29. Sweet dreams are made of this

      Planeta Urtle

Na pozór Czarny Wojownik zdawał się nie być w ogóle zainteresowany przybyszami z innego wszechświata. Nie powitał ich ani z tarasu pagody, ani nie dołączył do nich przy uroczystej kolacji, którą mieszkańcy stolicy wyprawili na cześć zdezorientowanej Ttuce i jej niewiele bardziej ogarniętej załogi. Mimo braku jakiegokolwiek oficjalnego uznania ich obecności na planecie, Saiyanka miała jednak wrażenie, że co jakiś czas czuje na plecach ciężar jego spojrzenia, i że należąca do niego aura podąża za nią podczas niektórych spacerów uliczkami miasta. Może Saku uważał ich za turystów, niegodnych poznania i uwagi, a równocześnie zaufania. Może nie wyczuwał w nich rzeczywistego zagrożenia – ale z jakiegoś powodu Ttuce wiedziała, że ich przeciągająca się wizyta wzbudza w nim niepokój.

Sama również nie potrafiła wyzbyć się wrażenia, że coś jest nie tak. Krążyła w pojedynkę po planecie Urtle, zwiedzając jej zakamarki, i z przyzwyczajenia rejestrując scouterem informacje na temat charakterystyki fizycznej, orbity i atmosfery. Nie trzeba było wiele danych, by doszła do wniosku, że większość z nich jest ze sobą całkiem sprzeczna. Ttuce zdarła w końcu urządzenie z oka i zatrzymawszy się, rozejrzała wokoło. Stała na najwyższym wzniesieniu planety, z którego roztaczał się widok na czarne, skaliste pustynie. W oddali formowały się trąby powietrzne, które tańczyły na linii horyzontu, ale nigdy nie zbliżały się do Saiyanki na tyle, by mogła odczuć ich moc. Powierzchnia rozciągająca się przed nią była nierówna, usłana wybrzuszeniami, i z czasem Ttuce upewniła się w przekonaniu, że intuicja jej nie zawiodła, a pierwsze przeczucie okazało się słuszne. Miała do czynienia z żywą, oddychającą iluzją, która poruszała się i dostosowywała do swojego odbiorcy.

Teraz wychwytywała już drgania fałszywego obrazu, a dodatkowo nos zaczął podsuwać jej podpowiedzi w postaci wątłego zapachu czegoś, co jednoznacznie kojarzyło się ze zgniłym mięsem. Ze złymi przeczuciami wróciła do stolicy i w jednej z karczm odszukała swoją załogę. We wnętrzu budynku ów nieznośny zapach tylko się nasilił i Saiyanka nie mogła nawet patrzeć na Kosmicznych Piratów, którzy ochoczo zajadali się zaoferowanymi im potrawami. Ttuce stała w drzwiach i nie do końca wiedziała co ze sobą zrobić. Z irytacją przesunęła wzrokiem po zgromadzonych i przy okazji stwierdziła, że pomieszczenie wygląda jakby kiedyś zostało niemalże doszczętnie strawione przez ogień. Po namyśle dotknęła jednej ze ścian, która w efekcie dostrzegalnie się wgniotła. Na palcach Saiyanki pozostały ślady sadzy, a ona zgrzytnęła zębami. Wolne żarty…

- Chyba jesteś już gotowa.

Uniosła głowę i spojrzała na siostrę Saku, która niewiadomo kiedy zmaterializowała się w tłumie biesiadujących. Gdyby nie głos, Ttuce nie byłaby w stanie odróżnić jej od pozostałych. Twarz kobiety nosiła te same proste rysy co twarze wszystkich Urtlan, sylwetka tonęła w połach kimona, a dłonie pozostawały ukryte w jego szerokich rękawach. Saiyance po raz pierwszy przyszło do głowy, że ma do czynienia ze zjawą.

- Masz ochotę wyjaśnić mi, o co w tym wszystkim chodzi? – spytała, mrużąc sugestywnie oczy, a kobieta skinęła zaraz głową i bez słowa udała się do wyjścia. Jak zwykle zdawała się płynąć tuż nad ziemią, nawet nie muskając jej podeszwami obuwia. Ttuce skrzywiła się, po czym schwyciła za łokieć załoganta, który akurat przepychał się obok niej po więcej jedzenia. – Bądźcie w gotowości. I nie pokazujcie co potraficie.

- Ale że co? – Oderwany od wyżerki kosmita nie zrozumiał kontekstu, a Ttuce zgromiła go spojrzeniem i szarpnięciem przyciągnęła bliżej siebie.

- Możliwe, że będziemy musieli walczyć. Więc nie afiszujcie się ze swoimi mocami – wycedziła mu na ucho, nad jego barkiem intensywnie obserwując tłumek istot wypełniający karczmę. Jej załoga całkiem przemieszała się z mieszkańcami stolicy i Ttuce zaczęła się zastanawiać, czy to spoufalanie się nie zaszło już zbyt daleko. – Przede wszystkim nie chcę, żeby dowiedzieli się, że potrafimy latać. Czy to jasne?

- T-tak jest, pani kapitan!

Saiyanka odepchnęła go od siebie i przecisnęła się przez tłum, podążając do wyjścia. Siostra Saku stała na ulicy i wpatrywała się w fioletowe teraz niebo, usłane czerwonymi jak krew gwiazdami. Zdawało się, że te były jak na wyciągnięcie ręki, znacznie bliżej niż na jakiejkolwiek innej planecie, jaką Ttuce zdarzyło się odwiedzić. Kiedy kobieta wyczuła za sobą jej obecność, znów ruszyła na przód. Saiyanka powędrowała za nią w milczeniu, świdrując ją na wylot oczami. Czujna jak drapieżnik na polowaniu, chwilowo odstawiła zniecierpliwienie na boczny tor.

Możliwie bezszelestnie stawiała kroki na kamiennej drodze. Odsuwała ręce od zbroi, tak aby się o nią nie obijały i nie wywoływały zbędnego hałasu. W tych uliczkach najcichszy szept mógł ponieść się echem wprost do niewłaściwych uszu. Do wnętrza stolicy nie zakradło się nawet jedno ziarnko piasku z pustyni, a idea roślinności wydawała się być Urtlanom całkiem obca. Ciasno ściśnięte budynki o wysokich progach tworzyły swego rodzaju labirynt, ozdobiony wygiętymi i bogato zdobionymi dachami, na których za dnia błyszczały glazurowane dachówki. Kolejne stopnie wiodły na kolejne dziedzińce i poprzez kolejne pawilony. W przymglonym świetle rozwieszonych latarni Ttuce powoli traciła orientację w terenie. Siostra Saku skręcała w przejścia, które podczas wcześniejszych podróży Saiyanka przegapiła. Kobieta nieustannie wznosiła się i opadła przed jej oczami, pokonując niezliczone kondygnacje miasta-fortecy. Z jakiegoś powodu Ttuce odnosiła wrażenie, ze jest na prostej ścieżce do poznania prawdy, której dla swojego własnego dobra powinna pozwolić pozostać tajemnicą.

W końcu znalazły się na jednym z ramion muru, które wiodło do obserwatorium astronomicznego. Była to płaska platforma, wzniesiona ponad budynkami mieszkalnymi, na której to powierzchni znajdowały się różnorodne instrumenty. Ttuce rozpoznała wśród nich sferę armilarną i teodolit, ale reszta urządzeń pozostała dla niej zagadką. Przystanąwszy, siostra Saku oparła dłoń na jednym z nich i ponownie skupiła uwagę na rozgwieżdżonym niebie.

- Chyba jesteśmy wystarczająco daleko – powiedziała Ttuce ze zniecierpliwieniem i założyła ręce na piersi. – Nikt nas tutaj nie usłyszy. Nie wyczuwam żadnej energii w pobliżu.

- Jest coś, co musisz zobaczyć. Podejdź bliżej.

- Najpierw ciągniesz mnie za sobą w ciemno przez pół stolicy, a teraz jeszcze śmiesz mi rozkazywać? – Saiyance na usta cisnęły się już wszystkie znane jej przekleństwa, a mimo to zrobiła kolejny krok w przód. Nie wiedziała już co tak naprawdę nią kieruje.

- To było bardzo mądre zagranie. Ostrzec załogę, by nie chwalili się swoimi mocami. – Kobieta odwróciła się przodem do Ttuce. Jej skośne oczy zdawały się być zamglone, zupełnie jakby duchem przebywała gdzie indziej. – Ja wiem o was wszystko, ale on jeszcze nie. Jeszcze.

- Masz na myśli Saku? – Ttuce stanęła na szeroko rozstawionych nogach. – Kim on właściwie jest?

- Oto czym jest. – Kobieta uniosła ramię i wskazała na odartą z iluzji stolicę.

Zgliszcza miasta ciągnęły się aż po horyzont. Resztki budowli wciąż się tliły, a strużki dymu wędrowały do nieba. Ziemia usłana była sczerniałymi kośćmi i czaszkami, gdzieniegdzie oblepionymi jeszcze resztkami mięsa. W morzu okropności Ttuce bez trudu wypatrzyła swoją załogę, która nieświadoma niczego, siedziała po turecku na cmentarzysku i spożywała widmową kolację. Tuż nad nimi stało pięć postaci, wysokich i zwiewnych niczym cienie, które za zadanie miały pilnowanie przybyszów. Jedynym elementem stolicy, który zdawał się nie ulec zmianie, była pagoda Czarnego Wojownika. Nadal górowała nad wszystkim wokoło, celując w niebiosa jak uniesiony w gniewie palec.

- Mój brat był zwykłym śmiertelnikiem, któremu zamarzyło się bycie czymś więcej. Pragnienie władzy wypełniło go kompletnie, a bijąca od niego pasja miała tak zaślepiającą moc, że znalazł popleczników gotowych zabijać w jego imieniu. – Siostra Saku wpatrywała się w dymiące zgliszcza miasta. Jej ciało zrobiło się półprzezroczyste, a każdy kolejny oddech wiatru poruszał nią jak żaglem. Ona również stanowiła element iluzji. – Składali mu ofiary, a on żerował na ich duszach.

- Więc czym jest teraz? – warknęła Ttuce.

- Tytułuje się Bogiem Śmierci. A skoro ta od dawna jest na każde jego zawołanie, to ma do tego pełne prawo. Porzucił swoje ciało i stał się bytem, którego nie sposób określić znanymi mi słowami.

- Pff. – Saiyanka właśnie odkryła, że zamiast w obserwatorium, znajdują się na górskim wzniesieniu i z mściwym grymasem kopnęła przypadkowy kamień, który poszybował w bliżej nieokreślonym kierunku. Od razu poczuła się nieco lepiej. – I po co właściwie mi to wszystko mówisz?

Siostra Saku zwróciła się znów w jej stronę. Sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz rozpłynąć się w powietrzu.

- Tak jak mówiłam, aby zostać bogiem, mój brat musiał opuścić swoje śmiertelne ciało. Jego duch żyje w zbroi, którą widziałaś na szczycie pagody. Teraz Saku dąży do odrodzenia się w nowej postaci. To będzie zwieńczenie transformacji i ostateczny triumf śmierci nad życiem. W swoim szaleńczym dążeniu do potęgi, Saku wymordował praktycznie wszystkich mieszkańców tej planety, a także każdej innej, jaką znajdziesz w tym wszechświecie. Teraz, aby osiągnąć zamierzony cel, pozostało mu już tylko jedno. – Kobieta położyła dłoń na piersi. – Zabić mnie.

- Hę?

- Kiedy doszedł do władzy, mianował mnie swoją kapłanką. To ja będę jego ostatnią ofiarą. Bóg Śmierci pożre mnie podczas rytuału, a przemiana Saku dobiegnie końca.

- Fantastycznie – sarknęła Ttuce. – Tylko nadal nie rozumiem jaki to ma związek ze mną.

- Już dawno postanowiłam, że muszę zrobić coś, aby mu przeszkodzić. Nie mogę przed nim uciec ani się schować. W tym, ani w żadnym innym świecie nie ma miejsca, w którym nie dosiągłby mnie jego gniew. Nie mogę zaprotestować. Mogę za to przedwcześnie umrzeć, wtedy kiedy zupełnie się tego nie spodziewa i tym samym pokrzyżować mu plany, a przynajmniej opóźnić ich realizację.

- Więc chcesz popełnić samobójstwo. – Ttuce wywróciła oczami. – Bomba. Mogę już iść?

- Nie dam rady się zabić. – Kobieta pokręciła głową z delikatnym rozbawieniem. – Jesteśmy jedno. Kiedy mianował mnie swoją kapłanką, moje życie zostało mu zaprzedane. Sama go sobie nie odbiorę. Ale ty możesz mnie zabić.

- JA? – Saiyanka parsknęła, a małpi ogon uderzył o ziemię. – W każdej innej sytuacji nie musiałabyś prosić mnie o to dwa razy, ale w tym przypadku jestem zmuszona odmówić. Znajdź sobie innego półgłówka. – Odwróciła się do niej plecami i zdecydowanym krokiem ruszyła w powrotną drogę, ale wtedy widmowe palce z dużą siłą zacisnęły się na jej ramieniu, a ona stanęła jak wryta.

Nagle znalazła się gdzieś w przestrzeni kosmicznej, a szare oczy wypełniły się blaskiem umierających gwiazd. Wszędobylskie do tej pory kolory znikały jeden po drugim, słońca gasły, a planety eksplodowały, zupełnie jakbyś ktoś umyślnie pchnął w przód pierwszą kostkę niszczycielskiego domina. Świat wirował z dużą szybkością, przyprawiając ją o zawrót głowy, dopóki znów nie odczuła ciężaru dłoni na swym ramieniu i nie dała rady jej z siebie strącić.

Odskoczyła w tył, zjeżona i wściekła, i zatrzymała się na samym skraju wzniesienia, ze stromą przepaścią tuż za piętami. Podmuch wiatru uderzył ją w twarz, pobudzając wszystkie zmysły, a pojedyncze kamyczki oberwały się spod stóp i runęły w dół. Znów znajdowała się na planecie Urtle, a kapłanka stała przed nią na drżących z wysiłku nogach i dyszała, z ręką wciąż wyciągniętą w jej stronę.

- To czeka twój świat, jeśli mi teraz nie pomożesz – wydusiła. – Czarny Wojownik zniszczył nasz wszechświat tak doszczętnie, że nie ma już czego w nim szukać. Teraz rozpocznie podbój innych.

- A jeśli cię ukatrupię, to na pewno za mną nie polezie i na pewno nie weźmie odwetu! – Ttuce zacisnęła pięści i zamiotła ziemię ogonem. Pochyliła się, spoglądając na kobietę spode łba. – Postawmy sprawę jasno. Nie jestem żadną bohaterką – wycedziła, pokazując zęby. – Masz tu niewłaściwą osobę. Nie zamierzam narażać własnej skóry dla dobra innych. Niby tyle o mnie wiesz, a takie coś ci umknęło?

- Jesteś dokładnie taka, jaka być powinnaś. – Kapłanka uśmiechnęła się z wycieczeniem. Jej ramiona też drżały. Dzielenie się wizją wiele ją kosztowało. – Nikt inny się nie nada. Przyśniłaś mi się już dawno temu. Wiedziałam, że któregoś dnia się spotkamy…

Wykonała nieokreślony ruch w stronę Saiyanki, a ta w odpowiedzi zaraz zeskoczyła ze wzgórza i ze świstem uniosła się w powietrzu. Ryzykowała, że Czarny Wojownik ją zobaczy, ale ta łysa pała zupełnie nie szanowała jej przestrzeni osobistej.

- Ani kroku dalej – syknęła i wycelowała w nią palec wskazujący. – Nasze wszechświaty za bardzo się od siebie różnią. Nie znam istoty waszej mocy. Nie mam pojęcia czym jest to, co potrafisz, a przecież twój brat jest jeszcze potężniejszy. W moim świecie walczymy na pięści, a nasza energia życiowa jest tym, co decyduje o potędze. Nie będę się mieszać do bitwy o to, czego nie rozumiem. Zachowajcie te swoje magiczne sztuczki dla siebie. Prawdziwi wojownicy nie parają się takimi bzdurami!

- Musisz mi pomóc – wychrypiała kapłanka, stając na samej krawędzi urwiska. Półprzezroczyste usta były spierzchnięte, a oczy błyszczały w gorączce. Osunęła się przed Ttuce na kolana i wyciągnęła dłonie w jej kierunku, dając ujście swojej desperacji. – Proszę! Błagam!

- DOŚĆ! – Ttuce zacisnęła pięści. Materiał rękawic aż zatrzeszczał, a ki zawibrowała, otaczając ją lekką poświatą. – Nie jestem dość si…! – Ugryzła się ze wściekłością w język.

- Jesteś! Właśnie, że jesteś dość silna! – wykrzyknęła kobieta z przekonaniem i ponownie przycisnęła drżącą dłoń do serca. – O tutaj. Nie znam nikogo silniejszego od ciebie…

Ttuce zgrzytnęła zębami, a jej aura jeszcze się rozrosła. Splunęła na ziemię tuż przy kapłance, mijając ją o milimetry.

- A idź do diabła – warknęła i z impetem opuściła się w dół, aż do usłanego kośćmi podnóża wzniesienia. Nie zamierzała dać się wykorzystać w cudzej wojnie. Wystarczyło, że była pionkiem Freezera. Siostra Saku zerwała się zaraz na równe nogi i ze wzgórza spojrzała za oddalającą się Saiyanką. W końcu westchnęła i zamknęła oczy, a na jej bladej twarzy na krótką chwilę odmalował się cień żalu.

Mam nadzieję, że mi kiedyś wybaczysz, Ttuce.

- Ty tchórzu! Ty przeklęty tchórzu! I ty śmiesz nazywać siebie wojowniczką?!

Ttuce zamarła, po czym powoli odwróciła się przez ramię. Zdawało się, że cała krew odpłynęła z twarzy Saiyanki, a pięści były tak mocno zaciśnięte, że aż sztywniały. Oddychała ciężej, pozwalając swoim nozdrzom by te rozszerzały się i poruszały jak u dzikiego zwierzęcia. Kiedy przemówiła, jej głos miał temperaturę ciekłego lodu:

- Widzę, że zmieniłaś taktykę…

- Jesteś żałosna! Boisz się szczypty magii? Kilku iluzji, wybuchających proszków i zardzewiałej zbroi?! – Kapłanka nie była już przezroczysta. Teraz stała nad nią w pełnej okazałości, tak jak podczas pierwszego spotkania; wysoka, odziana w czerń i osnuta mroczną tajemnicą. Jej krzyki przeszywały nocną ciszę do momentu, gdy na horyzoncie znów nie odezwał się pomruk grzmotu. – Tak po prostu uciekniesz przed wyzwaniem? Przed walką?! Twoi przodkowie przewracają się teraz w grobie ze wstydu. Jak taki słabeusz mógł zszargać ich imię?! TCHÓRZ!

Ttuce czuła, że ziemia zaczyna drżeć. Nie miało to jednak nic wspólnego z siłami natury, rządzącymi planetą Urtle. To uwalniania rosnącą wściekłością energia wymykała się spod kontroli. Mimo to Saiyanka wciąż nie chciała dać się sprowokować. Podświadomość szeptała, że siostra Saku robi to celowo – tak aby wbić jej szpilę i doprowadzić do tego, by Ttuce wpadła w szał i wypełniła samobójczą prośbę. Wiedziała, że powinna zachować zimną krew. Tylko jak?

- Cykor! Cipa! Podnóżek Freezera! Raditz nigdy by się do ciebie nie przyznał!

W mgnieniu oka i błysku pierwszej błyskawicy znalazła się tuż przy kobiecie. Piorun uderzył z przeszywającym hukiem w ziemię, siostra Saku sapnęła i zrobiła krok w tył, a oczy Ttuce wypełniły się furią. Jej twarz wykrzywił nienawistny grymas. Wiedziała, że to szantaż emocjonalny. Ale teraz miała to w głębokim poważaniu.

- Gratuluję, dopięłaś swego – powiedziała grobowym tonem, podczas gdy wokół jej sylwetki zaczęły wykwitać wyładowania elektryczne. Uniosła rękę i rozczapierzyła palce, z bezlitosną precyzją wcelowując je w kobietę. – Jakieś ostatnie słowa, wiedźmo?

- Tak! – Nim Ttuce się zorientowała, w dłoniach ściskała już fioletową sakiewkę. Siostra Saku patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami i kurczowym uściskiem rąk nie pozwalała Saiyance na odrzucenie podarku. Kiedy się odezwała, jej głos drżał z nadmiaru emocji: – Dzięki temu doprowadzisz do jego upadku.

Ttuce wykrzywiła się, obnażając zęby i dziąsła w zwierzęcym grymasie. Przy takim wyrazie twarzy jej kły i siekacze wydawały się być dużo ostrzejsze niż u przeciętnego człowieka, a mimo to kapłanka nie wyglądała na wystraszoną. Schwyciła ją za ramiona i potrząsnęła nią.

- Uwierz mi, że jesteś jedyną osobą, która może to zrobić – szepnęła, po czym przycisnęła swoje czoło do jej. Zamknęła oczy. – Nie zmuszałabym cię, gdybym miała inny wybór. Ale to ty będziesz tą, która sprowadzi na niego kres. To ty będziesz tą, która zaślepi go do tego stopnia, że polegnie nim osiągnie pełnię potęgi. Wymkniesz mu się teraz, dopóki tunel łączący nasze światy jest wciąż otwarty. A Saku, osłabiony moim zniknięciem, nie da rady cię ścigać. W najbliższym czasie nie odzyska ciała i nie uda się do twojego wszechświata. To daje ci przewagę, jakiej nie będzie miał nikt inny!

- I niby dlaczego miałabym ci w to wszystko uwierzyć? – Ttuce prawie wypluła te słowa. – Dla mnie jesteś tylko nędzną kuglarką, która nie ma wystarczająco dużo odwagi i zaparcia, by walczyć o własne życie i zamiast tego wybiera łatwą śmierć!

- Nie musisz mi wierzyć. – Kobieta puściła ją i odsunęła się nieco. Znów spojrzała Saiyance prosto w oczy, a zmęczenie odmalowało się na jej twarzy. – Pamiętaj tylko, że aby wygrać wojnę, czasami trzeba ją przegrać. Niekiedy pozorna porażka może przerodzić się w triumf, który uświęci wszystkie środki.

Ttuce parsknęła pustym śmiechem i pokręciła głową. Podrzuciła sakiewkę raz i drugi w dłoni, po czym z ociąganiem przymocowała ją do krawędzi zbroi. Wciąż nie mogła do końca uwierzyć, że dała się w to wmanewrować. Palce kobiety ponownie zacisnęły się na jej rękawicy.

- Używaj tego tylko w ostateczności. Jest to relikt związany z boskim kultem, którego Saku pożąda równie mocno, co nieśmiertelności i władzy. Miał przejść w jego posiadanie w momencie mojej śmierci. Dzięki niemu uda ci się go pokonać, ale uważaj, by samej też nie paść ofiarą. Stworzyłam to, gdy tylko zrozumiałam do czego zmierza Czarny Wojownik. Ma za zadnie omamić go, przyciągnąć i osłabić, ale któregoś dnia może zażądać zapłaty. – Ttuce uniosła brwi, a kapłanka jeszcze wzmocniła uścisk na jej dłoni. – Każda moc ma swoją cenę.  

- A siła zniszczenia potrafi być równie potężna, co siła tworzenia. – Saiyanka uśmiechnęła się uśmiechem, który nie objął oczu. Bez wahania wycelowała rękę w pierś kobiety. – Jak się nazywasz?

- Nie mam imienia. Nikt mi nigdy żadnego nie nadał.

- Gdybym miała jakieś zasugerować, postawiłabym na Żałosną – warknęła, po czym wystrzeliła wiązkę ki, która odrzuciła siostrę Saku wysoko w powietrze i niczym włócznia przebiła ją na wylot. Kobieta sapnęła i odruchowo objęła się ramionami, a w jej klatce piersiowej wykwitła świetlista dziura, stopniowo rozrastająca się na resztę ciała. Iluzja zamigotała i znikła, a kapłanka z uśmiechem rozpłynęła się na niebie niczym czarna chmura.

Jesteś naszą ostatnią nadzieją, Ttuce.

- Pierdol się! – wrzasnęła Saiyanka na pożegnanie.

Furia znów wzięła w niej górę. Dała się wrobić jak dziecko. Świat wokół niej drżał w posadach, ale jej ki tym razem nie miała z tym nic wspólnego. Wraz ze zniknięciem kobiety ostatnie elementy iluzji zaczęły kruszyć się i odpadać, ukazując kolejne elementy magicznej układanki.

Ttuce opuściła się na ziemię i z trzaskiem wylądowała na stosie kości. Te i inne fragmenty ciał zdawały się zaścielać każdy centymetr planety, a Saiyanka nie potrafiła sobie wyobrazić świadomego przedzierania się przez ich stosy. Już teraz ugrzęzła w nich po kolana, a obca krew oblepiła jej kombinezon. Przynajmniej zapach rozkładającego się mięsa nie stanowił już dłużej zagadki. Niebo zrobiło się jasnoczerwone, zwiastując nadejście nowego dnia, a ruiny stolicy zatrzęsły się jeszcze intensywniej. Do uszu Ttuce dobiegł rozdzierający męski krzyk, który nagle wydobył się z samych trzewi pagody. Dłoń Saiyanki mimowolnie zacisnęła się na sakiewce. Czarny Wojownik musiał dopiero co odkryć śmierć siostry.

Ttuce postanowiła nie marnować ani chwili. Wzbiła się w powietrze, a sekundy później spomiędzy kości wystrzeliły dwa widmowe ramiona, próbujące ją pochwycić. Ttuce odleciała jeszcze wyżej i zaklęła.

- Jak śmiesz! – Wbiła wzrok w pagodę. Była teraz wystarczająco blisko, by zobaczyć jak z wrót budowli wyłania się Czarny Wojownik. Rozpoznała potężną zbroję, a gdy wydobywające się z ziemi łapska ponownie przeprowadziły na nią atak, postanowiła postawić wszystko na jedną kartę. Z wrzaskiem wygięła się w łuk i rozłożyła ręce, pozwalając by w jej dłoniach zgromadziły się czarne pociski energii. Ki spłynęła żyłami wraz z krwią, a ta zagotowała się i doprowadziła Saiyankę do wrzenia. – SHADOW BLAST!

Dwie wiązki niszczycielskiego światła połączyły się w jedną, gdy Ttuce wystrzeliła je w kierunku pagody. Kapłanka miała rację co do brata, który teraz zdawał się być zarówno osłabiony, jak i otumaniony jej śmiercią. W szalonym pędzie ki rozbiła budowlę na kawałki, a Czarny Wojownik skurczył się na ziemi, osłaniając przed opadającą na niego fontanną odłamków. Saiyanka uśmiechnęła się drwiąco, wciąż unosząc na tle zadymionego nieba, i z trudem opanowała chęć, aby zmiażdżyć go jak karalucha. Czy ducha można fizycznie uszkodzić? Zamiast tego wystosowała serię pocisków w stronę zjaw pilnujących załogę. Dopiero kolejne eksplozje wyrwały Kosmicznych Piratów z marazmu i pozwoliły im przejrzeć na oczy.

- WRACAĆ NA STATEK, ALE JUŻ!

Kosmici nie potrzebowali dalszych zachęt. Nie marnując czasu na podziwiane cmentarzyska, jak jeden mąż wzbili się w powietrze i polecieli za Ttuce. Następne widmowe ramiona wystrzeliwały spośród stosów kości i próbowały ich pochwycić, ale doświadczeni w boju Piraci nie stanowili aż tak łatwego celu. Czarny Wojownik wyłonił się wreszcie z dymu powstałego po upadku pagody, a z jego gardła ponownie wydobył się wrzask – tym razem jednak nie był on oznaką rozpaczy, a furii. Saiyanka zaraz zatrzymała się w locie i pozwoliła, by załoga ją wyprzedziła. Nie powinna tego robić. Po prostu nie powinna. Ale chciała.

- Przygotujcie maszynę do startu. Ja mam tu coś jeszcze do załatwienia – rzuciła i zanurkowała w dół.

Czarny Wojownik poruszał się ociężale, zupełnie jakby to zbroja spowalniała jego ruchy i czyniła je tępymi. Ttuce wiedziała, że nagła śmierć siostry pozbawiła go części mocy, ale mimo to nie pohamowała szyderczego śmiechu, który wypełnił każdą komórkę jej ciała. Pikowała prosto na niego, głową na przód, a potem nagle przyśpieszyła na tyle, był przestał ją widzieć. Pojawiła się tuż przed nim i wziąwszy zamach, z impetem uderzyła pięścią w czarny hełm. Ten oderwał się z trzaskiem od reszty zbroi i potoczył po ziemi. I tak Ttuce stanęła oko w oko z bezgłowym przeciwnikiem. Słowa kobiety, którą chwilę wcześniej zabiła, ponownie okazały się być prawdziwe. Czarne ō-Yoroi było puste, a w miejscu gdzie powinna być twarz wojownika, znajdowały się jedynie światła nieludzkich, czerwonych ślepi.

- Witam. – Psychopatyczny uśmieszek Saiyanki tylko się poszerzył, a ona obróciła się błyskawicznie w miejscu i bocznym kopniakiem posłała Czarnego Wojownika na plecy. Podczas upadku zbroja pogruchotała leżące na ziemi kości i wzbiła w powietrze tumany kurzu. Kiedy te wreszcie opadły, Ttuce opuściła uniesioną do tej pory nogę i wyprostowała się, nie pokazując po sobie ani odrobiny zmęczenia.

- Kim jesteś? – wycharczał Saku. Czerwone ślepia poruszały się w powietrzu niczym płomyki świec, a rękawice zaciskały się na pozostałościach kości, miażdżąc je na drobny pył, który przesypywał się między jego palcami.

- Na imię mi Ttuce. Nie jestem z tego wszechświata. – Owinęła się ogonem w pasie i z lekkością wskoczyła mu na pancerz zbroi. Stanęła na jego klatce piersiowej. Przycisnęła go do podłoża, pięty umiejscawiając na wysokości żeber, i przekrzywiła głowę, spoglądając na niego z kpiną wypisaną na twarzy. – Słyszałeś kiedyś o Saiyanach, nędzniku? Nie wydaje mi się. Gdybyś o nich wiedział, to nie miałbyś czelności nazywać siebie wojownikiem. – Podskoczyła i rozstawiła nogi tak, by wylądować na łokciach ofiary. Potężnym uściskiem roztrzaskała kolejne elementy zbroi, Saku zaryczał gniewnie, a ona odchyliła głowę w tył, śmiejąc się do rozpuku. To miał być jej przeciwnik?

- Zapłacisz mi za to! Kimkolwiek jesteś i skądkolwiek pochodzisz, odnajdę cię! Zabiłaś moją siostrę i ukradłaś moją własność! – Czerwone ślepia wwierciły się w sakiewkę u boku Saiyanki, a ta z rozbawieniem przetrąciła mu kolana.

- Taka nędzna wydmuszka jak ty gówno mi może zrobić. Nigdy nie odzyskasz ciała, Saku. – Podniosła z ziemi jego hełm i od niechcenia przyjrzała mu się z bliska. Zaczęła przechadzać się wokół rozciągniętej zbroi i wciąż płonących wściekłością ślepi, zupełnie jakby znajdowała się na wystawie sztuki współczesnej, a nie na polu bitwy. – Myślałam, że jesteś potężny, ale zdecydowanie cię przeceniłam. Zawiodłeś mnie! Odebrałam ci siostrzyczkę, a ty nawet nie potrafisz utrzymać się na nogach?

Spojrzała bezpośrednio w te ślepia i pozwoliła sobie na sardoniczny uśmiech. Uniosła hełm za uszkodzone rogi, po czym bez wysiłku rozerwała go na dwie części. Cisnęła je na boki i zadarła głowę dumnie do góry. Ze zbroi wydobywały się teraz gardłowe dźwięki dezaprobaty, zupełnie jakby Czarny Wojownik dławił się wściekłością. Ttuce zmrużyła oczy i sprawiła, że chwilę później wszelkie oznaki jego obecności zniknęły w świetlistym płomieniu ki.

- Żryj piach.

Kiedy stała już na pokładzie statku, wśród ruin miasta mogła dostrzec rozgromione wcześniej widma jego mieszkańców. Na pierwszy rzut oka zdawały się one błąkać bez celu, ale po chwili obserwacji Ttuce stwierdziła, że poszukają i zbierają pozostałości czarnej zbroi, jakby z zamiarem odbudowania jej od podstaw. Saiyanka zmarszczyła nos, a w tym samym momencie tuż za bulajem, przed którym stała, pojawiła się para czerwonych ślepi. Niewidzialna ręka przeniknęła przez pancerne szkło i z ogromną siłą pochwyciła ją za gardło. Ttuce charknęła i wytrzeszczyła oczy ze zdumienia, od razu podejmując próbę odtrącenia wrogiej kończyny, ale trafiając wyłącznie na powietrze. Uścisk był potężny, a koniuszki widmowych palców i paznokcie wbijały się w skórę, jakby chcąc oderwać ją od reszty ciała. Saiyanka spociła się jak szczur i poczuła, że traci oddech, a groźba za zniewagę, jakiej się dopuściła, uderzyła w nią z mocą jakiej przedtem nie doświadczyła. Statek nabrał wreszcie wystarczającej mocy i z hukiem oderwał się od ziemi, a uścisk zniknął.

Dopadnę cię.

Ttuce przełknęła z trudem ślinę i pomasowała obolałą szyję, wpatrując się dalej w bulaj, za którym widziała teraz już tylko czerń kosmosu.

>*<

Teraźniejszość

- A możesz mi łaskawie wyjaśnić dlaczego zabiłaś tę kapłankę? Miałaś u Freezera za mało emocji? – syknął Vegeta, robiąc krok w jej stronę. Ttuce wyszła mu zaraz naprzeciw i stanęli oko w oko.

- Bo się o to prosiła. Tak samo jak ty teraz, bracie – wycedziła.

Vegeta potarł skronie dłonią i westchnął ciężko nad swoim losem.

- Ja pierdolę…

- To czyli w końcu Ttuce jest dobra, czy zła? – spytał Goku, patrząc z nadzieją na Whisa. Jeśli ktoś miał się odnaleźć w tym szaleństwie i wysnuć z niego jakieś wnioski, to właśnie opiekun Boga Zniszczenia. Sam Whis roześmiał się perliście na to pytanie i machnięciem berła sprawił, że bańka, w której do tej pory oglądali wydarzenia z planety Urtle, pękła z cichym pyknięciem i opryskała ich kropelkami wody.

- Uważam, że Ttuce nie da się zaszufladkować jako dobrej lub złej. Jest ona dużo bardziej złożoną postacią – odparł, a za jego plecami Vegeta rękawicą wytarł twarz z pozostałości bańki.

- Mniejsza o nią, porozmawiajmy o Czarnym Wojowniku. Czy dowiedzieliśmy się czegokolwiek, co może nam pomóc go zniszczyć? – warknął. Goku spojrzał na swoją dłoń i zaczął wyliczać na palcach:

- No cóż, wiemy, że nie posiadł jeszcze pełni mocy. Wiemy, że najprawdopodobniej wciąż nie ma ciała…

- Dlatego nigdy tak naprawdę nam się nie pokazał. – Vegeta skinął głową i skrzyżował ręce na torsie.

- Tylko skoro on żeruje na cudzej śmierci, to dlaczego akurat śmierć jego siostry go osłabiła? – Goku podrapał się  po karku.

- Nie słyszałeś co powiedziała kapłanka? Miała umrzeć podczas rytuału. Jej krew powinna była zwieńczyć cały proces przemiany. Na tym etapie Saku nie był na to jeszcze gotowy.

- Słuszna uwaga, ‘Geta. Czyli śmierć siostry go osłabiła, ale minęło dość dużo czasu, by jakoś odbudował swoją moc. No i wszystko wskazuje na to, że bez interwencji Ttuce mielibyśmy go na głowie dużo wcześniej. – Goku zmarszczył nos i przytknął do niego palec wskazujący. – Martwi mnie to, że ostatnim razem karty niewiele zdziałały. Albo kapłanka od początku przeceniła ich moc, albo Czarny Wojownik stał się dużo potężniejszy od czasu pierwszego spotkania z Ttuce.

- Nędzny magik, który śmie nazywać siebie wojownikiem! Przecież on nawet nie wie co to energia ki! – Vegeta zgrzytnął zębami i uniósł zaciśniętą pięść. – Jeśli myśli, że damy się ośmieszać przez takie głupie sztuczki, to jest w błędzie!

- Jak na razie dość dobrze mu to wychodziło, książę. – Whis uśmiechnął się dobrotliwie i zignorował pełne jadu spojrzenie Vegety.

- Czas wrócić na Ziemię. – Goku zaciągnął pas swojego gi i bez namysłu przytknął dwa palce do czoła. Po chwili pełnego skupienia wyrwało mu się westchnienie. – Cholera. Jest za daleko, nie mogę wyczuć żadnej energii. Whis, pomożesz nam?

- Jeszcze ten jeden raz. – Pochylił się nad kulą magicznego berła i wpatrzył w nie uważnie. Po chwili na jego twarzy pojawił się cień niepokoju. – To dziwne. Ziemi nie ma.

- JAK TO ZIEMI NIE MA?! – wrzasnął Vegeta, a Whis przekrzywił głowę i potrząsnął berłem, jakby chcąc poprawić jakość obrazu. Beerus zachrapał w tle.

- Nie widzę jej…

- No to nie widzisz jej, czy została zniszczona?!

- Dobre pytanie. – Whis przymrużył oczy, jeszcze bardziej wytężając wzrok, i po chwili wydał z siebie zadowolony dźwięk. – Zagadka rozwiązana! Czarny Wojownik osnuł ją swoją magią. Jest nie tylko niewidoczna, ale również nie można się tam dostać. Teleportacja na pewno wam nie pomoże.

- Jak to?! – Goku prawie wyrwał mu rzeczone berło i sam w nie spojrzał. – I co teraz zrobimy?!

- Kolejne dobre pytanie. – Whis oparł łokieć na dłoni i postukał się palcem w brodę. – Nie możecie się teleportować ani polecieć żadnym statkiem. Na chwilę obecną nie potrafię zobaczyć co tam się dzieje, a ci, którzy przebywają na Ziemi, nie są w stanie jej opuścić… Uogólniając, z góry na pewno się tam nie dostaniecie.

- A z dołu? – zakpił Vegeta i nawet nie zauważył, jak twarz Whisa momentalnie się rozjaśnia. – Usiłujesz być zabawny, czy może…

- Dokładnie! Z dołu! – Whis skupił się znów na swoim niezastąpionym berle, a Vegeta posłał Goku pytające spojrzenie. Ten tylko wzruszył ramionami z dość zdezorientowaną miną. – Wiecie już, o co mi chodzi?

- No raczej nie – wycedził Vegeta, a Whis tylko się zaśmiał i pozwolił, by berło uniosło się samo w powietrzu. Założył ręce za plecami i spojrzał na Saiyanów z cierpliwym uśmiechem na ustach.

- Saku jest Bogiem Śmierci. W związku z tym, mimo że oficjalnie zamknął wszystkie drogi na Ziemię, nieoficjalnie jedną z furtek pozostawił otwartą.

- Którą? – spytali Goku i Vegeta równocześnie.

- Zaświaty, a konkretnie ziemskie piekło. W razie czego to stamtąd może pozyskiwać kolejnych rekrutów do swojej armii.

- Ha! Wszystko jasne! – Młodszy Saiyanin aż przyklasnął. – Zstąpimy do piekieł, pogadamy ze staruszkiem Enmą i wydostaniemy się stamtąd bezpośrednio na Ziemię!

- Niech i tak będzie. – Vegeta obnażył zęby we wściekłym grymasie. – A potem pokażemy Saku, gdzie jego miejsce. Na kosmicznym śmietniku, żeby nie było wątpliwości!

Beerus ocknął się na ten wojowniczy okrzyk i uniósł twarz z talerza. Z nosa zwisała mu ość ryby.

- Co się dzieje? – mruknął półprzytomnie, a Whis zaraz usłużnie podał mu serwetkę.

- Nic takiego, mój panie. Saiyanie wybierają się na wycieczkę do piekła.

- Ach. Jeśli potrzebują, żeby ktoś ich zabił, to zgłaszam się na ochotnika. – Beerus ziewnął i zwinął się w kłębek na krześle, próbując ponownie zasnąć.

- Nikt nas nie będzie zabijał, musimy być w pełni sił! – obwieścił radośnie Goku i spojrzał na Whisa. – Jesteś w stanie pomóc nam się dostać do ziemskiego piekła?

- Otworzę portal, ale gwarantuję, że ta przeprawa da wam się w kość. W końcu w jakimś sensie będzie to dla was śmierć.

- Nie boję się ani prawdziwej śmierci, ani takiej na niby. Jeśli dzięki temu ocalimy Ziemię, to właśnie tak zrobimy – zarządził Vegeta, a Beerus drgnął za stołem.

- Chodź no tu, chłopcze. – Skinął na księcia palcem uzbrojonym w długi pazur, a kiedy ten niechętnie podszedł bliżej, wręczył mu spisaną na serwetce listę zakupów. – Jak już odratujecie tę swoją planetkę, to oczekuję tych rzeczy. I żadnych zamienników! Jeśli choć jedna potrawa nie będzie się zgadzać, to…!

- Tak, tak, wiemy, zniszczenie, ruina, śmierć, kiła i mogiła – warknął Vegeta i wepchnął listę za swój napierśnik.

- W miarę możliwości nie pozostawię was samym sobie. Skontaktuję się z wami przy pierwszej okazji. – Whis za pomocą berła wyczarował i otworzył wrota piekieł. Saiyanie bez cienia wahania ruszyli wprost w ich płomieniste objęcia, w obliczu zagrożenia zaskakująco łatwo zapominając o wcześniejszej waśni.

- W gorącej wodzie kąpani – mruknął Beerus, gdy portal się już zamknął, a Whis skinął głową.

- To jeszcze może doprowadzić do ich zguby.

>*<

Rozkudłana Bulma wyskoczyła z dwuosobowego samolotu, który chwilę wcześniej osiadł miękko przed tokijską siedzibą JAXA. Poganiając drepczącego jej po piętach Gotena, zapięła pod samą szyję zbyt obszerną bluzę z kapturem i zauważając uzbrojonych ochroniarzy, wyciągnęła z kieszeni swoją legitymację.

Son Goten jeszcze nigdy nie widział jej w takim stanie. Bulma, która przestawała dbać o wizerunek, to Bulma, której nie należało pod żadnym pozorem lekceważyć. Ukrop spływał na ich ramiona, a słońce lśniło niemiłosiernie na pozbawionym chmur niebie, zupełnie jakby Czarny Wojownik zapomniał o swojej obietnicy pogrzebania Ziemi w ciemnościach. Ochroniarze przeprowadzili rutynową kontrolę i pozwolili im przejść na teren siedziby, a następnie do białej bryły budynku. Kobieta parła na przód jak lodołamacz, a podeszwy jej adidasów skrzypiały na wypastowanej na błysk posadzce.

Bulma nie odzywała się do Gotena już prawie w ogóle, a zacięta mina z jaką się obnosiła sugerowała, że w głowie bez przerwy powtarza ułożony wcześniej plan. Jedyną dystrakcją, na jaką sobie pozwalała, było kontrolne zerkanie na zegarek, gdy oczekiwali na spotkanie z dyrektorem centrali. Chłopiec wiedział, że w tym samym czasie jego brat i pozostali wojownicy powinni stać już na scenie wraz z Satanem i tym samym wcielać w życie intrygę, którą uknuli przeciwko Czarnemu Wojownikowi.

Gabinet dyrektora Supēsu był tak pedantycznie czysty, jak i reszta siedziby. Na głównej ścianie widniało logo JAXA, a tuż pod nim stało potężne biurko, na którym poza oficjalnymi dokumentami, kubkiem kawy i metalowym wahadełkiem, złożonym z orbit i przesuwających się po nich planet, nie znalazło się już miejsca na nic innego. W kącie pomieszczenia szumiał wentylator, a ruch powietrza muskał liście doniczkowej palmy. Mężczyzna zaoferował Bulmie i Gotenowi szklankę wody, ale kobieta odmówiła zanim chłopiec miał chociażby okazję rozważyć tę ofertę.

- Przejdźmy do rzeczy. – Bulma złożyła dłonie i oparła je na krawędzi biurka. – Mimo moich ostrzeżeń ciągle próbujecie się przebić poza ziemską atmosferę. Miałam swój wkład w waszą współpracę z Chinami i moje urządzenia wykrywają ruchy Shenzhou. Ile z nich rozbiliście w ostatnim czasie?

- Pani Briefs! – Mężczyzna zaśmiał się cicho i pokręcił głową z protekcjonalną manierą, a głębokie zmarszczki na jego twarzy nadały mu wygląd zbliżony do mopsa. Również złożył ręce na biurku i pochylił się do siedzącej naprzeciwko niego kobiety. – Nikt nie podważa pani wkładu w nasze przedsięwzięcia. Rola pani ojca również nie uległa zapomnieniu. Odkąd loty wahadłowców zostały wstrzymane, a wszyscy skupili się na sojuzach, to dzięki wam udało nam się wejść na kosmiczną arenę. I tylko z tego względu nie oskarżę pani teraz o szpiegostwo…

- Nadzorowanie moich własnych wynalazków nie jest szpiegostwem! – Uderzyła pięścią w blat, a Goten aż się wzdrygnął. – Jeśli dojdzie do jakiejkolwiek awarii, to ja będę wiedzieć o niej jako pierwsza i to ja będę wiedzieć jak na nią zareagować! Tak samo jak teraz wiem, że zignorowaliście moje ostrzeżenia o barierze otaczającej Ziemię i pozwalacie, by ludzie tracili życie, rozbijając się o nią! Skoro zachciało wam się eksperymentów, trzeba było zdecydować się na loty bezzałogowe!

- Pani Briefs, pani nie wie o czym mówi. – Ton mężczyzny był teraz ostrzejszy, a mięśnie jego twarzy napięły się. Nad górną wargą zebrała mu się odrobina potu. – Odnosi się pani do serii lotów suborbitalnych, które rzeczywiście, ku naszej głębokiej rozpaczy, zakończyły się katastrofą. Natomiast żaden z nich nie miał na celu opuszczenia orbity Ziemi i tym samym bezpośredniego narażenia tajkonautów na niebezpieczeństwo…

- Niech mi pan nie mydli oczu! – Bulma zerwała się na równe nogi. Była czerwona na twarzy, a jej ręce aż drżały ze wściekłości. Goten skupił się na wahadełku, stojącym na biurku. Metalowe kulki planet poruszały się z niemalże zawrotną szybkością, płynąc po kołach przeplatających się orbit. Ten widok pomagał mu się nieco wygłuszyć na kłótnię, z której wciąż nie wszystko rozumiał. – Czy pan naprawdę nie widzi, co tu się dzieje?! Mamy do czynienia z niewidzialnym przeciwnikiem, który odciął nas od reszty wszechświata i jednocześnie zabija nas od środka! Te liczne śmierci w ostatnim czasie, zakłócenia, tajemnicze wypadki i katastrofy… Czy pan uważa, że to wszystko zbieg okoliczności?! Czego trzeba, żeby przestał pan lekceważyć moją opinię?! Może powinnam się zgłosić do Roskosmosu?! Nie raz i nie dwa proponowali mi współpracę!

- Byłbym wdzięczny, gdyby raczyła pani ściszyć głos – wybełkotał Supēsu, pobladły na twarzy ze złości. Za przeszklonym drzwiami zebrał się już dość spory tłumek gapiów, a Bulma opadła na krzesło obok Gotena i wyciągnęła z kieszeni paczkę papierosów. – Tu się nie pali! – poinformował ją zaraz mężczyzna, ale całkiem go zignorowała i z ulgą zaciągnęła się wiśniowym dymem.

Dyrektor drżącą ręką otworzył jedną z szuflad biurka i wyjął z niej płaskiego pilota. Nacisnął włącznik i uruchomił telewizor, wiszący na przeciwległej ścianie. Mimo zakłóceń, obraz który się na nim wyświetlił nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Oto mieli przed sobą imponujące afro Satana. Bulma odsunęła rękę z papierosem od ust i poprawiła się na krześle tak, by móc lepiej widzieć.

- W pewnym stopniu udało nam się odzyskać łączność satelitarną – wyjaśnił Supēsu, przystając za jej plecami. Kobieta położyła dłoń na ramieniu Gotena, a ten zamachał nerwowo nogami w powietrzu, obserwując jak Gohan i pozostali wojownicy trwają w równym rzędzie obok ziemskiego bohatera. Satan, roześmiany od ucha do ucha, przedstawiał ich po kolei wiwatującemu tłumowi. – Naprawdę mamy porzucić naszą pracę i zdać się na pomoc tych dziwadeł? Uważa pani, że te istoty są w stanie zapewnić nam bezpieczeństwo? – spytał, a Bulma uśmiechnęła się pod nosem na widok skrzywionej twarzy Ttuce, która na chwilę pojawiła się na ekranie odbiornika.

- Nie ma pan zielonego pojęcia do czego są zdolni.

- Podobnie jak pani nie ma pojęcia do czego zdolny jest wasz przeciwnik.

Bulma i Goten drgnęli równocześnie, ale nim którekolwiek z nich zdołało zapytać, co to niby do cholery miało oznaczać, ich uszy wypełnił znajomy już głos:

Witajcie, Ziemianie. W dniu dzisiejszym przemawiam do was po raz pierwszy, chociaż moją obecność na tej planecie zaznaczyłem już dawno temu. Od tej pory żyliście w strachu i beznadziei, które nie skończą się, o ile nie przysięgniecie mi posłuszeństwa jako swojemu nowemu władcy.

- Co do…? – szepnęła Bulma i rozejrzała się na boki. Głos Czarnego Wojownika zdawał się dobiegać zewsząd. Z nieba, ścian, telewizora, jak i jej własnego wnętrza. Czyżby wszyscy mieszkańcy planety słyszeli go teraz w swoich głowach? Poruszenie widoczne było również wśród fanów Satana, a także na samej scenie, gdzie Wojownicy Z zamarli jak w oczekiwaniu na starcie. Oczy Bulmy rozszerzyły się nieco. Ta słoneczna pogoda, nagły powrót połączenia satelitarnego… Myśleli, że zastawili pułapkę na przeciwnika, a tak naprawdę to on wciągnął ich w swoją.

Wojownicy, których macie teraz przed sobą, są moimi wrogami. A moi wrogowie są waszymi wrogami. Zniszczcie ich, a z mojej ręki zaznacie już wyłącznie szczęścia.

W następnej chwili kamera telewizyjna uwieczniła potężny wybuch i tornado płomieni, które w mgnieniu oka ogarnęły scenę. Bulma upuściła papierosa i wrzasnęła, gdy jej przyjaciele zniknęli w samym epicentrum zdarzenia, a jakikolwiek ślad po nich został starty przez szalejący żywioł. Goten poderwał się ze swojego miejsca, oszołomiony myślą, że jego brat mógł właśnie stracić życie. Poruszył bezgłośnie ustami i wyciągnął rękę do telewizora, w którym teraz widoczny był już tylko gęsty dym.

- Jest takie słynne chińskie przekleństwo: obyś żył w ciekawych czasach. – Tknięta przeczuciem Bulma odwróciła się do Supēsu w porę, by zobaczyć jak ten wyciąga z szuflady pistolet. – Dla pani właśnie się ziściło.

Oczy dyrektora zalśniły na czerwono, Goten krzyknął, a dwie kule przeszyły powietrze i zrzuciły Bulmę z krzesła, wbijając się prosto w jej klatkę piersiową. 

Rozdział powstał z dedykacją dla Killall, której chciałabym raz jeszcze z całego serducha pogratulować, skoro nie mam możliwości zrobić tego osobiście. :D You go girl!

PS. Obiecuję, że jacyś bohaterowie przeżyli!