, ale Kakarotto zablokował cios. Starli się w błysku świateł i huku wymienianych uderzeń, które krzesały iskry.

Na jakiś czas wściekłość i rozbudzona na nowo nienawiść znieczuliły go na ból, i pozwoliły na wysuwanie błyskawicznych ciosów. Atakował prawie na oślep, chcąc rozszarpać Kakarotto na strzępy i zupełnie zapominając o taktyce. Teraz liczyło się tylko trzeszczenie wrogich kości i coraz większa ilość krwi, rozsmarowana na jego knykciach. W końcu ciało Vegety zaczęło jednak cierpieć już od samej elektryzującej aury przeciwnika. Kakarotto zdawał się być zbudowany ze stali – jego ciosy zdzierały skórę i gruchotały żebra.

Vegeta po raz pierwszy w życiu doświadczał prawdziwej potęgi Super Saiyanina trzeciego poziomu. Biorąc pod uwagę to, że Kakarotto był od niego silniejszy nawet w swojej normalnej formie czuł, że nie ma z nim najmniejszych szans. I właśnie dlatego walczył coraz zacieklej. Chciał, pragnął zabić, tak jak przed laty. Kakarotto znał jego najczulsze punkty i wiedział dokładnie, gdzie na dumie Vegety są rysy, w które należy uderzyć, by rozbić ją w drobny mak. Vegeta musiał go zniszczyć, zanim do tego doszło. To była więcej niż sprawa życia i śmierci.

Tymczasem po drugiej stronie ruin budynku, Wojownicy Z podjęli decyzję o powrocie do walczących. Gohan, Krillan, Yamcha i Tien byli pierwszymi, którzy stwierdzili, że sprawa wygląda na tyle beznadziejnie, że jakakolwiek forma pomocy może być Vegecie na rękę. Bulma nie potrafiła powstrzymać łez napływających do oczu. To co obecnie przedstawiał sobą Goku napawało ją takim przerażeniem, że ledwo trzymała się na nogach. Ręce drżały jej jak w febrze, gdy przeszukiwała kieszenie ogrodniczek w poszukiwaniu kluczyków.

- Kobieto, ogarnij się! – Osiemnastka spoliczkowała ją na tyle delikatnie, by nie skręcić jej karku i na tyle porządnie, by Bulma rzeczywiście się otrząsnęła. – To nie czas na histerię! Pakujcie się do samochodu i zjeżdżajcie stąd czym prędzej! W razie potrzeby będę was osłaniać.

To powiedziawszy zostawiła Marron pod opieką Videl i pobiegła za mężczyznami.

- Ja też idę – oświadczyła Gine, przytrzymując przycisk na scouterze. – Jestem Saiyanką i nie opuszczę pola walki. Dowiem się co się dzieje z moim synem. – Skinęła zgromadzonym głową i udała się za Osiemnastką.

Bulma wzięła głęboki oddech i zachęciła swoich rodziców do zajęcia miejsc w samochodzie. Nie chciała ryzykować tego, że Goku postanowi nagle postrzelać do ich samolotu. Oprócz państwa Briefs (wraz z kotem) do środka zapakowano wszystkich mieszkańców chaty Genialnego Żółwia i oczywiście ciężarną Videl, która teraz trzymała zdezorientowaną Marron na kolanach.

- Wskakuj, Chi-Chi, zmieścisz się jeszcze. – Bulma otarła czoło dłonią. Co jakiś czas dobiegały ją pełne bólu wrzaski Vegety, które godziły prosto w serce i wwiercały się w mózg. Jego cierpienie odbierało jej zdolność logicznego myślenia. Skóra twarzy kobiety była gorąca, podczas gdy reszta ciała sztywniała z zimna.

- Nie jadę. – Chi-Chi spojrzała w stronę tego, co niegdyś stanowiło piękny ogród, a obecnie pole bitwy. – Jestem wojowniczką, której mąż właśnie oszalał i zagroził, że zabije ich syna. Nie zostawię ich tam.

Bulma przygryzła dolną wargę i pokiwała głową. Ostatni raz przytuliła zapłakaną Brę i podała ją swojej matce.

- Jedźcie bezpiecznie. – Ścisnęła dłoń ojca. – Jest jeszcze coś, co mogę zrobić. Nie odejdę dopóki wiem, że mogłam się im przydać.

Kiedy samochód wytoczył się wreszcie na zapełnioną gapiami ulicę, a Bulma została wraz z Chi-Chi u stóp zrujnowanego domu poczuła, że właśnie wypuściła z rąk kamizelkę ratunkową. Panika znów zaczęła się rozpychać w jej gardle. Jedno spojrzenie na Chi-Chi wystarczyło, by stwierdzić, że ta jest w pełni opanowana; twarz i głos kobiety były łagodne jak nigdy, a w oczach zamiast wściekłości i strachu malowała się ponura determinacja.

- Rób co musisz. I uważaj na siebie. – Chi-Chi objęła przyjaciółkę i przytuliła ją mocno. Bulma miała wrażenie, że tym uściskiem wydusza z niej to tępe przerażenie i przekazuje część swojego spokoju.

Chwilę później rozstały się: Chi-Chi ruszyła za pozostałymi wojownikami w stronę miejsca, w którym Vegeta toczył nierówną walkę z przeznaczeniem. Bulma natomiast, na chwiejnych nogach, udała się w głąb ruin domu, wprost do piwnicy. Drogę do ukrytego w niej laboratorium torowały bloki betonu i porozrywane kable, które poruszały się na ziemi niczym plujące iskrami prądu węże. Ze zniszczonych rur wypływała woda, wlewając się do jej kapci i szykując na nią śmiertelną zasadzkę. Z każdym krokiem Bulma miała coraz większe wrażenie, że odbywa swego rodzaju drogę krzyżową, za którą krew przelewa Vegeta.

Żadna z kobiet nie wiedziała, że właśnie widziały się po raz ostatni.

Misja spektakl zakończona sukcesem. Dziękuję tym, którzy trzymali kciuki. <3 Rozdział powstawał w asyście gorączki i nieocenionego kataru.