33. You are the reason I still fight

- Dlaczego oczy?

- Słucham? – spytał Yamcha odruchowo. Słowa Siedemnastki nie dały rady w pełni oderwać go od kontemplowania ponurych myśli i zwłok Tien Shinhana, które leżały tuż przed nimi, owinięte ciemnym materiałem na znak ich kolejnej porażki. Trudno było uwierzyć, że właśnie tyle pozostało z wieloletniej przyjaźni, wspólnych walk i wiary w to, że na Ziemi w końcu zapanuje pokój.

Kiedy Dende w pożegnalnym geście przesłonił twarz Tiena, w gardle Yamchy narodził się protest, który dusił go do tej pory, płonąc jak uderzone przez piorun drzewo. I tak po prostu? Jeden cios i poległ wielki wojownik? Tak po prostu miał się z tym pogodzić? Łzy szczypały go w oczy i Yamcha odnosił wrażenie, że wraz z jego sercem drży też ziemia. Chciał, by rozstąpiła się na dobre i przerwała to szaleństwo, które drążyło ich świat. Chciał, by wyjaśniła mu, dlaczego kryształowe kule nie przywrócą Tienowi życia. Chciał, by odpowiedziała na pytanie, jak sam ma z tym dalej żyć.

Te wszystkie śmierci w obronie Ziemi, te poświęcenia, których wszechświat zdawał się nie dostrzegać... Nic się nie zmieniło. Czas nie stanął w miejscu, niebo nie runęło im na głowy, historia nie dobiegła końca. Wręcz przeciwnie, opowieść wkraczała na nowy etap, a urywano zaledwie jeden wątek, zastępowany zaraz przez trzy kolejne. Niesprawiedliwe! Yamcha zacisnął pięść na drewnianych koralikach mali. Przesuwał czerwone kuleczki między palcami tak długo, aż docierał do stupy, a potem zaczynał znów od nowa. Krillan podarował mu swój sznur modlitewny, aby wspomóc go w powtarzaniu mantr i poszukiwaniu spokoju. Jednak mężczyzna jak na razie tylko napędzał swój gniew.  

Wpatrywał się wciąż w czarny materiał skrywający twarz Tiena i czuł narastającą w sobie chęć, by go zerwać. Wiedziony impulsem, uklęknął nawet przy zwłokach i wyciągnął rękę w ich stronę, ale zatrzymał koniuszki palców w powietrzu, zaledwie kilka centymetrów od celu. Nie mógł sobie na to pozwolić. To wiązało się z zakłóceniem obrządku. Oczami wyobraźni widział trzy białe lampiony, które płynęły z nurtem rzeki. Jeden dla Oolonga. Drugi dla Roshiego. Trzeci dla Tien Shinhana. Zacisnął powieki. Kiedyś. Kiedyś to dla nich zrobi. Ażeby ich dusze mogły spoczywać w spokoju.

- Dlaczego właśnie oczy? – spytał ponownie Siedemnastka. Wykonał ręką bliżej nieokreślony gest i wykrzywił usta, nie potrafiąc ubrać myśli w słowa. – Wiesz o co mi chodzi. Te czerwone ślepia…

- Oczy są zwierciadłem duszy – wychrypiał Yamcha, siadając na piętach. – Ofiara opętania traci swoją na rzecz kogoś innego.

- Słodko. I dlaczego mówisz to z takim stoickim spokojem?

- Bo w przeciwieństwie do ciebie jeszcze nie postanowiłem się poddać – odparł i zignorował prychnięcie, które zaraz wyrwało się z gardła Androida. – To nie koniec, Siedemnastko. Ciągle walczymy. I nie spoczniemy, dopóki nasi przyjaciele nie zostaną pomszczeni. Nawet jeśli w efekcie sam zejdę z tego świata, to zrobię wszystko, by odbyło się to z hukiem.

- Jeśli po śmierci nic nie będzie, to się wkurwię. – Siedemnastka skrzyżował obandażowane ręce na torsie. Yamcha miał rację. Android stracił już nadzieję na ratunek dla Ziemi. Czuł, że teraz nie pozostało im nic innego, jak tylko odwlekać wydany na nią wyrok.

W tym samym czasie, w jednej z zamkniętych komnat Pałacu, Son Gohan przechodził przez jeszcze gorsze emocjonalne piekło. Satan. Tien. Goten? Nie mógł pozwolić na to, by chłopiec dołączył do skąpanej we krwi listy ofiar Czarnego Wojownika. Nie mógł pozwolić, by jego własna wydłużyła się o to jedno imię.

Dende od przeszło godziny próbował ocalić chłopcu życie. Pochylał się nad nim z wyciągniętymi rękami i szeptał uzdrawiające formuły, jednocześnie w myślach zanosząc modły do wszystkich znanych sobie nameczańskich bóstw – w prośbie o pomoc. Kojąca energia przenikała falami do ciała Gotena, a Dende zaciskał powieki i marszczył czoło, po którym spływały krople potu. Jego rozczapierzone palce zaczynały poddawać się skurczom, a mimo to Nameczanin nie przerywał rytuału. Niestety mimo prezentowanego przez niego uporu, nagromadzona w chłopcu maź kontratakowała raz po raz w kulminacyjnym dla uzdrowienia momencie, posyłając na Dendego parzącą łunę. Jej uderzenie z niewytłumaczalną mocą odrzucało go na przeciwległą ścianę pomieszczenia, po czym sama łuna z syknięciem zmieniała swój stan na ciekły i na powrót zagnieżdżała się w nodze chłopca. Z początku czarne było wyłącznie jego udo. Teraz choroba zdążyła już zająć całą kończynę.

Po kolejnej nieudanej sesji, Gohan podbiegł do Dendego i pomógł mu się podźwignąć z podłogi. Nameczanin dyszał i słaniał się na nogach, spoglądając na poranione wnętrza swoich dłoni. Wyglądało jakby ktoś pociął mu je sztyletem, niemalże oddzielając mięso od kości.

- Przepraszam cię, Gohan. To mnie przerasta – wyszeptał i naciągnął mankiety szaty na ociekające fioletową krwią palce. – Dzisiaj na pewno nie zdołam już nic więcej dla niego zrobić. Nie wiem czy to w ogóle jest jeszcze możliwe.

- Ale co mu dolega? Może ja coś wymyślę? Co z tutejszą biblioteką? Ta energia…!

- Gohan, nie. To nie energia. To czarna magia. Przekleństwo pochodzące wprost z Czwartego Wszechświata. W tej materii nie mamy absolutnie żadnego doświadczenia. – Na te słowa, wypowiedziane z ponurą pewnością, chłopak zupełnie oklapł. Przez chwilę wpatrywał się w jakiś punkt w rogu pokoju, ale w końcu przełknął łzy i skinął głową, wymuszając na sobie uśmiech. Zacisnął dłoń na ramieniu Dendego.

- Dziękuję ci, przyjacielu. Zostanę z nim teraz sam.

Kiedy drzwi komnaty zamknęły się za Nameczaninem, Gohan otarł policzki rękawem gi i podszedł do łóżka, na którym leżał jego brat. Przykrył go troskliwie kocem, zasłaniając czarną od magicznej trucizny nogę. On sam nie chciał na nią patrzeć, ale chłopcu też powinien oszczędzić takiego widoku. W powietrzu zaczynał przejawiać się jeszcze wątły, a już zwiastujący najgorsze zapach zgnilizny. Gohan położył dłoń na rozgrzanym czole brata, a ten podniósł ciężkie od potu powieki i uśmiechnął się. Chłopakowi bardzo trudno było teraz odwzajemnić ten grymas.

- O czym tak tam szeptaliście z Dendem? – spytał Goten, siląc się na wesołość. – Tak ze mną źle?

- Ależ skądże! Wręcz przeciwnie, właśnie mówiliśmy o tym, jak dobrze sobie radzisz. Zdrowiejesz z minuty na minutę, ty twardzielu! – Gohan szturchnął go pięścią w ramię, a chłopiec przymknął znów oczy, wyraźnie zadowolony z tego co usłyszał. Może to z powodu przybierającej na sile gorączki, ale nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co się z nim dzieje. To i lepiej, pomyślał Gohan. Będzie walczyć. Czasami prawda jest ostatnią właściwą rzeczą do powiedzenia.

- Chcę pomóc w poszukiwaniu kul. Musimy ożywić Trunksa… Gotenks na pewno dałby Czarnemu Wojownikowi niezły wycisk. Mówiłem ci, że spotkałem Mai…? Będzie dobrze. Jeszcze wszystko będzie dobrze…

Tym razem Gohan nie wytrzymał. Łzy niemocy spłynęły mu po policzkach, a żal ścisnął gardło niczym doświadczony morderca. Goten zdawał się przeciekać mu przez palce. Mówił coraz wolniej i coraz mniej wyraźnie, zupełnie jakby jego język pęczniał i tłumił kolejne dźwięki. Śmierć – czy może raczej jej Bóg – zaciskał szpony wokół szyi chłopca, siłą wyprawiając go na drugi świat. Ale przecież Gohan nie mógł pozwolić, by Goten stał się strażnikiem kolejnej kryształowej kuli.

>*<

- Słyszałem, co powiedział ci ten trup. To już nie twoja wojna.

Ttuce nabrała wody w dłonie i bez słowa zmyła nią bitewny brud z twarzy. Ciecz miała słony posmak, który pozostał na jej wargach. Sięgnęła po ręcznik leżący przy porcelanowej misie i wytarła się w niego, na chwilę zanurzając nos w materiale, który pachniał piżmem i świątynnymi kadzidłami. Nie śpieszyła się, ale w końcu musiała odpowiedzieć.

Nie powinnaś ufać Raditzowi.

- Więc co? Sugerujesz, że mam podkulić ogon i dać nogę z pola bitwy?

- W końcu Saku jest bogiem…

Myślę, że to sprzymierzeniec Czarnego Wojownika. Jego szpieg. A może nawet coś więcej.

Kiedy słowa Piccolo wybrzmiały już w jej głowie, ręcznik opadł na podłogę, a Ttuce odwróciła się do Raditza ze złością. Wybuch nastąpił szybciej, niż Saiyanin zdołał przeliterować w myślach wyraz wtopa.

- Jest uzurpatorem! – ryknęła, robiąc krok w przód i zaciskając pięści. – A kim ty właściwie jesteś?! Walczysz w moim imieniu, czy w jego?! Jakim prawem chcesz mnie zmusić od odwrotu?!

- Nikt cię do niczego nie zmusza! Po prostu teraz możemy odejść razem… – Raditz sapnął nad jej porywczością i oparł się plecami o ścianę. – Czarny Wojownik wskazał nam otwarte drzwi. Musimy jedynie zamknąć je za sobą, żeby zacząć życie na nowo. Tylko ty i ja, z dala od wojny i cieni Freezera. Tak jak kiedyś tego chciałaś.

- Dobre słowo – warknęła. – Kiedyś. Jeśli właśnie tego pragniesz, to idź. Ja zostaję. – Pochyliła się i zgarnęła ręcznik z podłogi. Nie zobaczyła jak twarz Raditza wykrzywia grymas wściekłości, ale poczuła jego dłoń, gdy ta znienacka zacisnęła się na jej ramieniu i znowu odwróciła ją przodem do niego.

Za każdym razem gdy opuszczasz Pałac, on podąża za tobą wzrokiem.

- To Namek, prawda? – wycedził przez zaciśnięte zęby. – To on nastawił cię przeciwko mnie. I co ci niby powiedział?

Ciałem jest tuż obok, ale jego duch przebywa gdzieindziej. Zawsze wie, gdzie się znajdujesz.

Saiyanin nie trzymał jej mocno, więc bez trudu oswobodziła się z uścisku i spiorunowała go wzrokiem. Wciąż wracał do niej szept Nameczanina, którego głos dwoił się i troił, zamieniając w chór, skandujący zgodnie te same tezy:

To już nie uzależnienie. To nadzór.

- Że nie powinnam ci ufać. Że dziwnie się zachowujesz – zadrwiła, nie odsłaniając kart. Raditz uśmiechnął się zimno i wyprostował.

Kontrola.

- Nie rób ze mnie głupca, Ttuce. Nie jestem już tym rozbestwionym chłopcem, którego poznałaś lata temu. Wierz mi lub nie, ale podczas pobytu w piekle, nawet po śmierci, można dojrzeć.

- Wcale nie robię…

- Przestań. – Uśmiech Saiyanina stał się sardoniczny, a Ttuce niespodziewanie przeszedł dreszcz. Nie podobał jej się taki grymas na jego twarzy. – I co? Pewnie swoją wyssaną z palca tezę uargumentował właśnie tym, że jestem martwy, a co za tym idzie wciąż połączony z piekłem?

Ściągnęła usta w wąską linię i nie odpowiedziała. Od początku miała wątpliwości, czy Nameczanin się nie myli. Nagle ten atak na Raditza wydał jej się strasznie głupi. Saiyanin, założywszy ręce za plecami, zaczął się przechadzać i przypatrywać sklepieniu pomieszczenia, pokrytemu cienkimi niczym pajęczyna pęknięciami.

- Powiedział ci, że przez mój stan z pewnością jestem pod kontrolą Czarnego Wojownika… – Jego ogon ciął powietrze z ożywieniem przeciwnym opanowaniu, z którym Raditz wciąż mówił. – Jakie to proste! I wręcz naturalne, że w takiej sytuacji zrzuca podejrzenia na mnie. A teraz pozwól, że wyjaśnię, dlaczego tak jest. – Spojrzał na nią twardo. Trzymał swoją ki w żelaznych ryzach. – Chyba, że wasza królewska mość wydała już werdykt? Na szubienicę ze mną?

- Mów.

- Jakby wasza łaskawość nie zauważyła, Piccolo też wciąż jest martwy! Sam również całkiem niedawno był w zaświatach i tak samo jak ja nosi aureolę, która wbrew pozorom nie służy jedynie do oświetlania w nocy drogi do kibla!

- Raditz…

- Nie! Nie Raditz, eminencjo. Skoro ja, uniżony sługa, jestem podejrzany, to Nameczanin też powinien być! Czy wasza wysokość wie może gdzie on teraz jest?

- Przestań się tak do mnie zwracać! – krzyknęła, a stojąca za nią misa z wodą eksplodowała, wyrzucając swoją zawartość w powietrze. Ttuce czuła się jak mała dziewczynka, która tupnięciem chce wymusić coś na swoim opiekunie.

- Zawsze znika, gdy coś się dzieje – kontynuował Raditz niewzruszenie, kiedy ostatnie kawałki porcelany znieruchomiały już na posadzce. – To ja pomagam ci na polu bitwy, nie on. To ja osłaniam cię własnym ciałem, narażając się, że zostanę unicestwiony na wieki wieków. Czy ktokolwiek z nas wie, co on robi w tym czasie? Czy ktokolwiek śledzi jego poczynania?

- Medytuje…

- Nie bądź śmieszna, wasza wspaniałość – wycedził z premedytacją. – Poza tym, wiesz kto jeszcze niedawno wyrwał się z gardzieli piekieł? Ty. Może to ty jesteś marionetką Czarnego Wojownika? Przyszło ci to do głowy? Może to ciebie opętał, gdy byłaś martwa i pod twoją powłoką pojawił się na tym świecie? Może mieszka w tych pieprzonych kartach? Może omamił cię tak, że nawet o tym nie wiesz?!

- Przepraszam – powiedziała Ttuce, nieznacznie spuszczając głowę. – Za szybko cię osądziłam. Mówię to chyba po raz pierwszy w życiu, ale…

- Kami! Czy ty i twoje wybujałe ego potraficie chociaż przez chwilę egzystować poza centrum ogólnego zainteresowania?! – warknął, a ona spojrzała na niego rozszerzonymi ze zdumienia oczami. Uśmiechnął się wtedy kpiąco, ale jednak odrobinę cieplej niż przed kilkoma minutami. – Każdy z nas może być pod jego wpływem! A jeśli to akurat ty… Trudno. – Wzruszył ramionami i owinął się ogonem w pasie na znak kapitulacji. – Najwyżej zginę z twojej ręki. Jeśli zechcesz tu zostać i udowodnić samej sobie, że rzeczywiście jesteś tak nieustraszona jak twierdzisz, to w porządku. Wolę umrzeć bezsensowną śmiercią u twego boku, niż sensowną w innym wymiarze.

Nie ufaj.

Ttuce tkwiła chwilę w bezruchu, po czym odwróciła się i wyszła na zewnątrz, mamrocząc coś o tym, że musi odetchnąć świeżym powietrzem. Wstyd przypiekał koniuszki jej uszu i sprawiał, że na nowo odnajdywała w sobie pokłady złości. Cholerny Namek! To wszystko jego wina! To przez niego zrobiła z siebie idiotkę! Turbiny gniewu obracały się coraz szybciej. Saiyanka stanęła na samej krawędzi terenu przynależącego do Pałacu. Zacisnęła dłonie i pozwoliła, by paznokcie wbiły się w poduszki dłoni. Musiała kogoś rozkwasić. Albo przynajmniej przyprawić o porządną traumę.

Wtem tuż obok niej przystanął Gohan. Źrenice Saiyanki zwęziły się, a następnie rozszerzyły. Ofiara natomiast nie zaszczyciła jej spojrzeniem, zamiast tego wpatrując się w fioletowy horyzont. Ttuce zaaprobowała ten układ i trwali tak przez pewien czas, nie zamieniając ze sobą ani jednego słowa. Może chłopak wyczuł wzburzenie Saiyanki i dlatego rozsądnie nie podejmował żadnego tematu. Jeden rzut oka na jego bladą twarz wystarczył by stwierdzić, że miał za sobą fatalny dzień. Jeśli nie rok.

W końcu cisza została przerwana:

- Lepiej ci? Pomyślałem, że chcesz pomilczeć w towarzystwie.

- Hmpf. Wszystko słyszeliście?

- Podejrzewam, że na tej planecie nie ma istoty, która nie słyszała.

- I co o tym myślisz? Kto ma rację? Kto jest zdrajcą?

Gohan nie odpowiedział, ale podzielił się z nią innym spostrzeżeniem:

- Kiedy Kakarotto zabił moją matkę… Znienawidziłem ojca i powiedziałem mu rzeczy, których teraz się wstydzę. Nie miałem prawa go wtedy tak osądzać. W niczym nie jestem lepszy od niego.

Spojrzała na niego z powątpiewaniem.

- Taka już rola dzieci. Nienawidzić swoich rodziców.

- Masz podobne doświadczenia?

Ttuce wbiła znów wzrok w przestrzeń przed swoim nosem. Jej profil nosił dumne rysy królowej wojowników, a ona jeszcze zadarła podbródek, nieświadomie to podkreślając. W przeciągających się minutach ciszy spojrzenie Saiyanki nieco się zamgliło, a Gohan zdążył już stracić nadzieję na to, że usłyszy od niej jakieś wyjaśnienie.

- Gdy byłam dzieckiem, zostałam wydana na śmierć przez własnego ojca. Zrobił to bez najmniejszych skrupułów. By latać, trzeba pozbyć się balastu, powiedział mi kiedyś ten wielki król. Dopiero po fakcie zorientowałam się, że dla niego tym balastem jestem właśnie ja. Miałam dużo szczęścia, że Freezer potajemnie zmienił plany. Zamiast unicestwić, torturował mnie i tyranizował, ale równocześnie też kształcił. Bezwartościową dziewczynkę… – mówiła bezbarwnym głosem, choć w jej oczach pojawił się nagle błysk, przywodzący na myśl szpikulec lodu. – Nauczył mnie wszystkiego, co wiem o zabijaniu i podnoszeniu się z kolan. To od niego dowiedziałam się, że o sile i odwadze nie świadczy to, ile razy zwyciężysz, ale to ile razy powstaniesz po porażce. Freezer kochał mnie i nienawidził zarazem. I ja też, na pewnym etapie życia, kochałam go bardziej niż kiedykolwiek mojego prawdziwego ojca. Po tym jak mordowanie stało się dla mnie równie naturalne co oddychanie, Freezer uczynił mnie swoją spadkobierczynią. Gdy pokochałam zniszczenie, pokochałam i jego.

Gohan słuchał tego z rosnącym przestrachem. Kolejne alarmy rozbrzmiewały mu w głowie przypominając, dlaczego nigdy nie chciał Ttuce zaufać. Jej opanowanie było przerażające; głos chłodny i pozbawiony uczuć, nawet kipiącego złością żalu. Jak wyuczona na pamięć formułka, powtarzana latami przed snem niczym pacierz. Przemówienie osoby bez serca. Cel – pal.

- Więc to wszystko było twoje… Jego imperium i Kosmiczna Organizacja Handlu…

- Tak. Wcale nie musiałam o nie walczyć. Prawnie należały do mnie. – Przymrużyła oczy, wciąż obserwując jakiś niewidoczny punkt na niebie. Kiedy mówiła, przez jej twarz przemykały cienie, które wydobywały na wierzch pierwotną dzikość. – Freezer dostrzegł we mnie to, czego nigdy nie dostrzegł ojciec. Nawet gdybym nie była saiyańskim albinosem, to on i tak zawsze faworyzowałby Vegetę. Ale Freezerowi w ogóle nie przeszkadzało to, że jestem kobietą. Wiedział, że mogę być najpotężniejsza ze swojej rasy. Wiedział, że mogę zostać jego godną następczynią. Kiedy zaczęłam dojrzewać, nastał czas buntu i nasze stosunki znowu się popsuły. Na powrót miałam te głupie pomysły o odwecie i pomszczeniu krewnych. A potem poznałam Raditza… Od tamtej pory Freezer trzymał mnie na krótkiej smyczy i karał za każde przewinienie.

Wiedział, że będziesz jego godną następczynią jeśli chodzi o okrucieństwo, pomyślał Gohan. Nigdy nie przypuszczał, że przewyższysz go siłą. Jeżeli kiedykolwiek powiedział coś innego, to łgał ci w żywe oczy. Nienawidził wszystkich Saiyanów, ciebie także. Ty byłaś po prostu zbyt szalona, żeby to zauważyć!

- Więc uważasz się za jego przybraną córkę? – spytał, czując gorycz na języku.

- Jak najbardziej. Nie miał własnych dzieci, a przynajmniej nic mi o nich niewiadomo. Vegeta był dla niego zwykłym pionkiem i sługusem. Ale ja… Ja zawsze byłam czymś więcej. – Uśmiech, którzy przeciął jej twarz, stanowił jeden z najbardziej przerażających, jakie Gohan kiedykolwiek widział. Względy u kosmicznego tyrana wciąż stanowiły dla niej powód do dumy.

- Sądziłem, że go nienawidzisz. Przecież wyrządził ci tyle złego…

- Pokaż mi rodzica, który nigdy nie skrzywdził swojego dziecka. Choćby i nieumyślnie. – Spojrzała na niego oczami, które teraz niemalże płonęły jakimś wewnętrznym światłem. – To, że przeczytałeś kilka stron z mojego życiorysu nie znaczy, że poznałeś całą historię. Freezer był mi wrogiem i oprawcą – to prawda. Ale zarazem był też moim opiekunem i przewodnikiem. Pomógł mi się rozwinąć, a to coś, czego nigdy mu nie zapomnę. Nawet w dziejach waszego świata, uczniowie często zwracali się przeciwko swoim mistrzom. Taka już kolej życia. Między mną i Freezerem nie mogło być mowy o lojalności. Nie płakałam po jego śmierci, tak jak i on nie płakałby po mojej. Ale dopóki mogłam, uczyłam się od niego, a on cieszył się, że ma taką ambitną wychowankę.

- My to nazywamy syndromem sztokholmskim – powiedział szorstko, a ona odrzuciła głowę w tył i roześmiała się. W jej głosie nie było jednak słychać rozbawienia. Kiedy zaczęła znów mówić, mruczała niczym kot:

- Mogłam mu uciec wiele razy, a jednak nie zrobiłam tego. Wiedziałam, że przy nim nauczę się najwięcej. Kiedy chcesz się doskonalić, nie przebierasz w środkach. Wyglądasz na zszokowanego tym wyznaniem. Sądziłeś, że od zła nie można się uzależnić? Że jeśli ktoś rodzi się dobry, to choćby i chodził ciemną doliną, to zła się nie ulęknie?* Włóż to między bajki, Son. Freezer złamał moją wolę i zrobił ze mnie potwora, a ja w końcu na to przystałam. Kiedy nie możesz kogoś pokonać, powinieneś się do niego przyłączyć.

To powiedziawszy, odwróciła się na pięcie i odmaszerowała w stronę pałacowych komnat, pozostawiając Gohana z ciężko bijącym sercem i mętlikiem w głowie. Córka Freezera. W najgorszych koszmarach nie przewidział, że właśnie tak Ttuce o sobie myśli. Wszystko wskazywało na to, że była jeszcze bardziej skrzywiona, niż kiedykolwiek wcześniej sądził.

- Satan. Satan nigdy nie skrzywdził Videl – powiedział cicho, jakby chcąc przekonać samego siebie, że dobro jeszcze nie zniknęło w pełni z tego świata.

Obserwował majaczące w dole pola i lasy, teraz uginające się pod ciężarem klątwy Saku. Roślinność stopniowo traciła swój kolor i zmieniała się w cmentarzysko natury, które zrównywało się z brunatną glebą. Chłopak potarł w końcu twarz drżącymi dłońmi, po czym udał się wprost do Komnaty Ducha i Czasu. Już miał zamknąć drzwi, ale wtedy przytrzymała je szponiasta ręka.

- Wiem, że od renowacji w tym miejscu nie obowiązuje limit wejść. Ale czy to aby na pewno rozsądne, Gohanie?

- Nie mam pojęcia, Piccolo.

- Ile razy byłeś tu w ostatnim czasie?

- Nie wiem.

- Ile masz teraz lat?

- Nie wiem… Ale chyba zdołałem się czegoś nauczyć. I chciałbym ci to pokazać.

Nameczanin wszedł za nim do bezkresnego pomieszczenia i zamknął drzwi z cichym kliknięciem, odgradzając ich od rzeczywistości. Skrzyżował ramiona na torsie i z nieprzeniknioną miną obserwował, jak Gohan staje tyłem do niego i unosi obie ręce na wysokość twarzy.

- Ttuce jest szybka – powiedział chłopak. – Dużo szybsza ode mnie.

- W walce nie chodzi o bycie szybkim. Chodzi o bycie skutecznym. O twojej wygranej może przesądzić jedno celne uderzenie.

- A co jeśli znalazłem sposób, by zwiększyć zarówno moją prędkość, jak i skuteczność? – spytał, uśmiechając się pod nosem. Rękami i oczami zdawał się sięgać gwiazd. Nameczanin zastrzygł uszami i przechylił głowę na bok.

- Zamieniam się w słuch.

>*<

Pantie Briefs zawsze szczyciła się tym, że potrafi ugotować coś z niczego. Niestety, biorąc pod uwagę obecną sytuację ekonomiczno-społeczną całej planety, okazało się, że owo zapewnienie ma wymiar czysto metaforyczny. Nawet jej kończyły się już konserwy i pomysły na zupy z jednego, wysuszonego na wiór warzywa. Nikt z mieszkańców bunkra nie chciał mówić o tym na głos, by nie urazić uczuć zawodowej pani domu, ale powoli zaczynali przymierać głodem.

Ttuce wyszła z opustoszałego marketu i rozejrzała się po ulicy. W sklepie znalazła tylko paczkę nadgniłych pomidorów i bardzo złej jakości piwo. To ostatnie wypiła, ale teraz z obrzydzeniem smakowała w ustach jego zwietrzałą gorycz.

Przyłożyła dłoń do szyby w witrynie i odcisnęła jej kształt w oblepiającym szkło pyle. Jeśli będą z nim dalej walczyć, Bóg Śmierci sprowadzi na Ziemię tak wiele potworów, że wykończy ich wszystkich – jednego po drugim. Kiedy już umrą, zasilą szeregi jego trupiej armii i tym samym przypieczętują to niesprawiedliwe zwycięstwo. Saiyanka przyłożyła do szyby drugą dłoń. Jeśli jednak nie będą z nim walczyć, umrą z braku wody i żywności. A wcześniej pewnie zwrócą się ku praktykom kanibalistycznym, które wprawią Saku w jeszcze większą radość niż gra w golfa z głową Tien Shinaha w roli dołka.

Oba scenariusze przyprawiały ją o mdłości. Ttuce odepchnęła się od szyby i stanęła na środku ulicy, którą zaścielały gruzy z częściowo zrujnowanych budynków. Poruszona przez nią kupka kamieni rozsypała się, a towarzyszący temu dźwięk poniósł się przez miasto niczym przez kanion. Powietrze miało zapach spalin. Wzrok Saiyanki przesunął się po labiryncie budowli, które straszyły sczerniałymi od ognia ścianami i ziejącymi pustką oknami. Nagle jej uwagę przyciągnęła rozbita witryna innego sklepu, na której to stał telewizor o dziwnie teraz migającym ekranie. Nadawano jakiś komunikat, co mogło świadczyć o tym, że Czarny Wojownik po raz kolejny postanowił namieszać Ziemianom w głowach. Ttuce podeszła mimowolnie bliżej. Wizerunek utlenionego na platynę prezentera raz po raz przecinały zakłócenia.

- Przed dwoma tygodniami Taka Supēsu został znaleziony martwy w swoim biurze w tokijskiej siedzibie JAXA. Na miejscu policja odnalazła również broń palną z odciskami poszukiwanej Bulmy Briefs, prezes Capsule Corporation. Na dzień dzisiejszy Briefs przebywa wciąż na wolności, a policja pracuje nad tym, by ją ująć. Przewidywane są nagrody dla osób, które pomogą w odnalezieniu zabójczyni. Oto i jej aktualny wizerunek, udostępniony nam przez funkcjonariuszy zaledwie przed godziną. Wedle ostatnich informacji…

Ttuce zaklęła i słysząc zbliżających się ludzi, naciągnęła na głowę kaptur bluzy. Oparła się ramieniem o ścianę sklepu, ręce chowając w kieszeniach, a jedną nogę uginając w kolanie. Śmierdziała piwem i z niedbale zwieszoną głową sprawiała wrażenie, jakby zaraz miała upaść. Grupka kilkunastu maruderów, która wyłoniła się z ciemności nocy, wyminęła ją więc bez większego zainteresowania, rozbijając na ulicy koktajle Mołotowa i tylko dodając do ogólnej destrukcji, poprzez wzniecenie pożaru. Zrezygnowana Saiyanka ruszyła w przeciwnym kierunku, zostawiając za sobą trzask płomieni i śmiechy ludzi-hien, którzy dawno zapomnieli już co to normalne życie.

 Nagle do jej uszu zaczęły docierać dźwięki skrzypiec, które stawały się coraz głośniejsze w takt tego, jak zaintrygowana Ttuce zbliżała się do ich źródła. W otaczającej ją scenerii zawiei i beznadziei, ta delikatna muzyka była tak surrealistycznym doznaniem, że Saiyanka musiała się aż uszczypnąć, by sprawdzić, czy aby na pewno nie śni na jawie.

W końcu w jednym z zaśmieconych zaułków odnalazła sprawców zamieszania – samotnego mężczyznę i jego instrument. Skrzypce płakały, podczas gdy smyczek i władająca nim ręka poruszały się nieustannie, dźwiękiem malując obraz niewidoczny dla oczu, ale doskonale zrozumiały dla serca. Ttuce stała przez chwilę jak zahipnotyzowana, poddając się muzyce, aż nagle jej uwagę przykuło coś innego – tęczówki człowieka były brązowe. Nie czerwone.

Znalazła się przy nim w dwóch krokach i nim mężczyzna zdążył zaprotestować, pochwyciła go za przód kurki, unosząc nad ziemię razem z instrumentem.

- Poznajesz mnie, przyjemniaczku? Wiesz kim jestem?! – warknęła, odrzucając kaptur z głowy, a on zaraz przytaknął w panice. – I co, masz ochotę mnie zabić?!

- Nie, skądże znowu!

- Naprawdę? Mogłabym przysiąc, że jeszcze niedawno twoja odpowiedź byłaby twierdząca! Co się zmieniło? Czemu nie służysz już Saku?! Gadaj! – Potrząsnęła nim.

- Wiem, że chciałem… Miałem zabić… Ale wtedy… Ona umarła! Zginęła w eksplozji miasta. Umarła mi w ramionach, a ja poczułem, że…

- Że nie jesteś już pod jego wpływem – dokończyła za niego. To było wyjątkowo krótkie i owocne przesłuchanie. Nagle wszystkie elementy układanki zaczęły się ze sobą łączyć. – Oczywiście. Śmierć kogoś bliskiego wywołała taki szok, że doszedłeś do siebie…

Puściła go, a on złapał szybko pion, przycisnął skrzypce do piersi i uciekł w głąb morza ruin, zanim Saiyanka znowu zaczęła się nim interesować. Ttuce wbiła wzrok w niebo. Gohan z jakiegoś powodu uznał, że to właśnie tam należy szukać Czarnego Wojownika. I, obserwując kłębiące się nad nią fioletowe chmury, była skłonna przyznać mu rację.

- Cokolwiek tam robisz, pochłania cię tak, że twój czar traci moc. Rozmieniasz się na drobne i słabniesz… – Wyciągnęła z kieszeni scouter i zamontowawszy go na uchu, wcisnęła przycisk połączenia. – Bulma? Mam dla ciebie zadanie bojowe. Wiem jak pokonać Czarnego Wojownika.

>*<

Wisząca świątynia znajdowała się wysoko nad ziemią, na stromej ścianie Heng Shan – jednej z pięciu wielkich gór taoizmu. Pawilony klasztoru skryte były w skalnych wgłębieniach, dodatkowo osłoniętych drewnianymi fasadami, które zazdrośnie strzegły jego tajemnic. Wszystkie wiodące do niego kładki i pomosty pokrywała gruba warstwa śniegu, który sypał teraz nieprzerwanie z nieba, szybko przemieniając się w zamieć.

Ttuce spoglądała na wtopioną w górę świątynię zza szkiełka swojego scoutera. Na urządzeniu, dzięki nieocenionym wysiłkom Bulmy, wyświetlała się lokalizacja kolejnej kryształowej kuli.

- Jest w środku.

Raditz kichnął w odpowiedzi i potarł dłońmi skórę ramion, walcząc z gęsią skórką.

- Naprawdę nie jest ci zimno?

Ttuce spojrzała na niego cierpko. Płatki śniegu ułożyły się w równym rządku nawet na jej nosie i odsłoniętym karku.

- Dorośnij – warknęła, po czym ruszyła przez zaspy w stronę góry. Raditz udawał, że ich wcześniejsza kłótnia nie miała miejsca, więc Saiyanka z chęcią przeszła nad tym do porządku dziennego i znowu demonstrowała swoje humorki. Nie czekając na niego, wzbiła się w powietrze i przedarłszy się przez śnieżycę, wylądowała przed wejściem do jednego z pawilonów. Biały puch zatrzeszczał pod podeszwami jej butów, a kiedy Raditz do niej dołączył, z wnętrza świątyni dobiegł ich powitalny dźwięk gongu.

Drewniane wrota, ozdobione malowidłem o bliżej Ttuce nieznanej religijnej symbolice, otworzyło dwóch mnichów w pomarańczowych szatach. Ich ogolone na łyso głowy natychmiast przywołały do Saiyanki wspomnienia o wizycie w Czwartym Wszechświecie. Mężczyźni zajęli miejsca po obu stronach wejścia i ukryli dłonie w szerokich rękawach swego odzienia. Strzegli przejścia, a jednak nie blokowali go przed Ttuce.

Saiyanka postanowiła nie nadwyrężać łutu szczęścia zbędnymi pytaniami i zanurzyła się w półmroku panującym w świątyni. Wydarzenia ostatnich dni sprawiły, że jeśli dla odmiany mogła dostać coś po dobroci, to korzystała z okazji. Pierwsze wyłożone drewnem pomieszczenie skąpo oświetlały trzy świece, stojące przed kamiennymi posągami ziemskich bóstw. Martwe oczy Buddy, Konfucjusza i Laoziego zdawały się śledzić każdy jej krok. Już chciała kąśliwie skomentować wątpliwą urodę tych elementów wystroju, ale wtedy za swoimi plecami usłyszała jakiś rumor. Kiedy Raditz próbował za nią podążyć, mnisi zastąpili mu drogę.

- Ty nie. Złe duchy nie mają wstępu do świątyni – powiedział jeden z mężczyzn z silnym, północnym akcentem.

- Też coś! Jeszcze nikt mnie tak nigdy nie obraził! – oznajmił Raditz z teatralnym oburzeniem. – Ttuce, przemów im do rozsądku!

Saiyanka uniosła brwi z rozbawieniem.

- Zostań. Niedługo wrócę.

Nieśpiesznie udała się w głąb świątyni, podążając za kolejnymi świecami, ustawionymi po obu stronach korytarza. Migoczące w ciemnościach płomyki wyznaczały jej drogę i Ttuce skupiła się na nich do tego stopnia, że dopiero po chwili zauważyła, że ma towarzystwo. Pomiędzy tymi samymi świecami, ukryci w cieniu ścian, stali kolejni mnisi. Występowali w promień światła dopiero wtedy, gdy już ich minęła i zaczynali podążać za nią coraz to bardziej zwartą grupą – odcinając ewentualną drogę powrotu. Saiyanka zacisnęła zęby i rozczapierzyła palce jednej dłoni, natychmiast odczuwając w niej delikatny przepływ ki. Zacisnęła znów palce na niewidzialnej jeszcze broni. Nikt tu nie znajdował się pod wpływem Saku.

W końcu Ttuce dotarła do pomieszczenia wieńczącego korytarz. Tak jak pozostałe, zostało ono wyrzeźbione w skale. Tutaj jednak podłoga ani ściany nie były wyłożone drewnem, a chłód bijący od kamienia stał się odczuwalny nawet i dla Saiyanki. W środku nie czekała na nią żadna niespodzianka – jedynie jeszcze jeden mnich o trudnych do odczytania zamiarach i pomarszczonej twarzy, upodabniającej go do wiekowego żółwia. Mężczyzna uśmiechnął się na widok zirytowanej Ttuce, po czym zwrócił do tych, których oddech czuła na swoim karku:

- Miejcie się na baczności, bracia. Ona nie jest tym, na kogo wygląda – powiedział i wsunął dłonie w rękawy szaty. – To istota nie z tej planety. Istota, która widziała narodziny gwiazd i upadki światów, do tych ostatnich nie raz się przyczyniając… Witaj, Ttuce.

- Skąd wiesz kim jestem? – syknęła, mrużąc oczy. Miała dość tych gierek zanim jeszcze na dobre się zaczęły. Mnich utkwił wzrok w zaciśniętej pięści Saiyanki, którą to powoli zaczynała otaczać łuna ki.

- Nie radziłbym ci tego robić. Jeśli zniszczysz tę świątynię, to wraz z górą, na której się opiera. Czy na podobieństwo Sun Wukonga** chcesz zostać pogrzebana w jej trzewiach?

- Nie wiem o czym pieprzysz, ale lepiej się streszczaj. – Mimo kpiącego tonu rozluźniła pięść, pozwalając swojej energii na ponowny spoczynek. Staruch miał trochę racji. – Nie wpadłam tu na pogaduszki.

- Nie. Przyszłaś po to, prawda? – Mnich wysunął jedną z dłoni z rękawa. Teraz jakimś magicznym sposobem trzymał w niej kamienną kulę, na widok której oczy Ttuce aż zalśniły. – Decyzja, którą wkrótce podejmiesz, zadecyduje o losie tej planety.

Saiyanka wpatrywała się w trzymany przez niego obiekt z pożądaniem, a dziwny uśmiech tańczył na krzywiźnie jej ust. Zrobiła pierwszy krok w stronę mężczyzny, a tłum za nią niemalże zafalował, kopiując ten ruch i trzymając się możliwie blisko, jak niechciany cień.

- Znowu to samo? Zanudzicie mnie. Niby dlaczego miałabym chronić Ziemię? Nie zależy mi na niej. Jej mieszkańcy nigdy nie zrobili dla mnie niczego, za co mogłabym być im dłużna. Jesteście jedynie pędrakami, które przypadkiem weszły mi w drogę.

Przeniosła wreszcie wzrok z kuli na twarz starca. Czuła ostrza wycelowane w swój kark nawet mimo tego, że żadne z nich jeszcze nie dotknęło jego skóry. Ręce mnichów nie drżały, kiedy tak Saiyance grozili, ale ona potrafiła zwęszyć ich strach. Stała więc rozluźniona, z głową przechyloną w leniwej kpinie. Najstarszy z mnichów nie sprawiał wrażenia poruszonego jej słowami.

- To prawda – zgodził się. – Niemniej pamiętaj, że aby wygrać wojnę, czasami trzeba ją przegrać. Niekiedy pozorna porażka może przerodzić się w triumf, który uświęci wszystkie środki.

Ttuce ledwo dostrzegalnie zacisnęła mięśnie szczęk.

- Już mi to kiedyś powiedziano – wycedziła, nagle rezygnując z pogardy na rzecz czujności. – Kim ty jesteś?!

Mężczyzna rozłożył ręce, a długie rękawy jego pomarańczowej szaty rozpostarły się niczym skrzydła feniksa.

- Znajdujemy się w północnej świątyni, na północnej górze, poświęconej kultowi bóstw północy, zimy i śmierci. Możemy pochodzić z różnych światów, a nasi bogowie mogą nosić różne imiona i przywdziewać różne twarze, lecz tak naprawdę wszyscy są tacy sami. – Wyciągnął kulę w jej stronę. – Ta jest dla ciebie. Z pełną świadomością w twoje ręce składam losy Ziemi. Mam nadzieję, że wybór którego niedługo dokonasz będzie zgodny z tym, co dyktuje ci serce.

- A co jeśli ja już nie mam serca? – spytała z dużo większą powagą, niż chciała. Kula zamajaczyła przed nią w półmroku jaskini, a mnich uśmiechnął się znowu.

- Wtedy niech bogowie mają nas w swej opiece.

Kiedy Ttuce wyszła wreszcie ze świątyni, Raditz był niemalże całkiem zasypany śniegiem. Na jej widok poderwał się zaraz żwawo ze skały, na której dotąd siedział, i otrzepał niczym pies.

- Udało ci się?!

Saiyanka skinęła głową i pokazała mu kamienną kulę, po czym bez słowa schowała ją do sakiewki, która tradycyjnie zwisała u jej boku.

- Bomba! Coś taka wyciszona? – Objął się znów ramionami i starał nie szczękać zębami. – Niczego nie rozniosłaś? Nikt nie zginął? Dobrze się czujesz?

Ttuce wyminęła go i stanęła na samej krawędzi podestu, spoglądając na górzysty krajobraz. Pasmo gór wiło się w zasypanej śniegiem dolinie niczym cielsko uśpionego smoka. Saiyankę naszła nagła myśl, że może tak naprawdę to Shenron krył się pod ich osłoną i czekał cierpliwie aż znów zostanie wezwany, by wspomóc sprawiedliwych w walce z zalewającym świat cieniem.

- Raditz?

- Jestem. – Podszedł bliżej.

- Chcę żebyś wiedział, że… Cokolwiek się stanie.

Uśmiechnął się.

- Wiem.

>*<

- Vegeta?

- Co znowu?

- Może powinniśmy powiedzieć Ttuce o naszym odkryciu? Może uda jej się Raditza unieszkodliwić, dopóki jeszcze nie jest za późno.

- I niby jak chcesz się z nią skontaktować?

- Myślałem, że możesz znowu skorzystać z waszego poplątanego łącza…

- To się nazywa stan splątany, pajacu – warknął. – I nie, nie zamierzam robić tego po raz drugi. To było gorsze od tej idiotycznej fuzji.

- Vegeta, jesteście bliźniętami! – Młodszemu Saiyaninowi ręce opadły niemalże na ziemię. – Macie niesamowitą więź! Odczytujecie swoje emocje i myśli! To nam daje niepowtarzalną szansę powodzenia, a stawka jest chyba jednak zbyt wysoka, żeby…

- Cicho! Co to za dźwięk?

Goku cicho być nie zamierzał, a co więcej brzmiał coraz bardziej sensownie i poważnie, więc Vegeta zatkał mu usta dłonią. Wtedy też w piekielnym tunelu dało się słyszeć coś, co nie było owocem paplaniny Saiyanina. Ciche brzęczenie zdawało się zbliżać do nich z coraz większą prędkością. Nagle półmrok wokół nich został rozproszony, a ich oczom ukazała się błyszcząca bańka.

- Whis! – Vegeta puścił wiercącego się Goku, a rzeczona bańka podleciała do nich niczym uradowany koliber i zawisła na wysokości czoła księcia.

- Tu jesteście! – Twarz Whisa pojawiła się na wypukłej ściance projekcji, a zaraz potem dołączył do niego rozpychający się i walczący o atencję Beerus.

- Wy łajzy jedne! – pokrzykiwał Bóg Zniszczenia, wygrażając im pięścią. – Toż to wam nie wstyd jest tyle czasu marnować?! Gdzie się szlajacie?!

- Tam gdzie sami nas posłaliście! Teraz sugerujesz, że to była strata czasu?!

- Aj, aj! Nie pora na kłótnie! – Whis zepchnął Beerusa z wizji zanim Vegeta zdążył rozwalić bańkę pociskiem ki. – Pokażę wam drogę, chodźcie za mną!

- Jasne! – Goku schwycił księcia pod ramię i pomknął za oddalającą się projekcją, w ogóle nie oglądając się na pomstującego na takie traktowanie Saiyanina. – Jaki jest twój plan, Whis?!

- Saku wyprowadza na powierzchnię swoją piekielną armię, a wy pójdziecie jej tropem. – Bańka migotała i pobrzękiwała, ale głos Whisa docierał do nich bez najmniejszych zakłóceń. – Podążając ścieżką umarłych musicie jednak zachować ostrożność. Żywym nie wolno nią kroczyć…

Saiyanie biegli krętym korytarzem, odnosząc coraz większe wrażenie, że tak naprawdę zagubili się w brzuchu jakiejś podziemnej żmii. Niskie sklepienie uniemożliwiało im lot, a wystające skały utrudniały wszelkie inne manewry. Kiedy prawie stracili już bańkę Whisa z oczu, przez dziurę w podłożu wpadli wprost do kolejnego kręgu piekieł, który tym razem ukazał im świat odwrócony do góry nogami. Stanęli na czarnym jak smoła niebie, usłanym brokatem miliardów gwiazd. Nocne chmury muskały buty Saiyanów niczym mgła, a szczyty i kopuły budynków zwisały nad ich głowami, przypominając cień ludzkiej potęgi. Na tle zabudowań widniała teraz wielka, pociągła szrama – jak rozjątrzona rana, z której zamiast krwi sączyło się fioletowe światło.

- Jak się czujecie?

Głos Whisa znów wypełnił ich uszy, a błyszcząca bańka zawisła między nimi.

- Czy to portal? – zapytał książę w odpowiedzi.

- Nasz sposób na powrót na Ziemię – szepnął Goku, zadzierając głowę wysoko do góry. – Jakim cudem nie trafiliśmy tu wcześniej?

- Vegeta, pamiętasz Bulmę?

- Dlaczego o to pytasz? – Vegetę irytował niepokój w głosie Whisa.

- Bo jeśli Czarny Wojownik przejmie nad wami kontrolę, to właśnie teraz. Przekraczając granicę światów, będziecie najbardziej narażeni na jego wpływ. Musicie mieć też na uwadze fakt, że to wrota przeznaczone wyłącznie dla umarłych…

- Już o tym mówiłeś – syknął książę. – Powtarzasz się jak stara przekupa na targu.

- Chodzi mu o to, że tę przeprawę możemy przypłacić życiem… Zgadza się? – spytał Goku, a wymowne milczenie Whisa potwierdziło jego teorię. – Wrota śmierci zechcą wyssać z nas energię.

Vegeta spojrzał na młodszego Saiyanina podejrzliwie, nie rozumiejąc skąd nagle u niego taki przyrost inteligencji.

- Jestem sobą – oświadczył ostro. – Zróbmy to wreszcie. Przecież oni tam giną!

- Racja. – Twarz Goku zmieniła się w maskę determinacji. – Teraz albo nigdy!

- Bądźcie czujni – powiedział Whis, a w bańce zamiast jego twarzy pojawiła się kula berła. – Postaram się wpłynąć na portal i przenieść was prosto do pozostałych. Powodzenia po drugiej stronie!

Goku i Vegeta spojrzeli po sobie. Doskonale słyszeli wahanie w jego głosie. Skoro nawet bogowie już w nich nie wierzyli, to mogli polegać wyłącznie na własnych umiejętnościach. Wzbili się w powietrze, po czym wskoczyli w portal Czarnego Wojownika.

>*<

- Dlaczego wyłączyłaś scouter? Nie mogliśmy cię namierzyć! – krzyknął Gohan do Ttuce, ale ta tylko prychnęła i przyśpieszyła, wymijając go w locie i nieoficjalnym wyścigu do celu. Towarzyszący jej Raditz roześmiał się beztrosko i pomknął za nią, a jego ogon przeciął powietrze niczym puszczona na wiatr wstęga.

Wojownicy zmierzali z powrotem do Pałacu Wszechmogącego, a każda z czterech par miała ze sobą po jednej z brakujących dotąd kul. Krillan i Gohan wylądowali zaraz po Saiyanach, a do buddysty natychmiast podbiegła jego córka.

- Tatusiu! Niespodzianka!

- Marron? A co ty tu robisz? – Zdumiony Krillan oddał kulę Gohanowi i kucnął przy podekscytowanej dziewczynce. Yamcha, Siedemnastka, Chiaotzu i Pūar dołączyli do nich w porę, by zobaczyć jak naburmuszona Bulma wypada z Pałacu przez jego główne drzwi.

- Co tak długo?! – Na rękach trzymała równie naburmuszoną Brę, której zacięta mina mocno kontrastowała z różową sukienką, którą miała na sobie i fryzurą na cebulkę. Gohan nie mógł oprzeć się wrażeniu, że spogląda na małą kopię Vegety w przebraniu. – Już prawie korzenie zapuściłyśmy!

- Naprawdę uważasz, że przyprowadzenie tu dziewczynek było dobrym pomysłem…? – odważył się zapytać.

- Nie ucz matki jak dzieci bawić! Chciałam zobaczyć, jak spisały się moje ulepszone cudeńka. – Wskazała brodą na scouter zamontowany na jego uchu. – Zebraliście wszystkie?

Gohan uśmiechnął się i ruchem głowy pokazał jej Yamchę, który przed chwilą odebrał mu kulę i właśnie niósł całe ich naręcze do przeznaczonego na nie pomieszczenia.

- Co do jednej.

Bulma odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się również, poprawiając ułożenie Bry w swoich ramionach. Dziewczynka zmarszczyła groźnie brwi, wyraźnie niezadowolona z manewrów matki, ale nie odezwała się. Gohan wiedział, że wciąż jeszcze nie zaczęła mówić. Może kobieta miała rację twierdząc, że Bra nabawiła się traumy po odejściu Vegety. Może to właśnie było przyczyną spowolnienia jej rozwoju.

Kiedy tak na nią patrzył, nie mógł nie myśleć o swojej nienarodzonej córce. Zastanawiał się, jak na niego zareaguje. Wystraszy się blizny na policzku? Czy może w ogóle nie zwróci na nią uwagi? Gohanowi nasuwało się wiele pytań, ale jedną rzecz wiedział na pewno – on sam pokocha ją od pierwszego wejrzenia.

- Dzisiaj miała chyba pierwsze skurcze.

- Co? – Gohan oderwał wzrok od pucołowatej buźki Bry i przeniósł go na Bulmę.

- Videl. Niedługo zacznie rodzić. Dlatego zabrałam dziewczynki. Rodzice nie mieli czasu ich pilnować, muszą być w pogotowiu. W bunkrze został jeszcze tylko Buu.

Gohan przełknął ślinę, nagle bardzo zestresowany. Wizja nadciągającego wielkimi krokami ojcostwa wystraszyła go teraz bardziej niż wojna z Bogiem Śmierci. Po raz pierwszy od dawna uświadomił sobie, co to oznacza – kolejne życie, za które będzie odpowiedzialny. Bulma wyczytała wszystko z jego twarzy i roześmiała się, po czym sprzedała mu kuksańca w bok.

- Nie bój się, matole! Będziesz najlepszym ojcem na świecie. Znam cię od małego, nie mogłabym się pomylić w tej kwestii. – Puściła do niego oko, a on mimowolnie wrócił wspomnieniami do ich podróży na Namek i tego, co ich tam spotkało.

- Dużo razem przeszliśmy, co nie? – mruknął, a Bulma pokiwała głową.

- Przyjaciele nigdy nie opuszczają się w potrzebie. Teraz też będziesz mógł na mnie liczyć. Na dobre i na złe! No, może poza zmienianiem pieluch, bo tego szczerze nienawidzę. Za to, o dziwo, Vegeta był w tym zawsze bardzo dobry. Więc kiedy raczy już wreszcie przywlec tu to swoje książęce dupsko, może sam cię poinstruuje!

Gohan parsknął śmiechem, na chwilę zapominając o swoim zdenerwowaniu. Nawet Bra wydała się być nieco odprężona panującą między nimi atmosferą i przestała marszczyć brwi.

Ttuce obserwowała ich spode łba, siedząc w kuckach na kamiennych stopniach, podczas gdy pozostali wojownicy dołączyli do Bulmy i Gohana, tworząc mały krąg. Kobieta podała Brę Piccolo, a Nameczanin skrzywił się wymownie, ale nie zaprotestował. Image niańki najwyraźniej trzymał się go już dużo mocniej niż tytuł syna Szatana. Bulma wyjęła notatnik z przedniej kieszeni ogrodniczek.

-  Zobaczmy na czym stoimy. – Przebiegła wzrokiem po swoich zapiskach i postukała w nie długopisem. – Udało nam się zgromadzić wszystkie kule. Scoutery są teraz wyposażone w ulepszony radar, także gdyby doszło do jakiegoś nieszczęścia i któraś z nich ponownie się zagubiła, to odnajdziemy ją bez problemu. Zakończyłam już prace nad komorami leczniczymi. Są dwie, co musi nam wynagrodzić brak fasolek Senzu… Czy o czymś zapomniałam? – Spojrzała po zgromadzonych wojownikach.

- Co z bunkrem? – Krillan podrapał się po brodzie. – Wypadałoby ulepszyć zabezpieczenia.

- Słuszna uwaga, to jest wciąż na mojej liście. – Zaczęła coś dopisywać do notatek. – Buu co prawda chroni Videl, ale mimo wszystko warto dmuchać na zimne…

- A kapsułki z przenośnymi schronami? Może niedługo w ogóle będziemy musieli opuścić bunkier. Moglibyśmy zaszyć się gdzieś na pustyni – zauważył Yamcha.

- Składana prostownica do włosów? – podsunął Siedemnastka.

- Przydałaby się kolejna kabina supresji – mruknął Piccolo. – Kto wie, czy Saku nie uda się w niej zamknąć.

- Urządzenie wygłuszające Czarnego Wojownika? – zaproponował Gohan. – Gdyby ludzie przestali go słyszeć…

- A takie bransolety, jak nosi Ttuce? – Raditz pochylił się nad ramieniem bratanka. – Są od Beerusa, wiem, ale może można je jakoś skopiować?

- Dobrze, dobrze! Wystarczy już! Rany, co wy byście beze mnie zrobili? – burknęła Bulma, notując jak wściekła. Jej lista pękała już w szwach, więc otarła czoło rękawem i podparła się pod boki, po czym spojrzała na Ttuce. – Hej, twoja kolej! Jaki masz plan?

Saiyanka przestała wydłubywać kamyczki spomiędzy płytek podłoża i podniosła się ze schodków z kwaśną miną.

- Plan jest bardzo prosty. Musimy tylko… – Przerwała i wbiła wzrok w niebo.

- Kryć się! – ryknął Piccolo, ale wbrew jego słowom wszyscy zmartwiali.

 Tuż nad ich głowami otworzyło się okno portalu. Vegeta i Goku wyłonili się z niego równocześnie, niczym jakieś wyższe boskie istoty zesłane na Ziemię, by zaprowadzić na niej wreszcie ład i porządek. Gohan stanął zaraz przy Ttuce, tak samo jak ona nie spuszczając z nowoprzybyłych postaci oczu i podskórnie już szykując się do odparcia ataku. Bulma zacisnęła usta w wąską linię i wzięła Brę z powrotem na ręce, po czym zrobiła zdecydowany krok w tył. Tym razem wojownicy byli przygotowani na najgorsze, nie najlepsze.

- Krillan, Pūar, zabierzcie stąd dzieci – polecił Piccolo. – Dende i Popo są razem z Gotenem. Poinformujcie ich o zaistniałej sytuacji.

Kotek schwycił córkę buddysty za rączkę i pociągnął ją w głąb Pałacu, ale zarówno Bulma, jak i Bra trwały wciąż  w tym samym miejscu, nie mogąc oderwać wzroku od Vegety. Dziewczynka otwierała i zamykała usta niczym rybka, bezskutecznie próbując uformować jakieś słowo. W końcu Krillan siłą zmusił kobietę do schronienia się w świątyni.

- Ale ja chcę pomóc! – protestowała Bulma, przyciskając Brę do piersi.

- Nawet mowy nie ma! Zostańcie tu, dopóki ich nie odciągniemy! Potem uciekajcie! – Krillan zatrzasnął jej drzwi komnaty przed nosem, a rozjuszona kobieta spojrzała po towarzyszach swojej niedoli.

- Ale co ja mam niby robić w międzyczasie?! Stać z boku i komentować?!

- Na razie chroń swoje dziecko – powiedział Dende i podsunął jej krzesło, na którym Bulma w końcu usiadła. Nameczanin podszedł znów do łóżka i położył dłoń na czole Gotena. Chłopiec nie odzyskiwał już przytomności. Dende zacisnął zęby, widząc jak skóra na jego szyi robi się czarna.

Vegeta i Goku wciąż unosili się w przestworzach. Otaczał ich fioletowy dym, a bijąca od nich energia była rozchwiana i nierówna. Momentami zdawała się spadać do zera, a po chwili znów przewyższała najśmielsze oczekiwania, burząc towarzyszące im chmury. Ich ubrania nosiły ślady spalenizny, a podrapane do krwi ciała wyglądały jakby Saiyanie właśnie przedarli się przez cierniową dżunglę.

- Czekaj na sygnał – powiedziała Ttuce do Gohana i uniosła ręce w gotowości do ataku.

Moi milusińscy, przed wami ostatnie zadanie. Podczas waszej nieobecności, kryształowe kule obraziły się na Ziemian. Jeśli ktoś z tej zgrai zginie, to już nigdy nie odzyska życia. Wiecie co robić.

- TERAZ!

Nim słowa Czarnego Wojownika zdołały wybrzmieć do końca w przestworzach, Goku i Vegeta runęli w dół niczym dwa wygłodniałe jastrzębie. W locie natychmiast zderzyli się z Gohanem i Ttuce, którzy wystrzelili im naprzeciw. Huk wywołany tym spotkaniem poniósł się w powietrzu, a Saiyanka pochwyciła swojego brata za głowę i z impetem uderzyła kolanem w jego czoło, oszałamiając go zaledwie na ułamek sekundy. Syn naparł na ojca i przystopował go potężnym ciosem w szczękę.

Kakarotto i Vegeta oddalili się od napastników na bezpieczną do przemyśleń odległość. Odnaleźli się w powietrzu i zawiśli ramię w ramię.

- Cóż za ciekawe zjawisko. – Książę zmrużył krwistoczerwone oczy, a jego uśmiech stał tak drapieżny, jak przed laty. – Któż to rzuca nam wyzwanie?

- Żałosny mól książkowy? – zakpił Kakarotto, ukazując zęby w nienawistnym grymasie. – Ten, który zapomniał kim jest i postanowił bawić się w dom kosztem swojej potęgi?

- I ta, która jeszcze niedawno sama chciała zniszczyć ten świat? Nigdy bym nie pomyślał, że zgotujecie nam tak żenujące powitanie. Co się stało, siostrzyczko? Zagubiłaś swoją dumę wraz z honorem?

Ciała obu Saiyanów otoczyła czerwona łuna energii, a Gohan zaklął tak dosadnie, że Ttuce aż się wzdrygnęła. Wśród ryku wiatru i oślepiających błysków światła, Kakarotto i Vegeta przeszli w boskie stadium transformacji.

- Dzisiaj nie będzie rozgrzewki. – Vegeta wyszczerzył zęby w żądnym krwi uśmiechu.

Gohan i Ttuce obserwowali jak Saiyanie zbliżają się do siebie w powietrzu. Z początku chłopak uznał, że szykują jakiś skoordynowany atak, ale kiedy dostrzegł, że ich ręce ustawiają się prostopadle do ciała w charakterystycznym dla scalenia geście, serce stanęło mu w gardle.

- Co oni…? – Ttuce skuliła się w powietrzu, gotowa do kontrataku, ale nim zdążyła dokończyć pytanie, Gohan z wrzaskiem przemienił się w Mistycznego Wojownika i natarł na przeciwników, rozganiając ich na boki za pomocą potężnej wiązki Masenko.

- Chcą przeprowadzić fuzję! Nie możemy im na to pozwolić! – ostrzegł Ttuce i pomknął za swoim ojcem. – Trzymaj Vegetę z dala od Kakarotto!

- Niech to szlag, łatwo ci mówić! – mruknęła, rzucając szybkie spojrzenie bransoletom, które nadal więziły jej nadgarstki. Gdyby tylko mogła je zdjąć i przemienić się w demona… Zamiast tego zacisnęła zęby i uchyliła się przed kopniakiem Vegety, który miał za zadanie oddzielić głowę Saiyanki od karku.

- Tęskniłaś? – zakpił książę, pojawiając się nagle tuż przed nią i posyłając pocisk ki prosto w jej twarz.

>*<

- Możesz jakoś powiększyć obraz? Nie mam ochoty oglądać tej walki przez lupę!

- Oj, oj. Sekunda. – Whis szturchnął bańkę berłem, a ta rozrosła się, ukazując starcie wojowników tak, jakby mieszkańcy planety Beerusa obserwowali je z odległości kilku metrów, a nie miliardów lat świetlnych.

Włosy Kakarotto i Vegety płonęły od boskiej energii. Niebo z fioletowego robiło się czarne, tworząc złowieszczą oprawę dla dnia, w którym na Ziemię przybyli Jeźdźcy Apokalipsy. Gohan otaczał się coraz potężniejszą mistyczną łuną i nacierał na ojca, zadając mu raz po raz druzgocące ciosy, na które ten pozostawał całkiem obojętny. Ttuce przemieniła się w Super Saiyanina trzeciego poziomu i na wszystkie znane jej sposoby próbowała przyprawić brata o dodatkowy otwór w klatce piersiowej, jednak ten unikał tych ataków z niewymuszoną lekkością.

- Naprawdę sądzisz, że ta żałosna transformacja ma szansę w starciu z bogiem?! – Tym razem książę trafił ją pięścią w brzuch.

Saiyanka zgięła się w pół i wypluła krew. Jej wytrzeszczone oczy świadczyły o tym, że oddaje bratu słuszność. Vegeta zamachnął się na nią kantem dłoni, celując w kark, jednak Ttuce zwalczyła powodowane bólem odrętwienie i teleportowała się, nim zdążył ją ogłuszyć. Książę zawarczał gniewnie i rozejrzał się wokoło.

- Ta pieprzona technika! Jak cię dorwę, to…!

- EXPLOSIVE BREATH CANNON!

Zanim Vegeta zdążył sobie przypomnieć, kto nazwał tak idiotycznie swój atak, w jego plecy ugodził potężny promień energii, który prawie zmiótł go z nieba.

- To co? Nie słyszę co mówisz – zakpił Piccolo i otarł usta dłonią. Zdążył już odrzucić swoją pelerynę i turban, teraz dołączając do nierównej walki ze świadomością, że może tego nie przetrwać. Ttuce przyczaiła się u podnóża Pałacu Wszechmogącego, opierając dłonie na kolanach i próbując obmyślić plan działania. Jej sparring z Vegetą trwał zaledwie kilka minut, a jednak jego boska transformacja wymuszała takie tempo, że teraz spocona Saiyanka czuła się jak kompletny nowicjusz.

Tylko jej wściekłość zdawała się być na tak samo wysokim poziomie jak zawsze. Już teraz zalewała ją krew, a oczy pokrywały się żyłkami zwiastującymi nadejście kataklizmu. Porzuciła trzecią transformację i wróciła do swojej normalnej postaci, zaczynając kumulować energię w przygotowaniu do Meteor Strike. Jeśli coś miało zbić bogów z pantałyku, to tylko to.

W powietrzu nad Pałacem Gohan niestrudzenie zasypywał Kakarotto kolejnymi uderzeniami. Ki Mistycznego Wojownika rzeczywiście zdawała się nie mieć dna, ale im dłużej trwała ta wymiana ciosów, tym starszy Saiyanin lepiej ich unikał i kpił swojemu synowi w żywe oczy.

- Jesteś chodzącym rozczarowaniem – poinformował go i błyskawicznym kopniakiem w podstawę szczęki spowodował, że Gohan przygryzł sobie język i zalał się krwią.

- Ładnie to tak własne dziecko kopać?! – Raditz z zaskoczenia pochwycił Kakarotto od tyłu i złączył ramiona na jego piersi, przytrzymując go w miejscu. Boska ki parzyła go w twarz i ręce, ale zaciskał zęby i próbował okiełznać brata na tyle, by Gohan zdążył dojść do siebie.

Kakarotto wrzasnął i napiąwszy wszystkie mięśnie, odrzucił Raditza od siebie potężnym wybuchem energii.

- Et tu, Brute? – wycedził, odwracając się do niego z przekrwionymi oczami i twarzą wykrzywioną żądzą mordu. Nim starszy Saiyanin zdążył odpowiedzieć, Kakarotto oberwał w głowę wiązką energii wystrzeloną przez Siedemnastkę.

- Nie zapominaj o mnie! – krzyknął Android. – A tak poza tym, Goku raczej nie zna takich powiedzonek. Nie wychodź przed szereg!

Kakarotto potarł osmalone przez wrogi atak ucho i zmrużył oczy. Jego głos był złowrogi niczym syknięcie węża:

- Wy natrętne muchy… ZA KOGO WY SIĘ MACIE?! – Saiyanin skurczył się w sobie, a potem nagle rozprostował, wysyłając w powietrze falę boskiej energii, która wbiła Siedemnastkę i Raditza w ziemię.

Whis obserwował to przedstawienie i zaciskał usta w tak wąską linię, że te były teraz jeszcze bielsze niż zazwyczaj. Beerus stał z ramionami skrzyżowanymi za plecami i śledził przebieg walki, mrucząc coś pod nosem z zadowoleniem, choć jego twarz pozostawała nieprzenikniona. W końcu poczuł na sobie karcące spojrzenie swojego adiutanta i prychnął drwiąco.

- No co, nie powiesz mi, że widowisko nie jest przednie!

Vegeta właśnie uszkodził Krillanowi kręgosłup kolanem i pozwolił, by jego bezwładne ciało spadło na plac przed Pałacem. Przemieniony w wilka Yamcha w odwecie napadł na księcia od tyłu i pochwycił go w swoje potężne szczęki. Siłował się z nim, próbując go zmiażdżyć. Napędzany boską energią Vegeta śmiał się jednak potępieńczo i trzymał go za kły, rozsuwając je stopniowo tak, że zwierzęciu oczy wychodziły z orbit. W końcu Saiyanin wydostał się z potrzasku.

- Zły pies – oświadczył z perfidnym uśmiechem i postrzelił go ostrą jak sztylet wiązką ki. Miejsce rannego Yamchy w walce zajął zaraz Pūar, który przemienił się w gigantycznego węża. Próbował owinąć się wokół Vegety i zadusić go naporem swojego cielska, ale książę wymknął mu się bez najmniejszego trudu i pochwycił go za końcówkę ogona. Okręcił się wokół własnej osi, biorąc zamach, i odrzucił węża daleko od siebie. Z jego gardła znowu wydobył się śmiech, którego szaleństwo odbijało się w czerwonych jak krew oczach. Saiyanin zdawał się całkiem postradać rozum.

Rozejrzał się wokoło, węsząc za kolejną ofiarą i jego wzrok spoczął na Chiaotzu. Ten uniósł zaraz ręce i spróbował unieruchomić go za pomocą telekinezy, ale żądny krwi Vegeta przebił się przez bariery przeciwnika jak lodołamacz i sekundę później był tuż przy nim.

- Słyszałem, że ostatnio oszukałeś śmierć… Nie tym razem. – Nim Chiaotzu zdołał choćby mrugnąć, zaciśnięte w pięści dłonie Vegety uderzyły w jego głowę z obu stron, miażdżąc ją niczym skorupkę orzecha. Boska siła przemieniła twarz Chiaotzu w miazgę, a następnie pozwoliła, by okaleczone ciało spadło z nieba. Vegeta uśmiechnął się i spojrzał na oblepione krwią rękawice. – To takie cudowne uczucie znów być sobą… Nieprawdaż, Ttuce?

Saiyanka zamarła pół metra za nim. W uniesionych rękach zdążyła już skumulować sporą dawkę Meteor Strike, ale Vegeta nie pozwolił jej dokończyć. Obrócił się błyskawicznie i bezbłędnym kopniakiem w policzek zbił ją z powrotem na ziemię. Ttuce wbiła się w podłoże niedaleko zwłok Chiaotzu, ale zaraz znowu podźwignęła na nogi.

- Niech cię szlag – warknęła i językiem sprawdziła, czy nadal ma wszystkie zęby. Nie straciła jeszcze całej ki, więc ciągle mogła przeprowadzić atak. Teraz jednak została pozbawiona elementu zaskoczenia, który w przypadku starcia z bogami był wielce kluczowy.

Vegeta wylądował na ciele Chiaotzu i wgniótł je jeszcze w ziemię, a Saiyanka wyprostowała się, spoglądając na niego gniewnie. Ugięła ręce w łokciach i przycisnęła je do boków. Bransolety zabrzęczały na nadgarstkach, odczuwając kolejny wzrost w poziomie ki. Ttuce skupiła się, a gdy książę wystosował następne uderzenie, uskoczyła przed nim, pozwalając by jego pięść zaledwie musnęła jej policzek.

Vegeta nie zdążył dać upustu swemu zdumieniu nawet poprzez mrugnięcie, bo siostra odbiła się zaraz na jednej nodze i po skosie uderzyła go wierzchem stopy w odsłoniętą twarz. Trafiła go w przedsionek nosa, a książę zakrztusił się krwią i ledwo uniknął upadku na plecy. Szybko odzyskał równowagę, ale gdy uniósł wzrok, dostrzegł tylko spód podeszwy buta, który zaraz odcisnął swój ślad na podstawie jego czaszki. Tym razem Ttuce powaliła go na ziemię, ale gdy nad nim przeskakiwała, pochwycił ją za kostkę i również ściągnął do swojego poziomu. Saiyanka przekręciła w czasie upadku, ignorując ból w dolnej kończynie i wylądowała na pośladkach. Vegeta momentalnie runął na nią, pięścią mierząc w jej twarz, ale ona była przygotowana także i na tę okoliczność. Nim zdążył ją uderzyć, wystrzeliła wiązkę ki prosto w jego gardło. Vegetę zamroczyło, a ona przeturlała się w tył i odbiła na rękach, po czym wylądowała na ugiętych w kolanach nogach.

- Szybka… – wycedził książę, pocierają skórę szyi, która dzięki boskiej ki od razu zaczęła się regenerować. Ttuce posłała mu krzywy uśmiech.

- Wiadomo.

- Ale nie szybsza od boga. – Vegeta wyprostował się w całej swojej okazałości i napiął mięśnie ramion. Otaczająca go szkarłatna aura rozbłysła ze zwiększoną intensywnością. – Poczyniłaś postępy mimo tego, że Beerus nałożył na ciebie ograniczenie… Jak tego dokonałaś?

- Jeśli nie możesz ulepszyć swojej transformacji, ulepsz samego siebie – odparła, mrużąc oczy w bijącym od niego blasku. Pozostawała wciąż nisko przy ziemi, opierając się na niej jedną ręką niczym czujne zwierzątko. Jej twarz rozjaśnił cwany uśmiech. – Chcesz znać mój sekret, braciszku?

- Tak… – odparł Vegeta z lekkim wahaniem. Jego boskie ja mówiło mu, żeby nie przedłużać tej walki. Natomiast saiyańska część osobowości nakazywała zgłębić temat i dowiedzieć się, jakim cudem Ttuce jako jedyna nie dała się jeszcze pokonać.

- Stworzyłam Meteor Strike. Technikę, która jest tak samo wyniszczająca dla przeciwnika, jak i dla mnie samej. Za każdym razem gdy jej używam, ocieram się o śmierć. – Podniosła się wreszcie i również wyprostowała. – Technika ta wymaga ogromnej precyzji. Jeśli użyję zbyt dużo mocy, umrę. Jeśli jednak wszystko przebiegnie właściwie, ja pozostanę o włos od śmierci…

- A przecież gdy Saiyanie ocierają się o śmierć, ich moc wzrasta – dokończył za nią Vegeta, tonem zbliżonym do warkotu psa. – Cwane, siostrzyczko. Bardzo cwane.

Ttuce roześmiała się kpiąco i uniosła ręce w gotowości do kontynuacji pojedynku. Nim jednak ruszyła do akcji, dobiegł ją głos Kakarotto:

- Chyba nie chcesz tego przegapić?

Odwróciła się zaraz i zobaczyła, jak po drugiej stronie pola bitwy Saiyanin podnosi za grzywę głowę nieprzytomnego Raditza. W jego dłoni błysnął pocisk energii, wycelowany wprost w tchawicę starszego brata, a Ttuce momentalnie poczuła, że traci grunt pod stopami. Czarna eksplozja, która miała miejsce zaraz potem, zbiła Vegetę z nóg i sprawiła, że Whis i Beerus musieli odskoczyć od bańki.

- Co do licha?! – zaskrzeczał Bóg Zniszczenia. Projekcja wypuszczała z siebie drobne wyładowania elektryczne, które szczypały skórę przy najmniejszym nawet kontakcie. W powietrzu uniósł się odór spalenizny. – Co się dzieje?!

Whis ponownie użył swojego berła i okiełznał wydostającą się z bańki energię. W tym samym czasie powstały po wybuchu dym opadł nieco i oczom bogów ukazała się Ttuce. Wokół niej w powietrzu unosiły się migoczące, srebrzyste drobinki – pozostałości bransolet Beerusa. Jej włosy zdążyły już przemalować się na czerń, a oczy sprawiały wrażenie, jakby należały do najprawdziwszego demona. Zaryczała wściekle, niemalże tocząc pianę i przystąpiła do ataku. Łącząc swój ruch z teleportacją, w mgnieniu oka znokautowała Kakarotto i powaliła go na ziemię, po czym schwyciła za nogę i z impetem cisnęła w nadlatującego Vegetę. Po zderzeniu obaj Saiyanie skończyli w ubitej w podłożu dziurze.

Otoczona czarną łuną Ttuce poczekała aż znowu staną na nogi. Widząc triumfalny grymas na jej twarzy, Piccolo od razu zrozumiał, że demoniczna osobowość przejęła kontrolę nad Saiyanką. O ile bezsprzecznie oznaczało to u niej ogromny przyrost siły, to zarazem również niebotyczne wzmocnienie ego. Nameczanin postanowił nie ryzykować przegranej i bez pytania się nikogo o zdanie, kolejnym atakiem z zaskoczenia odwrócił uwagę Kakarotto. Ttuce zasyczała gniewnie.

- Nie wtrącaj się, Nameku! To moja walka! – Natarła znów na Vegetę.

Piccolo pozwolił sobie ją zignorować.

- Gohan! Już czas!

Nameczaninowi udało się pochwycić Kakarotto od tyłu za gardło i wystawić go na uderzenie chłopaka. Ten właśnie podźwignął się na nogi, wciąż nieco ogłuszony po wcześniejszym starciu. Widząc jednak co się dzieje, otrząsnął się szybko i wydał z siebie wrzask, który sięgnął niebios. Energia Mistycznego Wojownika przybrała na sile i otoczyła go coraz szybciej wirującą łuną. Gohan zacisnął pięści i naprężył się cały, a towarzyszący mu krzyk jeszcze przybrał na mocy, ściągając na niego uwagę Ttuce i Vegety. Wybuch energii chłopaka zrównał się niemalże z tym, do którego chwilę wcześniej przyczyniła się Saiyanka. Nagle jednak wszystko ustało, a on wystrzelił wprzód jak strzała i wbił pięść w brzuch swojego ojca.

Włosy Gohana były białe niczym śnieg.

Vegeta i Ttuce zdawali się być tak samo zaskoczeni nową transformacją chłopaka, ale w przeciwieństwie do brata Saiyanka nie pozwoliła, by ją to rozkojarzyło. Wystosowała szybką salwę pocisków ki, które podziurawiły zbroję na torsie księcia i powaliły go na plecy. Piccolo odskoczył z pola bitwy, pozwalając by Gohan i Ttuce przejęli kontrolę nad sytuacją. Wcześniej za wszelką cenę starali się ich rozdzielić, ale teraz kolejnymi energetycznym pociskami zapędzali Kakarotto i Vegetę w ten sam kozi róg.

- No proszę. – Whis uniósł brwi. – Zawsze sądziłem, że to Goku i Vegeta są naszym yin i yang. Czyżbyśmy tak bardzo pomylili się w osądzie?

Beerus nie odpowiedział, zbyt skupiony na rozgrywających się przed nim wydarzeniach. Ttuce i Gohan właśnie odnaleźli się w powietrzu. Chłopak wysunął się w przód, a Saiyanka uniosła nad nim. Podczas gdy Kakarotto i Vegeta wygrzebywali się spod gruzów zburzonego wzniesienia, ręce ich przeciwników zaczęły układać się w charakterystycznych pozycjach. Czarne oczy Ttuce na nowo wypełniły się demonicznym światłem, a otaczająca Gohana biała łuna przybrała na mocy.

- SHADOW –

- KAMEHAMEHA!

Czarny pocisk energii połączył się z niebieskim, tworząc jeden o wibrującej granatowej barwie. Kakarotto i Vegeta byli na tyle skonfundowani tym popisem mocy, że na chwilę zapomnieli jak powinni reagować. Ta chwila wystarczyła, by Shadow Kamehameha przyszpiliło ich do ziemi. Nim jednak doszło do ostatecznego wybuchu, młodszy Saiyanin pochwycił księcia za nadgarstek i teleportował ich na bezpieczną odległość. Ta ucieczka została zaraz dostrzeżona przez Gohana i Ttuce, którzy ruszyli za nimi w pościg. Saiyanka wystrzeliła kolejną dawkę energii w uciekinierów, jednak ci zdążyli odskoczyć. Ttuce zaklęła i posłała chłopakowi złe spojrzenie.

- SKUP SIĘ!

- PRZECIEŻ TO TY CHYBIŁAŚ! – zaprotestował z niedowierzaniem.

Vegeta i Kakarotto przeprowadzili odwrót i znów na nich natarli. Gohan wystrzelił w powietrze, zmieniając taktykę i odciągając ojca od pozostałej dwójki. Zaczęli walczyć w locie, najpierw wymieniając jedynie pociski ki, a potem także ciosy. Wzmocniony przemianą Gohan zaskakiwał Kakarotto nowymi możliwościami i raz po raz zdzierał skórę z knykci na jego twarzy. Ojciec ugryzł go w końcu w odwecie w szyję, a chłopak wrzasnął i kopnął go w krocze. Ten cios na chwilę wybił Kakarotto z rytmu i pozwolił Gohanowi pochwycić go za włosy. Właśnie wlecieli na teren miasta i chłopak obrał za cel bryłę stadionu.

Ciągnąc Kakarotto za sobą, z całym impetem przebił ścianę budowli jego głową i zmienił trajektorię lotu tak, by obaj werżnęli się w ziemię boiska, tworząc w niej krater. Chwilę później, leżący pod nim ojciec wydał z siebie jeszcze jakieś gniewne i wielce niezadowolone stęknięcie, po czym zemdlał. Włosy Kakarotto straciły czerwony kolor, a on sam został tymczasowo unieszkodliwiony. Gohan odetchnął z ulgą i sturlał się z niego, czując że każda komórka jego ciała protestuje przed jakąkolwiek aktywnością fizyczną. Musiał odpocząć.

W międzyczasie Ttuce zmasakrowała księcia serią pocisków, które teraz rozbiły przód jego zbroi niemalże na kawałki. Kiedy Vegeta zalał się krwią, boska przemiana niespodziewanie ustąpiła, a on wrócił do swojego normalnego stanu. Saiyankę bardzo to rozbawiło.

- Co jest, braciszku?! Widzę, że zabrakło ci pary! – kpiła, latając wokół niego. – No dalej! Atakuj mnie, atakuj!

Vegeta obnażał więc zakrwawione kły i nacierał na nią jak rozjuszony pies, lecz ona uciekała przed kolejnymi ciosami za pomocą teleportacji. Za każdą nieudaną próbę zamachu nagradzała go pstryczkiem w nos, co doprowadzało księcia do amoku. Ttuce zaśmiewała się i męczyła go dalej, wznosząc się coraz wyżej, hen ponad granicę chmur, tam gdzie brakowało już tlenu i skąd widać było zaledwie zarys Pałacu. Ich pojedynek bardziej przypominał teraz harce kota z myszą niż prawdziwą walkę. Ttuce chciała zabawić się kosztem gryzonia i może nawet go uśmiercić – ale nie dlatego, że trawił ją głód. Dlatego, że mogła.

Ukoronowaniem dla upokorzenia Vegety miał być moment, w którym Saiyanka porzuciła swoją demoniczną transformację i znów stała się sobą.

- Proszę, braciszku. Może teraz dasz radę mnie trafić? – spytała, rozkładając ramiona lekceważąco na boki.

Zlaną potem twarz Vegety przeszyło nagle ostrze uśmiechu, a jego włosy raz jeszcze zalśniły czerwienią. Oczy Ttuce rozszerzyły się ze zdziwienia, a brat pochwycił ją za prawą rękę.

- Już więcej z tej jebanej teleportacji nie skorzystasz.

Bolesny skowyt Ttuce wypełnił całą przestrzeń. Vegeta zamachnął się i cisnął okaleczonym ciałem siostry w Pałac Wszechmogącego. Saiyanka werżnęła się w jego dach i zniknęła gdzieś we wnętrzu budynku.

>*<

Ten dzień musiał należeć do jednego z najgorszych w jej życiu. Zaledwie chwilę wcześniej Dende poinformował ją o śmierci Chiaotzu, a już teraz Bulma usłyszała przeraźliwy krzyk Ttuce i przez okno komnaty zobaczyła, jak ta wpada do Pałacu. Towarzyszący temu zdarzeniu huk upewnił ją w przekonaniu, że po czymś takim Saiyanka będzie potrzebowała pomocy, aby ponownie stanąć na nogi.

Bulma wymknęła się zaraz z kryjówki, pozostawiając dzieci pod opieką Nameczanina i pobiegła jej szukać.

- Ttuce! Ttuce, nic ci nie jest?!

Dotarła wreszcie do miejsca, w którym Saiyanka zakończyła swój lot spadającej gwiazdy. Oczom Bulmy ukazała się zrujnowana komnata, obsypana tynkiem z rozbitego dachu. Ttuce, a raczej to co z niej zostało, leżała zwinięta w kłębek pośród szczątków kamiennego ołtarza, przeznaczonego na kryształowe kule. Bulma podeszła bliżej i zatkała usta dłońmi, żeby stłumić krzyk przerażenia. Zaraz też zdjęła z siebie kurtkę i uklękła przy Saiyance.

- Trzymaj się, wszystko będzie dobrze! – Chciała przycisnąć materiał do najbardziej krwawiącej części ciała Ttuce, ale cała sylwetka Saiynaki zdawała się być jedną otwartą raną. Tak dużo czerwieni… – Spokojnie, tylko spokojnie – szeptała bardziej do siebie niż do nieprzytomnej szwagierki. Ręce jej zadrżały, gdy przyłożyła kurtkę do poturbowanego ciała, a niebieski dotąd materiał momentalnie stał się szkarłatny. – Zatamuję tylko trochę ten krwotok i… Co to za dźwięk?

Obejrzała się przez ramię i zamarła.

- O NIE!

Rozrzucone po zniszczeniu ołtarza kryształowe kule toczyły się właśnie po podłodze, nieuniknienie kierując w stronę otwartych na oścież drzwi. Po zderzeniu z Ttuce Pałac przechylił się nieco w powietrzu, przez co linia podłogi nie była już tak prosta jak dotąd, a pochyła.

- Zaraz wracam! – rzuciła Bulma do Saiyanki i zerwała się na równe nogi. Dwie kule pochwyciła od razu, za dwiema kolejnym musiała już biec. – Wracać! Wracać mi tu! – Dopadła następne za drzwiami komnaty. Uzbierawszy całe naręcze, możliwie jak najszybciej wróciła do pomieszczenia i ułożyła je w bezpiecznym miejscu. – Pierwsza, druga, trzecia, czwarta, piąta… szósta?!

Rozejrzała się w panice i wypadła znów na korytarz. Momentalnie usłyszała też charakterystyczny chrobot, gdy kamienna kula stoczyła się po schodach Pałacu – jeszcze nabierając prędkości i zmierzając ku krawędzi.

- AAA! – Bulma złapała się za głowę. Jej panika trwała zaledwie ułamek sekundy, a potem kobieta ruszyła w pościg za umykającym obiektem. Była niezwykle dumna z siebie, że tego dnia zamiast szpilek od Louboutina wybrała adidasy.

Wybiegła na zewnątrz i zachowawszy czujność, od razu skuliła się na posadzce, osłaniając głowę ramionami. Wiszący w powietrzu Vegeta jak na razie jej nie dostrzegł, ale kobieta nie chciała kusić losu. Nie miała wątpliwości, kto tak zmasakrował Ttuce. Kamienna kula znowu zachrobotała i pojawiła się w polu widzenia Bulmy. Kobieta rzuciła się natychmiast w tę stronę i możliwie jak najciszej upadła na kolana. Pochwyciła magiczny obiekt w same koniuszki palców – tuż na krawędzi pałacowych włości. Zakręciło jej się w głowie od spoglądania na majaczącą w dole ziemię, ale przyciągnęła kulę bliżej siebie i ujęła ją całą dłonią.

- Kamiemu niech będą dzięki – mruknęła i uśmiechnęła się szeroko. – I mi też! Sukces!

Wstała ostrożnie i już miała wykonać krok w stronę kryjówki, gdy dostrzegła nieruchome ciało Krillana, leżące nieopodal. Zacisnąwszy zęby na dolnej wardze, rzuciła szybko okiem na majaczącego na niebie Vegetę, po czym ruszyła w stronę buddysty. Może uda mi się go wciągnąć do budynku… Nagle podłoże po jej stopami pękło z głośnym trzaskiem. Bulma zesztywniała. Rysa na płytkach powiększyła się, a kobieta wypchnęła powietrze z ust pod postacią głośnego wydechu. Zaraz potem fragment podłogi, na którym stała, oderwał się od reszty, a ona runęła w dół.

Spadała z palcami zaciśniętymi na kamiennej kuli, a z jej gardła nie wydobywał się żaden krzyk. Zdjęta strachem i niemocą miała wrażenie, że jest kukiełką, którą autor przedstawienia rzucił bezlitośnie na deski teatru.

Z jakiegoś powodu jej oddech – niczym nieme wołanie o pomoc – dotarł do uszu Vegety. Saiyanin odszukał ją spojrzeniem. Głos Czarnego Wojownika, który słyszał w swojej głowie, ponaglał go do dalszej walki, ale ciało odmówiło mu posłuszeństwa. Ta kobieta… Jego kobieta… Żona… Książę zamrugał raz i drugi, odpędzając od siebie czerwoną mgłę, która dotąd przesłaniała mu wzrok. Głos Saku był teraz coraz bardziej rozeźlony i piskliwy. Bulma… Jego Bulma!

Vegeta zanurkował w dół. Mimo dzielącej ich odległości, widział twarz kobiety; smaganą przez włosy i bladą ze strachu.

- Złapię cię! – wrzasnął, przekrzykując huk powietrza. Chciał dodać jej otuchy. Chciał pokazać, że znowu jest sobą. Czas zdawał się stanąć w miejscu. Tak naprawdę wszystko musiało trwać zaledwie sekundy, choć Vegeta odniósł wrażenie, że leci przez milenia. Kiedy później odtwarzał tę scenę we wspomnieniach, za każdym razem dostrzegał coraz więcej szczegółów. Czy wiedziała jak niewiele brakowało?

Saiyanin zaciskał boleśnie zęby i pikował, wyciągając obie ręce w kierunku Bulmy. Dłoń, w której trzymała kulę poruszyła się, a ona wyraźnie usiłowała unieść ją tak, by mógł ją pochwycić. Przegrywała z coraz bardziej porywczym i obezwładniającym ruchem powietrza, a mimo to emanowała na nową odzyskaną nadzieją. Vegeta minął już bryłę Pałacu i prawie czuł na języku smak zwycięstwa.

- Mama?

W ułamku sekundy wszystko się zmieniło. Kiedy oczy Vegety i Bulmy ponownie się spotkały, ona już wiedziała. Poza płaczem i gaworzeniem Vegeta nigdy wcześniej nie słyszał głosu swojej córki, ale teraz poznał go od razu. Saiyański zmysł wychwycił to, co musiało być zaledwie zduszonym przez świst powietrza szeptem. Bulma natomiast wyczytała to z jego twarzy. W końcu znała go lepiej niż ktokolwiek inny.

- Nasi przodkowie wierzyli, że każdą z konstelacji zamieszkuje duch – powiedziała, niespodziewanie pojawiając się za jego plecami.

Vegeta przeżuł cisnące mu się na usta przekleństwo i w żaden sposób nie dał po sobie poznać, że w ogóle zauważył jej obecność. Przed chwilą wyszedł spod prysznica, przez co oplatające jego tors bandaże były całkiem mokre. Wciąż trenował mimo wszelkich przeciwwskazań medycznych, ale kobiecie chyba w końcu znudziło się ciągłe strofowanie go, bo nawet tego nie skomentowała. Co więcej, niezrażona jawną niechęcią Saiyanina Bulma przystanęła obok i oparła dłonie na biodrach. Jej oczy skupiły się na nocnym niebie. Trwali tak na balkonie, podczas gdy reszta domowników pogrążała się w głębokim śnie.

- Mogły to być zarówno dobre, jak i złe istoty, tak więc nasi przodkowie składali im ofiary, aby je sobie zjednać – kontynuowała, nie zważając na jego irytację. – Udobruchany duch mógł sprowadzić na ludzi dostatek i szczęście. Ten wrogi mógł przekląć rodzinę na kilka pokoleń w przód i wstecz, obracając wszystkie plany w perzynę…

- A potem w gwiazdach odnaleźliście nas – wycedził i zwrócił twarz w stronę kobiety tylko po to, by posłać jej zwierzęcy uśmiech. – Zawiedziona? Żadnym przekupstwem mnie sobie nie zjednacie. Pieprzone miernoty.

Bulma popatrzyła na niego spokojnie, a potem podeszła na tyle blisko, by musnąć jego policzek burzą loków.

- Nie boję się ciebie.

Poczuł delikatny zapach lawendy i idącą za tym ujmującą potrzebę, by zatrzymać go przy sobie chociaż na chwilę dłużej.

- Na Vegetasei mieliśmy tę tradycję… – wychrypiał, a Bulma przystanęła w drzwiach. – Gdy umierał jakiś wielki wojownik, nazywaliśmy jego imieniem jedną z najjaśniejszych gwiazd naszego nieboskłonu. Zawsze wierzyłem, że po mnie nazwą całą konstelację.

Kiedy znów na nią spojrzał, uśmiechała się do niego przez ramię.

- Jestem przekonana, że jeszcze tak się stanie.

- MAMA!

Jego wzrok był szybszy od ciała. Widział już niemalże swoje odbicie w taflach oczu Bulmy, zaraz obok zrozumienia i pogodzenia się z tym, z czym on wciąż walczył. Widział opadające na boki ręce, niczym skrzydła zestrzelonego ptaka. Widział wszystko, ale mimo to zacisnął powieki i zawrócił. Czas przyspieszył spowolnione dotąd tempo, wracając do naturalnego rytmu, a Vegecie krew zaszumiała w uszach. Wpadł na teren Pałacu i pochwycił Brę w ostatniej chwili, nim ta została zmiażdżona przez jedną z przewracających się kolumn.

Kamienna konstrukcja runęła na niego całym swoim ciężarem i rozbiła się na pozostałościach pancerza na jego plecach. Pałac walił się, a Bra dygotała mu w ramionach, dławiąc się łzami i wydając z siebie kompilację niezrozumiałych dźwięków. Vegeta nie wiedział jak długo tak trwali – on zaprószony tynkiem i przygarbiony, ona wtulona w niego i zasmarkana. Bał się otworzyć oczy. Wiedział, że kiedy to zrobi, zastanie świat zupełnie innym.

- Vegeta… – Usłyszał Dendego dopiero wtedy, gdy jego dłoń zacisnęła się mu na ramieniu. Dopiero wtedy też uniósł powieki.

- Popilnuj jej – powiedział machinalnie, podając mu mokrą od płaczu Brę. Zignorował współczujące spojrzenie Nameczanina i ruszył ku krawędzi Pałacu. Zaraz potem zeskoczył z niej i opuścił się na ziemię. Nie śpieszył się. Już nie musiał.

Bulma leżała w dziwnej pozycji; w pół na brzuchu, z głową przechyloną na bok i ramionami rozrzuconymi na boki, jak w nieudanej próbie imitacji dziecka, które na śniegu chce odcisnąć kształt anioła. Widział tylko jedno jej oko i jak podejrzewał, drugiego już nie miała. To które się ostało, było wciąż otwarte i częściowo przykryte grzywką – utkwione w spoczywającej nieopodal kuli, której zdawało się strzec.

Magiczny obiekt zanurzał się w rozrastającej się powoli kałuży krwi, która wypływała spod strzaskanej głowy kobiety. Kula zdawała się pić tę krew, jednocześnie stopniowo odzyskując swoją bursztynową barwę. Vegeta obserwował jak wszystkie sześć gwiazdek wraca do życia i zaczynał rozumieć, czemu mają właśnie taki, a nie inny kolor.

Cnotliwi, płacząc kiedy ich otoczy

Wspomnienie czynów w kruchym wieńcu sławy,

Niech się buntują, gdy światło się mroczy.***

*Cytat z psalmu.

**Legendarny król małp, bohater Wędrówki na Zachód.

***Ponownie fragment z wiersza Dylana Thomasa (Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy).

Pisałam, pisałam i nie mogłam przestać. x)
W następnym rozdziale oficjalnie poznamy twarz zdrajcy! A może zdrajców?