35. Rust is showing on my armor

- Domyślam się, że będę musiał cię wynagrodzić?

- Owszem.

Energetyczna kurtyna zaszumiała i zamknęła się, posyłając w powietrze garść iskier. Saku przystanął i raz jeszcze spojrzał na pobojowisko, które pozostawili po drugiej stronie. Postacie wojowników, choć słabo widzialne przez materię bariery, spoczywały wciąż nieruchome na ziemi. Usta Czarnego Wojownika rozciągnęły się w przerażającym uśmiechu, ukazując podobne do kłów węża zęby.

- O co chcesz się targować?

Ttuce obejrzała się na niego przez ramię. Opętany przez bóstwo Raditz coraz mniej przypominał siebie. Skórę jego ramion zaczynały pokrywać lśniące łuski, bliźniacze tym, które widniały na jej szyi od czasu użycia kart w starciu z Kakarotto. Saiyanin wydawał się być teraz jeszcze potężniejszy; wyższy i bardziej umięśniony, z włosami wijącymi się wokół głowy jak siedlisko żmij. Górną część ciała pochylał w przód, przeważony garbem, który zdeformował mu plecy.

Xuanwu. Hyeonmu. Genbu. Huyền Vũ. Czarny Żółw. Czarny Wojownik. Saku. 

Ludzkość znała jego imię od wieków. Kto jednak mógł przypuszczać, że czczone niegdyś bóstwo odrodzi się w innym wszechświecie i zapragnie zagarnąć cały świat dla siebie?

- Mój brat i jego córka. Oszczędzisz ich – poinformowała go.

Śmiech Saku przypominał odgłos ogona grzechotnika. Kiedy się odwracał dostrzegła, że garb na jego plecach przybrał kształt żółwiego karapaksu. Kombinezon bitewny, który wciąż miał na sobie, rozciągnął się posłusznie, chociaż wyglądał jakby za chwilę miał pęknąć pod naporem wypukłej skorupy.

- Doprawdy?

- Reszta mnie nie obchodzi. – Ttuce skrzyżowała ręce na piersi. – Wszyscy mogą zginąć. Ale Vegeta i Bra mają wyjść z tego bez szwanku.

W oczach Saku pojawiły się karmazynowe rozbłyski, a jego język wysunął się spomiędzy warg. Koniuszek mięśnia rozdwoił się na oczach Ttuce, nabierając ruchliwości i zniekształcając kolejne słowa Czarnego Wojownika:

- Wedle życzenia. Coś jeszcze?

- Tak. Kiedy to wszystko się skończy… oddasz mi Raditza.

- Ach! – Przyklasnął, zupełnie jakby oczekiwał tej propozycji. – Czyli to jednak miłość, księżniczko? To ona robi z ludzi największych głupców. Ale ty nie jesteś zwykłym człowiekiem…

- Nie, masz rację. Ja jestem królową. – Zadarła podbródek, mimo zasadniczej różnicy wzrostu wciąż patrząc na niego z góry. Upiorną twarz Saku wykrzywił kolejny uśmiech, ale spojrzenie Ttuce pozostało harde. – To moje warunki. Vegeta. Bra. Raditz.

- A więc umowa stoi. Królewskie słowo. Twoje usługi w zamian za życie tej trójki – wysyczał i wyciągnął do niej chropowatą dłoń, zakończoną szponami. Uścisnęła ją bez wahania. Dostawszy to czego chciała, uśmiechnęła się też zaraz cwanie, porzucając niezbędną do negocjacji pokerową twarz.

- Jakie są twoje rozkazy? – spytała, pochylając głowę i przyciskając mechaniczną rękę do serca.

- Ach! Zabijaj – wymruczał, delektując się tym słowem i unosząc dłonie niczym dyrygent. – Tak pięknie ci to wychodzi…

Wyraz oczu Ttuce powiedział mu, że właśnie otworzył puszkę Pandory. Obróciła się na pięcie i zwróciła przodem do otaczających ich ruin. W jednym z pozbawionych szyb okien dostrzegła jakiś ruch i natychmiast teleportowała się w tamtą stronę. Wylądowała na parapecie na wysokości czwartego piętra i stanęła twarzą w twarz z kobietą z dzieckiem na rękach.

Nieznajoma najpierw zamarła, a potem wrzasnęła za strachu i przycisnąwszy płaczące niemowlę do piersi, rzuciła się w głąb pomieszczenia. Podziurawiona spódnica zakręciła się wokół jej nóg, wypełniona ruchem powietrza, a Saiyanka wyszczerzyła zęby w zwierzęcym uśmiechu i wyciągnęła w przód palec.

- Bum – szepnęła, a pojedyncza iskra ki sprawiła, że ofiary zostały rozerwane na strzępy przez eksplozję energii. Krew chlusnęła na ściany w momencie, w którym do pokoju wpadł zaalarmowany krzykiem kobiety mężczyzna. Zobaczywszy horror, który mu zgotowano, zawył niczym zraniony wilk i rzucił się w stronę Ttuce, ślizgając po pokrywających podłogę wnętrznościach.

Saiyanka odczekała aż się do niej zbliży, a wtedy schwyciła go mechaniczną ręką za kark i zmiażdżywszy mu kilka kręgów, uśmiechnęła się jeszcze szerzej niż do tej pory. Agonalny jęk mężczyzny był niczym muzyka dla jej uszu.

- Szerokich lotów. – Bez wysiłku wypchnęła go przez okno, po czym udała się w głąb zrujnowanego budynku. Podczas trwającej kilka minut inspekcji nie znalazła już nikogo godnego uwagi i wyszła na ulicę przez frontowe drzwi. Stanęła przy powykręcanym ciele mężczyzny i oparła ręce na biodrach. – Naprawdę już ich nie potrzebujesz? Całkiem dobrze się sprawdzali jako miniony zła.

- Ty wystarczysz mi w zupełności. Freezer też zlikwidował Saiyanów, gdy ci stali się zbędni. Jego przykład pokazuje, że nie należy pozostawiać żadnych świadków.

- Słuszna uwaga. Na twoje szczęście ja jestem dużo bardziej dokładna od niego.

- Dlatego właśnie tak się cieszę, że do mnie dołączyłaś. – Oczy Saku zalśniły, gdy wreszcie do niej podszedł. – Nie sądziłem, że to możliwe… A jednak. Delektuj się tymi egzekucjami. Ludzie to obecnie zagrożony gatunek. Zanim przeprowadzisz całkowitą eksterminację, chcę ci coś pokazać.

To powiedziawszy wzbił się w powietrze, a Ttuce zaraz poszła w jego ślady.

>*<

Gruz zachrzęścił pod jego dłońmi, gdy próbował podźwignąć się z ziemi. Wypalona w ubraniu dziura, na wysokości mostka, odkrywała oparzenia powstałe na zielonej skórze i wspomnienia pierwszego spotkania z Ttuce. Piccolo zacisnął zęby i wbił szpony w podłoże. Ta cholerna Saiyanka zawsze wiedziała gdzie go uderzyć, żeby zabolało.

W czasie gdy on sam otrząsał się z otumanienia i stawał na nogi, Yamcha pomagał Siedemnastce utrzymać równowagę. Android nie wyglądał jakby poza elektrycznym szokiem doznał jakichś poważniejszych uszkodzeń, ale wciąż się chwiał. Nameczanin westchnął i z ciężkim sercem spojrzał w miejsce, w którym spoczywało ciało Gohana. Opadający z nieba pył przykrył go grubą warstwą, która tu i ówdzie nasiąkała krwią, tworząc groteskowy obrazek.

Piccolo jednak bardziej zaintrygowało to, co działo się w tle. Spomiędzy zdemolowanych budynków zaczęli wyłaniać się ludzie. Najpierw pojedyncze postacie, a następnie kilkuosobowe grupy. Przedzierali się w kierunku Wojowników Z, wzbudzając ich czujność i niepokój. Yamcha warknął pod nosem, a Siedemnastka zacisnął pięści w pogotowiu. Wtedy jednak Nameczanin zobaczył coś jeszcze – delikatne drobinki fioletowej materii, które wydobywały się z nadchodzących istot i ulatywały w powietrze, wprost do energetycznej bariery.

- Urok został przełamany – szepnął Piccolo, otwierając szerzej oczy.

- Nie musicie się obawiać – przemówił brodaty mężczyzna, gdy dotarł do nich jako pierwszy. Uniósł ręce w geście kapitulacji, przystając po drugiej stronie ciała Gohana, które teraz oddzielało wojowników od mieszkańców miasta. – Ten chłopak zginął za nas i dla nas. Słyszeliśmy jego słowa. Jest bohaterem, który oddał swoje życie, abyśmy my mogli przetrwać.

Piccolo powiódł wzrokiem po zgromadzonych. Widział brudne twarze mężczyzn, zacięte miny kobiet i mokre od łez policzki dzieci.

- Dał nam to, o co nikogo nie mogliśmy poprosić – dodał zduszonym głosem ktoś inny. – I nie oczekiwał nic w zamian.

- Trudno o lepszy pokaz miłości do bliźniego – szepnęła starsza kobieta i uklękła przy ciele Gohana. Zdjąwszy z włosów chustę, przykryła nią ziejącą w jego ciele dziurę. – Nie zapomnimy tego.

W głębi miasta rozległ się huk, gdy jeden z budynków częściowo się zawalił i wysypał swoją zawartość na ulicę. Brodaty mężczyzna pochwycił Piccolo znienacka za rękę, wprawiając go tym w osłupienie. Ludzie zazwyczaj reagowali na niego przerażeniem – rzadko mógł liczyć na przychylność obcych, o uścisku dłoni nawet nie wspominając. Ale nieznajomy spoglądał na niego intensywnie, a jego wychudzona twarz wyrażała wyłącznie wdzięczność.

- Musicie stąd iść. Nie wszyscy jeszcze są tacy, jak my. Ale jeśli kiedyś wrócicie, by dokończyć walkę, będziemy walczyć razem z wami.

>*<

Decyzja o pozostawieniu ciała Gohana na łaskę i niełaskę mieszkańców West City nie przyszła im łatwo, ale w zaistniałych warunkach nie mieli ani innego wyboru, ani czasu do stracenia. Ludzie, którzy wciąż przebywali pod wpływem czaru Czarnego Wojownika, wypowiedzieli wojnę tym, których wybawiło poświęcenie chłopaka. Ttuce i Saku przepadli po drugiej stronie kurtyny, a ziemia trzęsła się coraz częściej i intensywniej, grożąc ostatecznym kataklizmem.

Więc to naprawdę koniec świata, pomyślał Yamcha czując, jak szpikulec strachu wbija się w jego serce. Przegraliśmy. Po tylu latach przygotowań przegraliśmy to najważniejsze starcie.

Mężczyzna zachował czarne myśli dla siebie i, poganiany przez Siedemnastkę, skupił się na szczebelkach drabiny, po której zeszli w głąb bunkra. Pūar rzucił się na niego w drzwiach kuchni i nie chciał puścić jego koszuli, więc objął go niezdarnie i pozwolił mu na niej wisieć. Kiedy państwo Briefs wreszcie do nich dołączyli, Piccolo przekazał im smutne wieści i streszczenie tego, co zaszło na powierzchni. Yamcha pozwalał, by słowa Nameczanina spływały po nim jak woda po kaczce i wpatrywał się w pogrążonego we śnie noworodka, którego kobieta trzymała w ramionach. Twarz dziewczynki była drobna i wciąż zaczerwieniona, a spod otulającego ją kocyka wyłaniało się kilka dłuższych czarnych włosków.

Yamcha nie lubił dzieci. Nie potrafił zrozumieć co ludzie widzą w tych małych, hałaśliwych istotach o pomarszczonych i wykrzywionych buziach, którym wiecznie towarzyszył podejrzany zapach. Szczeniaki, kocięta – wszystko super. Ale ludzkie potomstwo? Nic z tych rzeczy. Pan wcale nie wyróżniała się na tle swoich rówieśników i w innych okolicznościach mężczyzna zapewne mruknąłby na ten temat jakiś niewybredny komentarz, ale teraz odepchnął taki pomysł od siebie.

Czy córka Gohana przyszła na świat tylko po to, by zaraz umrzeć? Nie. Na pewno nie. Mięśnie szczęki Yamchy stężały. Pan była oznaką nowego początku i nowej nadziei. Dzieci dalej się rodziły. Gatunek ludzki jeszcze nie wyginął. Gohan zasługiwał na to, by go pomścić. Jego córka zasługiwała na to, by inni zrobili w jej obronie to, co jej własny ojciec zrobił w obronie Ziemi.

Ściany bunkra zatrzęsły się ostrzegawczo, a pani Briefs przycisnęła do piersi zawiniątko z Pan. Kiedy dziewczynka rozbudziła się i zaczęła grymasić, kobiecie z gardła wyrwał się szloch.

- Nie możecie tu zostać – powiedział Yamcha, wchodząc w słowo Piccolo, który dotąd wymieniał uwagi z profesorem. – Nie jesteście tu już bezpieczni. Musicie uciekać. – Przełknął ślinę i zwrócił się bezpośredniego do państwa Briefs: – Przepraszam was. Przepraszam za Bulmę. Za to, że nie potrafiłem jej ocalić. Za to, że pewnie nie ocalę tego świata… Choć bardzo bym chciał.

- Yamcha… Chłopcze, nic z tego nie jest twoją winą – powiedział zdumiony profesor.

- Nie o to chodzi. – Odkąd podjął decyzję, zachowanie spokoju przychodziło mu z większą łatwością. – Zawsze byłem porażką. I kiedy w końcu udało mi się dokonać cudu i coś w tym temacie zmienić… Okazuje się, że znowu jestem za słaby, by mieć na cokolwiek wpływ. Znowu brakuje mi sił. To czyni mnie jeszcze większym przegranym niż wcześniej.

- Nie użalaj się nad sobą – burknął Siedemnastka, po czym uklęknął na podłodze i przygarnął do siebie Marron. Przytulił ją, czując jak dziewczynka drży. Uśmiechnął się ponuro pod nosem i zaczął gładzić ją po włosach. – Moje biedactwo… Że też spotkały cię te wszystkie okropieństwa i na dodatek przyszło ci wysłuchiwać monologów starego Yamchy. Nie zasłużyłaś na to.

- Chcę do mamy – jęknęła dziewczynka.

- Nie płacz już. – Odsunął ją na tyle, by kciukami móc zetrzeć łzy z jej policzków. – Spójrz. – Przesunął dłoń za ucho siostrzenicy, a następnie ku zdumieniu dziewczynki wyciągnął zza niego czterolistną koniczynę.

- Och! – wyrwało się z gardła Marron. Android wręczył jej roślinkę.

- To na szczęście. I żeby ci przypominać, że musisz być teraz bardzo dzielna. Dla mamy, dla taty, a zwłaszcza dla siebie samej. – Siedemnastka przemawiał do niej łagodnie, pod warstwą aksamitu próbując ukryć narastające w nim rozdarcie. – Wiele już przeszłaś i być może wiele jeszcze przed tobą. Ale wiem, że sobie poradzisz. Widzę to w twoich oczach.

Źrenice Marron rozszerzyły się jak na zawołanie.

- Zostawiasz mnie?! – pisnęła, chwytając go obiema rączkami za koszulę. – Nie rób tego, nie! Proszę!

- Nie mam innego wyboru. – Pogłaskał ją znowu po włosach. – Tak właśnie musi być. Ale nie boję się o ciebie. I ty także się nie bój. Jesteś mądrą dziewczynką i wiesz, co właściwe. A gdy tylko znajdziesz się w potrzebie, ja zawszę będę tutaj. – Dotknął palcem jej czoła, a następnie sukienki na wysokości serca. – I tutaj.

Łzy na nowo zaczęły się gromadzić w oczach Marron, a Android pochwycił ją za ręce. Spoglądał na nią intensywnie i ze szczerością, którą oszczędzał chyba przez całe życie właśnie na ten moment.

- Żegnamy się dzisiaj, ale dopóki o mnie nie zapomnisz i gdy tylko będziesz potrzebowała pomocy, to zawsze przyjdę ci z odsieczą. Zawsze. Rozumiesz? – szepnął, nie do końca opanowując drżenie głosu, a ona pokiwała głową. Jej twarz była zaczerwieniona od tłumionego płaczu i przełykanych łez. W końcu rzuciła mu się na szyję.

- Kocham cię, wujku! – wybuchła.

- Ja ciebie też, gwiazdeczko. I choćbym był na samym dnie piekła, to zawsze możesz na mnie liczyć.

Piccolo zobaczył jak dłoń dziewczynki zaciska się na koniczynce i poczuł się jeszcze gorzej, niż gdy porzucili zwłoki Gohana.

- Ktoś musi powiedzieć Videl – mruknął, chcąc wyrwać się z marazmu. Profesor Briefs wsunął do ust niezapalonego papierosa.

- Ja to zrobię. Przygotuję nosze dla Krillana i zaraz do niej pójdę.

- Daj jej jeszcze chwilę. Tak długo nie mogła zasnąć po porodzie. Miała złe przeczucia… – Głos pani Briefs cichł z każdym wypowiadanym słowem i w końcu znowu przerodził się w szloch. Życie zaradnej gospodyni domowej przygotowało Pantie na wiele zawirowań losu i nieprzewidzianych przeszkód, ale nie na coś takiego.

- Jeśli będziemy z tym bardziej zwlekać, to dziewczyna sama zejdzie z tego świata nieświadoma śmierci męża! – krzyknął profesor. Pantie skuliła się w sobie, od razu wzbudzając w nim wyrzuty sumienia, ale najgorszy był płacz Pan, który stanowił kolejne następstwo jego nietaktu. Pani Briefs zaczęła szeptać do dziewczynki uspokajająco, jednocześnie kołysząc ją w ramionach. Profesor przygarbił się i zasłonił oczy dłonią. W przeciągu ostatniej godziny postarzał się o kilka lat. – Po prostu mamy tak mało czasu…

- Pūar, pomożesz mi? Musimy obudzić Brę. – Pani Briefs gestem dłoni przywołała do siebie Marron i zaczęła wyprowadzać obie dziewczynki z kuchni. Kotek uściskał Yamchę raz jeszcze i puścił go z dużym wahaniem. Android odprowadził siostrzenicę spojrzeniem i na pożegnanie posłał jej cień swojego standardowego, szelmowskiego uśmiechu.
      - Show must go on... – zanucił.

- Co z Goku i Vegetą? Jak ich przetransportujemy? – Piccolo skrzyżował ręce na torsie, pewnym tonem przywołując towarzystwo do porządku.

- To zależy od tego, dokąd się wybieramy – odparł profesor. – Do Roshiego?

- To zbyt niebezpieczne. Ani na wodzie, ani na lądzie nie zaznacie teraz spokoju. Zabiorę was do Pałacu Wszechmogącego. Jeśli i on upadnie pod mocą Saku, to razem z nim upadnie też nasza ostatnia nadzieja.

- Pomyślę o transporcie dla Saiyanów. – Korzystając z nieobecności noworodka, pan Briefs zapalił papierosa. – Nadal się nie obudzili. Nie udało mi się znaleźć notatek Bulmy, nie wiem czy leczenie powinno tak długo trwać, czy to może usterka komór. Boję się, że jak ich teraz wyciągniemy, to doprowadzimy do jakichś nieodwracalnych uszczerbków na zdrowiu.

 - Lub padniemy ich ofiarą – przypomniał mu Yamcha. – Nie mamy pewności, czy Goku doszedł do siebie.

Profesor pokręcił głową z rozgoryczeniem i wsadził znowu papierosa do ust. Zaraz potem zniknął na korytarzu, a Nameczanin zwrócił się do swoich kompanów:

- Jak tylko będą gotowi, zabiorę ich do Pałacu. Potem do was dołączę.

- Nie – powiedział Yamcha tak stanowczo, że Nameczanin aż uniósł łuk brwiowy. – Zostaniesz tam i będziesz pilnował Dendego. Jak tylko któryś z nas zginie, Ttuce pojawi się, żeby unicestwić kule. Wtedy cała nadzieja w tobie.

- Naprawdę sądzisz, że dam radę ją powstrzymać?

- Nie, oczywiście, że nie. Ale może odwrócisz jej uwagę na tyle, by Briefsowie zdążyli uciec. Albo na tyle, żeby Dende zdołał przywołać Shenrona.

- O ile dobrze pamiętam, to Saku powiedział, że kule nie stanowią dla niego żadnego zagrożenia – zauważył Siedemnastka. – Po co więc miałby wysyłać Ttuce, żeby je zniszczyła?

- Ttuce sama się wyśle. Dla cholernej zasady – warknął Yamcha. – Wie, że to nasza jedyna nadzieja i potrafi się teleportować. Założę się, że dzięki temu swobodnie przedostanie się przez barierę i gdy tylko siódma kula wróci do życia, zamorduje Dendego.

- Nie pozwolę jej na to. – Piccolo zacisnął mięśnie szczęki. – Nie na mojej służbie.

- Dobra postawa. Bierz z niego przykład, C-17. Idziemy. – Nie czekając na Androida, Yamcha wyszedł z kuchni i ruszył znowu w stronę włazu. Tym razem ta wielokrotnie już pokonana trasa wydała mu się zaskakująco długa. Siedemnastka i Piccolo dogonili go dopiero w salonie.

- Co w ciebie wstąpiło? Jaki masz plan?

- Najpierw się przyczaimy i ocenimy sytuację.

- Nie musimy jej oceniać. Jest beznadziejna. – Android zmarszczył brwi.

- Chcę się przyjrzeć barierze.

- Niby po co? Nie przejdziemy przez nią. Ostatnio tak mnie kopnęło, że zobaczyłem swoje poprzednie wcielenie.

- Znam kogoś, kto da radę się przez nią przedrzeć.

- Niby kto?! – spytali równocześnie Android i Nameczanin. Yamcha obejrzał się na nich przez ramię.

- Raijū.

Kiedy jego głos wybrzmiał już w salonie, odpowiedziała mu cisza. Siedemnastka próbował ją przerwać, ale jedynie otworzył i zamknął usta. Dopiero Piccolo odnalazł właściwie słowa:

- Więc to naprawdę pożegnanie – szepnął, a Yamcha skinął głową.

- Na to wygląda.

>*<

Kiedy profesor zdobył się wreszcie na odwagę, by porozmawiać z Videl, zastał drzwi jej pokoju szeroko otwarte. Wszedł do środka i niewiele widząc w panującym półmroku, wcisnął włącznik światła. Żarówka zarzęziła i zamrugała z wysiłku, a mężczyzna rozejrzał się wokoło. Jego uwagę od razu przykuło puste łóżko i skotłowana pościel, a następnie leżąca na niej strzykawka.

- Gdzie się podziało to dziewczę? – Ze zdziwieniem wziął znalezisko do ręki i przyjrzał mu się z bliska. W tym samym momencie natrafił na coś czubkiem buta. Po podłodze przeturlała się opróżniona buteleczka, dotąd skryta pod krawędzią łóżka. Schylił się po nią i przesunął palcem po zielonkawej etykiecie. – Morfina? – I nagle go tknęło. – Och, nie…

Odłożył oba przedmioty i udał się szybko w głąb pokoju, dopiero teraz zaczynając słyszeć ciche buczenie, dobiegające z wydzielonej łazienki.

- Videl?! – krzyknął, szarpiąc za drzwi i wpadając do środka. W zlewie poruszała się włączona wciąż golarka elektryczna, a podłogę zaścielał dywan włosów. Profesor puścił klamkę i zamknął oczy, czując obezwładniające go znużenie. – Coś ty sobie ubzdurała, dziewczyno?

Nie dane mu jednak było podnieść alarm. Ściany bunkra zatrzęsły się po raz kolejny tego dnia i tym razem postanowiły nie przestawać. Ziemia poruszała się, zaczynając kruszyć ukrytą w niej budowlę. Profesor Briefs zapomniał na chwilę o Videl i rzucił się biegiem do laboratorium Bulmy. Nim tam dotarł, część sufitu korytarza zawaliła się, odcinając mu drogę. Piccolo pochwycił go za kark i odciągnął stamtąd, zanim kolejne spadające elementy poszycia pozbawiły go życia.

- Musimy uciekać. TERAZ! – warknął.

- Co z Goku i Vegetą?! Nie możemy ich zostawić! Zostaną pogrzebani! – Protesty profesora na nic się zdały. Nameczanin był nie ugięty.

- O ile komory nie ulegną zmiażdżeniu, to nic im nie będzie. Potem po nich wrócimy.

Jeśli sami będziemy jeszcze żyć, dodał w myślach, wlekąc mężczyznę na powierzchnię.

>*<

Ostatnie z budynków West City waliły się pod naporem niewidzialnej siły. Ze zniszczonego zoo wybiegły ocalałe jeszcze zwierzęta. Zebry i żyrafa ścigały się wśród przesłaniających wizję tumanów kurzu. Dwa słonie nawoływały siebie nawzajem i parły naprzód, z dala od toczącego miasto ognia. Tygrys syczał i prychał z przerażenia, pokazując kły i szukając kryjówki wśród ruin.

Gdzieś w oddali jęki konających zwierząt mieszały się z jękami dogorywających ludzi. Kolejna zmiana pogody przyniosła ze sobą wiatr, który przemknął przez West City niezauważony, choć stanowił zwiastun nadciągającego końca. Yamcha uniósł twarz i zobaczył, że z nieba zaczął sypać czarny puch. Wielkie płatki popiołu opadały na ziemię niczym śnieg, otulając ją swoim kożuchem. Mężczyzna wyciągnął dłoń i pochwycił kilka z nich, a te zaraz skruszyły się pod naporem jego palców.

- Z prochu powstałeś…

- Czy to jest to, o czym myślę? – mruknął Android, spoglądając na popiół. – Czy to z ludzi?

- Nie tylko. Ale między innymi. – Yamcha pomyślał znowu o Gohanie i żal ścisnął jego gardło.

Świat nabrał pomarańczowej barwy. Płomienie tańczyły w tle, a brunatny dym wciskał się w każdy zakamarek zrujnowanego miasta. Pojedyncze przebłyski światła, które przedzierały się przez chmury, wirowały wokół wojowników, muskając ich policzki, a popiół czepiał się włosów.

W końcu stanęli u stóp fioletowej bariery, która wibrowała i skrzyła się z jeszcze większą intensywnością niż wcześniej.

- Morituri te salut ant – mruknął Android i zadarł głowę, oczami próbując sięgnąć szczytu kurtyny. – Idący na śmierć pozdrawiają cię. Naprawdę sądzisz, że dasz radę się tam przedostać?

- Nie sądzę. Ja to wiem.

- I co wtedy?

- Nie zadawaj głupich pytań – odparł Yamcha, a Siedemnastka obejrzał się na niego ze złością. – Przecież to oczywiste.

- No patrzcie go, mądrala się znalazł! Jeśli idziesz tam tylko po to, by zdechnąć, to może sobie odpuść!

- Miło mi, że się o mnie troszczysz. – Mężczyzna uśmiechnął się krzywo i dalej świdrował barierę spojrzeniem. – Moja śmierć da Dendemu szansę na przywołanie Shenrona. Może to wszystko da się jeszcze odkręcić…

- Powinniśmy ciągnąć losy. Niby czemu cała chwała ma przypaść tobie? – prychnął i skrzyżował ręce na torsie. – Jesteś taki samolubny…

- Naprawdę chcesz zrobić to Marron? – odpowiedział pytaniem na pytanie i po raz kolejny tego dnia zamknął Androidowi usta. – Ja nie mam nikogo. Moja śmierć jest mniejszą stratą.

- Kurwa mać, jak możesz mówić o tym z takim spokojem! – Siedemnastka nie wytrzymał i kopnął leżący obok głaz. Zaraz też tego pożałował i czując orzeźwiającą dawkę bólu, zaklął ponownie. – Planujesz swoje samobójstwo i brzmisz, jakby to była słuszna decyzja! Jakby to był jedyny sposób na…!

- A mamy jakikolwiek inny pomysł? Nie przejmuj się mną tak bardzo. To jest słuszna decyzja.

- Pierdol się – powiedział gorzko. – Cholerny bohater.

- Podejrzewam, że Saku się do mnie nie pofatyguje. Wyśle Ttuce. Zanim zejdę z tego świata dopilnuję, żeby zetrzeć jej ten przeklęty uśmieszek z twarzy. Ty po prostu poczekasz grzecznie na swój moment…

- Ustaw się w kolejkę.

Yamcha obrócił się z takim impetem, że potrącił Siedemnastkę i ten prawie wylądował na ziemi. Ostrzyżona na jeża Videl stała kilka kroków za nimi i wyglądała jakby właśnie wyczołgała się z czeluści piekielnych. Jej twarz była blada i poznaczona czarnymi smugami. Workowate ubranie kryło wycieńczone po porodzie ciało, a zaczerwienione oczy i nienaturalnie powiększone źrenice świadczyły o tym, że dziewczyna jest gotowa na wiele więcej, niż ktokolwiek mógłby się po niej teraz spodziewać.

- Oszalałaś?! – wrzasnął Siedemnastka, łapiąc znowu pion.

- Co tu robisz? – Yamcha zrobił krok w jej stronę, ale zaraz stanął jak wryty.

- Jeśli zamierzasz przekonywać mnie do ucieczki, to zapomnij. – Videl celowała w niego z pistoletu. Mimo wyczerpania wypisanego na twarzy, jej ręka nawet nie zadrżała. – Tak, wiem co robię. Zostaję. Będę walczyć.

- To szaleństwo!

- ONA ZABIŁA MOJEGO GOHANA! – wrzasnęła. Twarz dziewczyny wykrzywiła się. – Nie mam już nawet łez, żeby płakać… I Ttuce mi za to zapłaci.

Yamcha zaryzykował kolejny krok w jej stronę. Nie miał pewności, czy postrzał z pistoletu był dla niego groźny, ale nie zamierzał zbytnio ryzykować.

- W porządku. Nie będę cię do niczego zmuszać. Ale jeśli chodzi o Ttuce, to nie jesteśmy w stanie jej pokonać. Nikomu z nas wcześniej się to nie udało.

- Tak? – spytała kpiącym tonem. – Może dlatego, że jesteście facetami. Może ją po prostu musi pokonać druga kobieta.

- Naprawdę poczułbym się dużo lepiej, gdybyś schowała tę broń. Proszę?

Dziewczyna wykrzywiła się znowu, a potem opuściła pistolet i zatknęła go za pasek spodni.

- Nie patrzcie tak na mnie, nie postarałam zmysłów. Nie przyszłam tu bez planu. Sprowadziłam pomoc. – Obróciła się i wskazała na ruiny, między którymi zebrała się grupa ludzi. Przewodził im ten sam brodaty mężczyzna, który wyraził chęć współpracy wcześniej. Teraz stojący za nim tłumek był nieco większy i dużo lepiej uzbrojony. – Imię mojego ojca wciąż coś znaczy.

- Dużo nam to nie da – burknął Siedemnastka, a Videl posłała mu jadowite spojrzenie.

- Naprawdę mnie nie doceniasz, co? BUU!

- Usiłujesz mnie wystraszyć? Bo jak tak, to na razie kiepsko ci…

- Och, zamknij się już, blaszaku – mruknęła, wnosząc oczy do nieba. Stamtąd też zaraz opuścił się znajomy różowy stwór.

- Majin Buu?! – Android złapał się za głowę. – Jak mogliśmy o nim zapomnieć?! JAK?!

Potwór wylądował na ziemi i podparł się pod boki. Jego gniewna mina i strużki pary, ulatniające z otworów w czaszce, nie zwiastowały niczego dobrego. Swoją posturą i nastawieniem jak zwykle przypominał dziecko, któremu ktoś odmówił słodkości. Yamcha oniemiał. Może rzeczywiście jeszcze nie wszystko zostało stracone…

- Gdzieś ty się podziewał?!

- Buu obiecał Satanowi! Buu chroni Videl! – oznajmił stwór i jeszcze bardziej wydął swoje pucołowate policzki.

- Przysiągł, że mnie nie opuści. Dlatego wywabiłam go z bunkra i sprowadziłam tu osobiście. – Videl uśmiechnęła się oszczędnie, acz z zadowoleniem. – Buu będzie mnie chronił przed tymi, którzy chcą zniszczyć Ziemię!

- Tak! – Potwór uniósł gniewnie ręce i ugiął je w łokciach, prężąc galaretowate mięśnie niczym zawodnik MMA.

- Buu pomoże w walce! – skandowała dalej Videl, a jej opiekun coraz bardziej gotował się do boju, przestępując z nogi na nogę i burcząc coś niewyraźnie.

- No dobra, jestem pod wrażeniem – powiedział Android półgębkiem do Yamchy.

Wtem rozległo się przenikliwe zawodzenie syren przeciwlotniczych. Wojownicy spojrzeli po sobie, a następnie przenieśli wzrok na barierę. Z nieba po jej stronie zaczęły spadać meteoryty. Skalne odłamki przebijały się przez kurtynę i mknęły przez miasto, wżynając się w ziemię i ruiny, a także rozpadając się na drobniejsze fragmenty, które godziły w pogrążonych w panice uciekających.

Rozpętało się piekło.

Yamcha nie pamiętał, kiedy ostatnio biegł tak szybko. Siedemnastka i Buu z Videl w ramionach ledwo dotrzymywali mu kroku, podczas gdy niebo wypluwało na nich zawartość wszechświata. Pędzili przed siebie wręcz na oślep, przeskakując sterty gruzu, pozostałości cywilizacji i powalonych ludzi. Syreny wciąż wyły, zewsząd buchały płomienie, gryzący dym wwiercał się w oczy i nos, a obolałe płuca odmawiały posłuszeństwa. Niewiele widząc, Yamcha potknął się w końcu i upadł na ziemię. Android chciał pomóc mu wstać, ale wtedy Buu pchnął jego i Videl w dół, i rozciągnął się nad nimi niczym ogromny parasol. Wojownicy przylgnęli do podłoża, pozwalając by ciało potwora osłoniło ich przed nasilającym się deszczem skalnych odłamków.

Gdy tylko kosmiczne bombardowanie ustało, odezwała się skorupa ziemska. Wystawiona na ostateczną próbę poprzez drążącą ją barierę, dała za wygraną. Videl usłyszała dziwny trzask i otworzyła oczy tylko po to, by zobaczyć jak podłoże pod nią zaczyna pękać. Krzyknęła ostrzegawczo, a Buu zaraz wrócił do normalności, uwalniając wojowników spod siebie.

- Co się dzieje? – spytała drżącym głosem i przesunęła się na siedząco, obserwując jak szczelina wydłuża się i podąża za nią.

- Teraz bezpieczniej na górze – powiedział Buu i pomógł jej wstać.

West City wstrząsnęła seria drgawek, a podłoże wydało z siebie niepokojący odgłos i rozstąpiło się na ich oczach. Początkowo mała rysa rozrosła się na tyle, by zygzakiem przeciąć miasto i je pogrzebać. Gdy z czeluści planety wzbił się trujący gaz, West City było już całkiem zrównane z ziemią. Widząc ogrom zniszczenia, Videl jęknęła i złapała się za brzuch, a Buu zaraz ją podtrzymał.

- Ziemia umiera – skomentował. – A tam są nasi wrogowie. – Wskazał na formującą się po drugiej stronie pobojowiska grupkę ludzi o czerwonych oczach.

- Jak to możliwe, że widzą to wszystko i nadal usługują Saku? – spytał Siedemnastka.

- Ludzie są różni. Niektórzy po prostu kochają rozpierdol – wydyszała Videl i sięgnęła po pistolet. Stała zgięta w pół i nadal trzymała się za brzuch, a po jej czole spływał pot. – Nie będzie już lepszego momentu. Smacznego, Buu!

Potwór tylko na to czekał. Wydawszy z siebie bojowy okrzyk, odbił się od podłoża i niczym wystrzelona z armaty kula, poszybował wprost na przeciwników. Nic sobie nie robiąc z pocisków, którymi próbowali go nafaszerować, runął na nich całym swoim ciężarem. Zaraz potem kilku mężczyzn przemieniło się w cukierki.

- Teraz, Yamcha. – Siedemnastka schwycił go za ramię. – Teraz albo nigdy!

Biegiem wrócili do bariery i raz jeszcze spojrzeli na pole bitwy. Ich sojusznicy i wrogowie walczyli między sobą, a różowy potwór pożerał każdego, kto ośmielił się stanąć mu na drodze. Siedemnastka pchnął Yamchę lekko w przód.

 - IDŹ TAM I NIE ZGIŃ! Będziemy cię osłaniać.

- Gdyby Saku lub Ttuce postanowili się tu pojawić, naślijcie na nich Buu. On może być naszą kartą przetargową. Jeśli to jednak nic nie da, uciekajcie. I nie ufajcie nikomu! – syknął.

- Nie ma mowy. Będziemy walczyć tak samo jak…! – Videl urwała, bo niebo nad jej głową pociemniało i przecięła je pierwsza błyskawica. Miejsce Yamchy zajął potężny wilk o błękitnej sierści, który wyłonił się spośród kłębów dymu i zawył dźwiękiem grzmotu. Dziewczyna zadarła głowę, po raz pierwszy podziwiając go w pełnej krasie, i rozdziawiła usta z wrażenia.

- To jest właśnie ten dzień – mruknął Siedemnastka, marszcząc czoło.

- Co?

Raijū wziął rozbieg i w kilku susach rzucił się na kurtynę.

- Zaraz się przekonamy, co jest silniejsze. Ludzki honor czy saiyańska duma.

>*<

Widok, który zastał po sforsowaniu bariery, przypominał scenę z filmu grozy. Budynki zostały tu tak samo zrównane z ziemią, pył i utrudniające oddychanie gazy wypełniały powietrze, a jednak było coś jeszcze – coś gorszego, przez co włosy naprawdę stawały dęba. Po obu stronach popękanej ulicy spoczywały ciała pomordowanych mieszkańców; ułożone w równych rzędach jak produkty na wystawie sklepowej. Lub jak dziękczynna ofiara dla Boga Śmierci.

W niebie ziała potężna wyrwa, która krwawiła fioletowym światłem i ukazywała mroki czegoś, co zapewne stanowiło fragment Czwartego Wszechświata. Portal zdawał się pulsować; niczym ogromne oko, co jakiś czas kurczył się delikatnie, by po chwili znowu się powiększyć i łypnąć na Raijū złowrogo. W jego wnętrzu obce gwiazdy lśniły zielonym światłem, a czerń tła zdawała się wirować, pokazując ogrom próżni.

Ttuce spadła na niego jak jeden z meteorytów. Raijū uskoczył w bok, a ona wryła się w ziemię w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą stał. Odłamki poszycia wystrzeliły w powietrze, a Saiyanka uniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się zwierzęco. Wilk zawył i natarł na nią, ale umknęła mu, wydostając się z krateru nim zdążył zacisnąć na niej swoje kły. Dostrzegł jedynie jasną smugę jej włosów i czerń kombinezonu, zanim kopnęła go w nos.

Raijū został odrzucony w tył, wprost na energetyczną kurtynę. Zaparł się jednak łapami i zdołał wyhamować w ostatniej chwili przed zderzeniem. Zakręciło mu się w głowie, a z pyska wyrwał się żałosny skowyt.

Ttuce zacmokała, idąc spokojnie w jego stronę. Uśmieszek wciąż igrał na jej twarzy, choć oczy pozostawały zimne jak lód. Nawet nie zamierzała udawać, że traktuje go poważnie. Raijū zjeżył się i wydał z siebie ostrzegawczy warkot. Ugiął nieco przednie łapy, szykując się do ataku, a w ziemię tuż przed Ttuce uderzył piorun. Saiyanka zaklęła i odskoczyła w tył, osłaniając twarz przedramionami.

- Zapchlone bydle! – wrzasnęła.

Raijū skoczył na nią, a ona ledwo uniknęła zmiażdżenia przez jedną z potężnych łap. Wilk za wszelką cenę próbował na nią teraz nadepnąć. Ttuce przemykała między jego kończynami jak natrętna mucha i przyśpieszała coraz bardziej, śmiejąc się drwiąco i usiłując znowu doprowadzić go do zawrotów głowy. Zamiast walczyć, postanowiła się znęcać. Oczy Raijū zalśniły, a sierść rozjarzyła się blaskiem tysięcy błyskawic. Ttuce zaklęła, gdy poraziło ją kolejne wyładowanie, a jej włosy stanęły dęba. Na chwilę straciła kontrolę nad trajektorią lotu i wtedy wilk zdołał rozorać pazurem nogawkę kombinezonu bojowego.

Saiyanka teleportowała się na bezpieczną odległość i złapała za ranne udo. Krew spłynęła jej aż do łydki, a ona posłała Raijū wściekłe spojrzenie.

- Dość tego, cholerny kundlu – wycedziła, po czym wrzasnęła, przemieniając się w Super Saiyanina. Skumulowawszy energię, posłała w wilka solidną dawkę Shadow Blast. – Marnujesz mój czas!

Ku jej zdumieniu, Raijū pochwycił czarną kulę ki w szczęki i przytrzymał. Z jego gardła ponownie wyrwał się przypominający grzmot warkot, a oczy zalśniły wewnętrznym blaskiem. Błękitna sierść zaskrzyła się, a energia Ttuce zamigotała niemal żałośnie, po czym została przez wilka w całości połknięta.

- A niech mnie… – Saiyanka się wyprostowała. – No to już jest coś.

Raijū zawył rozdzierająco i ruszył na nią z nowym zapałem. Ttuce uniosła ręce w pozycji do wykonania kata i czekała na odpowiedni moment. Gdy wilk był już wystarczająco blisko, teleportowała się tuż przed jego pysk i tym razem z całych sił uderzyła go podeszwą w przestrzeń między oczami. Impet tego ciosu ponownie odrzucił zwierzę w tył, ale tym razem spowodował też, że Yamcha wrócił do swojej normalniej postaci.

Mężczyzna wbił się w ziemię niedaleko bariery i stęknął boleśnie, czując i słysząc jak jego żebra trzeszczą w proteście.

- Nadal sądzisz, że to ty jesteś tym hardym? – spytała Ttuce, przystając kawałek dalej. Krew wciąż skapywała z jej poharatanej nogi, ale już nie zwracała na nią uwagi. – Muszę ci oddać, że bardzo się zmieniłeś od czasu naszego pierwszego spotkania…

- O tobie niestety nie mogę powiedzieć tego samego – warknął, łapiąc się za żebra i z trudem podnosząc z ziemi. – Wciąż jesteś suką.

- Och, czyli jednak nie połknąłeś języka. Potraktuję to jako komplement.

- Nadal nie nauczyłaś się, że przeciwnika nie należy lekceważyć.

- To ty jesteś moim przeciwnikiem? Myślałam, że przekąską. – Uśmiechnęła się dziko. Wtem ziemia pod ich nogami zatrzęsła się tak, że oboje stracili równowagę. Ttuce poderwała głowę, a Yamcha poszedł za jej przykładem.

Na niebie Czwartego Wszechświata pojawił się zarys księżyca.

Zdesperowany Yamcha skorzystał z tego, że Saiyanka się zagapiła, i rzucił się na nią raz jeszcze. Otoczyła go przypominająca zorzę polarną łuna, a on wrzasnął. Kiedy jego pięść weszła w kontakt ze szczęką Ttuce, ta nie zdołała utrzymać się na nogach. Uderzenie posłało ją w stertę gruzu. Werżnęła się w nią i zatrzymała, dysząc ciężko. Przysypana tynkiem, teraz spoglądała na mężczyznę z mordem w oczach.

Niestety, poza zaskoczeniem i rozsierdzeniem Saiyanki, jego atak nie odniósł żadnego innego skutku.

- CZEKAM NA SON GOKU!

Poruszając się szybciej od światła, wystrzeliła w niego pocisk ki, którego tym razem nie zdołał opanować. Fala czarnej energia urosła w oczach Yamchy, a następnie porwała go w swój nurt i przebiła jego ciałem kurtynę Czarnego Wojownika. Mężczyzna zawył z bólu, czując jak przeszywają go miliardy wyładowań elektrycznych.

Śmierć jeszcze nigdy nie smakowała tak prawdziwie.

Jego krew zawrzała, a komórki zdrętwiały tylko po to, by po chwili zastoju wrócić do normy. Yamcha rozchylił powieki i zdał sobie sprawę, że leży po drugiej stronie kurtyny. Białe plamy, które miał przed oczami, wkrótce zmieniły się w twarze Siedemnastki i Videl.

- Jednak przeżyłeś! – wykrzyknął Android, pochylając się nad nim z autentycznym zaciekawieniem.

- Widzę, że jesteś niepocieszony – wybełkotał i otrząsnął się jak pies. Świat wirował, a jego skóra wciąż szczypała od śmiertelnej dawki prądu, którą dopiero co na siebie przyjęła. Chyba tylko dzięki połączeniu z Raijū nie spłonął żywcem podczas lotu przez barierę. – Jak długo tu leżę?

- Ledwo kilka minut, nie podnoś się. – Videl oparła mu dłoń na ramieniu, kiedy podjął takową próbę. Zaraz jednak kopnął ją prąd, więc szybko zabrała rękę z powrotem. –  Cholera! Buu przepłoszył wszystkich ludzi…

- Raczej ich zjadł – wyklarował Siedemnastka. – Co się stało w środku?

- Walczyłem z Ttuce… I zobaczyłem księżyc! – Mimo protestów Videl, Yamcha poderwał się do siadu. – Księżyc, o którym mówił Gohan… Już tu jest.

Wtem wydarzyło się kilka rzeczy równocześnie. Buu pojawił się przed nimi, po raz kolejny tego dnia rozciągając się i osłaniając ich przed niebezpieczeństwem. W przestworzach doszło do jakiejś eksplozji, a energetyczna bariera zamigotała gwałtownie i zaczęła pękać jak szyba, w którą ktoś rzucił kamieniem. Zaraz potem jej kawałki opadły kaskadą na ziemię, krusząc się i znikając. Ziemia przestała drżeć, a spomiędzy przesłaniającego niebo dymu po raz pierwszy od dawna wyłoniło się słońce.

- Czujecie to? – szepnął Yamcha. – To Goku!

>*<

Od momentu, w którym otworzył oczy wiedział, że musi się spieszyć. Magia Czarnego Wojownika drążyła świat, zakłócając ład i przepływ energii. Odnalezienie znajomych ki zajęło mu dużo dłużej niż normalnie, a na właściwy trop naprowadziła go dopiero kolejna anomalia – niespodziewanie jedna z blokujących go barier uległa zniszczeniu, a on wyczuł Yamchę.

Teleportował się tam, gnany impulsem, który w każdej chwili mógł ponownie zginąć w natłoku mylnych sygnałów i energii z Czwartego Wszechświata. Sceneria zmieniła się w ułamku sekundy, a on opuścił wilgotne wnętrze komory leczniczej i znalazł się nad gruzami miasta, którego w tej chwili nie był w stanie rozpoznać. Gdzieś w dole zamajaczyła mu znajoma sylwetka Yamchy i trzech innych postaci, ale nim zdążył zweryfikować swoje spostrzeżenie, wyczuł kolejną energię, która zaczęła się do niego zbliżać.

Skorzystawszy z teleportacji, Ttuce pojawiła się tuż przed nim. Jasne włosy były naelektryzowane, a ona dyszała, uśmiechając się dziko i świdrując go spojrzeniem. Skóra na nosie Saiyanki zmarszczyła się i nadała jej wygląd szykującego się do ataku żbika.

- Jeśli wybierasz się w audiencję do Saku, to najpierw musisz ominąć mnie. Mam nadzieję, że tym razem nie boisz się uderzyć dziewczyny.

Goku wpatrywał się w nią z kamienną twarzą. Nie odpowiedział, ale wysunął jedną nogę w przód i pochylił się. Prawą rękę wyciągnął w dół, a dłoń zacisnął w pięść. Lewą uniósł nad głowę, a jej palce rozczapierzył. Ani na sekundę nie spuszczał z Saiyanki wzroku. Ttuce prowokowała go coraz to szerszym uśmiechem.

- Poprzednim razem nie walczyłeś ze mną na serio, ale myślę, że w przeciągu ostatnich miesięcy zasłużyłam na to, żebyś teraz wziął mnie na poważnie.

Saiyanka również pochyliła się w przód i uniosła jedną rękę przed twarzą, a drugą wyciągnęła w bok. Podkurczyła palce  i zmrużyła oczy.

- Nie przyszedłem tu, by z tobą walczyć. – Głos Goku był chłodny i spokojny. – Przyszedłem tu, by cię zniszczyć.

Saiyanka roześmiała się potępieńczo. W następnej sekundzie ich pięści spotkały się, a niebo splunęło płomieniami. Włosy Saiyanina zalśniły czerwienią, a te należące do Ttuce stały się czarne. Nie musząc dbać o unicestwione wcześniej miasto, Goku przystąpił do ataku.

Otoczone szkarłatną aurą dłonie raz za razem przeszywały powietrze, celując w twarz Saiyanki, jednak ta pozostawała nieuchwytna. Unikała uderzeń, korzystając z elementów teleportacji i kreując kontinuum, w którym Goku niemalże zdało się, że Ttuce jest duchem. W przeciwieństwie do starcia z Yamchą, jego przeciwniczka tym razem zamierzała pójść na całość.

Kiedy pięść Saiyanina znowu ugodziła w powietrze, rozwiewając iluzję jej twarzy, Ttuce zmaterializowała się tuż przy nim i po błyskawicznym wymachu, uderzyła wierzchem stopy w jego gardło. Oczy Goku zaszły łzami, a z ust wyrwał mu się zdławiony jęk. Saiyanka wskoczyła mu na plecy i oplotła szyję Saiyanina nogami. Ścisnąwszy mocno, pochwyciła go za włosy i szarpnęła, od razu część wyrywając. Goku obnażył zęby, a czerwona aura zapłonęła intensywniej. Ttuce spoglądała na niego mrocznie.

- Widzę, że jednak nie jesteś wystarczająco zmotywowany. Jeśli trzeba, to zabiję i twojego drugiego syna.

Goku otworzył oczy, a szkarłatna ki eksplodowała z nową siłą. Saiyanka została odrzucona w tył, a on ze wściekłym wrzaskiem ruszył za nią. Tym razem pięść Saiyanina dosięgła podstawę jej szczęki. Ttuce splunęła krwią i w odwecie przeorała paznokciami jego policzek.

- Nie pozwolę wam wygrać! – krzyknął, odsuwając się.

Odpowiedział mu śmiech Saiyanki, która odleciała jeszcze wyżej i wyciągnęła jedną z rąk nad głowę. Pomarańczowa kula energii przesłoniła słońce, a Goku otworzył usta ze zdumienia.

- METEOR STRIKE!

Przytknął palce do czoła, chcąc się teleportować, ale Saiyański Demon ubiegł go po raz kolejny. Wprawiwszy swoją ki w ruch, Ttuce wypadła z powietrza za plecami Goku i pochwyciła jego gardło w uścisk między mechanicznym łokciem i ramieniem. Saiyaninowi wyrwał się bolesny krzyk, gdy wolną ręką wbiła mu między żebra trójkąt paraliżującej energii. Chaos Attack wykonało swoje zadanie i pomimo boskiej mocy buzującej mu w żyłach, Goku nie był w stanie drgnąć.

Meteor Strike opadało wprost na nich.

- Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego nas zdradziłaś? – wydusił.

- Dla zasady. Pora umierać – syknęła mu na ucho, po czym polizała go koniuszkiem języka po szyi. – Niedługo dołączysz do swojego żałosnego synalka…

Oczy Goku zapłonęły na nowo. Wrzask, który wyrwał mu się z gardła, równocześnie wyzwolił z niego falę energii, która usunęła obcą ki z jego organizmu i oswobodziła go z paraliżu. Uderzył Ttuce łokciem w nos w momencie, w którym dosiągł ich jej atak. Niszczycielska kula wchłonęła ich ciała i eksplodowała, rozrywając ubrania. Rozjuszony Goku pozostał niewzruszony siłą Saiyanki.

W fali pomarańczowego światła odwrócił się do niej przodem i ponowił atak. Osłabiona po wykorzystaniu Meteor Strike Ttuce była teraz dużo łatwiejszym celem. Raz za razem kopał ją w brzuch i biodra, a pięściami godził w jej twarz i szyję. Saiyanka przyjęła kilka bardzo bolesnych uderzeń, a następnie zacisnęła zęby i wyzwoliła z siebie całą demoniczną moc. Tylko ona trzymała ją jeszcze przy życiu. Ttuce poderwała ręce i skrzyżowała je przed twarzą, odpierając kanonadę ciosów Goku przedramionami. W końcu wybiła się ponad niego i wygiąwszy w łuk, uniosła złączone dłonie nad głowę. Uderzyła Saiyanina w kark i tym samym posłała go prosto na ziemię.

Goku wbił się w podłoże i charknął, wypluwając odrobinę krwi. Odczuwał mrowienie w ciele, a dzięki boskiej ki jego obrażenia momentalnie się goiły. W starciu z równym przeciwnikiem było to jednak marne pocieszenie.

- To wszystko na co cię stać?

Podczas gdy on dźwigał się z kolan, chichocząca obłąkańczo Saiyanka opuściła się na ziemię tuż przed nim. Wylądowała na jednej nodze i wykrzywiła usta w kpiącym uśmiechu. Jej ciało poza zniszczonym ubraniem nie nosiło już żadnych oznak walki. Nawet rana powstała w starciu z Raijū zasklepiła się i zbledła. Ttuce splunęła i otarła usta wierzchem mechanicznej dłoni. Jakim cudem wynalazek Briefsów nie rozpadł się jeszcze na kawałki, pozostawało tajemnicą.

Nienawistny wyraz czarnych oczu sprawiał, że Goku robiło się zimno.

- Widzę, że losy tej planety stały ci się obojętne. W sumie nic dziwnego. Skoro twoja rodzina i przyjaciele nie żyją… – Przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się bardziej okrutnie. – Jak tylko zdechniesz, odnajdę Dendego i go zabiję. Gdy znikną kryształowe kule, już nikt nie przywróci wam życia. Ziemia przestanie istnieć, a ja zostanę Boginią Zniszczenia!

Klatka piersiowa Saiyanina unosiła się i opadała, a źrenice rozszerzały się. Niepokój zaczął kiełkować w jego sercu, ale szybko zmusił się do wzięcia w garść. Wiedział, że właśnie o to jej chodzi. Chciała go sprowokować i zmusić do popełnienia nieodwracalnego błędu. Chciała mu pokazać, że bogowie nie są nieśmiertelni.

- Nawet jeśli mnie pokonasz, to ktoś inny stanie ci na drodze.

- Masz na myśli Vegetę? Niech spróbuje. Każdy z nas kopie własny grób.

Przycisnęła łokcie do boków, a Goku ryknął i otoczył się czerwoną aurą. Rzucił się na nią, lecąc blisko przy ziemi, i w ostatniej chwili wprowadził ją w błąd. Teleportował się i wyskoczył z boku, barkiem napierając na jej twarz i zbijając ją z nóg. Ttuce przekręciła się na plecy i posłała w jego tors szybką dawkę Shadow Blast.

- ZNISZCZĘ WAS WSZYSTKICH!

Wrzask Ttuce poniósł się echem po zadymionych ruinach. Ciało Goku zostało odrzucone przez pocisk ki, a Saiyanka dogoniła go w powietrzu i uderzyła kolanem w jego kręgosłup. Sekundę później on pochwycił ją za kark i również za pomocą kolana zmasakrował jej nos. Z każdą kolejną groźbą i obelgą Ttuce aura Goku płonęła coraz jaśniej, a on nabierał mocy.

- Zanim zdechniecie, padniecie przede mną na kolana! – wycedziła, miotając pioruny z oczu i z wyciągniętych rąk posyłając w niego salwę pocisków ki. Goku niemalże nonszalancko zbijał wszystkie dłonią, a Saiyanka nakręcała się coraz bardziej, rozwścieczona jego rosnącą przewagą. – I WŁAŚNIE TAK ZASTANIE CIĘ ŚMIERĆ! NA KOLANACH! TAK JAK I RESZTĘ TWOJEJ ŻAŁOSNEJ RODZINY!

Z gardła Goku wyrwał się warkot, a jego spokojna dotąd twarz wykrzywiła się w oznace furii. Przegonił ostatni wrogi pocisk i teleportował się tuż przed Ttuce, wbijając jej pięść w żołądek. Saiyanka sapnęła i oklapła, ale tylko na chwilę. Zaraz potem znów wymienili serię szybkich jak błyskawica ciosów.

- Ty niewydarzona parodio Saiyanina – syknęła, rozczapierzonymi palcami niemalże wybijając mu oko. – Naprawdę sądziłeś, że taki śmieć rzeczywiście może posiąść boską moc?!

Zderzyli się z impetem głowami i odskoczyli w przeciwnych kierunkach. Ttuce znów uniosła się na niebie, niemalże skrząc od czarnej energii. Goku wylądował na szeroko rozstawionych nogach na ziemi. Z jego gi pozostały już tylko strzępy, a on czuł, jak ogarnia go berserk.

- Na kolana przed swoją królową! – Ttuce ułożyła ręce w pozycji do użycia Shadow Blast. Jej oczy zwęziły się do rozmiarów szparek. – Twój bękart będzie następny. WSZYSCY SPOTKACIE SIĘ W PIEKLE!

- Postradałaś zmysły… Jesteś szalona – wydyszał.

- Też mi odkrycie! WALCZ ZE MNĄ, TY TCHÓRZU! WALCZ ALBO ZDYCHAJ!

Goku dudniło w uszach, a każda z komórek w jego ciele wibrowała energią, która dotąd znajdowała się w stanie spoczynku. Płomień czerwonej ki rozrósł się, a ziemia wokoło uległa wzburzeniu. Spomiędzy jej fałd wydobyły się kolejne opary trującego dymu. Saiyanin ułożył ręce przy boku, a gdy między złączonymi palcami zalśniła niebieska energia, Ttuce uśmiechnęła się cwanie.

- KAME – HAME – HA!

Strumień niszczycielskiej ki pomknął w stronę Ttuce. W tym samym momencie Saiyanka przerwała przygotowania do kontrataku i porzuciła swoją demoniczną transformację. Oczy Goku rozszerzyły się ze zdumienia, a Ttuce rozłożyła stanowczo ręce na boki i przyjęła pełną moc uderzenia na siebie.

Umieram tylko wtedy, kiedy wyrażę na to zgodę.

>*<

Gdy dotarł na miejsce, było już po wszystkim.

Dym po walce opadł, odsłaniając krater, który powstał po starciu boga z demonem.

- Ttuce…?

Raditz osunął się na kolana przy ciele Saiyanki, powoli rejestrując ziejącą czerwienią dziurę pod jej piersiami. Atak Goku roztrzaskał mechaniczną rękę i pancerz zbroi, pozostawiając ją w strzępach kombinezonu. Saiyanin zająknął się i pochylił, a Ttuce drgnęła, wyczuwając czyjąś obecność, i otworzyła oczy. Początkowo osnute mgłą spojrzenie odzyskało ostrość, a Saiyanka uśmiechnęła się szeroko, jak na powitanie starego przyjaciela.

- Widzę cię, Raditz – szepnęła z zachwytem i uniosła pozbawioną rękawicy rękę, przyciskając dłoń do jego policzka. Saiyanin spoglądał na nią ze zdumieniem. – Naprawdę cię widzę!

- O czym ty…?

- Obiecałam, że będę cię chronić. Że cię ocalę. Przepraszam, że tyle to trwało…

Raditz nie mógł wiedzieć, że jego oczy wróciły do normalności, ale mógł poczuć mrowienie na ciele, gdy szpecące go łuski zaczęły odklejać się od skóry i opadać na ziemię. Kiedy uniósł głowę, dostrzegł też drobinki fioletowej materii, które wypływały z niego i unosiły się w powietrze. Dziwne uczucie uścisku w głowie zniknęło, a on po raz pierwszy od dawna posiadł jasność umysłu.

- Nie musisz mnie za nic przepraszać – powiedział, pojmując do czego doszło. – Ty szalona, szalona kobieto…

Kiedy znowu na nią spojrzał, Ttuce nadal się uśmiechała. Miał wrażenie, że po raz pierwszy od wieków ten szczery uśmiech obejmuje także jej oczy.

- Rzeczywiście mnie uratowałaś. Po tych wszystkich latach… Dotrzymałaś słowa.

- Lepiej późno niż później. – Pogładziła go koniuszkami palców po policzku. – Powiesz mi w nagrodę jeden z tych swoich głupich dowcipów?

Uśmiechnął się blado. Przede wszystkim powinien powiedzieć, żeby sama tyle nie mówiła i oszczędzała się do czasu przybycia pomocy, ale wiedział, że to zbędny trud. Ttuce była zbyt uparta, a dziura w jej brzuchu zbyt duża.

- Ilu członków Ginyu Force potrzeba, by wkręcić żarówkę?

Zaśmiała się krótko, a ten śmiech zaraz przerodził się w kaszel. Raditz przytrzymał ją przy sobie i kciukiem starł strużkę krwi, która wypłynęła z kącika jej ust. Ttuce oparła dłoń na swojej klatce piersiowej.

- Szlag… Nieźle mnie załatwił – wydyszała, gdy mogła znów zebrać myśli. Spojrzała na Raditza jednym okiem i wyszczerzyła zęby. – Bliżej szczęśliwego zakończenia już nigdy nie będziemy, ech?

Jej ciało niemalże wygięło się w łuk, gdy przeszył je gwałtowny spazm bólu.

- Postaraj się tyle nie mówić – zaryzykował błagalną prośbę widząc, jak Saiyanka ze wszystkich sił zaciska zęby i powieki. Dyszała głośno przez nos, tłumiąc cisnące się jej na usta jęki.

Raditz czuł, że klęczy w szybko powiększającej się kałuży krwi.

- Pieprzyć to – wydusiła w końcu i otworzyła oczy. Ból nie ustawał, a palce ocalałej ręki drgały konwulsyjnie, więc Saiyanin pochwycił je w swoje i ścisnął. Ttuce uśmiechnęła się znowu, wpatrując w niebo nad jego głową. – Cieszę się, że udało nam się jeszcze raz spotkać. Naprawdę na to liczyłam…

Raditz przełknął ślinę. Wzrok Saiyanki zamglił się, a uśmiech gasł stopniowo niczym spadająca gwiazda. Nie widziała go już, choć nadal była świadoma jego obecności. Jej głos stał się cichszy, ale nie stracił na stanowczości:

- Cholera. Tak bardzo cię kochałam.

- I wyznajesz mi to właśnie w takich okolicznościach? – sapnął.

- Nigdy nie miałam dość taktu. Ale teraz jestem szczęśliwa.

Jej ciało znowu się naprężyło, a ona obnażyła zęby i wydała z siebie serię bolesnych dźwięków. Walczyła ze wstrząsającymi nią konwulsjami tak, jak z każdym innym przeciwnikiem – bez cienia strachu i do samego końca.

- Dzięki tobie oboje jesteśmy wolni. Możesz być z siebie dumna. Ja jestem – wyszeptał, wsłuchując się w jej świszczący oddech. – Teraz pójdziemy dokąd tylko chcemy. Już nikt nie stoi nam na drodze.

- Wolni. Podoba mi się brzmienie tego słowa. Wolni…

Lewy kącik ust Saiyanki raz jeszcze uniósł się w uśmiechu i już tam pozostał. Szare oczy zamknęły się same. Przez życie trawiła ją nienawiść i popędzał gniew. Jednak w obliczu śmierci Ttuce odnalazła spokój, który teraz odcisnął się na jej twarzy. Królewska linia Vegetasei gasła, a zmartwiały Raditz czuł się w obowiązku, by pożegnać ją słowami ich przodków:

- Niech światła gwiazd oświetlają ci drogę. – Drżącymi palcami odgarnął włosy z czoła Saiyanki i złożył na nim pocałunek. – Śpij dobrze, moja królowo.

Miał wrażenie, że wraz z ostatnim oddechem Ttuce czas stanął w miejscu.

- Ooch, jakież to tragiczne! Skończyłeś już?!

Raditz poderwał głowę. Fioletowa materia, uwalniająca się z jego ciała, utworzyła nad nim potężną chmurę, która kształtem przypominała teraz samurajskie ō-Yoroi.

- Saku – wycedził Saiyanin, kurcząc się nad ciałem Ttuce i osłaniając je. Jego wilgotne oczy ciskały pioruny, a zmierzwiona grzywa nadawała mu wygląd gotowej do ataku pantery. Napuszony ogon raz po raz uderzał o ziemię, a ukazane w przerażającym grymasie zęby zdawały się być jeszcze ostrzejsze od tych, które miał podczas opętania.

- Przechytrzyliście mnie, ale to jeszcze nie koniec! Zaraz wrócę do twojego ciała, ty głupcze! Beze mnie jesteś nikim! Żałosna wydmuszka! – Chmura skumulowanej materii rozrosła się jeszcze bardziej i pochyliła nad Raditzem w otwartej groźbie.

- Tylko spróbuj, ty…!

- Stawiasz się? Nic straconego! – zapiał Saku. – W takim razie wezmę jej ciało! Jeszcze nie całkiem ostygła…

Saiyanin pochwycił Ttuce w ramiona i przygarnął ją bardziej do siebie. Starał się nie myśleć o tym, jaka wiotka i chłodna jest w dotyku. O tym, jak jej głowa zwisa bezwładnie, a twarz rozjaśnia ten sam nieobecny uśmiech.

- Nigdy jej nie dostaniesz – wycedził, patrząc na niego bez strachu. – Nikogo z nas już nie dostaniesz.

- Co? Co ty robisz?! NIE! – wrzasnął Saku, gdy Raditza otoczyła nagle łuna złocistej energii. – Nie wolno ci! Przestań w tej chwili!

- RADITZ!

Saiyanin spojrzał przelotnie na stojącego nieopodal Goku. Dostrzegł niepokój młodszego brata, ale zignorował go i bez słowa ukrył twarz w szyi Ttuce. Zaraz potem jego ki przybrała na sile i eksplodowała, otaczając ich tornadem płomieni. Czarny Wojownik zawył w przestworzach, a podmuch ognia rozproszył chmurę.

Goku ponownie wykrzyczał imię brata, lecz ten pozostał obojętny. Pomarańczowe języki przykryły ciała Saiyanów i wzbiły się do nieba, jak żegnający się z życiem feniks. Wtulone w siebie sylwetki stopniowo zlały się w jedno i wkrótce nie zostało z nich nic.

Posępnym, którym śmierć oślepia oczy,

Niech wzrok się w blasku jak meteor pławi;

Niech się buntują, gdy światło się mroczy.*

Uwięziony w komorze leczniczej Vegeta otworzył oczy.

*Ponownie fragment z wiersza Dylana Thomasa (Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy).

      Już wkrótce wielki finał! Wtedy wypełnią się wszystkie luki z tego rozdziału. ;)
Uprzedzając pytania odnośnie nieobecności Saku przez większość tekstu - oczywiście nie mógł walczyć, bo oglądał M jak Morderstwo. Czy coś. ;P